Vrijdag 4 augustus, wandeldag 2
Van Otta Turistsenter naar Camping Vollheim
± 9 uur inclusief rusten, ± 23 km
 |
| Kristin Lavransdatter |
De middeleeuwen kwamen te vroeg
Elke keer wanneer ik vannacht wakker werd regende het. Niet erg, binnen bleef alles droog. Om kwart voor zeven was het getik op het tentdoek zo zacht dat ik het er maar op waagde en alles verplaatste naar een overdekt terras van een leegstaande hut.
Uit de gids weet ik dat:
Jorundgard is gebouwd als filmset voor de film Kristin Lavransdatter van Liv Ullmann, naar de trilogie van de Noorse auteur Sigrid Undset. Deze trilogie uit de jaren 1920-1922 schijnt zeer geliefd te zijn in binnen- en buitenland. Het is een meeslepend verhaal over een kloeke vrouw uit de middeleeuwen, die tegen de zin van haar vader verliefd wordt op ridder Erlend. Het huwelijk met deze ridder gaat niet over rozen. Na de dood van Erlend wordt Kristin non en verzorgt zij zieken. Uiteindelijk overlijdt ze zelf aan de pest.
Ik ken het boek niet. Volgens Ria is het ...niet alleen een meeslepend verhaal over een vrouw van vlees en bloed, het is ook een levendige en historisch verantwoorde beschrijving van de middeleeuwen, het rijke en harde boerenleven en de geschiedenis van Noorwegen. Bovendien zijn de emoties en drijfveren van de personages van alle tijden.
Mooie woorden, maar als vader ben ik ook niet zo kapot van een ridder. Ik begrijp die vent wel.
Voor mij was Jørungard interessant om er door heen te lopen en deze gebouwen te bewonderen, die naast filmset ook iedere zomer dienen als decor van een theaterversie. De witte sluiers die op de foto's achter en boven de gebouwen hangen komen niet uit een rookmachine, maar zijn laaghangende wolken. Eigenlijk loop ik de hele dag in een filmset.
Onder een overhangende dakrand kon ik ook mooi droog lunchen en mijn eigen opnames maken. Was het zes uur geweest dan had ik zeker gebruik gemaakt van de middeleeuwse overnachtingsmogelijkheid, maar het was nog veel te vroeg en de douche van Vollheim lonkte in de verte.
Stan
Als ik bijna mijn tent heb opgezet zie ik een andere rugzakloper het terrein op komen. De eerste in twee dagen. We maken kennis en na wat openingsvragen gaan we over in het Nederlands. Ik spreek met Stan uit Noord-Holland. Hij is drieënhalve week geleden gestart in Oslo en probeert zoveel mogelijk wild te kamperen om de kosten te drukken. Door zijn natte tent heeft hij nu gekozen voor een hut (NOK 250, plm 26 euro), een hap uit zijn budget.
Stan heeft net zijn sportopleiding afgerond, met een aanvullende cursus survival. Zijn oorspronkelijke opzet met deze tocht was de geleerde survivalkennis in de praktijk te testen voordat hij in de toekomst anderen gaat begeleiden. Hij heeft inderdaad een aanzienlijke rugzak. Toch is hij er na weken trekken achtergekomen dat al dat gewicht niet aangenaam loopt. Zijn bijl heeft hij inmiddels gedumpt. Zoveel survival hoeft blijkbaar ook weer niet. Veel verder is het gesprek niet gekomen, omdat het weer begon te regenen. Gelukkig dit keer van korte duur.
Nazorg
Eerst lekker douchen en daarna Judith verslag uitbrengen. Ze zit te quilten met Annemarie en Hilde. Morgen gaan ze naar Leeuwarden om oude quilts te bekijken. Ze heten anders, maar in Noorwegen is dit de beste vertaling.
Onderweg naar camping Vollheim had ik borden gezien van een restaurant. Volgens de eigenaresse van de camping slechts een kilometer lopen. In schone kleren begin ik aan deze uitloop. Het blijkt een soort wegrestaurant langs de E-6. De inrichting met veel blank hout maakt een typische Noorse indruk. De menukaart echter niet. Allerlei burgers, kebab en döner staan er op. Het restaurant is nu in Turkse handen, met een bedienende man, die blijkbaar niet deelt in de winst. Ongeïnteresseerd is hij meer bezig met zijn mobiel. Of het de prijzen of de kaart met meer snackbar-achtige producten zijn weet ik niet, de paar Noren die binnenkomen maken allen rechtsomkeert. Nadat een ouder echtpaar vertrokken is zit ik alleen in de ruime eetzaal. De Noors-Mediterrane fish and chips smaakt goed. Verder valt er weinig te beleven.
