Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2017; van Budsjord naar 3 km voorbij Fokstugu

Zondag 6 augustus, wandeldag 4

Van de historische pelgrimsboerderij Budsjord 
naar ongeveer drie km voorbij voormalige bergboerderij Fokstugu

± 8 uur inclusief rusten, ± 17 km

wit mostapijt op de Dovrefjell hoogvlakte

Hemelse straf

Zondagochtendoverpeinzing
Goed heb ik geslapen in mijn stalbed. Om zo maar wat van mij af te denken loop ik in gedachte de wandeling van de afgelopen drie dagen na. Dat doe ik vaker ter herinnering en om extra na te genieten. 

Bij het maken van notities voor deze blogs was me al opgevallen dat ik van de eerste dag weinig beelden en indrukken kon oprakelen. Even dacht ik dat na deze dag een versnelde veroudering van mijn geheugen was ingezet. Dat wees ik angstvallig doch resoluut af. Bewegen laat je juist beter onthouden hoor ik altijd. Ook als ik het stuk tussen Nord-Sel en camping Vollheim van de tweede dag naloop zijn er ruime blinde vlekken. Al peinzend vind ik gelukkig een verklaring die mij aanspreekt en goed uitkomt. Het waren stukken door het bos. De gelijkvormigheid is zo groot dat er geen ijkpunten in je geheugen worden vastgelegd. Met deze gedachte vind ik het niet meer zo erg dat ik in het middenstuk van gisteren ook een flinke wipe out had. De test van deze theorie komt vandaag, omdat het terrein steeds opener wordt.

Koud verjaardagscadeau
Eigenlijk zou ik willen uitslapen na drie inspannende inloopdagen. Het ontbijt is echter om acht uur aangekondigd. Misschien mag ik nu wel met de andere gasten aan tafel. 

Terugblik op Budsjord

Een kwartier later zit ik met een sportief Noors koppel van rond de vijfenveertig aan de ochtenddis. Na de uitwisseling van de standaard nationaliteitsvraag bekent de dame dat zij als dochter van een diplomaat in Rotterdam is geboren. Daar kan ze zich overigens niet veel van herinneren. Hij is bezig met een promotieonderzoek sociaal recht. Veel verdere diepgang kreeg het gesprek niet. Wellicht dacht hij met huiverend plezier aan zijn verjaardagscadeau. Het verrassingscadeau van zijn partner was raften op de Lågen rivier bij het plaatsje Sjoa. Leuk? Het regende buiten en zo warm vond ik niet. Het water moet nog kouder zijn. Maar je wilt je levensgezel natuurlijk niet teleurstellen. En zij kon niet meer terug schatte ik in.

IJskleurig mos
Om negen uur verlaat ik compleet in regenpak Budsjord. De overnachting heeft inclusief avondmaaltijd en ontbijt omgerekend 65 euro gekost. Als tijdelijke pelgrim moet je dan absoluut niet zeuren. Eerst maar omhoog naar het alom geprezen Dovrefjell. Ik ben benieuwd. Hieronder enkele beelden tijdens de aanloop er naar toe.

Na een flinke klim bereik ik de hoogvlakte van het Dovrefjell nationale park. Een prachtig glooiend landschap ontvouwt zich. Dwergwilgen en bosbessenstruiken vormen à la Lapland een deel van de begroeiing, maar het meest bijzonder en uniek is de witte mosvegetatie. Schitterend, alsof je naar plakken vanille-ijs kijkt. Wunderschön zouden onze oosterburen zeggen. De vele foto's die ik maakte en de pauzes om rond te kijken verlaagde het tempo tot twee kilometer per uur.

Tijdens een rust bij een grote steenman ontmoette ik in de regen Steve en Chelsey, twee Australiërs van begin twintig. Ze waren al vanaf Oslo onderweg. Meer precies: Chelsey was al vanaf februari op een soort wereldreis en haar vriend Steve had zich later aangesloten. Deze Olavway zou het een na laatste kunstje worden omdat het geld opraakte. Daarna nog een week om Italië te bekijken in Rome en Florence en dan terug naar huis om nieuwe dollars te verdienen. Met een 'nice talking to you' ging ieder weer verder. Zij sneller dan ik.
Bidden of wild kamperen
Mijn doel voor  vandaag was de voormalige boerderij Fokstugu, die werd bereikt na zeven dalende kilometers met hier en daar drassig terrein. 

