Trektocht Cape Wrath Trail 2024: van Youth Hostel Glen Affric via Cluanie Inn naar de omgeving van berg Greag Liathtais

 Donderdag 30 mei 2024, wandeldag 9

van Youth Hostel Glen Affric via Bakehouse bij
Cluanie Inn naar de omgeving van Greag Liathtais
9,5  uur inclusief pauzes en kort verkeerd lopen, ± 18 km,
± 520 m klimmen en ± 140 m dalen
temperatuur: van 8 graden s' morgens tot 15 graden 's middags
hele dag droog

Loch Cluanie

Doe het selfie

Fluitend

Vanmiddag betrap ik mij er op dat ik loop te fluiten. Het moet niet gekker worden. Het gaat ook prima, goed wegdek, slechts lichte stijging, wind in de rug, zon in het gezicht. Ik ga wel vier kilometer per uur. Dat is deze tocht nog niet eerder vertoont.

Nu heb ik dit ook wel nodig, want vanochtend deed ik twee uur over de eerste drie kilometer. Niet zo zeer door het klimmen, maar de combinatie van stijging en blubber over een niet erg herkenbaar pad. Het staat in de gids beschreven als 'rough' en 'boggy' (moerassig).

Gekl..,klungel

Om dat te mogen doen sta ik vanochtend om vijf uur op. Het toilet was niet bezet. Ik heb mij zelfs gewassen. Het eten met de midges is een crime, hoofdnet op, even omhoog, een hap of twee en dan weer dicht. Toch wordt je nog gebeten. Om halfzeven een zwaai naar de twee dames uit Newcastle waarmee ik gisterenavond sprak. Zij gaan de Youth Hostel in om te eten. Daarna gaan ze verder met hun Affric Kintail Way. Ik ga op pad in zuidelijke richting en vervolg met mijn kennismakingsversie van de Cape Wrath Trail.

hangbrug over de River Affric

vijf minuten na de hangbrug ben ik ongemerkt toch al weer wat gestegen.
op de achtergrond de Youth Hostel

Via een hangbrug over het riviertje Affric betreed ik een vaag pad dat moet leiden naar de vallei waar het riviertje An Caorann Mor moet stromen. Die moeilijk uitspreekbare namen zoek ik later wel op, nu zie ik op mijn kaart alleen de rood gestippelde route, een blauwe kronkellijn van de beek die door de vallei stroomt en de hoogtelijnen die heuvels om mij heen verbeelden. De rode lijn passeert op de kaart niet eens zoveel hoogtelijnen. Op de kaart ziet het er redelijk duidelijk uit maar regelmatig ben ik op zoek naar het pad, wat een gekloot.

waar is het pad?

een dwarsbeek om over te stappen

Na twee uur neem ik een rust en gaan al mijn goudgerande Snickers op. Het lichaam vraagt voortdurend brandstof. Het pad wordt iets beter, maar mijn schoenen duiken regelmatig onder water. Hier wreekt zich mijn keuze van vanochtend om in plaats van de waterproof sokken, al gebruikte, enigszins stinkende, maar droge sokken aan te trekken. 

mijn water proof sokken, drie lagen dik

Vier kilometer na dit besluit beginnen mijn natte voetzolen voor het eerst deze tocht gevoelig te worden. Snel een pauze om te wisselen met het waterproof paar. Wat ben ik blij dat ik ze heb. Ook al zijn ze niet honderd procent waterdicht, ze lopen prima. Anders had ik vandaag een grote kans op blaren gehad. De rest van de drassige maar mooie vallei loopt dat meteen een stuk beter.

in de verte Loch Cluanie

Ook de drukke A87 komt in zicht

Stand alone horecabubbel

Als ik na vier uur de negen kilometer tussen de YH en Cluanie Loch heb afgrond wordt het anderhalve kilometer bermlopen langs de drukke A87. Dat soort stukjes is nog gevaarlijker dan door een moeras lopen. Maar je wilt wel. Sowieso om dat je anders niet op het vervolg van de route komt, maar ook niet bij het geïsoleerde restaurant Cluanie Inn. In de auto boeit zo'n restaurant minder; 'we komen er altijd nog wel één tegen'. Maar te voet is het echt een doel.

Loch Cluanie

de horecabubbel rondom Cluanie Inn van afstand

Het naast het restaurant gelegen pompstation is open, het restaurant Cluanie Inn zelf is gesloten, maar aan de overkant zie ik mensen bewegen bij een huis met het bord Landour Bakehouse.

