Zaterdag 5 augustus, wandeldag 3
Van Camping Vollheim naar historische pelgrimsherberg Budsjord
± 6 uur inclusief rusten, ± 17 km
Noorse droogte
Bemoedigende tent
Toen ik enkele jaren geleden mijn tent kocht liet ik bij de keuze ook de groene kleur meetellen. Als je wild kampeert valt hij minder op. Vermijden van ongewenste gasten werkt moeilijk als je met lichtgevend oranje in het bos staat. Wat ik mij nooit gerealiseerd heb, is de uitstraling van de groene kleur aan de binnenkant. Met daglicht op het dunne lichtgroene nylon tentdak lijkt het voortdurend of de zon schijnt. Uit ervaring weet ik dat het niet zo is en zeker nu met het regengetik op het tentdoek. En toch interpreteren mijn hersenen deze geelgroene gloed als mooi weer. Het geeft je automatisch een positief gevoel. En waarom zou ik mijn hersenen tegenhouden? Nee, een prima tent. Je blijft er nog droog in ook.
Droog deel van Noorwegen
Een soortgelijke redenering kreeg ik 's avonds te horen. Dit keer van de kokkin van Budsjord. Budsjord is een historische pelgrimsboerderij; een woonhuis omgeven door voorraadschuren en stallen, die nu dienst doen als slaapvertrekken voor gasten en slaaphokken voor pelgrims.
In de lokale Co-op vind ik een voor mij nieuw soort kant en klaar ontbijt in de vorm van 'Express Havregrøt', ook nog even 'orginal med melk'. De foto op de verpakking ziet er smakelijk uit en per honderd gram krijg je 370 kilocalorieën binnen. In het pakje zit helaas maar vijftig gram en de bereidingswijze is in het Noors. Daar komen we wel uit. Met mijn eigen mueslizakjes erbij moet het genoeg zijn voor de oversteek van de Dovrefjell-hoogvlakte. En anders gaat het ontbijt op rantsoen
Budsjord
Om op een hoogvlakte te komen moet je klimmen. De eerste aanzet volgde in de drie kilometer van Dovre naar Budsjord. Aansporend is het vooruitzicht van een douche, hoewel ik na de ervaring bij het failliete Otta Turistsenter toch enige reserves inbouw. Budsjord bestaat gelukkig nog en ik krijg een mooi hok in een oude stal. Mooi zijn de dekens met het teken van het Sint Olavspad erop.
Een van de wc's in een nog kleiner stalletje, herbergt ook de boilers voor het warme water. Het is daar lekker warm. Ideaal voor een geïmproviseerde droogkamer. Snel mijn schoenen en net gewassen sokken hier te drogen hangen en er van uit gaan dat niemand die zal lenen.
In twee andere schuren hangen tekeningen en staan maquettes tentoongesteld van een bekend Noors architect. Nog aangenamer wordt het als ik mij meld voor de avondmaaltijd. Als de enige pelgrim heb ik uitgebreid de tijd om rond te kijken in deze oude boerenwoning. Schitterend is de grote open haard met er naast een stenen kacheltje voor de echte warmte. De tafels zijn keurig gedekt. Een goed keuze om hier te overnachten.
's Avonds ben ik ook welkom tussen de andere gasten. Helaas betreft dit een Noors ouderengezelschap dat zich afzondert in de voorkamer. Als ze tegen halftien afbreken komt een van de mannen nog even langs voor een praatje. Hij waarschuwt mij voor de Muskusossen die ik op de Dovrefjell-hoogvlakte tegen kan komen. Ze schijnen snel en gevaarlijk te zijn. Daar heeft Ria het in de gids helemaal niet over gehad. Wie moet ik nou geloven?
Bemoedigende tent
Toen ik enkele jaren geleden mijn tent kocht liet ik bij de keuze ook de groene kleur meetellen. Als je wild kampeert valt hij minder op. Vermijden van ongewenste gasten werkt moeilijk als je met lichtgevend oranje in het bos staat. Wat ik mij nooit gerealiseerd heb, is de uitstraling van de groene kleur aan de binnenkant. Met daglicht op het dunne lichtgroene nylon tentdak lijkt het voortdurend of de zon schijnt. Uit ervaring weet ik dat het niet zo is en zeker nu met het regengetik op het tentdoek. En toch interpreteren mijn hersenen deze geelgroene gloed als mooi weer. Het geeft je automatisch een positief gevoel. En waarom zou ik mijn hersenen tegenhouden? Nee, een prima tent. Je blijft er nog droog in ook.
