Trektocht Cape Wrath Trail 2024: van Morvich campsite naar Youth Hostel Glen Affric in Alltbeithe

 Woensdag 29 mei 2024, wandeldag 8

van Morvich campsite naar Youth Hostel Glen Affric in het gebied Alltbeithe
7 uur inclusief pauzes, ± 18,5 km,
± 400 m klimmen en ± 80 m dalen
temperatuur: van 8 graden s' morgens tot 15-17 graden 's middags
vrijwel de hele dag droog, enkele lichte buitjes

Allt Grannda Waterfalls

Take care

"Take care" zei de campingbeheerder toen ik vanochtend om acht uur de camping verliet. Om drie uur vannacht was de mist of de bewolking tot op 1 meter boven de grond gezakt, vertelt hij. Oppassen dus als je de bergen ingaat. Of hij dat geweten heeft van de gaande reddingsoperatie weet ik niet. Als ik vanmiddag op weg ben naar Youth Hostel Glen Affric komt er rond twee uur een reddingshelikopter overvliegen die duidelijk op zoek is. Bij het bereiken van de YH een uur later staan daar twee all terrain ambulancewagens en een terreinwagen van de Scottish Mountain Rescue. 

Een vrouw met munro's (Schotse bergen van 1000 meter en hoger) beklimmen als hobby is gisterenmiddag of avond door de neerdalende bewolking haar oriëntatie kwijtgeraakt. Zij of haar man hebben een sos-alert uitgezonden. Wat ik begrijp moet er dan een communicatieketen op gang komen: van alert naar politie, van politie naar de reddingsdienst en als die mensen er niet uitkomen naar de reddingshelikopter. 

afbeelding van de home page van de Scottish Mountain Rescue

Om wat voor verdere redenen dan ook, is zij dus pas vanmiddag uit haar benarde positie opgehaald en door de heli naar een hospitaal afgevoerd. Lijkt me dat je dan aardig onderkoeld zult zijn. Kort nadat ik bij de YH aankom gaan de vrijwilligersteams weer elk naar hun plaats van herkomst. Sommigen met de ambulances. Maar de groep uit Morvich begint te voet aan de terugweg via het pad waarover ik net ben aangekomen. Meteen maar een training nu ze toch gealarmeerd zijn? Fitte lui. Ik lees op de site van de Scottish Moutain Rescue dat ze in 2023 677 mensen hebben geholpen. Goed om te beseffen dat lopen in de bergen niet zonder gevaar is. 

Youth Hostel Glen Affric in the middle of nowhere

De vrouwelijke warden (beheerder) van de YH informeert mij over de achtergrond van de reddingsploegen. Direct aangevuld met "Officially I am not working yet". Ze opent normaal pas om vijf uur. Zelf heb ik in de Youth Hostel door deze toestand al om drie uur bij haar inkopen kunnen doen, want mijn roggebrood raakt op: twee Marsen, twee Snickers, een TentMeal, waarvan ik nog moet uitzoeken of het voor het ontbijt of de avondmaaltijd is, en een blik Cola. Allemaal hier in de middle of nowhere. Natuurlijk wel voor middle of nowhere prijzen. Niemand hoort mij klagen.

TentMeals, 800 kcal in the middle of nowhere

Na mijn besluit om graag van de faciliteiten van de YH gebruik te maken mag ik nog eens 13 Pond betalen. Daarmee mag ik in de buurt van de YH mijn tent opzetten, van de keuken gebruik maken en, zeer geriefelijk, het toilet bezoeken. Neem je dit besluit niet, dat mag ook, maar dan wel gewoon doorlopen. Ik begrijp het. "Officially I am not working yet". Begrijp ik inmiddels ook. Ze zegt het overigens vriendelijk, maar ik weet nu dat ik gematst ben. Daarna gaat ze nog wat slapen. Zou ik ook doen na de hectiek van een reddingsoperatie.

Andere richting

Om al deze hectiek mee te mogen maken stond ik vanmorgen kort na zessen op. Op zo'n camping gaat alles wat langzamer. Voor toilet,  wassen en scheren moet je een stuk lopen naar een sanitairgebouw. Dat was ik na de dagen in het veld bijna verleerd. Ook voor mijn ontbijt laat ik mij verleiden tot het gebruik een overkapping. Ook weer heen en weer lopen. Luxe is omslachtig.

de tent staat ook niet meer zo jofel omdat een fiber stokdeel is gespleten.
die stok heb ik provisorisch met Duck tape versterkt.

Om kwart over zeven heb ik mijn rugzak bijna ingepakt, als ik het Britse en het Franse meisje samen het toegangshek zie uitlopen. Ze hebben elkaar blijkbaar gevonden en gaan samen verder. Ze zwaaien en ik zwaai terug. We kennen elkaar al twee dagen en na de ontmoeting onderweg op de CWT schept dat een band. Oké, bandje. Want zij gaan door naar het noorden en ik buig vandaag af naar het oosten. Terug naar Fort William via de alternatieve startroute van de CWT.

Opvallend soepel loopt het weggetje dat mijn route inslaat. Het zou moeten stijgen. Argwanend na de inspanningen van de afgelopen dagen ga ik bij de rivier controleren of ik wel stroomopwaarts loop. River Croe stroomt traag, maar wel de goede kant op. Dan gewoon verder. Zes kilometer loopt het zo ontspannen naar het eind van de vallei waar het Glenlicht House mijn baken is. Mijn koekoek is ook van de partij en vliegt dapper mee.

Glenlicht House

Watervallen

Het Glenlicht House ligt in de bocht van de vallei, waardoor je het lang kunt blijven zien. Via een tweetal bruggetjes kom ik aan de andere kant van de rivier en dan is het gedaan met de langzaam stromende rivier. Dus mag ik ook mee omhoog. Een verschil met voorgaande dagen is dat dit pad onderhouden is. Hier en daar zelfs met duidelijk neergelegde steenblokken.

Regelmatig kijk ik achterom. Om nog een keer te genieten van de omgeving, maar vooral voor de bevredigende vaststelling dat je alweer een stuk verder bent. Vaak meer en sneller dan je denkt. 

prachtig vergezicht in een andere vallei

Dit pad vormt niet alleen de route voor de CWT, maar maakt ook deel uit van de Affric Kintail Way: 76 km van Drumnadrochit naar Morvich. Nu ik tegen de stroom in loop ontmoet ik duidelijk meer wandelaars. Bijna allemaal bezig met de Affric Kintail Way en vanochtend vertrokken van YH Glen Affric in het gebied Alltbeithe. Opvallend is het aantal vrouwen, regelmatig alleen lopend. 

Een tweetal dat ik kort aanspreek bij het Glenlicht House beloofd mij mooie watervallen. Ze weten niet dat ik er inmiddels al ruim honderd kilometer op heb zitten en al verschillende watervallen heb gezien. 

Maar ik ben te terughoudend met mijn gedachte. Ze hebben gelijk. Wanneer ik verder stijg en een bocht doorloop stuit ik op een aantal prachtige watervallen. Een paar smalle van grotere hoogte, die via het wandelpad verder in de diepte storten en aan de andere kant van de versmalde vallei een flinke waterval in de hoofdstroom, de Allt Grannda. Even later sta ik als het ware in de waterval. Dat is ook te merken want de lucht is hier vochtig van opspattend water. Toch maar even mijn regenjack aan.

Groen

Na de watervallen stijgt het tot een steenstapel, cairn, die het hoogste punt in deze vallei aangeeft. Lekker even achterom kijken en verbaasd vaststellen dat je toch weer meer gestegen bent dan je dacht. Tijd voor een plak roggebrood met Nutella en voor een selfie. Dat is ongeveer hetzelfde. Genieten van deze prachtig groene vallei. Hoe leg je uit dat je het, lopend in je eentje in een regenjack met een fikse zak op je rug, prima naar je zin hebt. Het is waar, groen maakt gelukkig. 

terugblik naar beneden, het pad loopt naar de watervallen

bothy Camban duikt op

Bothy Camban

Na anderhalve kilometer hang ik alweer af. Nu uit pure nieuwsgierigheid om bothy Camban binnen te gaan. Voor de beeldvorming hieronder een foto van een van de twee slaapvertrekken met de Spartaanse stapelbedden. Het ziet er redelijk opgeruimd uit, geheel stofvrij lijkt het me niet en ik zou mijn boterhammen niet zo op tafel leggen. Maar je kunt er wel droog slapen en zitten.

Moet je voorstellen als je al een dag gelopen hebt in de regen en je komt eindelijk bij zo'n hut. Dan is je mentale bril zo beslagen dat je alleen maar die plank ziet waarop je moeie botten en spieren kunnen liggen en ontspannen. Dan verandert zo'n hok in een welkom toevluchtsoord. Mocht je het dan in je enthousiasme warm willen maken met de open haard, in de hal wordt je dringend gevraagd niet de afrasteringspalen als brandhout te gebruiken. Je mag ook niks.

In je eentje of alleen

Onderweg over de laatste vier kilometer naar de Youth Hostel Glen Affric kom ik eerst twee Nederlandse mannen tegen die mij vertellen wat er daar allemaal loos is met de reddingsoperatie. Zonder internet toch al het nieuws voordat je er bent. Ze lopen de Affric Kintail Way en luisteren naar mijn ervaringen van de afgelopen week tot ik de kritische tijdpijngrens benader en ze toch echt verder moeten. 

Geheel anders is de passage van een alleen lopende jonge vrouw. De wijze waarop ze mijn groet beantwoord is opvallend. Het komt er met moeite uit. Ze houdt geen stap in en kijkt mij niet echt aan. Ze sjokt niet, maar op een of andere manier toont het niet gelukkig. Sommige mensen lijken echt alleen te lopen. Psychologie van de koude grond, van gevoel. Ik ga de brug over en kijk vooruit naar de Youth Hostel in de verte en vervolg mijn weg.

Ouderen hostel

Als ik mij heb aangemeld ga ik eerst op de aangewezen plek mijn tent opzetten, want "Officially I am not working yet". Het toilet inclusief wasbak zit aan de buitenkant van het gebouwtje dus dat gebruik ik al wel voor openingstijd.

Maar klokslag vijf uur ga ik op verkenning in het gebouwtje. Naast het gedeelte voor de beheerster met iets dat op een kleine receptie lijkt is er een keuken met eettafels en een 'zitkamer'. Er moet ook nog ergens een douche zijn, maar in douchen heb ik geen zin. De slaapvertrekken in een aparte loods heb ik niet bezocht nu een damesgroep is teruggekeerd van een bergtocht. Wel even gelopen van 7 tot 17 uur! Youth Hostel is in deze tijd van het jaar een achterhaalde naam. Alle aanwezigen, waarvan zeventig procent vrouw, is ruim boven de veertig en sommigen halen de zeventig met gemak. Met de terugkeer van de dames zijn de verhalen niet meer van de lucht, wordt er thee gezet en kleding te drogen gehangen.

Self catering

Op mijn etappe-overzicht staat bij de opmerkingen voor deze dag geschreven: Hopelijk kan er worden meegegeten. Dat kan zeker als je zelf gaat bewegen en je eigen meegebrachte eten warm maakt. Voor mij lekker makkelijk, want er is ook een waterkoker. Dames even geen theewater, maar water voor mijn Firepot 'Barbecued Pulled Pork': Oak-smoked British pork slow-cooked overnight on the bone. Served with a traditional barbecue sauce, rice, and a zingy red onion relish.

Prima smaakt het en ik ga er vanuit dat de harde stukjes waarop ik kauw uit elkaar getrokken varkensvlees is. Ik kan het goed gebruiken na een matig Quaker Oat-ontbijt, een proteïnereep en een plak roggebrood als lunch. 

Met twee Engelse dames van rond de vijfenveertig die niet bij de wat oudere groep horen wissel ik wandelervaringen uit. Zij hebben vandaag over de Kintail Way 19 mijl, 30,5 km gelopen. Ontzag, hoewel ik hun rugzak niet heb gezien. Aan de eettafel werk ik verder aan deze aantekeningen.

free food kast

De grotere groep begint nu ook te bewegen. En niet even heet water in een zak. Ik zie pizza's ontstaan die met allerlei prullaria als apart meegebrachte tomaat, ui en paprika als ware kunststukken de oven in gaan. Mogelijk kijk ik te verbaasd of te bewonderend. Ze denken dat ik geen eten heb en wijzen mij op de rijkelijk gevulde kast achter mij met left-overs van voorgangers. Willem Barentz zou er makkelijk de winter mee doorkomen. Even later krijg ik zelfs stukjes kaas. Het wordt steeds gezelliger.

Gelukkig zie ik een andere man die ook uit een zak eet. Dan ben je niet de enige indiaan. Om zeven uur verlaat ik het tienkoppige gezelschap en ga naar de privacy van mijn tent. Nog wat lezen en dan een heerlijk lange nacht. Morgenochtend vroeg op om het toilet als laatste service te bezoeken en te beginnen aan twintig nieuwe kilometers.

Even later komt de gids van het damesclubje nog even een blikje tonijn uit de free food kast brengen. Ik moet er echt uitgehongerd uitzien! Ik bedank hem twee keer en stel hem hopelijk gerust dat ik genoeg eten heb. Meteen maar opeten anders moet ik het morgen weer meesjouwen. Waar is nou weer mijn lepel?

YH Glen Affric in het gebied Alltbeithe in het noordoosten van dit schetsje
is de overnachtingsplek aan het eind van deze wandeldag 8

De dagberichten worden aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024