Tour du Mont Blanc 2014; van Refuge Elena via Grand Col Ferret, La Peule, la Fouly en Praz de Fort naar Camping Les Rocailles in Champex

Openluchtmuseum

Vrijdag 22 augustus, wandeldag 9

Van Refuge Elena naar Camping Les Rocailles bij Champex-Lac

(± 10 uur incl rusten, ± 895 m klimmen,± 1485m dalen, ± 27 km)

Het begin van de afdaling van de Col de Ferret in de ochtendzon

Grand Col Ferret

'De afdaling naar Ferret is een teleurstelling: op deze 'snelweg' voor bergwandelaars is het vaak een drukte van belang met trailrunners, TMB-wandelaars, muildieren met TMB-bagage, mountainbikers en nordic walkers.' 

Zo beschrijft Noes Lautier het in haar boekje. Het zou goed kunnen, maar wij kwamen slechts enkele wandelaars tegen en een herder. 

Nou moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat we al om 07.30 zonder ontbijt waren begonnen aan de klim naar de Grand Col Ferret. Als ik er nu bij het schrijven van dit blogbericht aan terugdenk waarom we dat deden, kom ik als eerste op de reden dat we de gastvrijheid van het personeel van Refuge Elena niet wilden teleurstellen en op tijd uit het gezichtsveld wilden verdwijnen.

Zelfs de hond van refuge Elena zag ons graag vertrekken

Of mijn donzen slaapzak wordt slechter of het was echt koud, maar vanaf middernacht heb ik voor het eerst in deze zak met een fleece aan gelegen. Het was op deze hoogte en zo dicht bij de uitlopers van een gletsjer een koude nacht geweest. Toen we tegen 06.30 opstonden was het drie graden. Later op weg naar de Grand Col Ferret zagen we de rijp op het gras.

Halverwege de klim naar Grand Col Ferret een terugblik op refuge Elena

Warme thee hadden we nog wel gedronken, maar daarna gingen we direct op pad. Door de vermoeidheid van de lange dag van gisteren en door de abrupte start kostte het bij deze lage temperaturen moeite om op gang te komen. Vanwege de kou had ik teveel kleren aangehouden en zweette daarom op het steile slingerpad naar de col. En als je eenmaal bezweet bent koel je ook twee keer zo snel af als je even stil staat. Dus dan maar niet stilstaan.

Eenmaal boven op deze hoogste col van de officiële TMB (2537m) konden we lekker in de zon ontbijten. Met het opschrijven van het ontbijten in de zon weet ik ook meteen weer dat dit de echte reden was waarom we zonder ontbijt vertrokken. Elena lag toen wij opstonden voorlopig nog in de slagschaduw van de bergtop Tete de Ferret. Dat zou een bibberontbijt zijn geworden. Ik vond de eerste reden, dat wij uit dankbaarheid voor de overnachtingsmogelijkheid zo snel weg wilden bij Elena, ook al zo gezocht.

Col de Ferret; weer een col bedwongen

Welkome terrassen

De rest van de dag ging het lang naar beneden. Van Grand Col Ferret (2537m) over een afstand van 20 km naar Issert (1055m). Vandaar volgde de tweede en afsluitende klim naar Champex-Lac. Die lange afdaling was weer echt de Tour du Mont Blanc: vrolijk van het ene terras naar het andere, maar dit keer in een openluchtmuseum. Eerst was er ongeveer een uur na de col het terras van La Peule.

Oorspronkelijk een boerderij, nu een stal met slaapplaatsen. Voor ons koffie met gebak. Daarna via het gehucht Ferret in een uur naar La Fouly over brede steenslagpaden en asfalt.

Ferret

La Fouly, een dorp met de eerste oude huizen en bij binnenkomst een ruim terras van een echt restaurant. Een mooie aanleiding om te stoppen voor een vette lunch. 

Een heerlijke grote omelet met een halve liter cola ging er soepel in. Ach, je loopt het er daarna ook weer net zo soepel af. Alles in een heerlijke zon, 22 graden, strak blauwe lucht. Wat in het begin van de TMB zo tegenzat wordt met rente goed gemaakt, een superdag.

Als in een openluchtmuseum

Wat ons in Zwitserland opviel was de afwezigheid van wandelende families. Verder misten we na Fouly een aantal bekende gezichten. Wellicht hebben die de bus genomen. Daar zijn wij niet van. We hebben gewoon het misschien niet super spectaculaire stuk naar Issert gelopen. Het is mooi en interessant genoeg door de oude boerendorpjes die je passeert.

In Fouly negeerden we de verwarrende markering en bleven we op het goede pad met de route die op onze kaart stond. Tussen Fouly en het dorp Praz de Fort volgde het pad de beek 'Drance de Ferret'. Een beek met een breed stroombed, waar het tijdens de dooi woest te keer moet gaan. Het laatste stuk gaat het meer op en neer over de beboste helling boven deze beek, om in de buurt van het dorp over te gaan in een vreemde hoge dijk waarin een waterpijp is verstopt.

Het brede bed van de Drance de Ferret

Praz de Fort was een aaneenschakeling van oude boerderijen en stallen, waar goed te zien was dat hier nog veel met hout gestookt wordt. Verwend als we inmiddels zijn, spieden wij voortdurend naar een terras, maar dat zit er dit keer niet in. 

Ook het stuk naar Issert was een echt vriendelijk landelijk weidegebied. Over het asfalt lopen is niet spectaculair, maar je hebt alle tijd rond te kijken en te zien hoe men hier vroeger huizen bouwde.

Champex-Lac

Pauze op een terras, daar was het in Issert weer hoog tijd voor. En wie zat daar ook tot onze verbazing; Hanz. Hanz voelde zich niet misselijk, maar wel een beetje ziek en daardoor te zwak om de laatste klim van de dag naar Champex-Lac te maken. Hij wachtte op de bus. Andrea was nergens te bekennen. Andrea, hij sprak nu over seine Frau, was alleen verder gegaan. Hij was misschien toch erger verzwakt dan gedacht, want vorige week was het nog zijn vriendin. 

Andrea had op ons al eerder een sterke indruk gemaakt. Later in de middag toen wij door Champex-Lac liepen op weg naar de camping, hing zij zwaaiend uit het raam van hun pension. Hanz was goed aangekomen. Bis Morgen riep ik nog in mijn enthousiasme. Dat had ik beter kunnen laten. We hebben ze niet meer gezien.

Het 400 meter hoogteverschil naar Champex-Lac werd vooral door het bos overbrugd. Een lokaal kunstenaarscollectief had daar zijn best gedaan de route voor ons op te fleuren met houten sculpturen.

Bij de binnenkomst van Champex-Lac zien we van bovenaf een artillerie houwitser staan. We zijn doorgelopen. 

Thuis lees ik dat er een artilleriefort is, dat herinnert aan de verdedigingsstrategie van het Zwitserse leger. Het bevindt zich volledig ondergronds en omvat naast verdedigingsposten en artillerie vuurposities, een ziekenboeg, rustkamers en een keuken. Allemaal gemist. Soms is de cadans en de wens naar het eindpunt sterker dan de nieuwsgierigheid. 

Eenmaal door de rand van Champex-Lac heen ontvouwt zich een enigszins mondain tableau met een prachtig meertje, hier en daar omzoomd door statige hotels en knusse restaurants. We laten het op ons inwerken, kijken nog wat rond en proberen uit te dokteren waar de camping is. Aan het eind van zo'n dag is zelfs Champex-Lac nog lang.

De camping Les Rocailles lag aan het andere einde van het dorp. Een prima kleine camping met vaste bewoners en twee veldjes voor de trekkers. Lekkere warme douches, dus je bent als trekker al snel tevreden. De dag hebben we afgesloten met een uitstekend diner in restaurant Relais de Campagne. Toen we eindelijk door hadden dat de prijzen in Zwitserse francs waren aangegeven en niet in euro's, smaakte het nog beter. 

Onze progressie was weer goed vandaag. Hoewel niet ons uitdrukkelijke doel, hebben we de laatste twee dagen drie van onze oorspronkelijk geplande etappes gelopen. Gek idee, morgen wordt het al onze laatste wandeldag. Naar de Col de la Forclaz, waar hopelijk de auto nog staat.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
aparte pagina Verslag Tour du Mont-Blanc (TMB) 2014

voor tips en ervaringen ga naar mijn Review