Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

zaterdag 25 oktober 2014

Grote Rivierenpad; wandelen van Hoogvliet, via de Rhoonse Grienden naar Barendrecht

Van Hoogvliet naar Barendrecht
24 november 2014

Hollandse mangroven

Terug is geen optie
Redelijk weer had de weersverwachting al de hele week aangegeven voor deze vrijdag. Koud was het ook niet. Regenachtig wel. Of misschien is miezerweer een beter woord. Het regende niet echt en toch werd je nat. Ook in je jas want omdat het niet koud was ging je nog zweten ook. Echt Nederlands herfstweer dus. Geen helder zicht, weinig wind, een beetje somber. Typisch van dat weer waarbij iedereen binnen blijft hangen. Het grootste deel van de wandeling liepen we dan ook alleen. We hadden nu eenmaal afgesproken, dus dan gaan we. Maar had het thuis hard geregend dan waren we niet vertrokken. 
Met dit enthousiasme en in deze stemming begonnen we aan onze derde wandeling op het Grote Rivierenpad van Hoogvliet naar Barendrecht. Met de aanlooproute van Metrostation Zalmplaat naar de Oude Maas en op het einde naar station Barendrecht erbij, zo'n 24 km. Nou lopen maar, terug is geen optie.
Hoogbouw
Begin dit jaar had we voor het laatst hier gelopen. Aan je rechter hand de rivier en aan je linker hand de flats van Hoogvliet. Vooraf had ik van de kaart de indruk gekregen dat we weer hele stukken met een stedelijke achtergrond zouden afleggen. Dat viel reuze mee. Alleen de eerste kilometer zagen we nog de contouren van de blokkendozen van Hoogvliet, maar daarna loop je weer in het groen. Normaal zouden we boven op de dijk zijn gaan kuieren, maar het hoge natte gras joeg ons terug naar de fietspaden. Minder mooi, maar wel zo aangenaam.
Hoogbouw van een ander soort zagen we nu op de rivier. Over de rietkragen zagen we de hoge stuurhutten van binnenvaartschepen en een enkele kustvaarder voorbij komen. Vol met containers, kolen of vloeibare brandstof tegen de stroom in of snel stroomafwaarts om nieuwe lading op te halen in het Nieuwe Waterweggebied.
Oude en nieuwe scheepvaart op de Oude Maas tussen Rhoon en Barendrecht
Grienden
Het werd geen spectaculaire expeditie door de Hollandse mangroven, de uitgestrekte grienden ten zuiden van Rhoon en Barendrecht. Ze bepalen wel het beeld dat je overhoudt van deze tocht. Je waant je in een zompig labyrint van vreemd gevormde bomen en tenen, de wilgentakken die uit de duizenden kleine stammetjes opschieten en je insluiten in een kleine wereld. Ooit gebruikt voor zinkstukken voor de dijkenaanleg, tegenwoordig meer voor schuttingen, geluidswallen en beschoeiingen.
Het loopt wel lekker door als alles vochtig is. Alleen bij het restaurant van de jachthaven De Rhoonse Grienden hebben we na 7 km nog de tijd genomen voor de standaard koffie met appelgebak.
Daarna ging het zonder stoppen afwisselend langs de rivier, door de grienden, langs de golfbaan, over het Truus Visscherpad, bij Koedood langs de buitenwijken van Barendrecht, over de Heinenoordtunnel, door Heerjansdam en tenslotte over het meest kunstmatige park in tijden, het plantsoen boven op de tunnelbak over de vele spoorrailsen bij Barendrecht. Mooie namen altijd weer in een onbekend gebied.
vlakbij het Truus Visscherpad
Bij het Truus Visscherpad lezen we dat ze zich tot 2008 heeft ingespannen voor het behoud van de grienden, maar waar Koedood weer vandaan komt? Gelukkig werkt mijn korte termijn geheugen niet zo lang en vallen deze opkomende vragen in een zwart gat. Doorstappen maar.
Toch levert het lopen langs een rivier altijd weer mooie plaatjes op, welk weertype ook. Dit soort somber weer met dat typische Hollandse grauwe beeld van boten die vervagen in de verte. En gisteren ook nog het nostalgisch voorbij glijden van twee grote zeilschepen van de bruine vloot. Sfeervolle plaatjes. 


