Trektocht Laugavegur IJsland 2019: van Hrafntinnusker naar Álftavatn

Zaterdag 13 augustus, wandeldag 2

van Hrafntinnusker (1035m) naar Álftavatn (540m), 
± 5 uur inclusief pauzes,
± 11,3 km, ± 85 m klimmen en ± 580 m dalen

Ultradag

Opstaan!
Zeven uur. Zonder grote onderbrekingen elf uur geslapen. De lucht moet hier wel heel gezond zijn. Of waren de opstartdagen ongemerkt inspannender dan gedacht? Misschien ga ik na deze aantekeningen nog weer slapen. Er is geen enkele reden tot haast. Naar de volgende hut bij het Álftavatn (Zwanenmeer), is het volgens de tijdsindeling van de wandelgids maar vier uur lopen. Bij de Franse jonge padvinders worden ze al gewekt. Verplicht opstaan, groepsregels, dat ligt gelukkig al jaren achter me. 
In mijn planning voor vandaag wordt de eerste doorwading van een beek, de Grashagakvisl, aangekondigd. Ook de namen van de beken heb ik uit de wandelgids. Die gids ligt thuis. Boeken zijn te zwaar om mee te sjouwen. Naast de twee A-viertjes met de planning en notities heb ik nog een kaart met een schaal  van 1 op 100.000. Daarop kan ik alleen het grove verloop van de wandeling volgen. Dat is verder niet bezwaarlijk. Verdwalen lijkt mij hier moeilijk. De route is zeer goed met één-meter hoge palen gemarkeerd. Ze staan zo dichtbij elkaar dat ze zelfs bij mist of laaghangende wolken nog te zien moeten zijn. 

Als ik de tent opendoe is het een kleine wereld en kan ik in de mist alleen de dichtstbijzijnde tentjes zien. Hopelijk trekt het snel op anders valt er weinig van het landschap te genieten. Bij de met vitrioollucht omgeven toiletten ben ik snel klaar en ook het wassen schiet daar een stuk vlugger op dan normaal. Het muesli-ontbijt gaat zittend op ‘mijn’ muurtje. Buiten mijn burcht zijn gisterenavond wel vier tentje opgeschoten en de door mij als Slavisch ingeschatte communicatiegeluiden blijken bij navraag IJslands te zijn. Daar had ik geen rekening mee gehouden hier op IJsland.

Niet alleen
Deze dag begint met een stuk van ongeveer tweeënhalf uur over een hoogvlakte met sneeuwvelden en zand. Ik heb zin in dat eerste grote sneeuwveld dat ik gisterenmiddag al zag liggen vanaf de hoger gelegen zwarte camping. Halftien is alles afgebroken en inpakt. Rugzak om en langzaam de spieren warmlopen. 

De eerste kilometers raak ik verstrikt in een groep Engelse dames van middelbare leeftijd. We trekken gelijk op over het sneeuwveld. Daarna gaat het wat meer op en neer in het terrein en verlengt de groep zich. Ze lopen na verloop van tijd in twee- en drietallen en hebben tijdens het kletsen ook tijd om naar het landschap te kijken. 

Van hut naar hut trekken ze en hun bagage wordt vervoerd, hoor ik ’s avonds in de wachtrij voor de douche. Daarvoor verschijnen er steeds van die four wheel drives met enorm dikke banden. 

Ultra
Rond half elf komen ineens twee mannen in sportoutfit hardlopend voorbij. Ze hebben de vaart er goed in. “That must be the first” hoor ik een van de Engelse dames zeggen. Een paar minuten later volgen anderen. Ik zie nu ook de wedstrijdnummers op hun borst. Al wandelend worden wij de meebewegende toeschouwers van de Ultramarathon Laugavegur.

Van een uitgestorven gebied kun je dus ook vandaag weer niet spreken. Tientallen keren ben ik de afgelopen uren aan de kant gegaan. Wel met volle instemming en veel respect. Vijfenvijftig kilometer hardlopen van Landmannalaugar naar Thorsmörk over het Laugavegur-traject. Meer dan vijfhonderd hardlopers passeerden ons vanaf halfelf tot ongeveer een uur. In het begin veel mannen, maar gaandeweg steeds meer vrouwen. De mannen voornamelijk van middelbare leeftijd en ouder, de vrouwen van zelfs begin in de twintig of nog jonger tot middelbare leeftijd. Allemaal met een klein rugzakje of een heupriem met kleine bidons. 

De hele stoet slingert zich achter en voor mij hardlopend door het landschap. Alleen op de steile stukken omhoog houden ze in en ondersteunen ze hun knieën met de handen. Daarna weer door in een lichte looppas. Vijfenvijftig kilometer omhoog en omlaag, door beken, door mul zand, door dooiende sneeuw, ga er maar aanstaan. Sommigen hadden zelfs tijd voor een foto van het schitterende landschap. Zeker eerstejaars uit het buitenland.
De lopers en de wandelaars hebben geluk met het weer. Een temperatuur van rond de veertien graden en weinig wind. Soms breekt zelfs de zon door. 

