Trektocht Cape Wrath Trail 2024: van Gairlochy Locks naar Ben Nevis Holiday Park bij Fort William

  Maandag 3 juni 2024, wandeldag 13

van Gairlochy Locks naar Ben Nevis Holiday Park bij Fort William
4 uur inclusief pauzes, ± 10 km,
nauwelijks klimmen of dalen
temperatuur: van 12 graden s' morgens tot 19 's middags
hele dag droog

Laatste wandeldag

Ben Nevis gezien vanaf de Gairlochy Locks

Great Glen Way 

Voor mij zijn deze laatste wandeldagen over de Great Glen Way terug naar Fort William een mooie rustige 'uitloop' van de etappes over de Cape Wrath Trail. Toch zou ik terugkijkend een opstart over Glenfinnan prefereren boven deze alternatieve aanloop naar Morvich. Het duurt via deze comfortabele stroken te lang voordat je in de CWT-sfeer komt van ruw en moerassig heuvellandschap.

verlaten Gairlochy Locks

Dagsluiting in Gairlochy

Gisterenavond heb ik mijn aantekeningen nog wat aangevuld met enkele afsluitende zinnen, die de opmaat zijn naar vandaag: Ik wil eigenlijk wat gaan slapen, maar doe het niet anders wordt ik vannacht uitgerust wakker. Laat ik nog wat gaan kijken bij de sluis. De verveling slaat nu al toe. Er is hier verder niemand. De sluiswachter is naar huis. Ik kan natuurlijk het nieuws gaan lezen op mijn mobiel, maar dat wil ik niet. Dan wordt de zalige onwetendheid van deze trektochtcocon verbroken. Ik wil nog één dag langer helemaal hier zijn. Overmorgen tijdens de reservedag ga ik de knop omzetten. Vanavond Cashew Nasi. Wist niet eens dat het bestaat. Daarna nog wat lezen op mijn e-reader.

Steeds meer luxe

Niks e-reader gisterenavond. Om halfacht ben ik gaan liggen en direct in slaap gevallen. Met enkele onderbrekingen ruim tien uur geslapen. Het is nu tien over zes, laat ik maar opstaan. Zo meteen eerst de luxe van een Dixie-wc. De beschaving komt steeds dichterbij. Kan ik dit nog wel aan?

deze foto van wc is nog gisteren genomen met bewolkt weer

Eerst een laatste papontbijt aan een ronde picknicktafel op de kop van Gairlocky Locks. Op dit open stuk voldoende wind om de midges in afwachtingsposities tussen de struiken te houden. Net als eergisteren is het weer tijd voor een zonnige dag. Het wordt hier steeds beter terwijl het in Nederland regent. Het past helemaal bij mijn geluk met het weer, stralende zon op de laatste dag. Wel met een koude tegenwind, maar je moet niet alles willen.

ontbijt met op de achtergrond de Ben Nevis in een stralende ochtendzon

Vanochtend bij het opstaan heb ik bij dit zonnige weer meteen foto's gemaakt van de zwarte rotsachtige Ben Nevis in de omlijsting van de omringende groene heuvels. Meestal ligt de top van de hoogste berg van Groot-Brittannië in de wolken. Nu kun je van hieruit aan de noordzijde hier en daar nog sneeuw zien liggen. In 2007 ben ik naar de top van de Nevis geklommen. Eenmaal de stoet toeristen op slippers, opa's en oma's met kleinkinderen voorbij ging het op het laatst in de sneeuw naar de top. De dagjesmensen hebben dan allang afgehaakt.

de commando's liepen hier in WO-2 al over de brug

Nog wat foto's van de entourage van het Caledonian Canal bij Gairlochy en dan gaan de laatste kilometers eraan. Net als gisteren gaat het wandelen een stuk sneller dan op de echte CWT. Dat kan ook niet anders met een mooi vlak jaagpad. Voor een Nederlander niet vreemd om langs een kanaal te lopen, maar dit kanaal ziet er in deze heuvels al 'meanderend' heel anders uit tegen de achtergrond van groene heuvels en in de verte de Ben Nevis.

rechts het kanaal met onder het jaagpad
een wateroverloop naar River Lochy links

Ze hebben hier zelfs aquaducten waarmee beken onder het kanaal door worden geleid naar de parallelle River Lochy. Mooi om te zien. Bij Moy Bridge nog even een blik op een schilderachtig huisje dat waarschijnlijk ooit van de brugwachter is geweest. Schilderachtig als je niet te scherp kijkt en de slijtage en leegte door de rododendrons laat camoufleren.

Moy Bridge

En zo banjer je maar door in de ochtendzon, zwaait naar de toeristen op de plecht van een binnenvaartschip, rust een paar keer, en vraagt je af van wie de bril is op een putdeksel. Fietsers passeren mij vanuit de tegenovergestelde richting. Misschien ook wel bezig met Lands End-John O' Groats. Met de wind mee hebben ze er vaart en zin in. Ik groet ze allemaal. Het is mijn laatste dag en wie kent ze niet deze avonturiers.

terugblik over het kanaal

terugblik over het kanaal

Eerder dan gedacht bereik ik de Neptunes Staircase, een achttraps schutsluizenrij, waar ik even kijk naar het schutten van enkele zeiljachten, waarvan er een uit Nederland. Zij hebben het gebracht tot hier. Ik ook.

Neptunes Staircase

Het bereiken van de Neptunes Staircase is gevoelsmatig het einde van mijn trektocht, mijn voorzichtige kennismaking met de Cape Wrath Trail. I did it. Pipes and Drums staan klaar om mij feestelijk naar Fort William te begeleiden. Totdat ik mijn ogen open doe en nog steeds naast schutsluis drie van de Neptunes Staircase sta. Laat ik maar op zoek gaan naar de camping op mijn kaart. Kijken of die echt bestaat, want dat ben ik thuis vergeten op internet te controleren. Goochem.

Met wat vragen aan bewoners sta ik al om halftwaalf in de receptie van Ben Nevis Holiday Park en staat om twaalf uur mijn tent op een veld langs de River Lochy. De rest van de middag gaat op aan een douche, een sandwich-lunch, slapen. Na een week was de douche meer dan welkom. Met zeep en tandenpoetsen. Dat het bestaat wist ik echt nog wel, maar het weer meemaken is een groot genoegen. En dan ook nog een schone onderbroek, de laatste. In mijn meest schone shirt loop ik terug naar de tent waar ik Judith informeer over al deze hoogtepunten.

De middag sluit ik af met een verkenning van de route naar het busstation; drie kilometer, krap een uur. Op gevoel vind ik de markeringspalen van de Great Glen Way weer terug. Ze leiden me door Inverlochy, met van die typisch Britse huizen. Na een uur sta ik bij het busstation en vind het perron voor overmorgen.

Direct door naar luilekkerland, supermarkt Morrisons: twee gevulde donuts met zoetzure cream, zes Marsen voor je weet maar nooit, vier kant-en-klaar boterhammen als ontbijt voor morgen, een cola en een zak gemengde noten als ik toch nog trek krijg. De donuts gaan buiten in een parkje meteen naar binnen. Alles staat in de compensatiestand, aanvullen van de uitgeputte energievoorraad.

's Avonds ga ik naar het parkrestaurantje. De pizza valt tegen, te hard. Het garlic bread smaakt nergens naar. Een paar uur in de bewoonde wereld en alweer klagen over het eten. Het went te snel. Misschien ga ik morgen weer douchen. Dat mag best denk ik. En misschien weer naar de supermarkt voor andere lekkernijen. Ik neem nog een bier, ik hoef morgen toch nergens heen. Morgen een terugblik schrijven, mijn trektocht zit erop! 

aan het eind van wandeldag 13 staat mijn tentje
op Ben Nevis Holiday Park 

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW