Windmolens in de mist
Dinsdag 21 februari 2023
16 kilometer
16 kilometer
.jpeg)
Vlak
"En hoe nu verder?" vraagt Judith na de rust.
"Eerst vijfhonderd meter tot die boerderij. Daar rechtsaf en dan anderhalve kilometer naar die boerderij er achter. Dan weer linksaf en een kilometer naar de volgende boerderij in de verte. Zie je ze?".JPG)
.JPG)
Het is dat het mistig is anders had ik er in de Flevopolder nog een paar kilometer bij kunnen beschrijven. Nu doemde er na twee kilometer bij de derde boerderij windmolens op. Voorlopig zagen we er zes. Na vijf kilometer kon de twaalfde molen worden afgetikt. Alles op een rechte lijn. Het pad liep gelukkig in de luwte langs een begroeid dijkje en in de mist, anders wandel je een uur lang naar die twaalfde toe die maar mondjesmaat dichterbij komt. Vandaag echt een vlakke etappe met lange 'verbindingstukken'.
.JPG) |
| van molen naar molen, vijf kilometer zonder op de kaart te kijken |
Cirkelbos
De start lag op de Vogelweg waar we vlakbij het Cirkelbos van het Almeerderhout uit de bus stapten. Het mooiste van het Cirkelbos is het Labyrintbos. Dat is een cirkelvormig bos aan de rand van het Cirkelbos waar je, als je het labyrint volgt, volgens de beschrijving een half uur nodig hebt om bij de binnenste cirkel te komen. Die kern kun je dan ook nog de hele tijd zien. Wij zien die cirkel vanaf de ingang en zien er vanaf. Nog genoeg kilometers wachten ons om terug te keren naar de auto op de parkeerplaats van de Eemhof.
.jpeg)
.jpeg) |
| Labyrintbos |
.jpeg)
De andere cirkels van het Cirkelbos zijn niet storend. Het is dat we het weten door de bordjes en van onze kaart anders zouden we de cirkels niet hebben herkend. Er welt wel een kort enthousiasme op door de kromme paden waarover we door het bos slingeren..JPG)
Subbossen
.JPG)
Om accuraat te blijven moet je bedenken dat we in het Cirkelbos lopen dat onderdeel uit maakt van het kilometerslange bossencomplex Almeerderhout. Maar in dat Cirkelbossen zijn weer kleinere kunstzinnige bospercelen met een speciale naam zoals het Labyrintbos. Niet dat je hier als eenvoudige wandelaar zo maar een beetje tussen de bomen denkt te lopen. Wel even opletten. Kijk daar heb je Almere Boven, een berg in dit landschap. Je moet er zeker vanaf de top de Gooise bergen aan de andere kant van het randmeer kunnen zien schat ik in. Ook gauw twintig meter hoog. Wij kennen die bergen al en lopen door.
Bij het Tempobos denken we bij een reclamepark voor greenwashing te zijn aangekomen, maar worden gecorrigeerd door de uitleg. Hier wordt sinds 1984 elk jaar een lindeboom geplant. Het bos loopt daardoor ook echt schuin af. De ondersteunende firma's mogen bij hun boom een klein bordje plaatsen. Oke. .jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
We bereiken het boseinde en trekken het hek achter ons dicht. Mooi om nog eens naartoe te fietsen. Aan de andere kant opent zich het Gooimeer met zelfs een vissersboot. Van het banjeren in het bos gaan we nu over op flink doorstappen. Maar van grote halen snel thuis is geen sprake. Vergezichten blijven lang vergezichten. .jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
Ze vertellen ons ook niks. Net als ik gewoon wat beduusd ben van enkele doorgeschoten bomen, die ik niet bij naam ken, doemt er een kunstwerk op dat voor kinderen onweerstaanbaar moet zijn. Zelf was mijn eerste indruk een mini-munitiebunker. Het heet In Eenzaamheid en staat volgens Google Maps in het Museumbos. Voor ouders lijkt me het niet prettig als het deurtje aan de binnenkant op slot wordt gedaan.
.jpeg) |
| In eenzaamheid Je loopt er naartoe over een pad dat steeds smaller wordt. Aan het eind is een deurtje dat je aan de binnenkant kunt afsluiten dan is het bos van jou alleen |
.jpeg)
Grote halen
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
Als we de Stichtse Brug gepasseerd zijn wordt het tijd voor een rust. Maar hier hoor je blijkbaar niet te rusten. Dan maar tegen een slagboom op een kussentje in het gras. Zo koud is nu ook weer niet. Hoewel Judith dat anders waardeert. Uit hun winterslaap zijn blijkbaar ook de kleine brandnetels ontwaakt en hebben dat tijdens het eten doorgegeven aan mijn handen. Krabbend voorwaarts..jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg) |
| ja, lach er maar om |
.jpeg)
In het open veld beginnen we op de Nekkeveldweg aan het eenvoudige deel van de wandeling, vooral grote halen rechtuit. Van boerderij naar boerderij en van windmolen naar windmolen. Lekker simpel. Hier en daar halen we enkele zwanen in die het tegen ons moeten afleggen..jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
Een laatste rust op een boomstronk en weer verder richting het Hulkesteijnsebos. Hier en daar neemt een buizerd kennis van ons en laat ons achteloos achter. Het enige menselijke leven wordt gevormd door monteurs bij een windmolen die de container bovenop een onderhoudsbeurt geven. Als ze een testrondje draaien zijn wij weer drie molens verder. Een en al exitement en spanning. .jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
Langzaam komt het bos uit de heiige achtergrond te voorschijn. Judith loopt al een tijdje te appen en mist toch niet zoveel van de omgeving. Ik wacht bij de ingang van het bos. Nog een kilometer naar de auto. Geen probleem. Voorlopig wel weer zestien kilometer in de buitenlucht. Heel veel buitenlucht..jpeg)
.jpeg)
Jullie liepen als echte pioniers over deze totaal verlaten paden. Geen mens of beest te bekennen. Alles gehuld in nevelen. Maar jullie stapten moedig voorwaarts. Nu maar hopen dat er een aangenamere afstand in het verschiet ligt.
BeantwoordenVerwijderen