Landour Bakehouse. foto van internet.

Meer dan Cluanie Inn doet dit denken aan mijn beeld van een klein wegrestaurant. Op hun website weten ze dat aardig op te pimpen; 'Landour Bakehouse is a bakery and patisserie housed in an old fashioned Bothy, situated across from the Cluanie Inn, on the road to Skye. We serve a delicious array of unique handmade cakes, pastries and sandwiches, some of which are from recipes dating back to the late 1890’s, in a traditional charming mountain style cafe. One can stop by for a quick pick up or enjoy stuffed croissants, scones, muffins, puddings and other tasty goodies as you gaze at dramatic views of the Highlands' wilderness.'

Ook al komt mijn cappuccino ook uit 1890, wat een genot om na al de inspanning van vanochtend zo'n drank te kunnen bestellen samen met een flink broodje tonijn met gesmolten kaas. Dat laatste gebeurt pas als ik na drie keer de vraag begrijp dat ze die kaas voor je willen smelten. Ze willen weten hoe 'hot'. Tonijn met gesmolten kaas, nog nooit gegeten. Die tonijn zal dit ook nooit bedacht hebben toen hij nog vrij rondzwom. Maar het smaakt prima, geeft weer energie en spaart een van de drie laatste plakken roggebrood uit.

En wat zie ik nog meer, er zit een man met zijn mobiel te bellen. Er is hier dus ontvangst van een netwerk. Snel bel ik Judith met een videocall via Whatsapp. Ze is op haar werk in Zutphen en is blij verrast mij te zien en te horen. Ondanks de inspanningen vindt ze me er nog goed uitzien. Kijk, dat zijn berichten. Wel zit mijn gezicht blijkbaar onder de midgesbeten. Dat is nog niks vergeleken met mijn benen, maar die laat ik niet zien.

Ik vertel dat ik iedere dag weer iets verbaasd en trots ben als ik weer een etappe uit mijn schema heb toegevoegd aan de trektocht. Niet zo zeer om het schema, maar om na alle voorstudie echt die plekken te bereiken waar je je in de maanden vooraf op georiënteerd hebt. Bijzonder bij deze zware tocht. We nemen afscheid en ik probeer dochter Maxime te bereiken, wat helaas niet lukt. Van de Whatsapps negeer ik de berichten van de leden van mijn werkgroep, die niet hebben opgelet dat ik met 'vakantie' ben en iemand anders tijdelijk als secretaris optreedt. 

Wel geef ik vriend Frank een update. Met hem liep ik jaren dit soort trektochten. Hij hield het in 2016 voor gezien, "dat geknoei met zo'n tentje". Ik moet hem deze keer toegeven dat deze tocht wel op de limiet zit en dat ik het waarschijnlijk niet nog een keer ga doen. "Misschien gaat leeftijd ook meespelen" schrijf ik terug. Misschien, want je moet Frank niet meteen gelijk geven. Bovendien ben ik er nog niet uit of dit over de limiet is? De Whatsapp is er al uit. Ik lees het antwoord van Frank wel over een paar dagen. De mobiel gaat weer uit. Buiten de directe cirkel van deze horeca is er toch geen bereik. Dat is maar goed ook want twee dagen later lees ik het antwoord van Frank: "Fijn om van je te horen. Ik denk de combinatie: én het is zwaar én je wordt ouder. Ik lees dat met het ouder worden het verstand ook groeit" Met zo'n vuil lachgezichtje erachter. 😂. Hij moedigt me wel aan om vol te houden. En dat ga ik doen ook. Omhangen en weer verder. 

Frank in 2010, geluk in de Pyreneeën. Toen nog zonder Whatsapp, dat helpt 

"Excuse me sir, do you know the temperature?" vraag ik net voor het oversteken aan een Pakistaans uitziende man, die voorraden brengt naar het Bakehouse. In deze internetbubbel tovert hij zo 12 graden op zijn mobiel te voorschijn met een dagrecord naar 13. Ik vond het vanochtend al wat fris. Voor de rest klaag ik totaal niet. Ook vandaag is het met uitzondering van enkele motregenspetters droog. Ik moet er niet aan denken om dit in de regen te doen. Al bijna negen dagen is het overwegend droog! En nu echt weer op pad verder naar het zuiden.