Alle berichten van onze wandelingen op dit mooie pad staan op mijn pagina Grote Rivierenpad 

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland

maandag 6 oktober 2014

Wandelen Tour du Mont-Blanc 2014; Review - Ervaringen en Tips


Monte Bianco aan de Italiaanse kant
Review
Al in mijn eerste blog over deze Tour de Mont Blanc vertelde ik dat wij dit jaar meer comfort wilden dan in 2013 op de GR20. Comfortabel in de zin van minder klauteren en meer luxe bij de keuze van overnachting en horeca. De indruk die wij uit de gidsen kregen, bleek in de praktijk geheel te kloppen. Refuges en terrassen wisselden elkaar met regelmaat af en verschillende keren hebben we 's avonds gegeten in restaurants. En het klauteren beperkte zich voornamelijk tot een aantal ladders op het traject tussen Tré-le-Champ en La Flégère. (Tour du Mont Blanc 2014; Tré-le- Champ - Gîte La Flégère)
Mont Blanc aan de Franse Kant

Enkele Ervaringen en Tips

Etappeplanning
Door het grote aantal refuges en andere horeca is het betrekkelijk eenvoudig een planning naar je eigen voorkeur te maken. En als het zo uitkomt kun je die onderweg daarom ook weer net zo makkelijk wijzigen. Dat laatste geldt vooral als je met een tent 'vrij in je bewegingen' bent en niet gehinderd wordt door reserveringen.
Waar beginnen? 
Het meest gebruikte startpunt schijnt Les Houches te zijn. Voor ons was de Col de la Forclaz het dichtst bij Nederland. Met op deze col het gemak van een camping en een hotel-restaurant met parkeerplaats, is ons dat goed bevallen. 

Routebeschrijving
Wij hadden de eerder beschreven Franse gids bij ons en de genoemde kaart (zie Wandelen Tour du Mont Blanc 2014 (TMB); Keuze, omschrijving, voorbereiding en training). Achteraf had ik de etappeplanning het best kunnen maken met behulp van de kaart en het boekje van Noes Lautier. Dat boekje is overigens licht genoeg om mee te nemen.

Refuges
Ze zijn er meer dan voldoende, met tussenafstanden van vaak slechts enkele uren. Wij hebben slechts in 1 refuge overnacht en in een aantal gegeten. Ze waren een stuk comfortabeler dan die op de GR20. Ook de bediening was vrijwel altijd vriendelijk. In onze periode, tweede helft augustus, hadden wij niet de indruk dat ze overvol waren.
Kamperen
Vrij kamperen is beperkt mogelijk. Of het is verboden of het gebied is bewoond of voor andere activiteiten in gebruik. In Italië is het beneden de 2000 meter niet toegestaan. Bij verschillende refuges kan in de buurt worden gekampeerd. Onderweg waren er enkele campings; bij Col de la Forclaz, Les Houches (camping Bellevue) Les Contamines (camping Le Pontet), Les Chapieux (vrij kamperen), La Fouly, Champex-Lax (Les Rocailles). Bij Courmayeur is geen camping. Wij zijn uitgeweken met de bus naar camping Grande Jorasses in de Val Ferret.
Voeding
Door het eten in refuges en restaurants konden we onze twee lichtgewicht Adventure food maatijden ongebruikt mee terug nemen naar huis. De vijf van thuis meegenomen muesli-ontbijten konden voldoende worden aangevuld met brood en beleg uit winkels onderweg.

Markering
Die is over het algemeen redelijk. Wees er echter op bedacht dat er diverse varianten zijn. Als je niet goed oplet zit je zonder het te weten op een andere dan de hoofdroute. Controleren op de kaart blijft daarom noodzakelijk. Verder zijn de tekens per land verschillend, soms is dat verwarrend.
Fysieke prestatie 
Je moet wel een goede conditie hebben, maar de TMB is minder zwaar dan de GR20. Zie verder mijn opmerkingen over voorbereiding en training in het eerdere bericht Wandelen Tour du Mont Blanc 2014 (TMB); Keuze, omschrijving, voorbereiding en training

Uitrusting
Eerder ooit meegenomen tegen de midgets tijdens een tocht in Schotland en daarna altijd doorgestreept en thuis gelaten; handschoenen. Op sommige momenten waren ze dit keer goed te gebruiken geweest. Maar dan tegen de kou.
Cultuur
Die uit zich vooral in bouwstijlen van woningen en enkele kerken. In Dolonne bij Courmayeur loop je door een mooie oude dorpskern en in Zwitserland waren de vele oude boerenstallen en woningen interessant om te zien.
Wandelaars
Van alle leeftijden. De nationaliteiten; vooral Fransen en Italianen, verschillende Duitsers en Polen, een enkele Brit en nauwelijks Nederlanders. Opvallend waren een aantal groepjes jonge Israëliërs.

