GR 128 Vlaanderenroute; Wandelen van Sint-Martens-Leerne naar Drongen ten westen van Gent

Sint Martens Leerne - Deurle - Sint Martens Latem - Drongen

31 mei 2019
19,5 km

De Leie bij Deurle

Lux Leie-land

Erna

"U moet wel goed eten hoor!". Buurvrouw Erna keek aanmoedigend naar het ontbijt-wensenlijstje dat ik net had ingevuld. Voor brood had ik bruin aangevinkt, voor drank: thee, voor beleg: kaas en ei met gebakken spek. Vier vinkjes in een rij van twintig. Het leek mij toch bodemleggend genoeg voor een ontbijt. Ze vond het maar weinig. Ze nam haar taak serieus. 
De eigenaresse van B&B 'Het tijdloze uur' vroeg vanochtend in haar mail of we er om vijf uur konden zijn? Ze wilde naar een concert met haar kleindochter. We hadden dat wel voor haar willen doen, maar een wandeling in de looppas zit er dit jaar nog niet in. Bij aankomst om zes uur stond er op het briefje bij de hoofdingang dat buurvrouw Erna de deur zou openen. Alleen even telefoneren en alles zou goed komen. Ik had direct contact. Het was de aarzelende stem van Erna in een voicemailbericht. Dat hielp niet echt. 

B&B Het Tijdloze Uur. Een mooi art deco huis.

Waar zit buurvrouw Erna? Er kwamen vier huizen in aanmerking voor een potentiële buurvrouw. Zoals dat hoort, waren de eerste twee pogingen vergeefs. Daar was niemand aanwezig. Bij het derde huis, een huis dat het dichtst bij stond, hoe kan het zo uitkomen, ging de deur spontaan open, met de vraag of ik Jean-Philippe was. Als ik daarmee in de B&B had kunnen komen dan wilde ik wel tijdelijk Jean-Philippe zijn. Gelukkig stond er ook een Frans op haar lijstje.

Buurvrouw Erna had vandaag nog niet veel mensen gesproken en dat ging ze nu inhalen. Zeer hulpvaardig en niets vergetend informeerde ze over alle vertrekken, trappen en overlopen van het huis, wees op de mogelijkheden in de ontbijtkamer en spoorde mij aan om toch maar vooral goed te eten. Wandelen is een gezonde sport waarvan je goed schijnt af te vallen, maar dat het na één dag al zichtbaar is, had ik niet verwacht.

een alternatieve boei bij een van de 
vele jachthavens langs de Leie

Buurvrouw Erna leek ons niet zo'n wandelaar. Wel, wisten wij na een kwartier, dat ze elke dag om vijf uur op staat om eerst haar eigen kippen te voeren en daarna die van de B&B, daarna de eenden en de ganzen in de Leie en tot slot de poezen. Voeren is niet het juiste woord. De volgende ochtend hoorden we van de vriendelijke eigenaresse dat het driegangenmenu's zijn, die op borden worden opgediend. Erna houdt blijkbaar van eten in stijl en niet van die kleine beetjes zoals op mijn briefje. 

Maar Erna was ontzettend vriendelijk en nu wij binnen waren en wisten waar de koelkast stond, waren wij een en al oor voor haar dagindeling en haar goede adviezen. Van een wandeling wordt je ook rustig. Erna stemde ook in met onze keuze voor restaurant In Den Karpel. Wij blij en zij gerustgesteld. Je weet het maar nooit met die wandelaars. Zorgen ze wel goed voor zichzelf? Je moet ze in de gaten blijven houden. 

Mooiste dorp
Dineren in stijl past wellicht ook goed bij de omgeving waar we het grootste deel van de dag voortschreden. 
Al op het Gent-Sint-Pieters-busstation had een dame ons waarschijnlijk willen voorbereiden op dit Belgische Wassenaar, Bloemendaal of Blaricum. Ze zag ons zoeken naar de overstap. Toen wij vertelden te zoeken naar buslijn 16 voor Sint-Martens-Leerne leek het of ze ons wilde waarschuwen. Ze maakte haar zin niet echt af. Zou het een gevaarlijke buurt zijn dacht ik nog. Mogelijk dat ze onze wandeloutfit niet vond passen en ons wilde behoeden voor een underdressed shock.

We waren inderdaad niet ingelicht over de rijkdom waardoor we gingen wandelen. Kilometers grote villa's en buitenhuizen in nog grotere bostuinen of enorme oevertuinen langs de Leie. Wat een rijkdom. Ik snap dat ze in Deurle zijn uitverkozen tot 'mooiste dorp Provincie Oost-Vlaanderen 2008'. Een totaal andere wereld op ongeveer zeven kilometer ten westen van Gent.

'De Latemse Kluis'

De overeenkomst met gemeentes in Nederland als Blaricum, Laren en Bergen (NH) is opvallend. Deurle en Sint-Martens-Latem waren vroeger boerendorpen op arme grond. Die armoede, de gegroefde gelaten, de nog onaangetaste natuur, de rust hadden in de periode van de impressionisten en later de expressionisten een grote aantrekkingskracht op kunstenaars. In Deurle heeft Gust de Smet gewoond en veel schilderijen gemaakt. In mijn wandelgids lees ik namen van schilders als Constant Permeke, Gustaaf van de Woestijne en dichter Karel van de Woestijne. Verschillende kleine musea herinneren aan die inwoners. In de Dorpsstraat van Deurle herken je nog het karakter van het vroegere leven aan de kleine woningen. Nu bewoond en besprenkeld met bedrijfjes, horeca, sportwagens en four wheel drives, die je alleen in welgestelde buurten tegenkomt.

Op een of andere manier trokken die kunstenaars later, vaak na hun dood, geld aan. Geld op zoek naar de mooie plekken, rust, privacy en goed vertoeven onder elkaar in overgebleven bossen en aan stille riviertjes. Ooit arme-boeren-ploetergrond, nu verscholen en afgeschermde rustoorden voor gefortuneerden. Vele gezinnen zouden in verschillende van deze villa's kunnen wonen. De rust doet vermoeden dat het in werkelijkheid om enkele personen per gebouw gaat. Hopelijk in stil geluk.

Het is wel leuk om al rondkijkend van de ene naar de andere bewondering te lopen. Als je van mooie tuinen en prachtige huizen houdt moet je dit stuk van de Vlaanderenroute zeker een keer doen. Frank en ik hadden commentaar op van alles en nog wat. Willen lang niet in elke optrek wonen. Vinden veel huizen te megalomaan. En vergeten daarmee dat onze bankrekening ook geen last van grootheidswaanzin heeft. Doorlopen maar.

Met rechts prachtige huizen en links de innemende natuur op een golfbaan zweven wij verder in dit heelal. Waar het opschrift 'OPGEPAST WANDELAARS' ons terug brengt op aarde. Afhankelijk van de klemtoon moeten er andere mensen oppassen: tegemoetkomende fietsers, golfspelers of wij voor golfballen en demarrerende e-bikers.

Langs de Leie
Met je lijf langs de Leie loope. Ik kon het niet nalaten deze beginletterrijm een paar keer op zijn plat-Haags of Rotterdams te herhalen. Het slaat verder nergens op, maar het klinkt heerlijk als je een keer echt langs de Leie loopt. Lekker met je lijf langs de Leie loope. Fantastisch zoals zo'n zin over je tong stroomt. Simpel en misschien niet netjes, zeker niet in deze omgeving, maar je bent zonder het te merken zo weer honderd meter verder langs die Leie. Gewoon een paar keer doen. Lekker.

Daarna stoppen bij een ogenschijnlijk eenvoudig etablissement, waar de geboeide kreeften en de prijslijst, je vertellen dat eenvoud een gouden deugd is. Je flesje bier wordt dan wel in een bak met ijs geserveerd. Ook wat waard.

Sint-Martens-Latem
In Sint-Martens-Latem is er nog een verbinding met het kunstenaarsverleden te bespeuren. Al bij binnenkomst valt het oog op een enorme sculptuur van een liggend naakt in het plantsoen. Aan de voetsporen te zien is het ook een geliefd speelobject. Lig je daar al naakt, wordt je ook nog besprongen.

Angel Warrior

Even verder trekken beelden bij The Boutique Gallery de kunstzinnige aandacht. Een mooie grote uitvoering van een bronzen 'Angel Warrior' (van Samuel Allerton weet ik nu) en twee Dancing Hares van Guy du Toit sieren de entree. Het is weer eens iets anders dan een mooie gevel of een schitterend bos. Maar zeker opvallend genoeg om een moment voor stil te staan. 

Dancing Hares

Stil staan we even later ook bij de zogenaamde Koutermolen. Duidelijk een ander model dan wij in Nederland veel zien. Wind en graan blijven de gemeenschappelijke deler.

Drongen
We slingeren langzaam het bosgebied van Sint-Martens-Latem uit en komen in het overgangsgebied naar Drongen. Nog enkele opvallende huizen en dan zal het wel afgelopen zijn met de rijkdom. 

Had ik vooraf van de kaart de indruk gekregen dat we nu het stedelijke gebied van Gent zouden binnendringen, in de praktijk viel dat reuze mee. De doorsnijdende snelweg E40 wordt bij het viaduct over de Leie zowel gepasseerd als "onderbrugd". Met een hangende constructie onder het viaduct wordt halverwege de onderdoorgang ook nog eens de ander oever van de rivier bereikt. Een ingenieuze en creatieve oplossing. Zoiets heb ik in Nederland nog niet eerder gezien.  Knap van die Belgen.

Op de andere oever vervolgen we weer over een smal wandelpad langs de Leie. Terug bij de rivier, terug bij de tuinen om te becommentariëren, terug bij allerlei motorbootjes in een lint van watersportverenigingen. Voldoende om te bekijken en van een waardeoordeel te voorzien. Als een soort mopperende muppets vorderen we door het landschap.

Het dorp Drongen is een deelgemeente van de stad Gent. Van oorsprong is het dorp ontstaan rondom de enorme Abdij die er nu nog steeds domineert en bij ons de vraag oproept of er nog leven in, en gebruik van dit grote complex zou zijn. Ik lees op internet: Het hele domein, met inbegrip van de tuin, is sinds 1998 als monument beschermd. De abdij herbergt thans een bezinningscentrum, enkele jezuïeten, een arkgemeenschap en enkele andere bewoners.

Het was zaterdag, misschien waren de kloosterlingen met weekendverlof. Wij inspecteerden eigenlijk meer de mogelijkheden van de lokale horeca: bij de abdij een Grand Café en op de Dijkweg een visrestaurant

In Den Karpel
Na de aanmelding bij Erna en haar instemming met onze keuze voor visrestaurant In Den Karpel lopen we weer anderhalve kilometer terug om te kijken of ze naast vis ook vleesgerechten serveren. Anders hoeft het van Frank niet. Volgens de enthousiaste oproep-serveerster hebben we pech want dat staat niet op het bord met het menu van de dag. Gelukkig vult de eigenaar lachend aan dat dit restaurant ook een kaart heeft met een veel uitgebreider menu. De flex-serveerster verwerkt dit soepel en is zelfs bereid een foto van ons te maken. 

Net zo soepel glijden even later de sliptongetjes naar binnen en laat Frank zijn krachten terugkeren met een prima steak. Altijd een speciaal moment zo'n diner tussen de beide wandeldagen. Kameraadschappelijk de dingen van weleer ophalen, de plannen voor de komende tijd bespreken en gezellig samenzijn in het nu.

Op de terugweg naar Het Tijdloze Uur gaat mijn mobiel over voor een videogesprek en sta ik in de laatste zonnestralen met uitzicht over de Leie oog in oog met Judith. Ze maakt zich duizenden kilometers verder verdienstelijk met quilt-workshops en een beurs in Virginia (USA). Zo heeft ieder een hobby.

Terwijl er een pelgrimsgroep achter ons langs loopt nemen Judith en ik afscheid in de wetenschap volgende week weer bij elkaar te zijn. Dan is er ook tijd om onze trouwdag te vieren. Iets verlaat, maar minstens zo waardevol. Een rijk einde van deze rijke dag.

Elk jaar maken we enkele wandelingen over dit mooie pad. De dagberichten staan in een totaalverslag: GR 128 Vlaanderenroute.