GR 128 Vlaanderenroute; Wandelen van Drongen via Gent naar Destelbergen

Drongen - Gent - Destselbergen

1 juni 2019
16,5 km

St Baafsplein met de Belforttoren van Gent

Gewoon Gent

Gewoon prachtig Gent
Gewoon, wanneer is iets gewoon? Is Gent gewoon? Alledaags, eenvoudig of gemiddeld is het zeker niet. Nee, de oude binnenstad is schitterend. En toch was er geen cultuurschok. Er was niet meer die overweldigende indruk van de eerste keer toen ik de drie torens van de Sint-Niklaaskerk, Het Belfort en de Sint Baafskerk in het verlengde van elkaar zag. Frank en ik waren er beiden al een keer met Linda en Judith geweest. We hadden ons al eerder verschillende dagen aan de middeleeuwse gebouwen, straten en stegen gelaafd. Die eerste vergaping was er helaas niet meer. Maar genoten hebben we opnieuw, al wandelend en kijkend naar enkele van de beeldbepalende gebouwen. En er was zeker ook een nieuw stuk stad om te leren kennen, het Groot Begijnhof.

het begijnhof is inderdaad groot

Vertrek
Bij het ontwaken ontdekten we dat er vele uren educatie door onze vingers was geglipt. IJdel hadden wij ons afgewend van de zingevingsbronnen op het nachtkastje. Naast de Koran en de Bijbel hadden we ons nog meer kunnen verdiepen in de krijgswetenschappen met Vom Kriege van Von Clausewitz of naslag kunnen plegen in de Rechten van de Mens. Alles onaangeroerd, een gemiste kans.

De éducation permanente, het levenslang leren, had het afgelegd tegen levenslang lopen. Heerlijk. Tijdens het overvloedige ontbijt werden we er niet over terecht gewezen, maar ging het gesprek met de eigenaresse van de B&B over het concert met haar kleinkind en de evaluatie van de prima opvang door Erna. Goed dat ik gisteren niet naar de raad van Erna had geluisterd om nog meer te bestellen. Wandelen is niet om aan te komen, maar om te genieten. Ondanks de naam van de B&B lieten wij om kwart over acht het bord van de B&B in spiegelschrift achter ons. We gingen daarmee de goede kant op. 

Waterlopen
Gent is omgeven en doorsneden door water. Meer dan je zou denken. Ten oosten de Schelde, er dwars doorheen de Leie en er omheen loopt er zelfs De Ringvaart. Ten noorden de zeehavens, waarbij de zee er bij gedacht moet worden. Hoewel, de afstand naar de Westerschelde bij Terneuzen is net zover als van Rotterdam naar de Noordzee, dus oké, 'Gent Zeehaven'.

de zogenaamde Baerput in de Oude Leie

Opnieuw zou een groot deel van de dag langs de Leie gaan. Aanvankelijk nog langs prachtige villa's aan de overkant, met gemillimeterde gazons waar grasmaairobots eindeloos op zoek zijn naar de laatste oprisping. Ter hoogte van het dorp Afsnee sneden wij af via de Oude Leie om een kilometer later met behulp van een spoorbrug De Ringvaart te overbruggen en daarmee echt de buitenwijken van Gent te bereiken. Spoorbruggen en taluds zijn blijkbaar zo mensonvriendelijk dat wilde bloemen daar ongestoord hun schoonheid durven uitstralen. Prachtig op zo'n onvermoede plek.

Sportstad Gent
Eenmaal weer terug bij de Leie pauzeerden wij ter hoogte van sport en recreatiecentrum Blaarmeersen, een immens sportcomplex met niet alleen voetbal- en rugbyvelden. Ik lees dat je er ook atletiek kunt bedrijven, tennis en squash, er is een hoogteparcours tussen de bomen en voor eenvoudige teambuilding is er een laagteparcours. Er is zelfs een kilometerslange watersportbaan en je kunt er kajak- en kanotochten op de Gentse binnenwateren starten. Van dat alles hadden wij geen last omdat wij net buiten de omringende bosschages rustig herstelden op een bank. Oh ja, er zijn ook verschillende trimpistes voor de joggers. En die zijn er heel veel en komen van alle kanten, er is geen boom waarachter je even rustig kunt plassen. Sportieve mensen daar in Gent.

zelfs de beelden in Gent zitten met een telefoon aan hun hoofd (bij de Slachthuisbrug)

Doofstommentaal
De Leie loodste ons al kronkelend dieper de stad in. Net voor de Ajuinlei moesten wij luidruchtig in actie komen om een studente te waarschuwen die in de bocht haar fietstas verloor. Maar hoe doe je dat tegenwoordig als ze met oordoppen diep in hun hoofd geplugd door het verkeer zombiën? Wij schreeuwden en klapten in onze handen. Kansloos. Je ziet haar stug doorrijden en in gedachte al aan het eind van de rit verbouwereerd en triest haar verlies constateren. 
De rest van de omgeving schonk ons wel alle aandacht. Op het terras van Café René keek iedereen naar die druktemakers midden op straat. Alle ogen waren op ons gericht. Eersterangs zitplaatsen voor een klein drama. Hoe zou het aflopen? Zou het die twee gasten lukken? Wat zouden ze doen met die tas?
Gelukkig hadden we zo hard geroepen en opvallend gezwaaid dat oplettende mensen vijftig meter verder ter hoogte van het Justitiepaleis haar met gebaren konden stoppen. Dat is ook de enige taal die nog werkt, gebaren, als bij een dove. Doof wordt je ook van al die oorpluggen met de volumeknop op vliesbeschadiging. Misschien worden ze ook wel een beetje op zijn Duits 'doof'?
Ze keerde gelukkig om en kwam met een dankbare glimlach haar tas halen. Ja en dan ga je al deze overdenkingen natuurlijk niet met haar doornemen. Nee, zo stoer en opvoedkundig zijn we nou ook weer niet. Je bent al lang blij dat je met een gerust hart en een goed gevoel verder kunt. Snel verder naar het centrum van Gent.

Pand van de Universiteit van Gent

Sint-Michielsbrug

Sint Michielsbrug

Middeleeuws Gent
De oude muur van het 'Pand' van de Universiteit van Gent kanaliseert ons naar de overkant van de Leie waar we bij de Sint-Michielskerk onder de gelijknamige brug door wandelen en de Graslei bereiken. Met een 360-gradenmoment tonen zich de Korenlei, de kade aan de overkant, de kanoërs over de Leie en met een bocht naar rechts verschijnt het beeld met de brede toren van de Sint-Niklaaskerk. Even stil staan, genieten en in je opnemen. Daarna allemaal verwerken op een terras aan de Korenmarkt en luisteren naar de Vlaamse taal om je heen.

Het is dat onze rugzakken groter zijn dan de meeste zakjes om ons heen en dat wij er niet Aziatisch uitzien voor de rest passen we goed bij de toeristen en bewegen in het zelfde lage tempo mee langs de iconen. Links en rechts fotograferend trekken we langzaam voort. Een prachtige gevel rechts, de mooie toren van Het Belfort van Gent met de naastgelegen lakenhal links en dan het Sint-Baafsplein met de aantrekkelijke façade van de Koninklijke Nederlandse Schouwburg. Na een korte verbazing als Nederlander over de naamgeving van dit theater, drentelen we verder naar de tegenover Het Belfort gelegen kerktoren van de Sint-Baafskathedraal en bereiken daarmee de oostzijde van het Sint Baafsplein. Een schitterend plein om bewonderend over voort te schuifelen. 

Sint Baafsplein met op de achtergrond Het Belfort van Gent
en rechts de Koninklijke Nederlandse Schouwburg

Maar wandelen blijft toch een activiteit met het zoeken naar een wisselende balans tussen marcheren en toeristisch rondhangen bij bezienswaardigheden. Trekpleisters passen slechts tijdelijk in een trektocht. De Sint-Baafskathedraal wordt gepasseerd, het Bisschopelijk paleis achter ons gelaten en toenemende rust leidt ons uit het drukke centrum. Via de restanten van de Sint-Baafsabdij, die ons minder uit het lood halen, bereiken we station Dampoort waar we over het spoor het oostelijk deel van de stad bereiken voor de laatste vijf kilometers van deze zonnige dag.

Groot Begijnhof
De route gaat al zigzaggend door de wijk Dampoort/Sint-Amandsberg naar het Groot Begijnhof. Met je Nederlandse idee van een begijnhof sta je hier verbaasd te kijken. Geen klein hof met dito kleine huisjes rond een plantsoen. Hier is sprake van een klein ommuurd dorp met een grote eigen kerk, een kapel en een aantal gemeenschappelijke ruimtes. Niks via een klein poortje naar binnen. De entree gaat door een ruime poort waar ook auto's naar binnen kunnen. 

Wij volgen het spoor door verschillend straatjes en inspecteren onderweg de zijstraten. De huizen zelf zijn weer met een eigen muur van de straat afgescheiden. Die begijnen leefden goed afgeschermd. 

Er zijn zelfs huizenblokken met drie verdiepingen. Waarschijnlijk voor getrainde begijnen. Dit Groot Begijnhof werd gebouwd omdat de begijnen elders in de stad moesten wijken voor stadsuitbreiding. Na slechts twee jaar werd het in 1874 opgeleverd. De vorige eeuw werden begijnen blijkbaar een uitstervende mensensoort. In 2003 stierf de laatste. Wij konden de diverse geparkeerde auto's ook al niet zo goed combineren met ons beeld van een begijn. Tien minuten later verlaten we de hof via de andere poort. 

Kastelen bij Destelbergen
De wijken krijgen meer het karakter van buitenwijken. De grens van Gent komt in zicht. Net als bij binnenkomst is er plaats voor een sporttempel. Dit keer een groot, zeker honderdvijftig meter lang, zwembadencomplex met naast een olympisch bad allerlei ontspannings- en wellnessbaden. Indrukwekkend. Wij zweten verder, liggen nog wat op een zeiltje in de schaduw van een boom op een klein plantsoen en trekken voort. 
Destelbergen, het eindpunt komt naderbij. Destelbergen is omgeven door een tros kastelen. Op twee vierkante kilometer op mijn kaart tel ik er al zeven. Een soort kastelenwijk voor de rijken en machtigen van weleer. Ook toen, net als nu goed afgeschermd van de opdringerige buitenwereld. Vooral hekken en hagen zagen we.

Net buiten het terrein van kasteel Succa is een plek ingericht voor een buitenmis met achter het altaar de verschillende staties van de kruisweg waarmee de lijdensweg van Christus wordt uitgebeeld. Het schijnt een bedevaartplaats te zijn. Te zien aan de versieringen is er nog kort geleden een bijeenkomst geweest. Ik neem nog even plaats achter het altaar en spreek Frank moed in voor de laatste kilometer van onze eigen vaart. Het werkt. In stilte verlaten we de gewijde plaats en gelouterd bereiken we Destelbergen. 

Elk jaar maken we enkele wandelingen over dit mooie pad. De dagberichten staan in een totaalverslag: GR 128 Vlaanderenroute.