Drukte. Drukker dan op de GR10, ongeveer hetzelfde als op de GR20. Eigenlijk had je nergens last van. Op de enkele momenten dat het druk was kwam dat door dagjeswandelaars of door verzorgde wandelreizen met gidsen. In die groepen troffen we ook mensen uit Japan.
Frank heeft als herinnering weer een triomfsteen gemaakt

Herinnering
De Tour du Mont Blanc zit in de tas. De kilometers zijn weer aaneengeregen. Het blijft mooi. Zwoegen, zweten, om je heen kijken, genieten van het imposante massief met al die besneeuwde toppen en de gletsjers. Die trektochten zijn iedere keer weer een soort luxe ontdekkingsreizen. Iedere keer weer prachtig om te doen.
morgenlucht op de eerste wandeldag.
Morgenrood water in de sloot? Het klopte niet. De regen kwam overmorgen, en daarna de sneeuw en toen de zon, dagen lang. Je zult er maar lopen. Fantastisch!


HET AANEENGESLOTEN VERHAAL STAAT IN EEN APARTE PAGINA.
ZIE DE RECHTER KOLOM.

zaterdag 4 oktober 2014

Tour du Mont Blanc 2014; van Camping Les Rocailles in Champex-Lac via Alpe Bovine naar de Col de la Forclaz

Planningsfoutje, ga verder naar af.

Zaterdag 23 augustus, wandeldag 10
Van Camping Les Rocailles bij Champex-Lac naar de Col de la Forclaz
(± 5,15 uur incl rusten, ± 660 m klimmen,± 600m dalen, ± 14 km)

Vervroegd naar huis
Vreemd, je loopt voor je plezier 180 km. Je hebt er voldoende dagen voor uit getrokken. Er is geen reden voor haast. Er is zelfs ergens nog een reserve dag. En toch doet een planningsfoutje je met vreugde flink doorlopen naar het einde, want dan kunnen we misschien meteen aansluitend in de auto stappen en naar huis rijden. Zullen ze thuis mooi opkijken. Het slaat eigenlijk nergens op, maar het was iets onverwachts, een nieuwe uitdaging. 
authentiek Zwitsers horloge in Champex d'en Haut
Op een of andere manier heb ik eind 2013 in de etappeplanning voor vandaag een veel langere looptijd overgenomen of uitgerekend; namelijk 8 uur. Toen had ik natuurlijk het boekje van Noes Lautier nog niet, waar alle tijden keurig in staan. Op basis van die verkeerde planning hadden we ons ingesteld op een aankomst op de Col de la Forclaz laat in de middag en daarmee pas de volgende dag een vertrek naar huis. Toen Frank echter gisterenavond de tijden in de gids optelde, kwam hij niet verder dan 5.15 uur. Met de aansluitende conclusie dat we dan vroeg in de middag op het eindpunt zouden zijn, hielden we nog heel veel dag over. Eindeloos rondhangen op de Col de la Forclaz, waar we al een keer hadden overnacht, trok ons niet echt. Het plan voor het vervroegde vertrek werd snel met honderd procent voorstemmers aangenomen.
voorstemmers in Champex d'en Bas
Laffe aanloop
Al snel na verlaten van de camping bevestigden de routebordjes dat we nu wel op de goede tijdsindeling zaten. Nog beter, we bleven zelfs binnen de aangegeven tijden. Dat was ook niet echt verwonderlijk. Niet alleen zijn we in conditie en willen we snel naar het einde, ook ging het lekker soepel over asfalt licht naar beneden door de kleine dorpjes Champex d'en Haut en Champex d'en Bas. Zo wandelden we ontspannen in een leuke omgeving met Hans-en Grietje-huisjes, langs een beek in de ochtendzon naar de eerste horeca bij Plan de l'Au.

Laatste testklim
Om voor ons TMB-examen te slagen moesten we op deze laatste dag nog wel even over de Alpe Bovine. Vanaf Plan de l'Au steeg het aanvankelijk nog gematigd door het bos. Maar waar het bos ophield ging het pad over op een tweede versnelling. Heel gemeen vanuit het al stijgende pad ineens een paar tandjes erbij. Echt een kuitenbijter om maar in wielertermen te blijven.
net liepen we nog aan de overkant
Bij het bereiken van een rotsig stukje vals plat gevolgd door het overschrijden van enkele beken op het keerpunt bij het vallei-einde, zagen we op de tegenoverliggende helling al een erg raar steil stukje geel zanderig pad. Het leek zo steil dat het niet voor ons bedoeld kon zijn. Maar andere keuzes bleken er niet. Omhoog dus maar weer. Ook na dit stukje klom het nog lekker door. Net toen we wat gelijkmatiger weideterrein bereikten, liepen we de wolken in en was het uitzicht helaas weg. 

