Trektocht Alpe Adria Trail 2020: van Heiligenblut naar Grosskirchheim

Vrijdag 24 juli, wandeldag 2

van Heiligenblut (1298m) via Apriach (± 1550m)

naar Grosskirchheim (1005m)

± 5 uur inclusief pauzes, ± 12 km, ± 530 m klimmen en ± 825 m dalen

Erfbewakers, die mij niet vertrouwen

Oostenrijks klompenpad met asfalt

Bescheiden begin

"Ja, nu gaat het echt gebeuren. De rugzak is ingepakt. De tent, de slaapzak en slaapmat, eten, water, alles zit erin om naar eigen inzicht en met de nodige vrijheid deze Alpe-Adria Trail voort te zetten." 

Op papier doen dit soort voornemens het goed. Montere gedachten, die een half uur later al een stuk bescheidener van het landschap gingen genieten. Dat is een andere omschrijving voor een rust om vermoeid en bezweet om je heen te kijken. Mooi die rugzak met alles erin. Ziet er indrukwekkend uit. Maar met kletsverhalen komen die zeventien kilo's niet omhoog. 

Zoveel was ik nog niet eens gestegen in dat half uur. Eerst bij de camping de auto geparkeerd en vervolgens omhoog naar Heiligenblut. Daar rechtsaf. Niet naar de buiten-wijken, want die hebben ze hier niet, maar naar de buitenstraatjes met de verspreide chalets en voormalige boerderijen.  Teveel ontbeten dat klinkt als een goede verklaring. Ook mijn kuiten zijn nog stijf van gisteren. De bebouwde kom  ligt net achter me en ik zit al stil. Oke, laat ik dan ook al vast het uitzicht bewonderen. Ik zit nu toch.

Umleitung

Langs boerderijtjes gaat het verder omhoog. Vlakbij de boederijencluster Fleiss, dat zal wel Ortschaft Fleiss in het Duits heten, wordt de route omgeleid. Een omleiding voornamelijk over asfalt. Het asfalt blijft, maar na vijftienhonderd meter kan ik de bordjes Umleiting niet meer vinden. Dat zijn de betere omleidingen.

Dan maar overschakelen op normale bewijzering naar dorpjes die ook in mijn gids worden genoemd. De aantrekkelijkheid van het landschap lijdt er niet onder. Zo nu en dan een blik achterom waar de kerk van Heiligenblut verschrompelt tot een gebroken wit spiritueel vlekje. Bij het dorp Schachnern kom ik weer op de bewijzerde route. Alles klopt weer. Mijn kaartinschatting en richtingsgevoel laten me niet in de steek.

Cross your heart

Na de eerste twee korte rusten in het begin loop ik nu in een keer door tot half een. Ik zit voor de Volksschule in Apriach aan een picknicktafel. Het is geheel bewolkt met een aangename wandeltemperatuur. 

Tijdens het eten van enkele mueslirepen maak ik deze aantekeningen. Een half uur eerder heb ik vijftig meter boven het dorp waarschijnlijk iets te indringend gekeken naar een groepje van twee Duitse echtparen van middelbare leeftijd. Zij stonden boven mij op een eenpersoons-breed-paadje bij een van de Stockmühlen van Apriach. Ik wachtte keurig op mijn beurt, maar een van de dames liet zich toch iets opjagen om plaats te maken. Voorzichtig en toch versneld kwam ze met haar handtasriem strak over de borst gespannen enigszins angstig naar beneden geschuifeld. Cross your heart in levende lijve. Ze keek nog even achterom of ik ook werkelijk naar die Stockmühle ging kijken.

Het is een apart gezicht al die verschillende molenhuisjes boven elkaar. Volgens het informatiebord had vroeger elke boerderij zijn eigen watermolentje om het graan te malen. Het schoepenrad loopt hier niet verticaal maar horizontaal. Het zit ook niet naast maar onder het molenhuisje.

Opdringerig

Tegen enen breek ik op. De wolken worden donkerder. Hopelijk blijft het nog even droog. De rest van de route gaat afwisselend over asfalt, door stukjes bos, over weides en langs kleine gehuchtjes. En over boerenerven. Het is hier net een Märklin-museum met al die houten chalets en boerenschuren.

Op zo'n omheind boerenerf werd mijn legitieme aanwezigheid betwijfeld door een toom ganzen. Verschillende keren moest ik ze tijdens mijn territoriumdoorkruising met mijn stokken terecht wijzen. Eenmaal buiten het hek neem ik nog een laatste foto van deze bewakers. De eigenaresse joeg ze daarna weer terug naar een rustig deel van het erf. Al die ophef voor een wandelaar.

Overnachtingsarrangement

Tegen halfdrie bereik ik Grosskirchheim. Het lokale Schloss ziet er Spartaans uit. Mijn geluk ga ik beproeven bij het in de gids aangeprezen Dorfwirtshaus. Lekker luxe. Maar ik reken buiten de waard. Hij vertelt mij dat alles bezet is. Het nabij gelegen hotel Post staat zijn klanten pas vanaf 16.00 uur te woord. De Heilige Andreaskerk sla ik over. 

Schloss Grosskirchheim

Dan maar over naar mijn oorspronkelijke plan: de camping die ik op internet had gevonden en tijdens de afdaling naar Grosskirchheim al zag liggen. Dus nog een kleine kilometer teruglopen in het dal naar Camping Gasthof Zirknitzer. Een kleine maar goed uitgeruste camping met veel Nederlanders die hier al jaren komen.

Mijn buren in een grote caravan met dubbele voortent, twee honden achter een nylon-hek en voornamelijk ligstoelen, komen hier al tientallen jaren. Hij heeft vierenveertig jaar geleden als kind nog gespeeld met de huidige eigenaresse. Dat zijn indrukwekkende feiten en tijdperken, die toch enig recht van spreken geven. Bij dit soort levensgeschiedenissen ben ik letterlijk slechts een passant. Maar wel een om even leuk mee te kletsen. In een kwartier tijd drukken we het coronabeleid, de racisme-discussie en de algehele veiligheidssituatie er door. Maar ik moet mij verontschuldigen. Ik ga douchen en mijn kleren wassen. 

Veel buren op deze camping

Als ik terugkom willen de andere buren ook wel weten wat mij zoal bezig houdt. Na het horen van mijn wandelmeters krijg ik informatie over de eigen prestaties op de fiets. Vanaf vier uur vormt de regen een goed excuus om lekker lui in mijn tent te gaan liggen. De andere buren sta ik vanavond wel te woord als ik in het campingrestaurant ga eten.

De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2020 

(van de Grossglockner naar Döbriach)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2021 

(van Döbriach naar Bovec Slovenië)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review