GR 128 Vlaanderenroute; Wandelen van Poelberg (zuidoost van Tielt) via Deinze naar Sint Martens Leerne

Poelberg - Deinze - Sint Martens Leerne

20 juni 2019
24 km

pad door de rietkraag langs de Oude Leie

Wanneer barst het los?

Gemiste attracties
Normaal heb je na een dag wandelen wel een antwoord op de vraag wat het meest kenmerkende van de omgeving was. Deze keer kwam het er niet spontaan uitrollen. Het was een beetje een mix van een agrarische aanloop met een bosgebied in ontwikkeling en een tweede deel dat gedomineerd werd door de aanwezigheid van de rivier de Leie. Nu ik na terugkeer even zoek naar het meest kenmerkende van de centrale stad in het gebied ben ik terecht gekomen op de site van tripadvisor: Wat te doen in Deinze. Daarop staan in volgorde van de aantallen beoordelingen de beste attracties. Dacht ik eerst nog 'kijken wat we gemist hebben', na kort scrollen door de aangeprezen attracties bekruipt mij het gevoel 'wat hebben we niet gemist'. Bijna alles. 

van buiten de slotgracht ziet het Kasteel van Ooidonk er al imposant uit

Op de eerste plaats Kasteel van Ooidonk. Dat hebben we niet letterlijk gemist want het pad komt er pal langs. We waren al vanaf de buitenkant onder de indruk van wat we tussen de bomen door konden zien. Veel moois hebben we toch gemist zie ik op de website van het Kasteel van Ooidonk. Het is leuk om deze site even te bekijken. Zie je ook meteen een foto van de bewoners. Enkele quotes uit de tekst: Het kasteel werd in 1595 herbouwd en geldt als een van de mooiste kastelen in België. Met zijn kenmerkende trapgevels en uivormige torens hoeft deze Oost-Vlaamse parel niet onder te doen voor de imposante kastelen van de Loire. 

Luchtfoto van Kasteel van Ooidonk (gekopieerd van de website)

150 jaar na hun grootvader, bewonen de zesde graaf en gravin t’Kint de Roodenbeke en hun drie kinderen het kasteel. Dit historische erfgoed vormt de dagelijkse leefomgeving van het gezin. Met veel passie onderhouden zij het kasteel en het domein, net als graaf (Juan) t’Kint de Roodenbeke dat vóór hen deed. Het is hun betrachting dat iedereen - gasten en bezoekers - de herinnering overhoudt aan een prachtige plaats nog verfraaid door het water, zowel van de diepe slotgracht als van de zacht meanderende Leie. 
Zeker een omweg waard om te bezoeken vind ik nu.

Wanneer barst het los?
Vandaag zijn we vroeg opgestaan. Niet alleen omdat we na de opwarmer van gisteren, nu vierentwintig kilometer op het programma hebben staan, maar ook omdat er regen en onweer wordt verwacht. Gisterenavond op het terras in Tielt zei een buurvrouw aan de tafel naast ons dat de eerste buien vanaf 13.00 uur 's middags worden verwacht. Frank had alleen op warm weer gerekend en zijn regenjas thuis rust gegeven.

Dat was vanochtend om een uur of zes ook even schrikken toen het heftig regende en de vlagen op het dakraam ratelden. Gelukkig was het al droog toen we bij de Mankemerrie aan tafel gingen voor het ontbijt. Eenmaal op pad kwamen uitlopers van de onweerswolken ook onze kant op. Vanaf de Poelberg liepen we er voorlopig in oostelijke richting vanaf. Slechts een paar druppels waagden het ons te belagen.

akker op de flank van de Poelberg

akker vol bloeiend vlas met op de achtergrond de Poelbergmolen

Speibeek
Eens in je leven moet je blijkbaar de Speibeek hebben gezien. Anders kunnen wij het niet verklaren waarom we langs dit slootje tot ruim boven onze knieën door het natte gras een geweldige omweg mogen maken over een nieuw traject. De wegen van routeplanners zijn soms ondoorgrondelijk. Zo zeer dat we door dat gebanjer door het hoge gras vergaten foto's te maken. Alles heeft een voordeel. We liepen zo weer een stuk op onverharde ondergrond. Grr.