Eenzaam in de mist
De boerderij, annex winkeltje met terras, dook langzaam op uit de mist. Om er te komen moesten we eerst door een kudde herkauwende koeien, die gelukkig lekker bleven staan en liggen. Het terras was afgezet om ons binnen, en de koeien buiten te houden. 
Binnen in de boerderij was het behaaglijk warm en onthulde zich in het spaarzame licht een keur van zelfgemaakte en lokale lekkernijen. Verder was men hier ook zo gastvrij en slim om op een bord aan te geven dat het nuttigen van eigen meegebrachte lunchpakketten was toegestaan. Weer eens wat anders, wat vriendelijker dan de gebruikelijke benadering. Voorlopig kom je wel binnen, bestel je wel koffie en bij nader inzien ook nog een koek.
   
   
Wij voelden ons niet eenzaam in de mist, maar ik kan mij voorstellen dat de bewoners van de boerderij boven op de alpenweide van de Alpage de Bovine dat soms wel zijn. Een weg of pad voor een voertuig heb ik niet kunnen ontdekken. Ze zijn natuurlijk voor een deel zelfvoorzienend, maar veel zal met muildieren of helikopters omhoog gebracht worden. Ik neem aan dat de bewoners in de winter teruggaan naar het dal?  Je zult toch het jonge meisje zijn dat ons bediende.
Het was jammer dat er mist hing, want bij helder weer heb je een prachtig zicht op de vallei waarin de stad Martingy ligt. Nu moesten we het doen met een vriendenclub, die op deze zaterdagochtend al vroeg gezellig aan de wijn zat. Maar dan wel met Gods goedkeuring. 
Met de vrouwenclub naar het einde
Het was niet te vermijden, maar we kwamen er midden tussen te lopen. Na het verlaten van de Alpage de Bovine klom het nog een kwartier en daarna ging het voornamelijk door het bos naar beneden. Bij het passeren van een lager gelegen alpenweide zaten ze in koor hun verhalen te vertellen zoals dat hoort. Gelach en geschetter door het woud en over de alm. Dit was duidelijk een vrouwenparty. Als man moet je dan niet stoppen voor een praatje. Rustig passeren, vriendelijk knikken en vooral doorlopen. Alle drie activiteiten werden volgens mij niet eens opgemerkt. 

Met zicht op de haarspeldbochten van de weg van Martingy naar Chamonix ging het verder op de flanken van de berg. En die weg zagen we op het laatst voortdurend, maar nog steeds niet het hotel en de col. Het einde duurde ineens heel lang.
Hotel Col de la Forclaz vlak voor het einde van de wandeling
Drie kwartier later, niet te ver meer voor de Col de la Forclaz kwamen ook de dames aan gekwetterd. De snelste groep voorop en dus ons snel voorbij. De kleine achterhoede, pratend in een zwaar Zwitsers-Duits dialect, passeerde ons net voor de col. En dan ineens, terwijl je dat allang ziet aankomen, sta je op het eindpunt. Het blijft zoals altijd apart om een trektocht te beëindigen. Opeens is het doel weg. 

Pas nu bij de Col is er sprake van enig contact tussen ons en de damesgroep. Beide groepen, wij en zij beëindigen hun wandeling en willen dit vastleggen voor de verslaglegging en het nageslacht. Dan ontstaat er een lacherige sfeer want je moet er wel goed opkomen. Beide groepen zijn ook trots. De damesgroep heeft een prachtige, sportieve en vooral gezellige dagwandeling gemaakt en wij hebben tenslotte gezond en tevreden wel even de mooie Tour du Mont Blanc afgesloten. Frank en ik feliciteren elkaar. Het was opnieuw een prachtige trektocht. Het was weer een klein avontuur. Dat nemen ze ons niet meer af! 
En nu naar de auto en als een speer naar huis.


Dit was het laatste wandelverslag in de serie van onze wandeling over de Tour du Mont Blanc.
De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
aparte pagina Verslag Tour du Mont-Blanc (TMB) 2014
voor tips en ervaringen ga naar mijn Review