Hoe ze in mijn gids aan slechts vijfentachtig stijgmeters zijn gekomen begrijp ik niet. Regelmatig gaat het steile stukjes omhoog. Wat wel klopt is de waarschuwing voor uitholling van sneeuwveldjes waar beken en bronnen hele tunnels onder maken. Enkele keren ging het letterlijk over bruggetjes van bevroren sneeuw. Naarmate de zomer vordert zal er wel een moment komen dat je door zakt.

De afwisseling van kleuren in het schouwspel om mij heen dwingt tot voortdurende fotostops. Vooral het helgroen mos blijft intrigeren. Zo ook de gaten in de grond waaruit de zwavelwolken opstijgen. 
Tussen de hardlopers overschrijd ik een beek met behulp van stapstenen. Was dit nu de doorwading. Makkie. 

Als de hardloop-colonne voorbij is gestoomd opent zich een vallei met aan het einde het beloofde meer Álftavatn. 
Eerst maar een rust om dit panorama te bewonderen.

Eerste sandalenmoment
Vanaf een hoge positie lijkt het meer niet zover. De ervaring leert dat het door allerlei verdekte geulen en spelonken langer duurt dan gedacht. Zo worden we na een flinke afdaling toch nog verrast door de aangekondigde doorwading van de Grashagakvisl. Het is geen wilde beek, maar wat ik ook zoek, net te diep om zonder natte schoenen te passeren. Je bent er weer even mee bezig. 
Samen met een verliefd Frans stel begin ik aan de voorbereidingen: rugzak af, zandalen eruit halen, schoenen uit, sokken uit, zandalen aan, broek oprollen, rugzak weer om zonder de riem vast te maken, schoenen met de veters samengebonden om je nek en lopen maar. 

Voor een indruk nog even terug voor een kijk-mij-nou-foto en aan de andere kant alles weer in omgekeerde volgorde uit en aantrekken. Met de boorden van je sokken kan je je tenen afdrogen. Althans dat was mijn luie oplossing om geen handdoek uit mijn rugzak te hoeven opvissen. En zo worden de aangekondigde vier wandeluren toch nog met een uur verlengd.

Álftavatn
De rood-bruine rhyolietbergen liggen inmiddels al ruim een kilometer achter me en na de overschrijding van de Grashagakvisl gaat de route na wat laatste passages door geulen verder door een vlakker wordende vallei. Opvallend hoe op zo een zwarte ondergrond zulke mooie bloemen gedijen. De laatste kilometer gaat over een jeepspoor naar kleine gebouwtjes in de verte bij een meer, Álftavatn.

De Álftavatnhut bestaat in werkelijkheid uit een kleine verzameling hutten: een informatie- en receptiehut, verschillende slaaphutten en een sanitairhut. Hier stinkt het niet en kan je zonder vrees voor je gezondheid onder de douche. Ik mag na betaling van 2000 IJslandse Kronen (ISK) blijven en voor 500 extra ook douchen. Na drie dagen een luxe die ik niet oversla. En voor 400 ISK erbij krijg je een cola. Een al uitspattingen vandaag. IJsland, een land van erupties.

Bij de keuze van mijn tentplek hanteer ik vanmiddag een psychologische benadering. Als eerste loop ik naar het aantrekkelijkste deel langs de meanderende beek. Daar staat ook het meeste gras en sta je niet zo verloren als op de grote vlakte direct voor de receptiehut. Maar wat als iedereen zo denkt en voelt? Wat als de padvinders toestromen en ik omringd word door hun rode iglotenten? Ik ga voor wat meer rust en privacy. Ook de vliegen vlakbij die beek beginnen me nu al tegen te staan. Even later ben ik de zesde tent op de vlakte. Natuurlijk op ruime afstand van de andere. 

Eerst maar douchen voordat het druk wordt. Briljant vooruitgezien: ik ben tweede in de rij nadat ik voor de linkerkant van het sanitairhut heb gekozen.

Daarmee geef je de controle op de douches aan de rechterkant op en verspeel je de kans om daar eerder aan de beurt te komen. Het is net zoals het kiezen voor de juiste kassa in de supermarkt. Eenmaal gekozen sta je in jouw rij natuurlijk wel achter iemand, die nog even het laatste nieuws met de kassière wil delen. In mijn douche stond iemand die aan de geluiden te horen eerst zijn kleren kwijt was en daarna de cabine totaal schoon en droog aan mij over wilde dragen. Alle tijd om met een vriendelijke Britse dame te praten over de Brexit. Mijn gespreksonderwerp bleek echter een pijnlijke keuze. Ze had nog zo gehoopt het B-word tijdens deze vakantie te ontlopen. Ze begreep het zelf ook niet waarom vele landgenoten zich zo in de vingers willen snijden. 

om zeven uur nog een rustige plek

Tijd voor het maken van deze aantekeningen en zo nu en dan controlerend naar buiten te staren. Er klopt iets niet. Mijn psychologische benadering van de tentlocatie vertoont scheuren. De padvinders zijn inderdaad gaan staan waar ik ze gedacht had, maar waar ik mijn mooie plekje langs de beek inruilde voor deze vlakte staat nog steeds niemand. Omgekeerd begint de vlakte steeds meer gekleurde hobbels te vertonen. Ik zie zelfs een jonge vrouw met een koffer op wieltjes achter zich aan door het zand zeulen. Maar ik heb nog vrij uitzicht en groet vriendelijk twee Vlaamse jongens die zoekend rondlopen. Of ze hier zouden mogen staan? “Natuurlijk, alles is hier vrij” roep ik joviaal met een brede armzwaai. “Oké, dan staan hier zo dadelijk zes tentjes.” 
Zo word ik Benelux-buurman van een groep Vlamingen tussen de achttien en achtentwintig jaar. Ze zijn hier met een reisorganisatie en zetten de even groene tentjes als de mijne keurig in een kring om het groepsgevoel te bevorderen. De reisleider of zijn organisatie heeft hoge verwachtingen van zijn deelnemers gehad. Ze mochten vandaag in een keer van Landmannalaugar naar hier lopen. Twee dagetappes voor de prijs van een. 
Dat het geen geringe inspanning is geweest blijkt als de eerste knie met problemen arriveert. Geen slimme etappekeuze als je niet kunt garanderen dat iedereen is getraind. Zonde van je vakantie. Jammer. Maar deze eerste avond is de lol er niet minder om. Dat is zeker ook veel waard. Voordat ik vanavond aan mijn tweede e-book begin trakteer ik mijzelf op pasta met zalm. Hopelijk smaakt dat beter dan de chicken curry van gisteren. In ieder geval wordt mijn rugzak elke dag een paar ons lichter. Daarvoor wil je wel blijven eten.
Omdat het nog te vroeg is om te gaan slapen ga ik op verkenning naar het vervolg van het pad. Zo slenter ik wat omhoog en bekijk het bonte vlekkenpatroon onder me. Het rode padvinderscluster links zoals gedacht en de groene wandelorganisatie meer naar rechts. Ik daal weer af en ga achter wat padvinders aan naar de oevers van het meer. Zelfs tot hier staan enkele tentjes. De gewenste natuurbeleving of roep om rust van deze mensen moet nog een stuk sterker zijn geweest dan de mijne. Een kwartier lopen naar een toilet voegt natuurlijk een andere beleving aan je wandeldag toe, maar alle wensen hebben grenzen. Wellicht lossen ze het anders op. 
Zo loop ik wat dom rond en slenter tot slot maar terug naar mijn tent om deze mooie wandeldag in gedachte nog een keer na te lopen. Een prachtige dag met weer een enorm afwisselend en schitterend gekleurd landschap. De Laugavegur maakt zijn faam waar. Voorbij rennen weer de hardlopers van vanochtend. Ze zullen nu wel toch wel zo ongeveer bij het eindpunt zijn? Thuis zal ik het eens uitzoeken. Eerst maar even slapen. Negen uur het is al hartstikke laat.

Op Wikipedia lees ik over de Ultramarathon Laugaveur: Dit is een marathon die de gehele route van 55 kilometer omvat van Landmannalaugar naar Thorsmörk en in het midden van juli gelopen wordt. De snelste tijd aller tijden bij de mannen is van de IJslander Björn Margeirsson (in 4:19.55 uur in 2012), en bij de vrouwen de Schotse Angela Mudge (in 5:00:55 uur in 2012). De site van de organisatie leert mij dat dit jaar 513 lopers de finish passeerden en dat de mannelijke winnaar de nacht ervoor de route in tegenovergestelde richting, van het eindpunt naar de start, had gelopen om daar om negen uur 's morgens met de andere deelnemers aan de wedstrijd te beginnen. Dus toen ik bij Hrafntinnusker lag te slapen passeerde hij mij voor de eerste keer en s' morgens om half elf voor de tweede keer. Oké, ik snap deze vorm van sport bijna.

De dagverslagen zijn aaneengeregen tot een totaalverslag. 
Klik voor het totaalverslag op deze link verslag trektocht of ga naar  TREKTOCHT- en WANDELVERSLAGEN in de rechter marge van deze pagina