Na terugkeer op de camping maak ik in de serviceroom nog een kop koffie en kijk wat naar atletiekwedstrijden in Londen. Op de repeterende nieuwszender zie ik verschillende keren dat Kim Jung Un zijn Noord-Koreaanse nieuwslezeres heel boos aan Donald Trump en de wereld laat vertellen dat hij klaar is om het eiland Guam te bestoken. Ze moeten die mensen wat vaker naar buiten sturen. Een pelgrimstocht zou ze goed doen. Ik ga alvast naar bed.
Elke keer wanneer ik vannacht wakker werd regende het. Niet erg, binnen bleef alles droog. Om kwart voor zeven was het getik op het tentdoek zo zacht dat ik het er maar op waagde en alles verplaatste naar een overdekt terras van een leegstaande hut.
In een stoel smaakt de muesli-pap toch beter dan staand, stelde ik vast. Om half negen hijs ik mij in mijn regenpak en ga onder licht, maar gestadig gedruppel op pad.
Tweedeling
De route viel vandaag in twee delen uiteen. Een eerste stuk van ongeveer twaalf kilometer ging door een vlakke vallei, die totaal voor akkerbouw en grasland in gebruik is. Niet schokkend mooi, maar wel aangenaam wandelen langs de rivier.
Het tweede deel na het dorp Nord-Sel wurmde zich aanvankelijk tussen de spoorweg en de de steile oevers van de rivier Lågen. Om veiligheidsredenen mag de spoorweg Oslo-Trondheim niet meer worden overgestoken en is men tot deze benenbrekende oplossing gekomen met veelvuldige korte klimmetjes en afdalinkjes over gladde stenen. Voordeel is het zicht op de plek waar de Lågen zich tussen steile rotsen een weg baant.
 |
| Kerkje van Selsverket met de 284 km steen |
 |
| nog 284 km |
De route viel vandaag in twee delen uiteen. Een eerste stuk van ongeveer twaalf kilometer ging door een vlakke vallei, die totaal voor akkerbouw en grasland in gebruik is. Niet schokkend mooi, maar wel aangenaam wandelen langs de rivier.
Om toch aan de andere kant van de spoorlijn te komen en de oorspronkelijke pelgrimsroute te hervinden heeft de verlichte route-uitzetter, die vroeger aan turnen moet hebben gedaan, bedacht om dit te doen door het klimmen over een heuvel waarin de trein door een tunnel rijdt. Dit klinkt moeilijk en dat was het ook. Het ging door net gekapt bos met hier en daar een trap waar het te steil werd. Tenslotte een afdaling over een lange trap met door de regen gladde treden. Een hachelijke en vermoeiende passage. Aan het hoge gras af te leiden wordt er nog niet zoveel gebruik van gemaakt.
De laatste negen kilometer sleepte ik mij met regelmatige rustpauzes via lange brede, grijze gravelwegen door het bos naar de camping Vollheim in de uitgestrekte plattelandsgemeente Dovreskogen. De vermoeiende zevenentwintig kilometer van gisteren eiste zijn tol. Morgen maar iets rustiger. Maar op camping Vollheim kon ik nu wel douchen. Ook wat waard.
Jørungard
Het mooiste van de dag was de nagebouwde middeleeuwse boerderij Jørungard aan de rand van Nord-Sel. Het lijkt bijna een boerendorp, met een verzameling boerenschuren, woonvertrekken, een waterput en zelfs een kerk en een schandpaal. In een van de boerderijen kun je op de eerste etage in een slaapkamer bovendien overnachten. Het is onbemand en je wordt geacht de gevraagde gift achter te laten.
 |
| filmset Jørungard |
Het mooiste van de dag was de nagebouwde middeleeuwse boerderij Jørungard aan de rand van Nord-Sel. Het lijkt bijna een boerendorp, met een verzameling boerenschuren, woonvertrekken, een waterput en zelfs een kerk en een schandpaal. In een van de boerderijen kun je op de eerste etage in een slaapkamer bovendien overnachten. Het is onbemand en je wordt geacht de gevraagde gift achter te laten.
Jorundgard is gebouwd als filmset voor de film Kristin Lavransdatter van Liv Ullmann, naar de trilogie van de Noorse auteur Sigrid Undset. Deze trilogie uit de jaren 1920-1922 schijnt zeer geliefd te zijn in binnen- en buitenland. Het is een meeslepend verhaal over een kloeke vrouw uit de middeleeuwen, die tegen de zin van haar vader verliefd wordt op ridder Erlend. Het huwelijk met deze ridder gaat niet over rozen. Na de dood van Erlend wordt Kristin non en verzorgt zij zieken. Uiteindelijk overlijdt ze zelf aan de pest.
Ik ken het boek niet. Volgens Ria is het ...niet alleen een meeslepend verhaal over een vrouw van vlees en bloed, het is ook een levendige en historisch verantwoorde beschrijving van de middeleeuwen, het rijke en harde boerenleven en de geschiedenis van Noorwegen. Bovendien zijn de emoties en drijfveren van de personages van alle tijden.
