Oldenallerpad en Huinerpad: klompenpaden in het Puttense buitengebied

Klompennatuur

Woensdag 20 mei 2020
ongeveer 21 kilometer

Het andere perspectief 

Het voordeel van het schrijven van blogs is dat je je eigen wandelcapriolen regelmatig kunt teruglezen en kunt controleren of je eerder in een gebied hebt gewandeld. Als je er in Nederland maar vaak genoeg op uittrekt komt het steeds vaker voor dat je een vorige etappe kruist of stukken herhaalt. Wat nu als je zeker weet dat we al eerder op een plek moeten zijn geweest, maar de omgeving niet herkent?

Het overkomt Frank en mij regelmatig. Vaak is het dat ik zeker weet dat we hier al zijn geweest en voor Frank is alles nieuw. Met een toenemend aantal jaren kunnen daar vervelende conclusies aan worden gekoppeld. De kunst wordt dan om die al lopend te ontkennen. Daar slagen wij kilometers lang in. Zoals: de vorige keer liepen we in tegenovergestelde richting en dat verandert het perspectief. Of: vroeger onthield ik ook nooit waar ik al was geweest. En deze die je op je klompen kan aanvoelen: een slecht geheugen heeft ook voordelen. Je vergeet de vervelende stukken en geniet nu opnieuw. Bewegen schijnt goed te zijn tegen lichamelijke achteruitgang, maar teveel wandelen in Nederland kan confronterend worden.

Ik had makkelijk kletsen, omdat ik twee weken geleden al het Oldenallerpad samen met Judith onder een strak blauwe hemel had gelopen. We hadden er van genoten. Die mooie wandeling was de aanleiding om Frank uit te nodigen. Om er meteen wat meer wandeltraining van te maken werd vanaf de de computer zonder echte kennis van het gebied een overstap naar het Huinerpad ingepland. Het bleek een verrassend mooie combinatie.

kasteel Oldenaller

Direct bij de start liepen we weg van de parkeerplaats bij de ingang van de oprijlaan naar kasteel Oldenaller. Maar waar naar toe? Na een paar honderd meter werd de A1 al zichtbaar. Vreemd, die was er twee weken geleden nog niet. Direct fout is ook een prestatie. Frank kon ik hier niet op aankijken. Hij vertrouwt mij met het kaartlezen net zolang tot alles onweerlegbaar op het tegendeel wijst. Terug naar het beginpunt voor een tweede poging. 

Het kasteel, de omringende gracht en het bos met de bloeiende rododendrons brachten de stemming weer terug. Voor Frank was alles prettig nieuw. De herinnering aan de wandeling over het Zuiderzeepad van Nijkerk naar Harderwijk in 2018 was volledig gewist en vormde geen enkele belemmering om nogmaals voor honderd procent van deze omgeving te genieten. Heerlijk. Je zult hier namens Natuurmonument mogen werken en wonen. Dan ben je bevoorrecht.

De route slingert via wat paden op het landgoed terug naar de provinciale weg en vervolgt over landwegen naar de spoorwegovergang. Een fietspad langs de rulle onverharde Tintelersteeg brengt je naar het mooiste deel van het Oldenallerpad. Langs akkers, door bomenschermen en over weilanden gaat het twee kilometer door het stroomgebied van de Veldbeek. Na de droogte van de afgelopen weken is de beek toe aan een katheterisatie, maar de schoonheid van het kronkelpad vergoedt alles. Twee weken terug hebben Judith en ik hier nog uitgebreid in een net gemaaide wei op onze rug naar het oneindig firmament gekeken terwijl vijf meter verder zondagse coronawandelaars zonder ons te zien hun oerwoudontsnappingsexpeditie beleefden.

Verlangen naar een rust is in deze epidemische tijd geen reden om door te jakkeren naar een horecapunt. Het kan nu overal zonder dat je het gevoel krijgt dat je wat mist. Toch bleven Frank en ik hangen bij de luxe van de verlaten tafels bij de schaapskooi van Natuurmonumenten. 

Dit is was voor ons de overstaplocatie. Over de Hogesteeg ging het in zuidelijke richting naar het Huinerpad. Van het gedownloade kaartje had ik het gevoel gekregen dat we nu voornamelijk over een weilandenroute verder zouden trekken. Gevormd door de weilandenomgeving in het westen van het land paste mijn verwachting niet bij de werkelijkheid. Ja er zijn hier links en dan weer rechts weilanden, maar totaal anders dan de groene vlaktes en kaarsrechte sloten in de polders. 

Het pad wisselt voortdurend van ondergrond en uitzicht. Zo gaat het over smalle fietspaden verborgen in smalle bosschermen en even later weer langs de boorden van weilanden en akkers die alle vormen hebben zolang het maar niet vierkant is. De enkele grasoprapende loonwerkers die we op hun gigantische trekkers aan het werk zien verdwijnen zonder het weiland te verlaten regelmatig uit beeld achter boompartijen die de landerijen omzomen en doorkruisen. Het is mooi en variërend als een kameleon in een caleidoscoop.

Liggend op het gras in de zon net voor de Zuiderkerk van Huinen komen we bij van de beweging en indrukken, indrukken van stegen, schermen en stallen. Die stallen zijn hier in alle maten en vooral grote maten. Enorm. Wat het centrum van Huinen is werd niet duidelijk. Wellicht de viersprong met de hoogste stallendichtheid. De route vervolgt door een gebied met verspreid staande boerderijen en stallen in elke richting die je kan bedenken. 

Hier en daar zagen we ook koeien in de wei en enkele verdwaalde hobbypaarden. De meeste koeien hielden deze warme middag een liggende siësta hoewel een enkeling geen keuze kon maken en er bij ging zitten. Hopelijk heeft deze koe geen last van een burn-out want daar doen ze in deze contreien niet aan.

Op de terugweg richting kasteel Oldenaller vraagt de lange rechte Terpweg om een versnelling, waardoor wij een omleiding langs een georganiseerde rustplek over het hoofd zagen en van de verkeerde kant benaderden. Vermoeidheid kan parten hebben gespeeld. Nog een laatste heitje met wat geklim over losse trappetjes, een laatste dubbele beukenlaan en deze klompenpaden worden gewaardeerd met een dikke 8. 

Zie al mijn wandelingen in Nederland