River Cluanie vult het gelijknamige Loch

Cluanie River stroomopwaarts in het brede groene dal

Cluanie Inn ligt alweer een kilometer in het verleden

het dal aan de overkant waar ik twee uur geleden liep

Loch Cluanie

Cluanie Lodge tussen de bomen

Tot hoe ver kan ik gaan

De volgende zes kilometer gaan over het eerder genoemde prettige wegdek. Tot mijn verbazing staat er een stevige zitbank met leuning bij de brug over een beek niet te ver van Cluanie Lodge. Dit is de eerste bank in het wild op deze tocht. Begrijpelijk, want wie gaat er in verlaten valleien zitbanken neerzetten. 

Maar los daarvan intrigeert de tekst op het koperen plaatje tegen de rugleuning mij het meest: jusqu'ou je peux aller trop loin. Het maakt verschil of je het als één of als twee aparte zinnen leest. 'Hoe ver kan ik te ver gaan' of 'hoe ver ik kan gaan om te ver te gaan'.

niet te lang nadenken

Waarom een Franse tekst in deze 'boggy' omgeving in Schotland bij Cluanie Lodge? Is deze bank een aandenken aan een Franse wandelaar die te ver is gegaan? Die hier zijn einde heeft gevonden? Of roept het juist op om ondanks de vermoeienissen verder te gaan? Ik hoop het tweede en ga ver-der.

Fatalistisch omhoog

Heerlijk loopt het licht stijgend over een halfverhard weggetje verder naar het zuiden in een uitgestrekt moerassig heidegebied links van het pad. Aan de zes soepele kilometers komt een eind wanneer de rood gestippelde streep op mijn kaart onverbiddelijk rechtsaf een bergcol over wil. En dus wil ik ineens ook omhoog, de laatste klim van de dag en in de omgeving van de col zoeken naar een tentplek. Oorspronkelijk wilde ik verder naar een doorwaadbare plaats in de River Loyne in het volgende dal, maar de gids geeft teleurstellende kwalificaties voor de mogelijkheden daar. 

zicht op Loch Loyne in het volgende dal

Voor ik er tegenaan ga rust ik uit op een rotsblok. Over de half verharde weg waar ik net liep komt een mountainbiker teruggefietst die ik tien minuten geleden nog voorbij zag komen. Tot mijn verbazing kiest ze, het is een mountainbikster, ook voor het smalle pad waarop ik inmiddels weer verder ga. Dan heb je letterlijk een pushbike. Gestadig klim ik door en kijk zo nu en dan achterom of de duwende fietster ook nog volgt. Ik ga steeds hoger en maak mij al zorgen om vanavond aan water te komen, want hoe hoger hoe minder. 

Als ik weer een keer achterom kijk zie ik in een flits dat de bikster een veel lager pad naar het westen heeft gevonden. Het duurt nog vijftig klimmeters voordat het tot mij doordringt dat ik een afslag gemist moet hebben. Op dit pad ben ik bezig naar de top van de berg te klimmen en mis ik de col. Dus weer vijftig hoogtemeters dalen om te kijken waar die fietster naar toe is gegaan. Bij een klein steenmannetje (kleine pyramide van op elkaar gelegde stenen) dat ik in mijn automatisme om te klimmen over het hoofd heb gezien, herken ik haar brede bandenspoor. Dat pad gaat min of meer vlak in de goede richting. Alleen neemt daarmee de moerassigheid toe en zie ik nergens de goede tentplekken waar mijn gids het over heeft. Tot twee keer toe ga ik zonder rugzak op verkenning, maar overal is het of te drassig of te oneffen.

Net voordat ik aan de afdaling naar de rivier Loyne begin zie ik honderd meter van het pad toch iets hoopgevends. Een uur later staat mijn tent. Het kostte extra tijd omdat ik eerst met doe-het-self Duck tape en een reparatiebuisje het al beschadigde tentstokdeel extra moet versterken.

De scheerlijnen moeten aangepast afgesteld worden en hopelijk gaat het niet te hard waaien. Goedkoop is toch duurkoop. Hij moet het nog vier nachten volhouden. Gelukkig schijnt hier zo nu en dan zelfs de zon en trekken de donkere wolken meer naar het oosten voorbij. Hou vol. Tot morgen.

Op dit schetsje staat mijn tentje aan het eind van deze wandeldag 9
tussen Cluanie en River Loyne

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW