Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

woensdag 30 augustus 2023

Trektocht Alpe Adria Trail 2023: van Gabrovizza, 4 km voor Prosecco, naar Banne bij Opicina

   Donderdag 10 augustus 2023, wandeldag 3

van Gabrovizza, 4 km voor Prosecco, naar Banne bij Opicina
4 uur inclusief pauzes
 ± 12 km, ± 150 m klimmen en ± 20 m dalen
temperatuur 's middags 27 graden

Golf van Trieste vanaf de Strada Napoleonica

Strada Napoleonica

Zo lig je in het veld onder een half bewolkte sterrenhemel en zo loop je halverwege de nieuwe ochtend over de schitterende Strada Napoleonica, een prachtig wandelpad hoog op de rotskust tussen Prosecco en Opicina met een overweldigend uitzicht over de Golf van Trieste. En maar foto's maken van de panorama's, schepen voor anker, een schip dat binnengeloodst wordt, een cruiseschip aan de kade, enkele zeilschepen en grotere jachten en een foilende windsurfer die er tussendoor racet. Genoeg om iedere keer weer over de railing te hangen of rustig op een bank te zitten kijken hoe alles langzaam voor me beweegt op dat grote blauwe gladde vlak.
Prosecco
Vanochtend ben ik pas om halfzeven uit mijn slaapzak gekropen. Het is dan al minstens een uur licht, maar op dit tijdstip verwacht ik geen pottenkijkers in deze wei. Ik doe rustig aan want het is maar twaalf kilometer naar Banne waar ik mij eindelijk op wandeldag drie bij een hotel kan inchecken. Banne staat bovendien al op mijn thuis geplande etappeoverzicht als mogelijk dageindpunt. Makkie dus vandaag.
Eerst een Duits krachtontbijt met jam en dan op het gemak die paar kleren aantrekken en de rest in de rugzak stapelen. Het leven van een nomade past op een vierkante meter.

De eerste kilometer gaat net als gisteren wat stram. De routemarkering ook. Al na anderhalve kilometer is er bij een afslag in het bos een teken vergeten of verdwenen. Na vijfhonderd meter te ver doorlopen met een vraagteken weer terug en met aanvullend zoeken de goede afslag gevonden. Hup weer een kilometer extra. Soms lijkt het of die bordjes erg duur zijn zo spaarzaam zijn ze hier uitgezet. Een handicap waar ik de komende dagen steeds meer tegenaan loop. Ook op dit voormalige oefenterrein van een Oostenrijks-Hongaars regiment uit de Habsburgse tijd. Toen is het waarschijnlijk een open oefen- en schietterrein geweest. Nu is het, net als de vele voormalige weides die ik passeerde, volledig terugveroverd door de natuur en helemaal begroeid met bomen, kortom een bos. Overal zie je in die nieuwe bossen oude muurtjes als relicten uit het agrarische verleden.
In Prosecco loop ik weer eens tegen een AAT-informatiepunt. Ik zit dus goed. Ook zie ik weer een openbaar fonteintje. Opvallend is de rode ster achter het kraantje. Het doet denken aan de rode sterren uit de Joegoslavische tijd of nog eerder van de partizanen uit de Tweede Wereldoorlog. Op allerlei wijzen wordt je hier herinnerd aan het Slavische verleden van deze streek. Naast tekens op monumenten ook de tweetalige namen op straatborden en het dialect dat de mensen onderling spreken.
Dit zie ik bij binnenkomst in Prosecco allemaal wel, maar waar ik op rekende, veel wijngaarden, zie ik niet. Niets wat ik zie legt een relatie tussen dit stadje en de bekende wijn. Apart. Dan maar een cappuccino en een tweede ontbijt in een soort cafetaria met gokautomaten waarop om negen uur 's ochtends al uitgebreid geld wordt verloren. In een mini-mini supermarkt sta ik na het ontbijt binnen de minuut weer bij de kassa met een cola en een tonijnsalade. Nog een foto van de kerk en ik zet koers naar de uitgang van Prosecco.
Strada Vincentina
De uitgang van Prosecco is twee kilometer lang langs een drukke tweebaansweg met aan weerszijde oude flats. Des te aangenamer en verrassender wordt de route als deze tweebaansweg het binnenland in vlucht en de route rechtdoor via een parkeerplaats de Strada Vincentina bereikt. Vincentina is de officiële naam voor de Strada Napoleonica. Het was de naam van de ingenieur die dit wandelpad langs de kust bedacht.
Al op de parkeerplaats, nog voor het eigenlijke wandelpad, maak ik de eerste foto's. Even wordt ik afgeleid door klimmers die op de steile klif hun sport bedrijven. Foto na foto komt Trieste dichterbij. De vijf kilometer over dit druk bewandelde pad zijn voorbij voordat ik er erg in heb.
Banne
Na het passeren van de zogenaamde Opicina Obelisk en de oversteek van de steile trambaan tussen Trieste en Opicina heb ik het pad weer voor mij alleen. Nog een half uur met hier en daar een blik over Trieste tot ik afsla naar de andere, de oostflank van deze heuvelrug.
De afdaling naar Banne gaat sneller dan gedacht. Door de korte wandeling van vandaag ben ik om half een bij hotel Alla Valle di Banne. Ruim te vroeg voor de inchecktijd. Een toevallig aanwezig lid van de familie neemt gelukkig wel mijn rugzak in bewaring zodat ik met minder gewicht het nabij gelegen Opicina kan verkennen. Na een half uur lopen tref ik daar een niet opzienbarend centrum. Maar na drie dagen wel voor het eerst geopende restaurants, bars en een gelateria met heerlijk mintijs. Ik kies voor deze vorm van lunchstarter. 
Een kwartier later rond ik mijn bezoek aan Opicina af met een eenvoudige barlunch. Ik hoop dat het hotel ook een restaurant heeft want een extra wandeling naar Opicina gaat mijn enthousiasme te boven.
Alles klopt weer wanneer ik bij terugkeer kan inchecken, een avondmaaltijd kan reserveren, mijn kamer kan betrekken en kan douchen. Nu eerst lekker liggen op bed en kijken naar het WK-wielrennen in Schotland. Na een uur heb ik hele delen gemist, prima bed.
's Avonds in de eetzaal staat mijn tafeltje enigszins apart van de andere tafels. Niet voor straf, maar om mij contact met de tv te bieden. Meedenkende mensen hier. Op mijn verzoek wordt er overgeschakeld naar het sportnet waarop ik Amersfoortse Puck Pieterse de zilveren medaille zie winnen bij het mountainbiken voor vrouwen. Een mooie prestatie die mijn stemming nog meer verhoogd. Zo direct slapen in een echt bed, ook al zo mooi. Laat maar komen deze nacht.


De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:


Hieronder de verslagen van voorgaande jaren:

(van de Grossglockner naar Döbriach)
(van Döbriach naar Bovec Slovenie)
(van Bovec in Slovenie naar Gradisca d' Isonzo in Italie
en van
Gradisca d' Isonzo naar Muggia)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review

1 opmerking: