Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

donderdag 30 maart 2017

De Rijnstrangen; wandelen van Oud-Zevenaar via Aerdt en Millingen aan de Rijn naar de Millingerwaard

Dijken zonder en met rivier
dinsdag 28 maart


Gangen door de Rijnstrangen
In de 'Op Pad' van februari 2017 stond een mooi verhaal over wandelen in de Geldersche Poort, het gebied tussen Zevenaar en Millingen aan de Rijn. Je zou er lopen tussen en door de 'Rijnstrangen': oude beddingen van de Rijn, die hier vroeger via allerlei loopjes en geulen, een breed stroomgebied vormde. (voor detail informatie: http://levende-rivier.nl/de-rijnstrangen/).
Klonk goed. Nog nooit geweest. Een mooie wandeling als afwisseling van het Floris V-pad, op het moment dat Frank geen tijd had. Laten we dat maar eens proberen.

Oud-Zevenaar
Om kwart voor elf verlieten Jack en ik de trein van Arriva op station Zevenaar. Jack was deze dagen wat minder fit en een beetje stram, dus alle tijd voor mij om rond te kijken. De route ging direct naar het zuiden door Oud-Zevenaar, een lekker stil dorpje op een kilometer van Zevenaar, net groot genoeg voor een basisschool, een kerk en een café.
kerk van Oud-Zevenaar
De kerk staat boven op de dijk en kijkt niet uit over de rivier. Alleen weides. Het is een stevige dijk en ziet er niet antiek uit. Waar zou die voor gediend hebben? Zoeken op internet leert dat tot nog maar vijftig jaar geleden, in de zestiger jaren van de vorige eeuw, hier het gebied van de zogenaamde Oude Rijn in rechtstreeks contact stond met de rivier en dus het waterpeil meebewoog met de waterhoogte in de echte Rijn. Dan moeten er bij tijd en wijle flinke wateroppervlakten te zien zijn geweest! Nu resteren er nog slechts kleine waterplassen, die momenteel uitgebreid worden om nieuwe natuur te creëren. 
Doe-het-zelf pont
Ergens moeten we volgens de kaart nog die Oude Rijn oversteken. Het pad voert tussen prikkeldraad over een smal pad langs rietkragen en weilandranden. De kerktoren van het dorp Aerdt vormt het algemene richtpunt, waar we ons aan vasthouden. En dan staan we, verborgen in een brede rietstrook, voor een smal water. Aan de overkant, dertig meter verder, ligt een ponton en aan beide oevers een katrol waarover een trekdraad is gespannen.

Hup, leuk, aan het werk. Maar wat is de juiste draad? Geen beweging in te krijgen. Na languit hangen geeft een van de draden mee en begint de trekpont langzaam te bewegen. De naam is goed gekozen, even niet trekken en de pont stopt er onmiddellijk mee. Eenmaal aan boord gaat het een stuk makkelijker. Je loopt met de draad mee over het ponton. Jack kan het niet goed volgen en loopt steeds achter mij aan, heen en weer. Je weet maar nooit wanneer je eraf mag.
gaan we nou voor of achteruit, neem een beslissing.
Aan de andere kant gaat het kort daarna weer omhoog een dijk op. Een dijk die ooit het dorp Aerdt heeft beschermd tegen het wassende water van de Oude Rijn. Ik zie nu ook dat Jack hier niet had mogen zijn. Te laat. Altijd informatief die ge- en verbodsbordjes.
We trekken verder langs het dorpje Aerdt, dat we helaas niet echt aandoen. Vlak voor het dorp Herwen bereiken we camping De Aerdtse Wacht. Duitsland moet al vlakbij zijn als ik naar de vele zwart, rood, gele vlaggen bij de caravans en huisjes kijk. Koffie is er in maart nog niet op het terras te krijgen. Op een bank voor de winkel wordt het een snel lunchpakket. Niet echt een uitbundige rust. Jack baalt er van dat het weer verder gaat.
De Bijland
En weer gaat het aardig omhoog naar de top van een stevige dijk. Hierachter zullen we wel zicht op de Rijn krijgen. Maar nee, ook hier weer weiland en bosschages. Waarom is deze dijk dan weer aangelegd? Het antwoord komt snel als we even later weer een oude rivierloop oversteken. Dit keer de Oude Waal. 
De Oude Waal
Daarna volgt een groot binnenmeer De Bijland. Ooit inderdaad land, maar door de zandwinning van de betonfabriek aan de zuidzijde is er nu een grote recreatieplas ontstaan. Dat deze plas nog in open verbinding staat met de Rijn is goed af te lezen aan de afzettingen van takken en riet op de oevers. De oevers lopen langzaam af en Jack banjert dapper door het water in een poging het meer leeg te drinken.
De Bijland

Twee kilometer verder verlaten we het meer en stijgen weer naar dijkniveau. 
Nog steeds geen rivier te zien. Wel een soort camping met veel Duitse huisjes. Tussen recreatiefietsers op gevorderde leeftijd stappen we verder over een betonnen fietspad. En eindelijk na een knik in het fietspad is daar de echte rivier: de Rijn.
Millingen, not Jack's place
Ooit moeten Judith, Maxime en ik hier al zijn overgestoken tijdens onze wandeling op het Pieterpad. Maxime zat toen nog in een wandelwagen. Lang geleden. Nu resteert alleen het wandelen, zonder wagen en zonder Maxime.

We hebben geluk, het veer komt net deze kant op. Nog even over de strekdam en we kunnen meteen opstappen en mee naar Millingen, als Jack tenminste doorloopt.
Tot ontsteltenis van Jack is het restaurant aan de overkant gesloten. Helaas pindakaas, geen rust. We gaan maar door over de Rijndijk richting de Millingerwaard. Voor Jack is de aardigheid eraf en hij sloft langzaam achter mij aan. 
Dit keer over een dijk met zicht op een rivier, de Rijn die even verderop zich splitst in de Waal en de aftakking via het Pannerdensch Kanaal. Het fort aan de overkant heeft deze toegang tot Nederland lange tijd bewaakt. 
Eigenlijk gaat de route nog door een stuk van de Millingerwaard. Dat wil ik Jack niet aan doen. Als we eindelijk Kerkerdom bereiken wil hij niet meer van het aangename fietspad boven op de dijk af. Pas als ik beneden aan de dijk sta, verzamelt hij opnieuw moed en baant zich een weg naar beneden door het halfhoge voorjaarsgras. Op weg naar die gek met dat rode rugzakje. 'Hopelijk weet die baas van mij dit keer wel in een keer de bushalte te vinden. 18 kilometer, wandelen moet wel leuk blijven. Idioot.'

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland

zaterdag 18 maart 2017

Floris V-pad; wandelen van Nieuw-Lekkerland via Kinderdijk naar Sliedrecht

molens van de Overwaard bij Kinderdijk in de Alblasserwaard


Molenland

Woensdag 15 maart 2017

Stemming
Meestal zit de stemming er goed in, maar vandaag zat hij er al voor vertrek op. Kwart voor acht stond ik bij het stembureau om mijn stem voor de Tweede Kamer uit te brengen. Daarna lieten wij de politiek achter ons. Vanavond zal er genoeg tijd zijn om te horen hoe alle partijen gewonnen hebben, ook al hebben enkele minder zetels dan nu. Altijd weer knap hoe een tegenvallend resultaat verkocht wordt als een overwinning. Zijn het niet de zetels, dan is het wel iets als de overweldigende inzet van de vrijwilligers. Alleen als je negenentwintig zetels kwijtraakt kom je er niet onderuit toe te geven dat het niet zo goed ging, merk ik later. Er zijn blijkbaar toch grenzen.
Ren je rot
Aan de verkiezingen hadden de hazen in de Alblasserwaard allemaal geen boodschap. Mooi weer en er moet nog veel gebeuren voordat het Pasen is. Prachtig zonnig lenteweer is er om te paren, de 'rammeltijd' in vakjargon. Daar krijg je als vrouwtjes haas, moerhaas, volgens ons een uitstekende conditie van. We zagen verschillende groepen van vier tot vijf hazen, elke groep één vrouwtje en drie tot vier 'rammelaars', die op de date waren afgekomen. 
Is het in de mensenwereld al een hele klus om een teleurstellende date te beëindigen, in het hazencircuit moet je als vrouw je sportschoenen meenemen. Ga er maar aanstaan in je eentje tegen drie. Het is een heuse intervaltraining om die mannen van je af te houden. Gelukkig hebben die ook onderling ruzie zodat je zo nu en dan even kan uitrusten. Er komt echter een moment dat de energie is uitgeput. Ja en dan, zo zagen wij, ben je in hazenland aan de beurt. Dit moet toch in de komende kabinetsperiode door de Partij voor de Dieren wat nadrukkelijker aan de orde worden gesteld. 
Route
Zoals al vanaf het Amsterdam-Rijnkanaal bij Ter Aa ging het voor de vijfde keer door het groen. Of deze weilanden nog bij het Groene Hart horen weet ik niet, maar met de komst van de lente wordt de kleur steeds overtuigender. Groene Buik misschien?
Startend aan de oostzijde van Nieuw-Lekkerland liepen we eerst verder over de Tiendweg, waarop we de laatste wandeling al lange tijd van de rust hadden kunnen genieten. Het ging langs de zuidelijke buitenrand van Nieuw-Lekkerland met rechts de achtertuinen en links de groene vlakte met hier en daar het silhouet van een molen. Net als elders leggen de meeste mensen ook hier de losse rommel die ze zelf niet wensen te zien achter hun tuinhuisjes en heggen. Dat het daarmee in het volle zicht komt van de voorbij trekkende fietser en wandelaar geeft aan dat die bij een andere, niet meetellende kosmos horen. Doorlopen en vergeten.
'Laage en Hooge Molen' bij Nieuw-Lekkerland