Mooie woorden, maar als vader ben ik ook niet zo kapot van een ridder. Ik begrijp die vent wel.
Voor mij was Jørungard interessant om er door heen te lopen en deze gebouwen te bewonderen, die naast filmset ook iedere zomer dienen als decor van een theaterversie. De witte sluiers die op de foto's achter en boven de gebouwen hangen komen niet uit een rookmachine, maar zijn laaghangende wolken. Eigenlijk loop ik de hele dag in een filmset.
Als ik bijna mijn tent heb opgezet zie ik een andere rugzakloper het terrein op komen. De eerste in twee dagen. We maken kennis en na wat openingsvragen gaan we over in het Nederlands. Ik spreek met Stan uit Noord-Holland. Hij is drieënhalve week geleden gestart in Oslo en probeert zoveel mogelijk wild te kamperen om de kosten te drukken. Door zijn natte tent heeft hij nu gekozen voor een hut (NOK 250, plm 26 euro), een hap uit zijn budget.
Stan heeft net zijn sportopleiding afgerond, met een aanvullende cursus survival. Zijn oorspronkelijke opzet met deze tocht was de geleerde survivalkennis in de praktijk te testen voordat hij in de toekomst anderen gaat begeleiden. Hij heeft inderdaad een aanzienlijke rugzak. Toch is hij er na weken trekken achtergekomen dat al dat gewicht niet aangenaam loopt. Zijn bijl heeft hij inmiddels gedumpt. Zoveel survival hoeft blijkbaar ook weer niet. Veel verder is het gesprek niet gekomen, omdat het weer begon te regenen. Gelukkig dit keer van korte duur.
Eerst lekker douchen en daarna Judith verslag uitbrengen. Ze zit te quilten met Annemarie en Hilde. Morgen gaan ze naar Leeuwarden om oude quilts te bekijken. Ze heten anders, maar in Noorwegen is dit de beste vertaling.
Onderweg naar camping Vollheim had ik borden gezien van een restaurant. Volgens de eigenaresse van de camping slechts een kilometer lopen. In schone kleren begin ik aan deze uitloop. Het blijkt een soort wegrestaurant langs de E-6. De inrichting met veel blank hout maakt een typische Noorse indruk. De menukaart echter niet. Allerlei burgers, kebab en döner staan er op. Het restaurant is nu in Turkse handen, met een bedienende man, die blijkbaar niet deelt in de winst. Ongeïnteresseerd is hij meer bezig met zijn mobiel. Of het de prijzen of de kaart met meer snackbar-achtige producten zijn weet ik niet, de paar Noren die binnenkomen maken allen rechtsomkeert. Nadat een ouder echtpaar vertrokken is zit ik alleen in de ruime eetzaal. De Noors-Mediterrane fish and chips smaakt goed. Verder valt er weinig te beleven.
Alle dagverslagen van 2017 zijn aaneengeregen in het totaalverslag van 2017
De wandeling van Oslo tot Kvam is te lezen in het verslag van 2016
De wandeling van Oslo tot Kvam is te lezen in het verslag van 2016
De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review
Ik heb bewondering voor je! Lijkt me toch een redelijk eenzame tocht zo. Maar voor de lezer is het wel genieten van je mooie verslag!
BeantwoordenVerwijderenOver alt je soms niet het gevoel van eenzaamheid? Ik vind het een echte pelgrimstocht. Je komt geen mens tegen. En dan alleen zo'n hachelijke oversteek bij het spoor. Gelukkig niet uitgegleden. Want wat had je dan kunnen doen?
BeantwoordenVerwijderenHallo Mirjam,
BeantwoordenVerwijderenIn de komende verhalen ontmoet ik wel andere wandelaars. Bij een pelgrimstocht loopt vrijwel iedereen dezelfde kant op en heb je bijvoorbeeld geen tegemoetkomende wandelaars. Als wandelaars een uur voor je of achter je lopen dan zie je ze niet en denk je dat je alleen loopt. Soms kom je ze ’s avonds tegen als ze voor dezelfde overnachtingsplek kiezen. Op het eindpunt in Trondheim zag ik ene Stefanie voor het eerst terwijl ik al dagen haar naam had gezien in diverse gastenboeken en mij inmiddels afvroeg hoe ze eruitzag. http://walkandsee2.blogspot.nl/2017/08/olavspad-gudbrandsdalsleden-2017.html
Dus als ik uitgegleden zou zijn dan was er waarschijnlijk wel een wandelaar langs gekomen. Ben bang dat je dan even geduld moet hebben. Tegenwoordig heb je ook nog een mobiel voor noodgevallen. Het beste is niet uitglijden en extra, soms overdreven, voorzichtig lopen.
Groeten Frans