Winter wonder waterlinie
Vrijdag 10 februari 2012
Plofsluis
Volgens de winterdienstregeling die ik de avond tevoren op de website van de NS bekeken had, zou er om 09.15 een stoptrein naar Utrecht vertrekken. Vanochtend moest ik Frank al om 09.00 vanaf mijn station bellen dat de winterdienstregeling wel werkte maar dat mijn trein kapot was. ‘Ik kom met de bus naar jouw station. Het gaat wat langer duren’;"
 |
| 'Plofsluis' |
Om 11.00 stonden we toch nog in een schitterende zon bij -5 graden vlak bij de Noorder-begraafplaats in Jutphaas. Vandaar waren we binnen no time bij de 'plofsluis' waar we met betraande ogen, van de kou, konden zien hoe men in de jaren voor de Tweede Wereldoorlog het Amsterdam-Rijnkanaal dacht af te sluiten. Een kanaal dat toen meer dan de helft smaller was dan nu.
Al in de tweede helft van de vorige eeuw heeft men een veel breder kanaal gewoon langs de sluis heen gegraven. De huidige schepen zouden trouwens in onbeladen toestand niet eens meer onder die plofsluis door kunnen varen. Hoe enorm lang die binnenvaartschepen zijn is even later goed in te schatten tegen de achtergrond van de huizenrand van Houten. Vanuit het lager gelegen poldergebied lijken ze op het kanaal verhoogd voorbij te schuiven.
Schalkwijkse Wetering
Het echte winterlandschap komt pas prachtig in beeld in het weidegebied De Knoest. Aan het einde van de Knoesterweg testen we het ijs op de Schalkwijkse wetering. Geen enkel probleem. De sneeuw is daar door enthousiastelingen weggeschoven en daarom kunnen we zien dat het ongeveer twintig centimeter dik is. In ieder geval dik genoeg voor een staande receptie met hete thee.
 |
| Schalkwijkse Wetering later op de dag |
Even verder ligt de sneeuw nog nauwelijks betreden op het ijs. Ondanks het kraken moet het voldoende dik zijn na al de nachten met strenge en matige vorst, weet ik zeker, denk ik.
De Schalkwijkse wetering en omliggende weilanden zien er vanaf het ijs schitterend uit. Hier en daar zien de weides niet wit maar zwart gestippeld van de honderden en misschien wel duizenden ganzen. Iedere keer weer een schitterend gezicht als zo’n ganzen gemeenschap en masse onder veel kabaal opstijgt.
 |
| Ook de hazen durven over het ijs, maar dan wel achter elkaar |
 |
| bruggetje over het inundatiekanaal |
Werken en forten
In de winterse zon slaan we halverwege de wetering af in zuidelijke richting langs het inundatiekanaal waar even later het 'Werk aan de Waalse Wetering' opduikt. Wat je van hieruit natuurlijk niet achter die hoge wal kunt zien zijn de kazematten die er in schuil gaan.
 |
| Werk aan de Waalse Wetering |
Dat kan je weer wel zien bij het 'Werk aan de Korte Uitweg', dat deel uitmaakt van de 'Stelling van Honswijk’. Bij het gelijknamige Fort kom je via een gedekte weg achter de verdedigingswal die ruim een kilometer lang tussen beide versterkte fortificatiën is aangelegd.
Ook wij blijven keurig in dekking lopen maar dat had meer met de wind en de chill factor te maken.
 |
| Werk aan de Korte Uitweg |
Langs de Lek
Bij Fort Honswijk proberen we in de kou nog te ontdekken hoe het water in het inundatiekanaal komt. We weten het niet en voegen er daarom zelf maar wat water aan toe om daarna het vochtverlies weer te compenseren met hete thee.
 |
| Voetveer bij Fort Honswijk met Everdingen aan de andere kant van de Lek |
Bij onze voortgang langs de Lek valt op dat grote schotsen ijs afhangen van de oevers die tussen de kribben droog liggen. Geen schip komt voorbij. De besneeuwde uiterwaarden zien er schitterend uit in het blauwe winterlicht. Ook hier rusten hele kolonies ganzen. De massaliteit is indrukwekkend maar ik kan mij voorstellen dat boeren niet altijd vrolijk worden van die aanwezigheid. Ik heb ooit gelezen dat vijf ganzen evenveel vreten als een koe.
 |
| Uiterwaarde ten noorden van Culemborg |
Na een rustig vervolg over de Lekdijk, die met deze vriestemperaturen niet geteisterd wordt door motorrijders, bereiken wij het veer Schalkwijk-Culemborg. Culemborg is nog slechts honderd meter verwijderd en aan de overkant lonkt een restaurant.
Hier komt onze wandeling echter abrupt ten einde. Voor ons blijft het slechts Schalkwijk. Vanwege ijsgang zijn gisteren diverse sluizen open gezet en is de waterspiegel ondertussen meer dan twee meter lager dan normaal. Zo laag zelfs dat het veer niet meer kan aanlanden. Het verklaart ook waarom wij onderweg zoveel van de strandjes tussen de kribben konden zien.
Kort denken we nog dat het stremmingsbord een grapje is maar de ontkenningsfase duurt niet lang. Laagwatertoeristen leggen ons snel en zeer informatief uit dat we het gisteren al in de krant hadden kunnen lezen. Uiterlijk en analytisch onaangedaan bekijken we de situatie. Ineens herinneren we ons dat we de hele weg nog geen enkele bushalte hebben gezien.
Een overtocht via de nabije spoorbrug zal technisch wel mogelijk zijn maar vraagt waarschijnlijk om moeilijkheden. Een lange terugwandeling is een optie die opdoemt. We vergeten niet deze feiten en conclusies te delen met het laagwaterechtpaar. Deze laten zich daarna van een medemenselijke kant zien en bieden aan ons terug te brengen naar Nieuwegein zodat we met de sneltram naar Utrecht CS kunnen. Als we een half uur later afgezet worden maken wij onze dankbaarheid bekend en beamen direct dat zij voor vandaag wel weer hun goede daad hebben gedaan.
De dagberichten staan in een totaalverslag verzameld:
Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland
Geen opmerkingen:
Een reactie posten