bij de ingang van het Meinkesbos

Dat hadden we ook al drie kilometer eerder gedaan bij het Meikensbos. Een heerlijk lopend pad door een bos in aanleg met een prettige afwisseling in open en beplante percelen. Maar ook daar weer zo aangenaam onopvallend dat we vergaten foto's te maken van groeiende bomen.
De nieuwe route sneed een behoorlijke slinger af in de oude route uit mijn gids van 2014, maar creëerde even makkelijk een vervangende versie waar je hemelsbreed steeds maar de helft opschoot. Nu is wandelen niet direct gericht op het snel overbruggen van afstanden. Toch stimuleert het ons als je na vijfhonderd meter niet op speerworp afstand kunt zien waar je zes minuten geleden liep. En zo goed zijn wij niet in speerwerpen.

Wontergem
Verbazing, opkomende vragen, nieuwe inzichten, mooie panorama's maken wandelen meer dan alleen een herhaalde beenbeweging. In Wontergem, het eerstvolgend dorpje, waren er weer wel aanleidingen voor foto's.  Zo stonden wij even stil bij het bereiken van de rand van Wontergem. Het 'buurtinformatienetwerk' De Groene Eik, mooie naam voor buurtpreventie, hield ons direct in de gaten. Vervolgens werden we door verschillende straatjes en steegjes van dit buitenwijkje geleid. Ik hoop niet om ons te testen. 

Bij de kerk verbaasden we ons over de keuze van een uitbouw in een totaal andere stijl dan de originele woning. Dan weet je zeker dat je in België zit.

Zo ook bij een mooi monument voor 'De Flandrien Lucien Buysse'. Hij won, lezen we, de Tour de France in 1926. Hij staat afgebeeld met een reserveband kruislings over zijn schouders en een bergbeklimmersbril op zijn voorhoofd. Toen moest je onderweg nog zelf je band verwisselen. Niks mecaniciens die snel je wiel vervangen. Lucien komt uit een symbolische kei of bergwand gereden. Opvallend op de bijgaande bronzen tekst is de naam van de voorzitter van het monumentcomite: Lucien Buysse. Wellicht Lucien de tweede of misschien zelfs Lucien de derde.

We melden ons af voor de Bloedprocessie en staan enkele honderden meters voorbij Wontergem weer stil bij een betonnen bruggetje onder de spoorlijn. Onze aandacht wordt getrokken door de tekst die de bouwers hebben aangebracht.

De brug is blijkbaar gebouwd in de eerste zomer van de Tweede Wereldoorlog. Wat wij ter plekke al bedachten wordt thuis op internet bevestigd. De brug is in mei 1940 vernield door de Belgen om de bevoorrading van de Duitsers te vertragen. De bezetters hebben het herstel snel aangepakt. Fritz und Franz Rode onder leiding van Hauptmann Blum waren in ieder geval zo tevreden met hun Bogen-Brücke dat ze hun naam er op hebben gezet. Stevig en degelijk ziet de brug er nog steeds uit. Dat is dan wel weer een voordeel bij de Duitse aanpak. 

Leie
Meander vinden sommige mensen een mooi woord voor een kronkel in een rivier. Vaak is de natuur rondom die lussen in de rivier ook mooi. Maar als schipper moet je soms veel varen om hemelsbreed een beetje vooruit te komen. Dat was overduidelijk het geval bij de Leie als je de oude loop bestudeert. Vanaf de Franse grens tot aan Gent zijn zeker meer dan tien lussen 'kortgesloten' en is de rivier gekanaliseerd. Dat maakt de rivier en zijn oevers niet altijd mooier. Maar de overblijvende stukken 'Oude Leie' leveren prachtige verstilde natuur op. Zo ook het drie kilometer lange stuk tussen het dorp Grammene en het Schipdonkkanaal bij Deinze. Je waant je in een rietjungle, ook al is die maar tien meter breed. Leuk lopen op vlonders die door hun algenaangroei en scheefstand alle aandacht vragen. Van de Oude Leie zelf krijg je indrukken bij doorkijken tussen het riet. Een prachtig stuk.

