Maarten van Rossumpad; Wandelen van Velp via de Posbank naar Eerbeek

Velp - Eerbeek

25 juni 2013



Deze richtingaanwijzer staat bij de Posbank.
Wij moesten door de Onzalige Bossen zonder voorkennis.

PAMAN ABCD 

Vroeger hadden wij voor het helpen van kameraden het ezelsbruggetje PAMAN geleerd om de organisatie van de hulp bij een ongeval niet te vergeten. Pas daarna begon je aan de noodzakelijke eerste hulp met behulp van de letters ABCD (airway, breathing, circulation, distabilty).

EHBO-les

Die laatste letters veranderden een enkele keer, maar PAMAN voldeed blijkbaar want dat bleef altijd hetzelfde. We moesten er aan denken toen we midden in de bossen van het Nationaal Park Veluwezoom getuigen waren van onbevreesde of naïeve wielrenners tijdens hun trainingsronde. De P van persoonlijke veiligheid zou in noodgeval bij ons een hoge prioriteit krijgen concludeerden wij aan het eind van onze korte analyse.

Aanloop

Maar laat ik eerst beschrijven hoe wij daar midden in de Veluwezoom op het bosfietspad langs De Lange Juffer kwamen. Voor onze eerste tweedaagse training met rugzak waren wij die ochtend van de 25e juni via de kippen-/valleilijn naar Ede-Wageningen gereden en vandaar via Arnhem naar Velp. Daar zouden wij de draad weer oppakken waar wij op 1 mei waren gestopt.

Op de aanlooproute vanaf het station naar dat punt liepen wij door het weelderige Velp. Dat ziet er heel wat mooier uit dan de Arnhemse slooppanden langs het spoor op weg naar Velp. Tussen de prachtige huizen van de schildersbuurt ontdekten wij zowaar nu al een Koning Willem-Alexanderplein(tje). 

Weliswaar een beetje zuinig grasveldje van 50 bij 100 meter, maar wel goed onderhouden en dat levert ook royaltypunten op. Maar de meeste credits zullen waarschijnlijk verdient worden door getoond eigen initiatief. In allemaal lanen met schildersnamen op eens dit bord met afwijkende benaming en belettering. Dat valt wel op. Of het gepast is, even gauw buiten de gemeente om? Maar je wilt er zo graag bij horen en dan timmer je zelf even snel mee aan de koninklijke weg.

Beekhuizense Bos

Eenmaal op de Beekhuizerweg kozen wij voor het bospad stroomopwaarts langs de Beekhuizerbeek. Een soort spreng-beekcombinatie die mooi ingesneden op de rand van Velp stroomt. De bevolking van Velp laat ook anderen delen in de welvaart want de paden zijn voorzien van gloednieuwe bruggetjes en het bosmeer krijgt nu een indrukwekkende trapvormige zitlocatie en aan de bovenzijde heeft men een watervalachtige instroom laten maken. Waarvoor onze dank.

Langzaam ging het omhoog via verschillende bergjes. Dus toch nog een klein beetje bergtraining voor Corsica, later dit jaar. Op het eind van het Beekhuizense Bos komt het pad weer samen met de Beekhuizense Weg op de Zijpenberg, 106 meter hoog. Daar opent zich een echt prachtig panorama over het Herikhuizerveld. Onnederlands mooi, met diep ingesneden slenken in de hei. Een schitterend gezicht.

Posbank

Daarna daal je af en gaat het door diezelfde slenken verder slingerend, klimmend en dalend naar het volgende hoge punt; de Posbank (90 meter). Nooit geweten dat die berg genoemd is naar een oud directeur van de ANWB, meneer Pos. In 1918 is die bank daar ter gelegenheid van het 25-jarig bestand van de vereniging gemaakt.

Afdaling naar de het Herikhuizerveld

Theepaviljoen bij de Posbank

Foto van de orientatietafel. Je kunt soms tot in Duitsland kijken.
Let ook op de lengte van de horens van de Schotse Hooglander. Die zouden we later tegen komen.

Onzalige Bossen

Bossen volgen er na de rust in het theepaviljoen. Het zijn de Onzalige Bossen. Op weg naar de Carolinahoeve stellen wij een nog grijzere groep teleur met een reële tijdschatting voor hun gang naar de Posbank. Op en neer gaat het over de Koningslaan. Dit is geen weg maar een bospad omzoomd met indrukwekkende beuken. Bij de Carolinahoeve is het nog te vroeg om op het terras alweer te rusten. We gaan door en genieten van het bloeiende vingerhoedskruid dat overal in de velden rondom de hoeve staat.

Via nog een aantal bospaden bereiken we een zeer breed bospad met fietspad; de zogenaamde Lange Juffer. Bij de Carolinahoeve hadden we aan de verse koeienpoep gezien dat hier ook runderen moesten lopen. Die hadden zich tot nu toe verstopt. Maar hier op de de Lange Juffer stond ineens een solitaire stier, een volwassen Schotse Hooglander, op het fietspad. Voor de beeldvorming heb ik thuis nog een foto gegoogeld; let even op de lengte van de hoorns en de scherpte van de punten.

Waarom zo'n ophef over een Schotse Hooglander? Wij, helden, hielden ons mooi aan de vele aanwijzingsbordjes die we onderweg waren tegengekomen en ons adviseerden 25 meter afstand te houden. We verlieten het betonnen fietspad en omtrokken over het brede zandgedeelte ernaast. Geen 25 meter, maar we deden ons best.

Net als we de stier gepasseerd zijn, verschijnt er een wielrenner. We zijn benieuwd hoe die dat gaat oplossen. Nou duidelijk anders. Hij neemt nog wel de moeite om iets vaart te minderen, gooit zijn heup iets opzij om niet tegen de stier op te botsen en vervolgt zijn training. We zijn nog vol van ongeloof als er nu een groep wielrenners aankomt met voorop een dame. Met gevoelens van bewondering, verrassing en verbijstering zien we dat allen de stier rakelings passeren, waarbij de laatste wat oudere renner zo bezig is om bij te trekken dat hij de stier slechts in een waas heeft gezien.

Wie is hier nou gek? Zijn dat de wielrenners, die het recht van overpad afdwingen op hun fietspad en hun schoenplaatjes niet willen bevuilen. Of zijn het de boswachters in hun angst voor ellende en schadeclaims? Wij neigen sterk naar de wielrenners. Die stier had zijn hoofd maar een klein stukje hoeven draaien en zijn hoorn zat diep in zo'n wielrennersbuik.

onderwijsleermiddelen van de geneeskundige troepen

Zoals ik eerder uitlegde zouden wij in dat geval veel belang hechten aan de eerste letter van PAMAN, persoonlijke veiligheid. De tweede letter, het attenderen van de anderen zal waarschijnlijk niet nodig zijn geweest. Ook de oude renner achteraan zal het dan wel gemerkt hebben. Markeren lijkt ook iets overdreven, maar alarmeren zal nog een probleem zijn, tenzij je met GPS precies kunt uitleggen waar je op die Lange Juffer zit. Noodtransport lijkt niet effectief ook al zal een ambulance enige tijd nodig hebben om hier te komen. 

Als de stier dan tenslotte meewerkt en we de medische hulp zouden kunnen starten lees ik bij abcd dat de kameraad in beginsel zelf ook mee moet helpen. Tenzij hij dat niet kan. Nou met een hoorn net in en uit je buik hoef je denk ik niet mee te helpen. We hebben het niet hoeven uitvinden maar, je zult er toevallig getuige van zijn. Dan kan je leuk aan de bak.

Laag Soeren-Eerbeek

Wij liepen door. Er wachtte nog veel meer bos. Vlak voor Laag-Soeren een laatste rust want Frank kreeg last van een knieholte. Daarna langs de spreng van de Soerense Beek richting Laag-Soeren. Daar heeft het wild breien ook toegeslagen.

Eenmaal bij het Apeldoorns-kanaal is het nog niet echt tijd voor een rust maar dorst en kniepijn doet ons verlagen onze intrek te nemen in een pannenkoekenrestaurant; De Brugkabouter. We komen op het goede moment. Het is er verrassend stil en hebben snel een heerlijk tapbier. Waren we eerder geweest dan hadden we tussen zeven schoolreisklassen gezeten, luidde de uitleg.

Anderhalve kilometer verder bereiken we de overnachtingslocatie  Het Hallse Hull. Op deze heerlijk stille camping met zijn lege veldjes installeren we ons onder toezicht van Hulle Bulle, die zich ook al wild gebreid heeft laten inpakken.

We sluiten de dag af met een uitstekend diner in het Eerbeekse Grand Café De Korenmolen. Dat was daarmee de officiële opening van het rugzakkenseizoen.

Dit is een vervolgbericht in de serie over onze wandelingen over het Maarten van Rossumpad. Het aaneengesloten verhaal staat ook in de aparte pagina, zie de rechter marge.

Maarten van Rossumpad 2012-2013

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland