GR 128 Vlaanderenroute; Wandelen van Rijsseleinde bij Pittem naar Poelberg zuidoost van Tielt

Rijsseleinde (bij Pittem) - Poelberg (bij Tielt)

18 juni 2019
14 km

Groenteteeltcursus

Aanreis
Aanreis klinkt ook als aanloop. Dat was het zeker. Om acht 's ochtends uur trok ik in Nederland de voordeur achter mij dicht en pas om kwart over een 's middags zaten Frank en ik op het begin van het wandeltraject van vandaag. Oké, daar zitten dan ook nog vijf minuten bij om onze broek af te ritsen op deze zonnige, warme dag. De bescheiden wandeling van veertien kilometer duurde daarmee korter dan de heenreis en die was minstens zo enerverend. 

Na onze voorspoedige autorit naar Sint-Martens-Leerne hadden we nog tijd over voordat de bus naar Deinze vertrok. Snel koffie drinken bij bakkerij Van Hecke aan de overzijde van de kerk en even rondkijken. Dat betekent als Nederlander in België ook het oplossen van puzzels. Wat voor bedrijf zit er in een gebouw met het opschrift SPORTWERELD? Je raadt het al, een loodgieter. En wat verkoopt die loodgieter? Natuurlijk, eieren.

België bood dit keer een keur aan openbaar vervoer. Op de busrit naar station Deinze volgde een overstap op de trein naar Tielt. In de wachtkamer van station Tielt deelden wij een kwartier lang een ratelend telefoongesprek van uitheemse origine, om vervolgens te mogen overstappen op buslijn 80 richting Roeselare. Zoals gevraagd stopte de buschauffeur bij bushalte Rijsseleinde en liet ons gedesoriënteerd achter.

Wat in mijn gids en thuis op Google satelite zo simpel leek zag er ter plekke anders uit. Met een interpretatie van de omgeving die honderdtachtig graden is gedraaid wil je alsmaar de andere kant op. Dat lossen ze in België goed op. Met een duidelijk herkenbare molen direct bij het kruispunt dwingen ze je je inwendige kompas opnieuw in te stellen. Kijk je dan nog een keer naar die molen en draai je gewoon je kaart dan begint de wereld weer te kloppen. Never a dull moment in Belgium.

Groenteteelt in de volle grond
Zowel Frank als ik zijn niet opgegroeid met een volkstuin. We zijn wel veel te velde geweest maar onze kennis van de groeiwijze van groente reikt niet verder dan de eindversie in de supermarktschappen. De eerste vijf kilometer waren nog enigszins enerverend, omdat het leek of we door een groentefabriek liepen. Gaandeweg namen wij de verschillende groeistadia van broccoli en bloemkool in ons op, negeerden eenvoudige aardappelvelden en braken ons het hoofd over akkers met een gewas dat wij voorlopig als maggiplant determineerden. 

Nagestaard door een dikbilstier verlieten wij groentebewust dit deel van de wandeling. Trouwens alle koeien in deze streek zijn hier van de dikbilsoort. Een soort die blijkbaar voortdurend aan krachttraining doet en met enorm geprononceerde spierbundels door de wei beweegt. Geen gram vet bederft de gladde huid. Voor onze gezondheid is het niet te hopen dat ze hiervoor voedingssupplementen gebruiken.

Lopen met Heiligen
We trokken ten zuiden van Tielt door het gebied Marialoopkouter. Een  toepasselijke naam. Om de vereringstraditie in dit katholieke land nog aanschouwelijker te maken struikelden wij verschillende malen over de Sint-Amandstraat. 

Sint Amandus, want zo heet hij formeel, staat hier in hoog aanzien. Hij is beschermheilige van Vlaanderen. En dan heb je recht op een straat van minstens zes kilometer. Die Sint Amandus bekeerde in de zevende eeuw eerst de bewoners van Gent, waarna hij zijn werkzaamheden uitbreidde over heel Vlaanderen. Hij missioneerde vooral langs de oevers van de Schelde. Daar stichtte hij een aantal kerken en kloosters, die later zouden uitgroeien tot de Sint-Pietersabdij en de Sint-Baafsabdij in Gent, lees ik in Wikipedia. Al deze kennis droegen wij kilometers met ons mee om halverwege deze straat, bovenwinds van de enorme Latexco matrassenfabriek, in het gras deze heilige op onze wijze te gedenken.

Poelberg
Het hoogtepunt van deze dag werd gevormd door de Poelberg. Wel even vijfenveertig meter hoog, met op de Bergstraat enkele meters een stijgingspercentage van tien procent! Net als in Nederland wordt een oprisping in het land ook hier als berg aangeduid. De glooiende flanken van deze berg zijn gelukkig zo open dat je ver om je heen kunt kijken. 

Zo'n baken in dit vlakke land moet hier als bijna vanzelfsprekend ook worden benut om een heilige te loven. Bovenop een berg ligt een Lourdesgrot met een kruisweg dan voor de hand. De nonnen van het naastgelegen voormalige klooster zullen hier zeker aan hebben bijgedragen.

Over de afgeplatte kam van de Poelberg liepen we ruim zeshonderd meter om bij de markante Poelbergmolen af te dalen en de route te verlaten op weg naar de Mankemerrie, onze B&B voor vannacht. Deze B&B is niet naar een bedrijfsongeval genoemd, maar naar een herberg, die hier eeuwen geleden in de buurt stond. Zo hoorden wij later van de seniore eigenaar meneer Hugo.

Toen wij aankwamen was hij in het nabijgelegen weiland nog druk met het op een rij harken van het gemaaide gras dat uit de hoeken van het land te voorschijn kwam. Later die middag zou de loonwerker komen om balen te persen. Je hoort veel bij een heerlijk koud welkomstbier op het terras in front van de schitterende langwerpige woonkamer van de Mankemerrie. 

De familie heeft van een oude boerderij en een oude schuur  prachtige woningen gemaakt. Complimenten. Dat moet een hele klus zijn geweest. Hugo weet nog precies waar de paarden stonden en waar de varkens voor hun komst rondknorden.

de volgende ochtend bij het ontbijt

Omdat de leeftijd zich niet laat tegenhouden gaan hij en zijn vrouw Christine verhuizen naar een kleine stad in de buurt waar de 'faciliteiten' dichterbij liggen. Dat verhuizen leidt tot gemengde gevoelens. Ik heb er beeld bij. Als je zoiets moois hebt opgebouwd in de weldadige rust van het Vlaamse land en een deel van je levensgeschiedenis daar ligt, dan kan verhuizen rationeel wel kloppen, maar gevoelsmatig roept het zichtbare aarzeling op. Het goede nieuws is dat ze de Mankemerrie aanhouden. Dus wandelaars en fietsers zijn ook in de toekomst welkom (http://www.mankemerrie.be/).

Tielt
Wij vonden het niet erg dat er bij de Mankemerrie geen diner werd geserveerd. Na afloop van een wandeldag is het altijd interessant om de nabijgelegen stad te verkennen. Het kwam nu goed uit dat we nog niet zo veel hadden gelopen. Drie kwartier later en drie kilometer verder sloten wij deze agrarische dag op de markt in de schaduw van het Belfort van Tielt af met een prima diner op het terras van bistro Botermarkt. Het Belgische bier met lokale sliptong en dikbilsteak drongen de alarmerende weerberichten voor morgen ruimschoots naar de achtergrond. Morgen zien we wel hoe we zonder regenjas tussen de voorspelde onweersbuien gaan laveren. Eerst nog wat dorst opheffen. Heerlijk gaat dat hier in België.

het Belfort van Tielt

Elk jaar maken we enkele wandelingen over dit mooie pad. De dagberichten staan in een totaalverslag: GR 128 Vlaanderenroute.