De ontvangst was anders dan gedacht. Al van verre werd ik toegezwaaid door een vrouw. Het was de goed Duits sprekende Zweedse Christiane die mij zeer vriendelijk, zo niet zalvend, te woord stond. Ze vroeg direct naar mijn naam. Ik hoopte op het ruime erf te kunnen kamperen. "Nee, Franz, er wordt bij ons niet gekampeerd." Het zou te winderig zijn. Wel kon ik voor 450 NOK een kamer huren. In de aangeprezen keuken kon ik dan mijn eigen maaltijd prima bereiden. Verder zou ik morgen van harte welkom zijn bij het gezamenlijke gebed met de bisschop. En, zo begreep ik, zou er ook de rest van de week door de bisschop met de pelgrims worden gebeden.

Fokstugu. foto van internet

Ook al bracht ik in dat ik slechts een wandelaar was, dat hielp niet. Voor Christiane waren dat ook pelgrims en dus morgen graag gezien in het kleine kerkje. Zoveel pelgrim hoefde van mij ook weer niet. De vriendelijkheid was verleidelijk en benauwend te gelijk. Tenslotte zag ik af van het gezamenlijk gebed en vertelde haar dat mijn voorkeur uitging naar kamperen op de hoogvlakte. Met dezelfde meelevendheid kon Christiane dat begrijpen en zij wenste 'Franz' nog veel wandelplezier. Met een opgeluchte 'Tschüss' verliet ik het terrein. Snel weer de vrijheid in.

Gods Toorn
Of het allemaal zo verstandig was weet ik niet nu ik dit schrijf midden op de vlakte van het Dovrefjell in een natte tent met al uren het regengetik op het tentdoek. Maar wie wilde er niet bidden en wie wilde er ook alweer zo nodig stoer wild kamperen? Niemand in mijn tent gaf antwoord op deze vraag. En dat was maar goed ook.
De start van dit wild kamperen was dramatisch. Het laatste uur verschenen er donkere wolken die gelukkig langzaam voor mij uit dreven. Na een kilometer of drie van klimmen naar de hoogvlakte en daarna verder trekken in noordoostelijke richting over moerassige stukjes, zag ik een beschutte slenk in het terrein. Het Australische tweetal Steve en Chelsey had dezelfde beoordeling gemaakt. Hun tent stond al en het avondeten was zo te zien bijna klaar. Ze hadden er geen bezwaar tegen dat ook ik op deze beschutte plek mijn tent zou opzetten. Steve wees mij zelfs een vlakke plek vijftig meter verder.

Nadat ik de definitieve plek had gekozen pakte ik op mijn gemak mijn rugzak uit om bij mijn tent te komen. Nauwelijks was ik daarmee bezig of het begon te regenen. De tent stond nog maar half toen het al flink te keer ging. Geïmproviseerd bouwde ik in ijltempo de tent verder op. Gehaast propte ik al de losliggende plastic zakken en de rugzak in de tent en kroop er zelf achteraan. Resultaat; zelf doornat en in de tent was het ruim vochtig. Daar zit je dan om halfzes voor je uit te staren. Dan ben je mooi aan de heidenen overgeleverd. Had ik maar moeten kiezen voor bidden.

deze opname heb ik pas de volgende ochtend gemaakt

Lange nacht
Gelukkig heb ik hier wel telefoonontvangst. Als eerste besluit ik daarom Judith maar eens in te lichten dat ik nog leef. Zelfs Judith hoort in Nederland het Noorse regengetik. Kun je nagaan.
Daarna dringt het besef door dat niets doen en blijven zitten in natte kleren funest zal worden voor gezondheid en moreel. Het volgende dat moet gebeuren is droge kleren aantrekken. Dat blijkt een hele klus in een tent waarin je net rechtop kunt zitten. Om de droge kleren droog te houden spreid ik eerst een plastic zak uit om op te zitten. Vervolgens met veel geklungel de plakkende natte broek van mijn benen afstropen. Na een minuut of tien zit ik tenslotte zonder te bewegen in droge warme kleren op mijn veertig bij veertig centimeter plastic zak.
Stap twee wordt het opblazen van mijn NeoAir Xlite luchtbedje. Pas als hij opgeblazen is bereikt hij de hoogte van zesenhalve centimeter en zal daarmee het droogte-eiland voor vannacht worden. Met wat extra slagen met de grote pompzak lukt het tenslotte deze toestand te bereiken. Eindelijk kan ik mij uitstrekken. 
Fase drie: eten.  Koken op de brander kan niet in de tent vanwege het brandgevaar. Dan maar de lunch van morgen, drie broodjes, wat mueslirepen en noten opeten. Liggend in mijn slaapzak besluit ik ook voor een opkikker met het achteroverslaan van de helft van mijn voorraad hagelslag. Dit wordt een lange nacht. Maar gelukkig hoef ik morgen niet met de bisschop te bidden. Lekker eerst nog wat sudokuen op mijn e-reader.

Alle dagverslagen van 2017 zijn aaneengeregen in het totaalverslag van 2017

De wandeling van Oslo tot Kvam staat in het verslag van 2016

De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review