Trektocht Cape Wrath Trail 2024: van Corrlarach via Glenfinnan naar bothy Corryhully

 Donderdag 23 mei 2024, wandeldag 2

van bothy Corrlarach via Glenfinnan naar bothy Corryhully, 
8,5 uur inclusief pauzes, ± 21 km,
± 450 m klimmen en ± 425 m dalen
temperatuur: van 8 graden s' morgens tot 15 graden 's middags
de hele dag droog

Glenfinnan Viaduct met een passerende stoomtrein

Rustig

Rustig is een eufemisme deze eerste twee dagen. Sinds gisterenmiddag ben ik geen levende wezens meer tegengekomen. Pas vandaag heb ik weer mensen gezien. En dan ook meteen in drommen rond het Vistor Centre bij het Glenfinnan Monument en het Glenfinnan Viaduct. Ik heb zelfs vier mensen gesproken; de caissière van het mobiele café, een toerist die ik vroeg om een foto van mij te maken, de estate manager van Glenfinnan Lodge die hout kwam brengen voor de open haard en natuurlijk Judith die ik kon vertellen dat ik na twee dagen nog in leven ben. Of het feit dat ik me aan het eind van de dag kan herinneren met wie ik gesproken heb verontrustend is weet ik niet, het is wel veelzeggend. Hoe zal dat de komende dagen gaan?

Afscheid van Cona Glen

In Corrlarach bleef het afgelopen nacht ook rustig. Niemand verder gezien. Zelfs de regen hield zich gedeisd. De verwachte 'heavy rains' vielen mee. De nacht duurde ook niet zo lang. Noord-Schotland ligt ter hoogte van Zuid-Zweden. Op die noordelijke breedtegraad is het in de zomer lang licht. Ik was zo vroeg gaan slapen dat ik al een keer wakker werd voordat de duisternis was ingevallen. Dat is een aparte gewaarwording.

alles heeft min of meer een vaste plek in de rugzak

Om zes uur ben ik opgestaan. Het is fris en dat zou het de hele dag blijven, van circa acht graden naar veertien met een lichte koude westenwind. Snel mijn muts op bij het opruimen van mijn slaapspullen en het inpakken van de rugzak.

Terugblik op de bomengroep waarin het huisje Corrlarach staat

Mijn kaart met een schaal van 1 op 40.000 leer ik steeds beter lezen. Na het vertrek om halfacht herken ik de verschillende uitlopers van de heuvels en een opvallend heuveltje midden in de vallei. Het blijft machtig mooi om in deze groenomzoomde wereld het kronkelende Cona riviertje te volgen. 

Ook aan de verschillende kronkels kan ik aflezen waar ik ben. Dat is dit keer belangrijk, want ongeveer vijfenhalve kilometer na Crosslarach moet ik een aftakking vinden die naar een lage col stijgt. Daarmee verlaat ik de Cona Glen en ga over naar een noordelijke vallei.

Regelmatig controleer ik mijn positie op de kaart door de heuveluitlopers die ik om mij heen zie te tellen. Dat kan niet fout gaan. Als ik ten slotte in de buurt van de afslag kom hoef ik niks meer te controleren. Zelfs een blind paard had dit pad kunnen vinden. De 4x4-track gaat automatisch over in een smal wandelpad omhoog. Vergissen is niet mogelijk. Daarmee is meteen mijn vraag beantwoord of het traject van de CWT in het terrein is te herkennen. Weer een vraagteken minder.

Omdat ik nog niet zo lang geleden heb gerust loop ik meteen maar door omhoog. Het is zeker geen alpiene stijging. In een rustig tempo neemt de afstand naar de dalbodem toe en wordt Cona River steeds kleiner. Van boven af zie je goed hoe het riviertje kronkelt.

op de dalbodem kan je van bovenaf de Cona River mooi zien kronkelen

Callop Glen

Dertig minuten duurt het voordat ik boven ben en de toegang tot de kleine col passeer. Boven op de col is het relatief vlak. Je ziet het aan de drassige ondergrond waar het water lang blijft staan voordat het naar beneden stroomt. De col zelf is circa vijfhonderd meter lang met een glooiend keienpad. Ten slotte wordt de afdaling ingezet naar de nieuwe wereld, Callop Glen. 

De afdaling is veel vermoeiender dan de klim van zoeven. Vol met keien en blubber kronkelt het pad naar beneden waarbij regelmatig kleine stroompjes over stapstenen mogen worden gekruist. De  snelheid en en de puf gaan er helemaal uit.

Een rust neem ik pas na tweeënhalve kilometer bij het bereiken van een beter beloopbaar four-wheel-drive-weggetje. Ondanks de midgets maak ik hier mijn eerste roggebroodje met cheddar kaas en een met nutella. Blijven eten is belangrijk met dit energieverbruik.

Glenfinnan Monument

De rest van de afdaling loopt gemakkelijk en eindigt bij de brug over de Callop. Helaas is het pad langs dit riviertje naar het Glenfinnan Monument gebarricadeerd vanwege een beschadigd bruggetje. 'Find an alternative' staat er op het bordje. Dat is een verhullende omschrijving voor 'succes'. Volgens mij kan je alleen via de drukke tweebaans A830 (verbinding tussen Fort William en de kustplaats Mallaig) naar het Monument komen. Eerst maar even zitten en kijken of hier alweer telefoonverbinding is. Ja! Meteen Judith informeren dat alles goed gaat. Ze hoort aan mijn stem dat het niet echt vanzelf gaat vandaag. "Je kunt ook gewoon terug komen". Dat is nou weer net te snel door de bocht. We gaan gewoon door.

levend aangekomen bij Glenfinnan Monument

Met regelmatig achterom kijken loop ik twee kilometer strak door de berm om heelhuids bij het Glenfinnan Visitor Centre aan te komen. Ook al is het pas halfvier, daar wil ik flink gaan eten om een avondmaaltijd uit te sparen van mijn Adventure Food zakken. Op internet zag dat plan er goed uit, maar het 'Café' wordt gerenoveerd. Dan maar een grote tosti ham/kaas en een blik cola bij de kiosk op het parkeerterrein.

foto van internet. het was er druk toen ik er was

Voorlopig zitten die calorieën er in ieder geval in. Nu eerst even rondkijken bij het monument. Ik lees dat het monument de plaats markeert waar Charles Edward Stuart, alias Bonnie Prince Charlie, op 19 augustus 1745 zijn koninklijke vaandel hees waarmee de 2e Jacobite opstand tegen het zittende koningshuis begon. Het monument bestaat uit een toren met hierop een standbeeld van "de onbekende Highlander in kilt".

Glenfinnan Viaduct

Na de foto bij het monument verlaat ik de drukte en begin aan de laatste vier kilometer naar bothy Corryhully. Kijken of ik daar kan slapen of dat er een goede plek voor mijn tent is. Met mij lopen ook veel toeristen die kant op. Niet om naar Corryhully te gaan maar voor het treinviaduct met de eenentwintig betonnen pijlers.

veel mensen klimmen omhoog naar het viaduct

De aantrekkingskracht van dit viaduct komt waarschijnlijk niet zozeer door interesse voor de betonnen constructie. Veel mensen kennen het viaduct uit de film Harry Potter en de Geheime Kamer en willen zelf zien hoe die trein voorbij komt. Tot mijn verbazing klimmen er ook veel mensen naar de twee uiteinden van het viaduct. Toch maar even kijken waarom. Ze doen het niet zonder reden. Na tien minuten verschijnt de zwaar rokende stoomlocomotief. Luid toeterend wordt het publiek begroet en het viaduct gepasseerd.

Corryhully

Ik draai mij om en trek verder langs het riviertje Finnan. Onderweg maak ik nog een foto van drogende turfblokken. Ze zijn eenvoudig uit de wei gestoken. Zo kun je goed zien dat de ondergrond van deze groene drassige weides uit een dikke laag plantenresten bestaat. Net zoals bij ons in de veengebieden. Ik neem aan dat ze als brandstof zullen dienen in het nabij gelegen huis.

drogende turfblokken gewoon langs de weg
gestoken uit het gat erachter

Langzaam slingert het asfaltweggetje omhoog richting Glenfinnan Lodge, het landhuis dat de bothy ter beschikking stelt aan trekkers om te overnachten. Van veraf te zien zijn alle luiken voor de ramen van de lodge gesloten. Later hoor ik van de estate-manager dat de eigenaar in Aberdeen woont en regelmatig voor een 'fortnight' langs komt. Een lodge gewoon voor je plezier, luxe kent veel verschijningsvormen. Mij hoor je niet klagen want na de afslag bij een T-splitsing, links privé naar de lodge, rechts voor eenvoudige lieden zoals ik, zie ik bothy Corryhully.

Glenfinnan Lodge

Bothy Corryhully

Na aankomst eerst maar eens voelen aan de deurklink of de bothy open is. Na de gesloten bothy Corrlarach ben ik voorzichtiger in mijn verwachtingen geworden. 

Mooi! De deur gaat open. In het half duister wordt ik verrast. Er is zelfs elektriciteit. Aan een middenpaneel hangt een elektriciteitsmeter, verschillende lichtknoppen, een stopcontact, wat gereedschap en een bakje voor vrijwillige bijdragen. Op het werkblad eronder een elektrische waterkoker. Hier kan ik lekker makkelijk mijn water voor de avondmaaltijd warm maken en mijn telefoon opladen. Wat een luxe. 

Bij verder rondkijken zie ik acht grote houten slaapplekken op balken en schotten. Op sommige plekken kunnen makkelijk twee mensen liggen. En aan de kopse kant een grote schouw met de open haard. Daar ga ik straks een mooi vuurtje maken.

Even later hoor ik het motorgeronk van een oude landrover. Een zestiger in knickerbocker broek stelt zich voor als de estate-manager. Hij komt hout brengen voor de openhaard. Meteen weet ik waar de verlichtingsschakelaars zitten. Prachtige service. Hij leegt ook de bijdragenbox, omdat die al een keer is geplunderd. Ik overhandig direct mijn contributie. 

Er verschijnt een jonge vrouw die het gesprek met de manager overneemt en uiteindelijk niet in de bothy blijft. Daarna heb ik het rijk alleen. Na het uitpakken van mijn rugzak kies ik eerst voor een verlate was- en scheerbeurt. Er is namelijk ook stromend water. Dat is het riviertje Finnan dat voor de bothy langs stroomt.

Sinds ik om kwart over vier bij de bothy aankwam ben ik in de weer met wassen, scheren, een toiletgang met schep, bellen met Judith, telefoon opladen, deze aantekeningen maken en vooral fikkie steken.

Alles is oké. Mijn vraagteken-hiel werkt tot nu toe goed mee en wil deze trektocht gelukkig niet bederven. Een mooi einde van deze pittige, maar afwisselende dag. Nog wat lezen op mijn e-reader dan haal ik halfnegen nog wel. En nu eerst weer wat hout in de open haard.

Bothy Corryhully ten noorden van Glenfinnan is de 
overnachtingsplek aan het eind van wandeldag 2

De dagberichten worden aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024