Gemeente Deinze
Driekwart van onze wandeling liepen we vandaag op het grondgebied van de gemeente Deinze. Al die dorpen die we passeerden behoren daar bij. Naast de stad zelf heeft de gemeente zeventien deelgemeentes. Gelukkig allemaal met hun eigen karakter. Deinze-stad met 17.000 inwoners vormt de regionale kern met scholen en andere voorzieningen. Toen wij de stad via de Stadionlaan binnentrokken was er markt op de Markt. Altijd leuk om daar met je zak op je rug tussen de winkelende mensen de kramen te bestuderen.  Nog beter was de rust op een van de vele terrassen. Goed geregeld en verleidelijk om te blijven plakken. Maar lichte druppels dreven ons verder om het onweer voor te blijven.

We pikte de Leie-oever weer op en verlieten de stad in oostelijke richting. De stedelijke bebouwing was niet van dien aard dat we er door adoratie werden afgeremd. Hier en daar een korte stop voor wat je toekomstig industrieel erfgoed kunt noemen. 
Eenmaal buiten de bebouwde kom kwamen ook de villa's aan het water weer te voorschijn. Nog steeds ons verbazend over de afmeting van sommige tuinen trokken we snel verder omdat de regenkringen op het water ons bleven vergezellen. 

Laatste drinkpauze
Bij de Astene Sas was het nog te vroeg om alweer te gaan pauzeren op een terras. Daarom maar een korte hangpartij op een neutrale bank zonder al te veel commentaar op de omgeving. De wandelinspiratie vlakte iets af. 

Tweeënhalve kilometer verder bloeit de inspiratie weer helemaal op bij het aanschouwen van het schoons van Kasteel van Ooidonk en de toegangspoort met de neven-gebouwen, en door het kopje op mijn kaart dat horeca beloofd direct naast deze poort. Naar de auto is het nog anderhalve kilometer, het regent nog steeds niet, de lucht is zelfs blauwdoorlatend geworden, dan kan er wel een klein biertje van af. Weldadig na ruim tweeëntwintig kilometer. Zo zitten we bij café-restaurant Koetshuis Ooidonk toch nog een klein beetje op het terrein van het Kasteel iets cultureels te doen.

de Blauwe Poort op de weg naar 
Kasteel  van Ooidonk

Op de laatste meters van deze tocht verlaten we via de Blauwe Poort, een tweede toegangspoort, definitief het terrein van het kasteel. Daarna gaat het snel. De eieren verkopende loodgieter en bakkerij Van Hecke zijn nog steeds in business maar krijgen geen aandacht meer. Onze mentale navigatie pint zich vast op de terugrit. Die gaat niet via het door files geplaagde Antwerpen, maar over verschillende Google maps alternatieven. Nieuwe delen van Vlaanderen  doorkruisen we. Zelzate vlakbij de Nederlandse grens bij Sas van Gent in Zeeuws Vlaanderen komt voorbij en parallel aan de Nederlandse grens koersen we aan op de westzijde van Antwerpen. Ter hoogte van Ossendrecht wordt het verkeersmeubilair definitief Nederlands. Bergen op Zoom, Rosendaal, de zon gaat zelfs schijnen. Breda, gestumper op de A59 richting Waalwijk, het wordt zelfs warm. Bij Utrecht, het is vijf uur, vragen wij ons af waar die code oranje nou voor nodig was. Was de regen van vanochtend alles of rijden wij voor het zogenaamde noodweer uit.

Om halfzes zet ik Frank af. Hij maakt zich op voor een koele witte wijn in de tuin. Als ik thuis kom zet ik alles open om te luchten. Wanneer ik even later op de buienradar kijk kom ik weer in alarmopstelling. Aan onze onschuld komt tot slot toch een eind. Om zeven uur gaan hemelse fonteinen over op stand gevelreiniging. In de omgeving van Amersfoort gaat het zonder ontwrichtingen, maar rond Utrecht, waar wij een uur eerder nog in zomerstemming passeerden, komen straten onder water te staan. Na twaalf uur heeft het vroege ontbijt toch zijn waarde bewezen. Met instemming kijk ik vanachter de ramen hoe de tuin zich volzuigt.

Elk jaar maken we enkele wandelingen over dit mooie pad. De dagberichten staan in een totaalverslag: GR 128 Vlaanderenroute