 |
| Historische Pelgrimsboerderij Budsjord |
In Budsjord is iedereen gelijk, maar gasten zijn meer gelijk dan pelgrims. De pelgrim, ik, at een uur eerder dan de gasten. Ik at aardappelpuree met een soort hachee, de gasten vis met groente. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat pelgrims duidelijk minder betalen voor de overnachting met maaltijd. Verder moet ik niet zeuren. Net als in de middeleeuwen zijn wandelaars en pelgrims ook nu nog na een lange dag lopen al lang blij met een bed en een maaltijd die ze niet zelf hoeven klaar te maken.
Na mijn middeleeuwse aardappelpuree stelde de kokkin rabarbermoes voor als toetje. Dat riep vervelende zure jeugdherinneringen op. Gereserveerd heb ik het voorstel geaccepteerd. Je moet tenslotte zoveel mogelijk eten. Mijn verschrikte ogen moeten haar in de keuken tot inkeer hebben gebracht. Brownies waren er ook nog. Toen ze deze in de vorm van historische chocoladebroodjes bracht, vroeg ik of er vaak pelgrims kwamen.
"Gemiddeld vijf per dag. "
"Dus ik zit in een soort 'no-mans gat'?".
"Gisteren zijn er nog Duitsers geweest. Het pelgrimsseizoen loopt eigenlijk een beetje af", zei ze.
Daar was ik nog niet opgekomen. Het verklaarde wel de rust onderweg. Na de Stan van gisterenavond heb ik geen wandelaar meer gezien.
"Maar het is pas begin augustus?"
"Het weer is in juli beter".
"Oh ja? Hoe was het toen?"
"Zoals nu, bewolkt en soms regen. Het is hier meestal droog".
"Ik vond dat het vandaag en gisteren toch verdacht veel op regen leek".
"Jawel, maar dit is een droge streek. Het is goed voor de boeren".
Nu is regenachtig in Noorwegen een relatief begrip als het aan de westkust en vooral in Bergen een groot deel van de tijd regent. Bergen is volgens wikipedia de stad in Europa waar het het meest regent. Op klimaatinfo.nl / noorwegen / bergen lees ik: 'Het klimaat van Bergen is nogal erg vochtig. Zo vochtig zelfs dat er in de stad verschillende paraplu-automaten te vinden zijn en er jaarlijks een regenfestival met parapluparade wordt gehouden.'
De benadering van de kokkin lijkt op een groen tentdoek, dat voortdurend de zon buiten laat schijnen terwijl je duidelijk de regen hoort.
Route
Vanwege de regen had ik geen haast om vanochtend van camping Vollheim weg te komen. Eerst maar een beetje ontbijten in de luxe serviceroom met prima keuken. Daarna links en rechts wat praten met Duitse campinggasten totdat het rond halfelf overgaat in motregen. Een half uur later is alles droog ingepakt onder de overkapte entree van de toiletten.
Na het verlaten van de camping stijgt de route eerst over asfalt en later over bospaden. In mijn enthousiasme had ik mijn regenbroek uitgedaan. Niet van boven kwam nu de nattigheid, maar van onderen van de lange grashalmen. Het liep nog net niet mijn schoenen in. Slimbo.
Rond lunchtijd ben ik te lui om af te dalen naar pelgrimsherberg Engelshus. Om halftwee blijkt toch dat het muesli-ontbijt is opgebruikt en roepen mijn spieren om nieuwe brandstof. Nergens is een picknicktafel te bekennen in deze agrarische omgeving.
Na mijn middeleeuwse aardappelpuree stelde de kokkin rabarbermoes voor als toetje. Dat riep vervelende zure jeugdherinneringen op. Gereserveerd heb ik het voorstel geaccepteerd. Je moet tenslotte zoveel mogelijk eten. Mijn verschrikte ogen moeten haar in de keuken tot inkeer hebben gebracht. Brownies waren er ook nog. Toen ze deze in de vorm van historische chocoladebroodjes bracht, vroeg ik of er vaak pelgrims kwamen.
"Gemiddeld vijf per dag. "
"Dus ik zit in een soort 'no-mans gat'?".
"Gisteren zijn er nog Duitsers geweest. Het pelgrimsseizoen loopt eigenlijk een beetje af", zei ze.
Daar was ik nog niet opgekomen. Het verklaarde wel de rust onderweg. Na de Stan van gisterenavond heb ik geen wandelaar meer gezien.
"Maar het is pas begin augustus?"
"Het weer is in juli beter".
"Oh ja? Hoe was het toen?"
"Zoals nu, bewolkt en soms regen. Het is hier meestal droog".
"Ik vond dat het vandaag en gisteren toch verdacht veel op regen leek".
"Jawel, maar dit is een droge streek. Het is goed voor de boeren".
Nu is regenachtig in Noorwegen een relatief begrip als het aan de westkust en vooral in Bergen een groot deel van de tijd regent. Bergen is volgens wikipedia de stad in Europa waar het het meest regent. Op klimaatinfo.nl / noorwegen / bergen lees ik: 'Het klimaat van Bergen is nogal erg vochtig. Zo vochtig zelfs dat er in de stad verschillende paraplu-automaten te vinden zijn en er jaarlijks een regenfestival met parapluparade wordt gehouden.'
De benadering van de kokkin lijkt op een groen tentdoek, dat voortdurend de zon buiten laat schijnen terwijl je duidelijk de regen hoort.
Vanwege de regen had ik geen haast om vanochtend van camping Vollheim weg te komen. Eerst maar een beetje ontbijten in de luxe serviceroom met prima keuken. Daarna links en rechts wat praten met Duitse campinggasten totdat het rond halfelf overgaat in motregen. Een half uur later is alles droog ingepakt onder de overkapte entree van de toiletten.
Na het verlaten van de camping stijgt de route eerst over asfalt en later over bospaden. In mijn enthousiasme had ik mijn regenbroek uitgedaan. Niet van boven kwam nu de nattigheid, maar van onderen van de lange grashalmen. Het liep nog net niet mijn schoenen in. Slimbo.
 |
| Boerderij Engelshus |
Dan maar gesealde grasbalen gebruiken als keukentafel en zitting. Eindelijk de Knorr poedersoep, die ik al twee jaar meesleep, gebruiken. Was wel even vergeten hoe je zo'n pakje soep bereidt. De vermicelli bleef recalcitrant taai.
Aangespoord door verfrissende regen werd de lunch abrupt beëindigd. Met de capuchon in beschermstand werden de laatste twee kilometer naar Dovre afgelegd. De snelheid lag ondanks de regen niet hoog om mijn verstijfde rechter kuit niet onnodig te belasten.
Dovre
Dovre, een dorp bekend van het nationale park. Voor het dorp zelf hoef je niet speciaal naar Noorwegen. Als wandelaar betekent het wel de laatste supermarkt voordat je over vier dagen in het stadje Oppdal komt. Daarmee is Dovre ineens een gewaardeerd dorp dat je niet links laat liggen.
 |
| Kerk van Dovre |
Dovre, een dorp bekend van het nationale park. Voor het dorp zelf hoef je niet speciaal naar Noorwegen. Als wandelaar betekent het wel de laatste supermarkt voordat je over vier dagen in het stadje Oppdal komt. Daarmee is Dovre ineens een gewaardeerd dorp dat je niet links laat liggen.
 |
| Budsjord |
 |
| wc-stal Budsjord |
Om op een hoogvlakte te komen moet je klimmen. De eerste aanzet volgde in de drie kilometer van Dovre naar Budsjord. Aansporend is het vooruitzicht van een douche, hoewel ik na de ervaring bij het failliete Otta Turistsenter toch enige reserves inbouw. Budsjord bestaat gelukkig nog en ik krijg een mooi hok in een oude stal. Mooi zijn de dekens met het teken van het Sint Olavspad erop.
Alle dagverslagen van 2017 zijn aaneengeregen in het totaalverslag van 2017
De wandeling van Oslo tot Kvam is te lezen in het verslag van 2016
De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review
Dat zou je toch niet verwachten, begin augustus al het eind van het seizoen!
BeantwoordenVerwijderenJe komt wel op ontzettend mooie en unieke plekken. Heel leuk om je verslag te lezen.
Ben benieuwd naar de muskus ossen!
Dit leest als een redelijk goede wandeldagen. En wat een leuk onderkomen had je deze dag. Echt Noors. Op naar Oppdal. Daar zijn Cees en ik ook geweest tijdens onze hotelreis (!😉) door Noorwegen.
BeantwoordenVerwijderen