Trektocht Cape Wrath Trail 2024: van Glen Dessarry Wood via bothy Sourlies naar een tentplek 1500 meter zuidwest Ben Aden

 Zaterdag 25 mei 2024, wandeldag 4

van Glen Dessarry Wood,  1 km west van bothy A'Chuil,
via bothy Sourlies naar een tentplek in het dal van de rivier Carnach,
1500 zuidwest van de berg Ben Aden 
9 uur inclusief pauzes en geknoei, ± 15 km,
± 390 m klimmen en ± 320 m dalen
temperatuur: van 10 graden s' morgens tot 17 graden 's middags
de hele dag droog

in de kwelders bij Loch Nevis

Wadlopen

Markant

Naast de gebruikelijke vermoeidheid zijn er vandaag vier opvallende zaken: medisch, sociaal, (onnodig) geknoei, schitterende natuur.

mijn EHBO-doos

Medisch

Om meteen met het medische te beginnen; na het opzetten van de tent aan het eind van deze etappe, voel ik jeuk op mijn arm en zie een zwart plekje. Het kan van de midgesbeten komen tijdens het afbreken van de tent vanmorgen. Het kan ook gestold bloed zijn na het open krabben van zo'n jeukbult. Het zal toch geen teek zijn?

mijn kompas met vergrootglas

Toch maar even controleren met het vergrootglas in mijn Silva plaatkompas. Goed dat ik die heb, want nu zie ik echt een kleine teek. Nog nooit last van gehad! Mijn plastic tekenverwijderaar sleep ik al meer dan twintig jaar mee, niet eerder gebruikt.

Eerst maar eens de stapsgewijze instructie lezen. Daarna gaat 'dokter Bob' aan het werk: verdomd, weg teek. Meteen een verdere inspectie en nog drie op mijn benen verwijderd. Vanaf nu gaan we niet meer zomaar in het gras zitten of liggen. Slimbo.

Sociaal

De vrijheid en intimiteit van mijn eigen tentje zijn uitstekend bevallen. Geen laatkomers en geen geknoei bij het opstaan zoals in Corryhully. Prima. Eenmaal uit die cocon heb ik vandaag zelfs drie gesprekjes gevoerd. En dat in Knoydart, een van de meest geïsoleerde gebieden van Schotland tussen de zeearmen Loch Nevis en Loch Hourn. Grote delen zijn alleen per boot bereikbaar.

ruwe schets ligging Knoydart tussen Shielbridge en Glenfinnan

...because of its harsh terrain and remoteness, Knoydart is also referred to as "Britain's last wilderness". It is only accessible by boat, or by a 16-mile (26 km) walk through rough country, and the seven miles (11 km) of tarred road are not connected to the UK road system. (bron en.wikipedia).

terugblik richting Loch Nevis op het pad door het moerassig gebied
tussen Loch Nevis en Carnoch Bridge

Het eerste gesprek vindt al plaats om halfnegen, vijfhonderd meter na vertrek van de slaapplek in Glen Dessarry Wood. Een fitte zestiger die zichzelf dit lange weekend de bergen in jaagt. Het is overmorgen, maandag 27 mei, spring bank holiday. Na de gebruikelijke vragen waar je vandaan komt en waar je naar toegaat, geeft hij gas en is binnen minuten uit het zicht. Aardige man.

Lochan a Mhaim

Ik reken de begroeting van een zwartharige jonge vrouw rond halfelf bij Lochan (meertje) a Mhaim niet mee. Het tweede gesprekje is nog korter. Dit keer met een Waalse Belgische van rond de vijfentwintig. Indrukwekkend is haar afgelegde afstand vandaag. Het is pas 13.00 uur en ze heeft de ongeveer zestien kilometer vanaf Barisdale inclusief de beklimming en afdaling van de col bij de berg Mam Unndalainer (522 meter) er al op zitten. Ze wil naar bothy A Chuil, niet ver van waar ik vanochtend ben gestart. Knap. Ik heb over dat stuk tot nu toe met de nodige inspanning en geklungel vijf uur gedaan. Er staat haar dus wat te wachten. Respect.

bothy Sourlies

Bij bothy Sourlies aan de oevers van Loch Nevis spreek ik wel minstens tien minuten met een van de beide heren die naast beklimmen van munro's (Schotse bergen van duizend meter en hoger) ook onderhoud doen aan deze bothy. Verder krijg ik daar een update van de weersberichten: morgen droog tot de middag. Hij heeft liever minder weerberichten, dan weet je ook niet of het gaat regenen. Ondanks deze korte gesprekken mis ik nog het meest het dagelijkse contact met Judith. Dat geeft een onbevredigend einde van de dag. Zeker in deze stille vallei.

tijdens het ontbijt steeds op zoek naar een beetje wind.
daar houden de midges niet van

Schitterende natuur

Na een midgesontbijt gaat de eerste kilometer vanochtend in Glendessarry Wood prachtig langs het kronkelende riviertje Dessarry. Begeleid door mijn koekoek maak ik de ene na de andere foto. Die koekoek vliegt met mij mee, want overval hoor ik hem.

Waar ik niet op gerekend heb zijn de verschillende klimmetjes om het bos uit te komen. Echt hijgen. Ik controleer met mijn kompas of ik wel de goede kant op ga. Dat is het geval en nog geen tien mintuten later staat Jan Ongeduld bij de bosuitgang en kijkt het hogere deel van Glendessarry in, Upper Glendessarry, dat gedeeltelijk schuil gaat onder laaghangende wolken.

even leuk omhoog

Upper Glendessarry

Nog steeds droog

Wat heb ik een geluk dat het al een paar dagen droog is. Hier en daar kan ik gewoon over de veenbodem lopen zonder weg te zakken. Dat lukt zo nu en dan toch wel. Alle keren zonder natte voeten. Mijn schoenen houden zich tot nu toe uitstekend in alle blubber en beekoversteken. 

Onnodig geknoei

Een tweede rust, dit keer bij het Lochan a Mhaim, geeft weer energie. Verder langs de zuidelijke oevers blijf ik het ogenschijnlijke pad volgen.

Dit keer heb ik echter mijn kaart onvoldoende bestudeerd. Gemakzucht door de makkelijk te volgen sporen van voorgangers. In plaats van het riviertje Finiskaig over te steken naar de noordzijde zoals op mijn kaart staat, blijf ik het platgetrapte gras aan de zuidzijde van het riviertje volgen. Alleen wordt het daarmee steeds 'uitdagender' om de kleine rotsige hellinkjes te passeren.

Na een watervalletje weet ik niet zeker meer of dit het juiste spoor is, hoewel hier andere lopers duidelijk zijn voorgegaan. Waarschijnlijk net zo knoeiend als ik. Het wordt steeds moeilijker om over de rotsen in de inmiddels nauwe doorgang van het riviertje te lopen en te klauteren. Op het laatst heb ik mijn handen nodig om zittend en schuivend zonder brokken verder te komen. Ik heb even geen tijd om foto's te maken.

hier ergens ging ik het nauwe ravijntje in

Terugblik. Hier had ik het ergste achter me gelaten

Blij ben ik als ik net voor een grotere waterval een pad zie dat mij uit deze benauwdheid weg leidt. Op de achtergrond de eerste beelden van Loch Nevis, maar daar heb ik even geen aandacht voor. Zoveel natuur hoeft nou ook weer niet, wat een geknoei. 

net voor de waterval kan ik rechts omhoog uit dit nauwe ravijntje. 
Op de achtergrond het eerste zicht op Loch Nevis,
maar daar had ik even geen aandacht voor

net stond ik nog boven deze waterval en was blij uit de gorge te ontsnappen

lange afdaling naar Loch Nevis

Bothy Sourlies

Er volgt een twee kilometer vermoeiende steile afdaling om bij de oevers van Loch Nevis op zeehoogte te komen. Na het eerder vermelde gesprek met de Belgische volg ik het uitgelopen pad door de varens naar bothy Sourlies. 

Loch Nevis komt dichterbij

Bij de bothy hoor ik van de Brit welke berg hij gisteren beklommen heeft. Hij wijst mij de route over de flanken omhoog. Onderwijl eet ik zittend op een buitenbankje mijn lunch. 

bothy Sourlies

Terwijl ik met de Brit praat zie ik achter hem op de droog gevallen lochbodem een roedel herten. Met eb liggen ze daar volgens de Brit altijd lekker uit te rusten. Voor de voortzetting van mijn tocht geeft hij het advies om na de bocht bij de passage van het kweldergebied een ruïne als richtpunt te houden om bij de brug over de rivier Carnach te komen. Oké, ik zal het onthouden en zal het zien.