Ook het zicht even verder op de molens van Kinderdijk biedt vanaf de nadering vanuit Nieuw-Lekkerland geen fotogenieke plaatjes. Molens met op de achtergrond fabriekshallen passen niet in het idyllische zelfbeeld van de Nederlander met UNESCO-werelderfgoed-pretenties. De inspiratie voor de wandelaar komt tot daar dus voornamelijk vanuit de polder, waar je op het stuk tussen de 'Laage Molen' en de 'Hooge Molen' de eerste glimpen opvangt van het waterrijke natuurgebied in de zogenaamde Hoge Boezem van de Overwaard. Dit is het gebied waar de molens het teveel aan water trapsgewijs naar toe maalden voordat het op de rivier de Lek werd geloosd.
Toeristische rust
Bij het bereiken van het uitwateringspunt bij Kinderdijk passeerden we eerst het oude Waardhuis van de Overwaard met de mooie wapens van de leden van het toenmalige Waterheemraadschap. Daarna werd het voor ons dringend tijd om zelf vocht in te nemen. Samen met dertig Japanners betraden Frank, Jack en ik het oud-Nederlandse café met de bijpassende naam 'Grand Café Buena Vista'. Hoe verzin je het.
De Japanners gingen rechts af naar gereserveerde tafels waar een geur van erwtensoep hing en wij ging links af naar een gezellige ruimte met antieke elektrische radio's uit de jaren vijftig. Dit is een soort appels en peren-zin met rechts geur en links beeld. Daar op voortbordurend; was het de erwtensoepgeur in de rechter helft die hen niet aanstond of was het de uitbundige aankleding in ons deel van het café waarom sommige Japanse dames onze kant op kwamen? Aan hun gezicht was het niet af te lezen. 
Gelukkig kon je in ons deel koffie en gebak krijgen. Misschien was het die lucht die een aantrekkingskracht uitoefende. Of was het Jack? De bediening was ook bij ons goed en voorzag Jack liefdevol van het broodnodige water, dat eindeloos naar binnen werd geslurpt. Daarna had hij tijd om te poseren voor het Aziatische publiek dat deze antieke hond uit de lage landen moest vastleggen voor het reisverslag. Frank was voortdurend bang dat ze hem zouden meenemen als lunch. Maar die kans is groter in China, dus mocht hij rustig blijven pronken en charmeren.
molens van de Nederwaard bij Kinderdijk
Floris-V
De reden dat het pad de molens van Kinderdijk aandoet komt door de inzet van Floris-V om al in 1277 samen met het Hoogheemraadschap een ringdijk aan te leggen en daarmee het gebied te beschermen tegen het water uit de grote omringende rivieren; de Lek, de Noord en de Merwede.  Met sluizen in de lokale riviertjes de Giessen en de Alblas kon overtollig polderwater bij laagwater in de grote rivieren worden geloosd. Toen de polder steeds verder inklonk en het grondniveau zakte ten op zichte van de grote rivieren werden de molens geïntroduceerd om het water stapsgewijs omhoog te malen zodat het alsnog in de grote rivieren kon worden geloosd.
molens van de Overwaard
Solidair met de werkers
Opdat wij alle molens van Kinderdijk van dichtbij zouden zien maakt het pad daar een enorme lus waardoor wij na elf kilometer hemelsbreed twee kilometer van het startpunt van vanochtend verwijderd waren. Met dit heerlijk zonnig weer geen enkel probleem. Afwisselend ging het dwars door de polders over kilometers kades tussen de verschillende oorspronkelijke ontginningsgebieden. Hek over, hek af, hek om, hek door, hek langs. Voor Jack iedere keer weer een intelligentietest en regelmatig onoverbrugbaar zonder overzethulp. 
Na het overschrijden van het riviertje de Alblas was het weer tijd voor een volgende stop in de lentezon, dit keer bij restaurant De Krom. Met een bier in de hand je verbazen over de hoeveelheid mensen die tegenwoordig tijd hebben om midden op de dag op zo'n terras te zitten. Een grijze biergolf, dat wel. Verstandige mensen; nu vast in de zon zitten, dan zit je de doordeweekse werkers in het weekend niet in de weg. Wij houden wel van die solidariteit. 
Met zicht op de volgende molen werd de groene tocht hervat en liepen we zelfs een halve kilometer dwars door een wei zonder pad. Tot slot een stukje Alblasserkunstbos en dan de korte doorsteek naar het eindpunt: station Sliedrecht Overbaan. Om feeling te houden met de werkelijkheid daarna in trein en bus tussen de werkers naar huis. Zij en wij, allemaal vermoeid, maar wel solidair.
nee, Jack is geen wit lammetje


De dagverslagen worden verzameld in de pagina
Floris V-Pad; wandelen van Amsterdam naar Bergen op Zoom 

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland