Trektocht Laugavegur IJsland 2019: van Landmannalaugar naar Hrafntinnusker

Vrijdag 12 juli, wandeldag 1

van Landmannalaugar  (580m) via de heetwaterbron Stórihver (890m) 
naar Hrafntinnusker (1035m), ± 5,5 uur inclusief pauzes,
± 10,3 km, ± 610 m klimmen en ± 175 m dalen

Twee bivakplaatsen, twee werelden

Weg
Ik wil weg van Landmannalaugar. Al een uur lang is het massale geklets niet van de lucht. Om halfzeven heb ik het toilet bezocht en daarna het boek Ventoux uitgelezen. Het emotioneel einde was reden genoeg om even te blijven liggen. Serieus sprekende Duitsers passeren mijn 1 millimeter dik tentdoek, honderd meter verder gaat een auto-alarm af. Ik moet hier weg. Daarna val ik weer in slaap.

Zes uur later:
Word je kinds of kinderlijk als je je behaaglijk voelt in je één meter hoge en drie meter lange tentje? Buiten motregent het zo nu en dan, maar ik lig lekker op mijn luchtbedje deze aantekeningen te maken. Om half vier vanmiddag stond mijn tent al binnen een cirkelvormig keienmuurtje van ongeveer zestig centimeter hoog. Er liggen op deze zwarte asvlakte wel twintig van deze cirkels. De muurtjes zijn een verdediging tegen de wind. Volgens mijn aantekeningen uit de wandelgids kan het hier hard waaien. Nu is alles rustig.
Toen ik hier aankwam bij de hutten van Hrafntinnusker zag ik van bovenaf slechts één zielig groen tentje. De overige gasten hebben zeker voor een hut geboekt, dacht ik nog. De werkelijkheid is dat de meeste lopers pas later in de ochtend starten. Tegen het einde van de middag stroomt de vlakte vol. Ook de jonge padvinders met hun felrode tenten vormen weer een cluster. Hun bagage wordt zo te zien vervoerd met de terreinvoertuigen op de enorm brede banden.
Na het opbouwen van de tent heb ik eerst nog even geslapen, alle tijd. Als je je wild maakt loop je in een keer van Landmannalaugar naar het geplande eindpunt voor morgen, de hutten bij het Alftavatn, het Zwanenmeer. Maar zou je meer lopen dan de geadviseerde dagetappes dan wordt het wellicht stoempen. De afzonderlijke etappes zijn zeker inspannend, maar goed te doen en laten voldoende tijd om te genieten. Het gaat om het hier zijn en niet om het zo snel mogelijk daar, en voorbij zijn. Deze wandeling duurt al zo kort.

Route in het kort
De tocht startte in Landmannalaugar op een hoogte van 580 meter met een klim over een lavaveld, het Laugahraun ("hraun" is IJslands voor lava). Daarna volgde de klim over een bergrug van de Brennisteinsalda door een gebied met gekleurd rhyolietgesteente en warme bronnen. Na de klim ging het verder over een hoogvlakte met regelmatig oude sneeuwvelden. Halverwege de hoogvlakte een stop bij de luidruchtig pruttelende bron Stórihver, waarin kokend heet water woest opborrelt. Tot slot een lange pas met grote sneeuwvelden (1070 m), een kleine afdaling en dan is daar de berghut in Hrafntinnusker (1035 m). "Hfrantinnu" is IJslands voor "raven-kleur". De grond rondom de hutten heeft die kleur.

Eindelijk op pad
Genieten heb ik vandaag zeker gedaan. Als door een fantasiewereld ging het eerst langs en over de gekleurde rhyolietbergen. De eerste zwavelgeur stomende gaten werden bewonderd. Prachtig om die okergele en soms rode en blauwgroene kleuren te bekijken. 

het laugahraun vlakbij Landmannalaugar

Op de flanken van de Brennisteinsalda. De groep loopt al bij mij weg.

Terugblik over het Laugahraun richting Landmannalaugar

De eerste nog niet zo snel verwachte oude sneeuwvelden dienden zich al iets meer dan een uur na de start aan. Toen nog klein, de voetstappen van voorgangers goed te volgen. Algauw gingen ze ook omhoog, wel met goed uitgeschopte treden in dooiende ijssneeuw. 

Dampende bronnen
De grote groep waarachter ik gestart was liep steeds verder bij me weg. Ver voor mij uit zag ik ze zo nu en dan de helling beklimmen die mij een kwartier later te wachten stond. Nieuwe passanten voegden zich toe en andere tegenliggers stroomden voorbij. Je loopt hier geen moment alleen. Veel Fransen, Amerikanen, een paar Polen en Italianen, enkele Nederlanders en Duitsers.

Met zoveel wandelaars is groeten geen automatisme meer. Het is als het verschil tussen een dorp en een stad. In de laatste maak je jezelf belachelijk, zelfs verdacht, als je blijft groeten. Blijkbaar geldt die wetmatigheid ook voor wandeltochten. Jammer. Je hebt wel steeds mensen paraat om een foto van je te maken. Geen geknoei met selfies en zelfontspanneropnames. 
Alles heeft minstens één voordeel.
Tegen twaalven ging zo nu en dan de zon schijnen. Heerlijk. Vanaf de start liep ik nog steeds in mijn shirt met korte mouwen. Met een temperatuur van rond de twaalf graden, zonder veel wind, met een flinke rugzak als isolatie, is het prima vol te houden. Het landschap veranderde langzaam van bouwmaterialen en van kleur. De ondergrond werd ruller en hier en daar liep ik korte stukken over een volledig zwart aarddek. Tegen die zwarte ondergrond verschenen ook steeds meer de felgroene mossen op de vochtige plekken. 

De Stórihver werd gepasseerd. Bij dit groot heet water blazend en bubbelend gat wilde iedereen, ik ook, foto’s van dichtbij nemen.  Het kostte me moeite mijn vinger niet uit te steken om de temperatuur te testen. Op een vreemde manier lokt zo’n voor ons apart natuurverschijnsel uit tot experimenten. 

Terugblik op de omgeving van de Stórihver waar ik pauzeerde

Dan maar even verder om op mijn zeiltje op de zwarte aarde languit te lunchen en te genieten van het proteïne-roggebrood. Het bleek een uitstekende investering. Twee plakken van dit powerbrood belegd met haring in tomatensaus gaven weer volop krachten voor de tegenoverliggende helling met sneeuwstaptreden. Het ging op en neer. Dertig meter naar beneden, vijftig omhoog. Het totale saldo moest tenslotte wel tot stijging leiden.

Echte sneeuwvelden
Na enen werd mijn decor donkerder van kleur met grote steenmannen om de weg te wijzen. Boven op die stenenmannen zelfs nog de normale markeringspalen. 
De reden van die hoge, overduidelijke markeringen verklaarde zich snel toen de wereld zwart-wit werd.

Er volgden velden met dooiende oude sneeuw. En niet van die kleine veldjes zoals vorig jaar in Tirol. Honderden meters lang om door heen te ploegen. Eerder in het seizoen zal die sneeuwlaag natuurlijk veel hoger zijn geweest. Het werd nu ook kouder. Eerst mijn fleece aan en een uur later bij het begin van de motregen ook mijn regenjack. En weer verder door de sneeuw. Toch best leuk en afwisselend. Van vanochtend in het bruin en rood, via een beetje zwart en kleine stukken wit, naar nu grote plakkaten van honderden meters vervuild wit. Waar vind je die veranderingen in zo een kort tijdbestek. Mooi toch.

Achter mij loopt een Vlaams stel dat hetzelfde trage tempo heeft als ik. De grote groep van vanochtend is al tijden helemaal uit het zicht. Ze moeten zeker een halfuur voor mij zitten. “Die hebben natuurlijk veel minder foto’s gemaakt dan ik” klets ik tegen mijzelf om toch een rationele en vooral prettige verklaring te verzinnen. Verder maar weer door de sneeuw. 
Tegen het einde van de pas verschijnt er aan de overkant van een lang sneeuwveld zelfs een baken met een licht erop. Dat is ongetwijfeld niet zonder reden. Ik passeerde even daarvoor een herdenkingsteken voor een overleden wandelaar, die op slechts een kilometer van de Hrafntinnusker hut in een sneeuwstorm de weg blijkbaar niet heeft kunnen vinden en is overleden. Helemaal gevaarloos zijn de omstandigheden hier dus niet. 

Ouderwetse luchten
Kort daarop zien we de hutten beneden ons verschijnen. Als ik naar de receptie loop twijfelen de Vlamingen of ze zich zullen aanmelden. Misschien vinden ze de faciliteiten niet prettig of zijn de hutten al volgeboekt. Je moet hier geen problemen hebben met menselijke beerputluchten bij de toiletten. Want dat is het systeem dat zich alleen bij deze hutten nog zo nadrukkelijk opdringt. Douches heb ik niet gezien. Niet erg, echt gezweet heb ik niet en met al deze menselijke luchten wil ik daar best van afzien.

afdaling naar de Hrafntinnusker hutten met de twee Vlamingen voor mij

Etenstijd
De Vlamingen zijn doorgetrokken. Tien kilometer zeker nog naar de volgende hut. Ik heb medelijden met ze. Loop je in zo’n mooie omgeving in je regenpak of mag je in je regenpak een gletsjerbeek doorwaden. Ik hoop dat het morgen droog is. Voorlopig ben ik blij met mijn keuze om hier te blijven. 

De avond is zonder te verduisteren toch ingetreden. Halfzeven IJslandtijd, halfnegen op mijn tegenstribbelende Nederlandse bioklok. De motregen gaat over in regen. Ik moet iets verzinnen om mijn Adventure Food op te warmen. Het slaapgedeelte is te laag en daarmee te gevaarlijk om met de brander aan de slag te gaan. Dan maar voorzichtig in het voorstuk, want ik krijg toch trek. De tent voelt ineens minder behaaglijk. Gelukkig gaat alles goed.

Half in mijn slaapzak lig ik al. Vlak naast mijn steencirkel worden zo te horen in de regen nog tenten opgezet. Er wordt druk overlegd in een aparte taal. Eerst leek het op Frans, daarna op een Slavische taal. Ik vind het prima. Even maar niet kijken. De chicken curry heeft voldoende minuten in het hete water tot leven kunnen komen. First things first. We gaan eerst indoor genieten van dit diner. Morgen kijken we wel hoe de wereld er buiten uitziet.

De dagverslagen zijn aaneengeregen tot een totaalverslag. 
Klik voor het totaalverslag op deze link verslag trektocht of ga naar  TREKTOCHT- en WANDELVERSLAGEN in de rechter marge van deze pagina