Wadlopen

Het vervolg van de route gaat langs de oevers van Loch Nevis. Mazzel moet je hebben. Het is eb en dan kun je over de drooggevallen bodem van Loch Nevis om een heuvelrug heen lopen om daarna echt het verlaten en geïsoleerde Knoydart binnen te trekken. Als het vloed is moet je over de heuvel heen. Na de bocht om de heuvel trek je een kweldergebied in.

op dit kaartje zie je hoe je vanuit bothy Sourlies langs de kust
loopt om na de heuvel het binnenland van Knoydart binnen te trekken.

Glimlachend loop ik over het drooggevallen strand of is het wad? Dit zijn de mooie momenten. Links het teruggetrokken zeewater van het Loch Nevis, rechts het kiezelstrand. Onder mijn voeten knappend kelbachtig zeewier. Zo loop je 's morgens te klungelen in een nauwe riviergorge en zo loop je een paar uur later te genieten op de bodem van een zeearm. Briljant.

Als ik de heuvel omtrek en landinwaarts loop opent zich een kweldergebied doorsneden met geulen door de getijdewerking. Op de hogere delen groeit gras. Verschillende herten zijn aan het grazen. Ze zijn duidelijk gewend aan wandelaars. Ze houden me alleen een beetje in de gaten, maar eten rustig verder. Prachtig om te zien en langs te lopen in deze vreemde omgeving. Je kunt foto's blijven nemen, maar de weidsheid helaas niet vastleggen.

Het laatste stuk naar de brug verandert de ondergrond in een veenachtige moslaag. Het pad wordt minder duidelijk en je moet weer goed kijken waar je je weg vindt om niet weg te zakken. De brug is nu goed te zien. Verdwalen is met dit zicht niet aan de orde.

Carnoch Bridge met rechts de ruïne waar de Brit over sprak

Bij de brug over de Carnach eerst een rust, mijn zesde vandaag. Het is pas kwart voor drie en ik wil nog verder om morgen eerder op de camping van Barisdale te zijn. Morgen moet er volgens de gids ook flink geklommen worden. Daarom ben ik niet bij mijn oorspronkelijke doel voor vandaag, bothy Sourlies, gestopt. Bovendien was het toen pas rond halftwee. Verder trekken bothies mij niet meer.

rust bij Carnach Bridge

Ik wil nog twee kilometer verder stroomopwaarts naar een plek waar op mijn kaart ruïnes staan van boerderijen. Daar zal wel een horizontale plek voor mijn tentje zijn. Maar ik heb weer niet geconcentreerd genoeg op mijn kaart gekeken. Bij nadering zie ik dat de lage muurtjes aan de andere kant van het riviertje staan en ik heb geen zin in een doorwading.

bij een van de afgekeurde plekken
wel mooi dicht bij het water

Vier keer probeer ik een plek uit voor mijn tent, maar steeds zijn ze niet voldoende naar mijn zin; of te drassig of te hobbelig. Op twee plekken ga ik ook even proefliggen in het gras. Dat kan de oorzaak zijn geweest van de teken? Gaan we niet meer doen.

Ten slotte neem ik een plek met uitzicht op de berg Aden, Ben Aden. Het moet vannacht wel droog blijven want ook op deze plek heeft eerder water gestaan.

Ben Aden in de avondzon. 

Vandaag zit het weer mee. Vanmiddag scheen regelmatig de zon. Ik wist niet dat dat kan in Schotland. Het is zelfs even warm in de tent. Wat een verwenning.

Snel wat schoon water halen uit een klein stroompje in het veen. Voor het eerst trakteer ik mijzelf op een kop koffie. Na het schrijven van deze aantekeningen begin ik aan de Pasta Bolognese. Het houdt niet op. Het muskietennet van de tent dicht en lekker eten. Ik hou het hier wel uit.

 

ter hoogte van Ben Aden tussen Sourlies en Barisdale
op het westelijk deel van de tocht
is de overnachtingsplek aan het eind van deze wandeldag 4

Wie gefilmde beelden van deze etappe wil zien: onder deze link zijn prachtige opnames te zien, gemaakt door de schrijver van mijn gids Iain Harper, o.a. door een drone gemaakte opnames van de omgeving, prachtig. Veel kijkplezier.

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW