25 juni 2015
Overhespen - Zoutleeuw
 |
| Stadhuis en Lakenhalle van Zoutleeuw |
Getevallei
Welkom in Sint Truiden
'Wilt u naar Hekstraat Dorp of Hekstraat boven?' Ja, daar sta je dan in de bus van Sint Truiden naar Tienen met je Google-kennis van België. Omstanders maakten al direct uit mijn uitleg op dat het 'boven' moest zijn. Ik keek ze bewonderend aan, maar ging toch even nog de gids met de kaart er bij pakken om de buschauffeur de halte aan te wijzen. Het werd definitief bushalte 'Hekstraat boven' langs de N3.
En hij had er ook zin in, deze buschauffeur. Alsof het een formule 1 race betrof, loodste hij zijn verlengde bus, een zogenaamde gelede bus voor de kenners, door het verkeer van Sint Truiden. Daar waar hij aan beide zijden nog slechts tien centimeter over had hield hij wel in, maar eenmaal buiten de stad en vooral na het verlaten van de N3, moest er blijkbaar een tijd neergezet worden. Geparkeerde auto's in Neerhespen en Overhespen vormden geen obstakels maar slechts een chicane om zonder merkbare vertraging tussendoor te raggen.
Woord hield hij, want binnen de tijd stopte hij bij de beloofde bushalte. Ik stak mijn duim naar hem op. Kijkend in zijn grote achteruitkijkspiegel kon ik zien dat hij tevreden was. Wij ook, toen we buiten stonden.
 |
| Stationsplein St-Truiden |
Sowieso was het een opwindend begin van een verder rustige wandeling. Na de vlotte autorit uit Nederland naar Hoepertingen, waar wij de vorige tweedaagse waren gestart, en de voorspoedige busrit naar station St Truiden, gingen we in afwachting op onze tweede bus even rustig ontspannen op een terras. We zaten echter voor dat we het wisten eerste rang bij een agressieve verkeersruzie. Moeder en achttienjarige zoon dachten rustig over te steken. Weliswaar niet direct op het zebrapad maar dat zou toch ook moeten kunnen. Nou niet voor een heer op leeftijd (HoL). Ze konden hem nog net ontwijken. Verwensingen waren niet van de lucht.
De HoL was blijkbaar niet doof, remde abrupt en gooide zijn auto luid protesterend in de achteruit. De achttienjarige raakte evenwel niet onder de indruk en ramde op de passagiersdeur. Daarna maakte HoL een tactische fout. Om zijn agressieve mening te uiten opende hij op afstand het raam van de passagiersdeur. Dom. Even dacht ik dat hij nu verloren was en door dit open raam naar buiten gesleurd zou worden. Hij had geluk, het bleef bij een scheldpartij. Beide partijen dropen uiteindelijk druk gebarend af.
De HoL was blijkbaar niet doof, remde abrupt en gooide zijn auto luid protesterend in de achteruit. De achttienjarige raakte evenwel niet onder de indruk en ramde op de passagiersdeur. Daarna maakte HoL een tactische fout. Om zijn agressieve mening te uiten opende hij op afstand het raam van de passagiersdeur. Dom. Even dacht ik dat hij nu verloren was en door dit open raam naar buiten gesleurd zou worden. Hij had geluk, het bleef bij een scheldpartij. Beide partijen dropen uiteindelijk druk gebarend af.
En of er niets gebeurd was staarden wij weer over het stille stationsplein. Wij hadden natuurlijk geboeid gekeken, maar realiseerden ons pas daarna dat we volgens de huidige normen eigenlijk met onze mobiel opnames hadden moeten maken. Je weet uiteindelijk nooit hoe dramatisch zo'n confrontatie afloopt en dan moet dat wel zo spoedig mogelijk in de cloud. Ook een beetje HoL. Welkom in België, welkom in Sint Truiden.
 |
| kapel ter ere van Onze Lieve Vrouw Onbevlekte Ontvangenis |
1 uur 's middags, eindelijk op pad. De eerste kilometers gingen verrassend snel in een milde zon en bij een aangename 23 graden. Langs licht glooiende akkers, bosranden en populierenrijen bereikten we de eerste van een reeks 'Onze Lieve Vrouwen'-Kapellen. Deze, net buiten Wommersum, was gewijd aan de 'Onbevlekte Ontvangenis'. Mirakels blijven de namen, die aan Maria worden gekoppeld. Enkele kapellen later gaf ze 'eeuwig durende bijstand'. Mooi deze plekken voor hen die bijstand en devotie zoeken.
Hoewel, niet overal, want later op de dag, vlakbij Helen, kwam ze er wat bekaaid af, in een soort 'kraak-kapelletje', met ingegooide ruiten en enkele afgedankte beeldjes, die zo weggelopen leken van een tweede hands heiligen dump. De heiligen stonden er wat triest en fantasieloos bij.
Grote Gete
Rond half drie liepen we op de oevers van de grote versie van de naamgever van de deze vallei, de Grote Gete. Bij groot moet je denken aan een gekanaliseerde beek van zeven meter breed en een meter diep, vol met langzaam in de stroom wiegend wier. Het is moeilijk voor te stellen dat dit stroompje in de vroege Middeleeuwen zo bepalend is geweest voor de welvaart, die nu nog in de omgeving is af te lezen. Zoutleeuw en Tienen danken er hun prachtige gebouwen en kerken aan. De bekende lakenhandel dreef letterlijk op de mogelijkheid de waar over het water af te voeren. Dat moeten wel kleine ondiepe bootjes zijn geweest, maar op een of andere manier werkte het goed en was het lucratief.
Dan maar door naar het terras van café De Molenvrienden bij de binnenkomst van het dorpje Drieslinter, waar we de schaduw deelden met drie HoL's op de fiets. Met de trein waren ze vanochtend naar Tienen gegaan om nu door de binnenlanden naar St Truiden terug te keren. En daar hoort een pintje bij en natuurlijk een analyse van de meest recente voetbaltransfers. Tenminste dat dachten wij te begrijpen uit het dialect. Dit keer hebben we de mobiel wel aangezet, zo maar voor de fun, of uit zottigheid omdat we er goesting in hadden. Meer hebben we er niet van begrepen.
Zoekend door Drieslinter kostte het even tijd om het goede pad terug te vinden. Verbaasd waren we over de drukte bij het stationsplein zonder spoor. Alles van het spoor is weg behalve het stationsgebouw en de altijd aanwezige horeca in de vorm van café De Smid. Waarschijnlijk is het er nu een stuk drukker dan vroeger, want over het spoor van toen loopt nu een druk bevolkt fietspad. Ooit (1878-1957) werden de spoorlijnen gebruikt om fruit af te voeren naar de stroopfabrieken in de omgeving.
Wij liepen over lijn 23 richting Zoutleeuw. Net als je denkt dat je goed opschiet volgt er een omleiding via de dorpjes Melkwezer en Helen naar een zuidelijke entree van Zoutleeuw.
 |
| op weg richting Helen |
 |
| Kerkje van Helen |
Vaandels en terrassen
De verkenning van het centrum werd opgehouden door een eerste terrasrust bij ijssalon Het Bolleke dat er uit ziet als de buitenspeelplaats van een kinderdagverblijf. Daarna volgden de mooie gebouwen van Zoutleeuw aan de Grote Markt: de indrukwekkende Leonarduskerk, het schitterende Stadhuis en het Vleeshuis dat tegenwoordig de Lakenhalle wordt genoemd. In alle straten van het oude centrum hangen van die typische Vlaamse vaandels aan de gevels van de huizen. 
Bij het Stadhuis en de Lakenhalle hangen er wel tien van deze kleurige met wapenschilden bedrukte vaandels. Het past goed bij de middeleeuwse sfeer. Vanaf een bierterras hebben wij dit rustig op ons in laten werken.
'S avonds zijn we vanuit ons B&B terug gegaan. Eerst voor een prima diner op het tuinterras van de Lakenhalle waar wij als echte Ollanders gingen voor het marktmenu vanwege de korting op deze marktdag. Gepelde biefstuk of niet, het smaakte prima, in de avondlucht met merelgezang op de achtergrond.
 |
| ontvangst in Eetcafé De Lakenhalle |
De verkenning van de stad hebben we afgerond met een rondgang langs de Kleine Gete en het oude Hospital - Gasthuis. Tenslotte hebben we met het passeren van de herdenkingsmonument voor de oorlogslachtoffers de tap voor deze dag toe verklaard.
Elk jaar maken we enkele wandelingen over dit mooie pad.
Alle dagverslagen verzamel ik in
Geen opmerkingen:
Een reactie posten