Trektocht Alpe Adria Trail 2020: van Grosskirchheim naar Marterle

  Zaterdag 25 juli, wandeldag 3
van Grosskirchheim (1005m) via Mörtschach naar Marterle (1849m)
± 8,5 uur inclusief pauzes, ± 18 km, ± 1340 m klimmen en ± 395 m dalen

Uitzicht vanuit kamer 17

Martelen

Gemartel naar Marterle

Gemartel, enige overdrijving is toegestaan, maar zeker tijdens het laatste uur ploeteren door het bos, en het hoogste pelgrimskerkje van Oostenrijk maar niet in zicht kwam, had ik het wel gezien. Van vermoeidheid ben ik nog een keer gestruikeld. Alleen een schram op mijn hoofd, krassen op mijn benen, gevoelige elleboog en een licht ontzette vinger. Voor de rest vooral meer adrenaline in mijn bloed. Gelukkig was ik niet de enige die met struikelervaring boven kwam hoorde ik later op het terras. 

Morgenstond

De buurman keek verbouwereerd naar de lege plek naast hun tent toen hij om zeven uur naar het toilet ging. Ik deed net mijn opgerolde tent in de rugzak. Meteen gelegenheid om de wederzijdse plannen voor van vandaag door te nemen. Zij gingen later op de dag ook wandelen. Iets minder ver.

Gisterenavond tijdens de regenbui lag ik al om acht uur op mijn comfortabele luchtmatje. Lekker zo'n lange nacht na een wandeling. Opstaan om kwart over zes kost dan geen moeite. En ik was daarmee ook op tijd. Pünktlich um halbacht stond ik op het restaurantterras voor het bestelde ontbijt. De compleet ingepakte rugzak stond net buiten het terras gereed voor actie te wachten. Goeie start, goed bezig. 

Een lekkere start met zo'n kant en klaar ontbijt met thee en koude sinaasappelsap. De aardige mede-eigenaresse van de camping, die de ochtenddienst had, vroeg of ik nog een extra broodje wilde. Een ander broodje had ik al ingepakt als lunch. Nog even de weersverwachting doornemen. Het wordt warmer, tot 25 graden en de komende dagen richting de 28. Om acht uur trek ik het campinghekje aan de Möll-zijde achter mij dicht. Actie 1: vind de supermarkt.

Bevo (bevoorrading)

In mijn Engelstalige gids lees ik dat er de komende twee etappes tot het dorp Stall geen winkels zijn. Morgen is het bovendien zondag, dus uit eigen ervaring weet ik dat in katholiek Oostenrijk de supermarkt in Stall morgen vrijwel zeker gesloten is. Dat risico gaan we niet nemen. Volgens mijn gids is de supermarkt ...on the far edge of the town. Ik ben te lui geweest om op mijn mobiel te kijken en die zit nu in het bovenvak van mijn rugzak. Weer afhangen en omhangen vind ik teveel inspanning. Dan maar goed kijken en op gevoel naar de buitenrand van het dorp. Dat moet toch te vinden zijn. Voorlopig nog maar even de Möll volgen.

Er moet eten worden ingekocht. Krachtig eten dat niet veel weegt, niet snel bederft en vooral voedzaam is. Ik weet wat ik ga zoeken; roggebrood. Met een mondkapje op hoor ik erbij en mag ik vrij bewegen door de supermarkt. Echt roggebrood zie ik niet en het zure brood is in te grote verpakking. Tot mijn oog valt op een donker pakje met dezelfde omvang als in Nederland: Walnuss Eiweisbrot. 2,6 fache Menge Eiweiss und 65% weniger Kohlenhydrate als ein herkömmliches Vollkornbrot. Mit wertvollen Omega 3-Fettsäuren.

 

Dat wordt hem. Van die minder koolhydraten had niet gehoeven. Die kan ik wel gebruiken met al die beweging, maar de rest klinkt wel opwekkend. 

Voor beleg de lokale Leichte Drautaler. Nooit van gehoord, maar je bent nooit te oud om te proeven. Voor tussendoor een Insalata di Tonno. Hup weer ruim een halve kilo erbij in de rugzak.

Bekende gezichten

Door het bezoek aan de supermarkt was ik gescheiden van de officiële route die aan de andere kant van de Möll verder gaat. Van teruglopen hou ik niet. Daarom maar een vervolg langs de andere levensader van dit dal, de tweebaans B107. Gedeeltelijk in de berm en gedeeltelijk over een smal voetpaadje kom ik toch vooruit. Na twee kilometer ben ik blij om bij het dorp Untersagritz via een fietsbrug over de Möll op de Adria-route terug te keren. Meteen minder lawaai en een bank. Een prima moment om mijn broek weer af te ritsen. Daar passeren mij vier bekende gezichten. De twee Duitse echtparen van gisteren. "Haben wir uns Gestern auch nicht getroffen? Jawohl, bei diesen Stockmühlen in Apriach. Ach, ja. Schöne Wanderung noch." En voorbij zijn ze alweer. Ook toevallig. 

De route vervolgt en loopt door de smalte van het dal daarna over een fietspad pal langs de B107. Ver voor mij zie ik ook de vier Duitsers. Wie gaat er nu langs een drukke weg lopen? Zouden die ook de Alpe-Adria Trail doen? Achter mij zie ik een stille oudere dame, die mij gisteren passeerde. Zou die ook deze Trail lopen? Even verder bij weer een fietsbrug over de rivier haal ik ze in en bevestigen ze mijn conclusie. Ze lopen met vervoer van bagage. Dit jaar tot aan Gmünd. De oudere dame gaat tot aan Mallnitz vertelt ze mij 's avonds. Daar schijnt een station te zijn.

Het eerstvolgende dorp, Mörtschach, heeft duidelijk niet op ons gerekend. Het is al halfelf, maar aan welke deur je ook trekt, geen enkel Gasthof gaat open. Zelfs niet Gasthof Kirchenwirt tegenover de hoger gelegen kerk. Een gemiste kans. Dan maar een rust in gewijde stilte naast de kerk. De anderen passeren mij met een groet. Tot later.

muisstil Mörtschach

Vijfenhalf uur omhoog

De totale afstand vandaag is bijna 18 kilometer. De ruim 1100 meter stijgen is verwerkt in de laatste 10 kilometer. Na Mörtschach gaat het langzaam omhoog. Bruggetjes over beken, doorsteken over boerenerven, net als gisteren. Beneden in de vallei zie ik de camping bij het dorp Lassach die ik als vluchthaven had bedacht als het niet goed zou gaan. Maar het is pas halftwaalf. Geen probleem. Door naar Marterle.

De route gaat over in de beloofde met grind verharde bosweg. Met lange lussen gaat het omhoog. De lunchtijd wordt liggend doorgebracht. Dat broodje van het ontbijt is wel wat platter dan vanochtend, maar smaakt prima met alle vleeswaren die ik er tussen gemetseld had. Een plat broodje glijdt in horizontale stand ook makkelijker naar binnen. Alleen maar voordelen liggend in de zon in het gras. Mooie bezigheid dat rusten.

De onverharde bosweg vond ik al aardig stijgen, maar blijkbaar was het niet genoeg. Na een aantal kilometers wordt een hogere versnelling opgedrongen. Het gaat nu dwars door het bos omhoog. Ouderwets hijgen, zweten, klimmen. En het ging maar door. Veel langer dan ik had gedacht. Zelfs hele stukken met staalkabel om je eventueel aan vast te houden of aan op te trekken.

Als het minder steil wordt weet je dat je de hogere regionen hebt bereikt en de ergste inspanning is gedaan. Die hoopvolle verwachting sloot echter niet aan bij de realiteit. Het bleef maar keren en draaien over smalle paadjes met stenen, boomwortels en vooral veel mieren, miljoenen. Drie uur, half vier, vier uur, nog steeds geen kerk van Marterle. Voor de afwisseling even struikelen. Eindelijk om halfvijf een glimp tussen de bomen.

Alpengasthaus Marterle

Mijn eerste pelgrims-doel wordt het terras van Alpengasthaus Marterle. Alleen al een koude cola na zo'n inspanning maakt wandelen een genotsport. De nieuwe Duitse bekenden zitten er al met dikke bieren.

Alpengasthaus Marterle 
(geleend van internet)

Mijn tweede reflex is de vraag of ze nog een kamer vrij hebben. Tot mijn verbazing een positief antwoord op deze zaterdagmiddag. Als er geen kamer was geweest had ik door moeten lopen in de hoop een andere horizontale plek te vinden. Na het gezwoeg van vandaag ben ik blij met deze kamer ook al is hij in het naastgelegen scheve houten huis van net na de Oostenrijks-Pruisische Oorlog van 1866. Dat is slechts een inschatting op basis van de beperkte lengte van het bed. 

Ik mag ook meedoen voor halfpension. Daarmee krijg je het driegangenmenu van de dag. Veel verschil met à la carte is er niet. Door corona staan daar ongeveer drie gerechten op. Ik kies voor eenvoud en verrassing. 

Tijdens de maaltijd in de eetkamer snel mijn fototoestel opladen bij de enige stekkerdoos die ik kan ontdekken. Om de kou te bestrijden brandt er een gasbrander, die mij aan mijn jeugd herinnert. Ook van na 1866. Geheel overeenkomstig de binnenkomst zitten wij aan drie verschillende tafels. Desondanks weet ik na afloop van het diner dat de Duitse echtparen uit de omgeving van Meppen komen, net over de Nederlandse grens bij Emmen. De oudere dame komt oorspronkelijk uit Oost-Duitsland, maar woont alweer geruime tijd in Freibrug. Dat leidt kennelijk tot een vreemd dialect dat ik moeilijk kan verstaan. Bij halfpension hoort ook een schnaps. Of dat bijdraagt aan de getrouwheid van deze aantekeningen weet ik niet. Laat ik maar naar mijn slaapnis met berguitzicht gaan.

De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2020 

(van de Grossglockner naar Döbriach)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2021 

(van Döbriach naar Bovec Slovenië)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review