Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2017; van camping Hageseter Turisthytte naar Drivstoggosætra (6 km noord van Kongsvold)

Dinsdag 8 augustus, wandeldag 6

Van camping Hageseter Turisthytte
 naar Drivstoggosætra (6 km noord van Kongsvold) 

± 9,5 uur inclusief rusten, ± 24 km

Uren kijken

Coke au vin

Ik had het kunnen weten. Een kilometer voor hotel Kongsvold vroegen Nederlanders de weg naar de parkeerplaats waar ik een uur eerder de E-6 had verlaten. Op mijn beurt vroeg ik of het hotel nog ver was. 
"Nee, nog vijfhonderd meter".
"Mooi. Dan ga ik daar eens lekker eten!".
"Nou, hou dan maar rekening met stevige prijzen".
Ze hadden net voor negen euro per persoon een puntje appeltaart gegeten. Met twee wijsvingers en één duim werd de beperkte omvang benadrukt. Met de air van een ervaren wereldreiziger gaf ik te kennen dat ik de prijzen in Noorwegen al niet meer meewoog. 'Succes', moeten ze gedacht hebben.

En daar zat ik nu. Gescoord had het hotel wel met de lange lunchtijd die doorliep tot vier uur 's middags. Met mijn binnenkomst om halfvier was ik dus nog binnen de tijd. Ook goed was de vriendelijke bediening en de antieke, landelijke aankleding, vergezeld van piano-achtergrondmuziek. Net als een andere wandelaar nam ik met mijn nylon wandelshirt en besmeurde wandelbroek op wat afstand van de stil dinerende echtparen plaats aan een van de lange, met witte tafelkleden gedekte tafels.

Ik wilde 'zwaar' lunchen. Tijdens het lopen was namelijk het briljante idee opgeborreld om mijn lunchpakket te bewaren voor morgen. Er zal dan geen horeca gepasseerd worden. Na het ontbijt had ik daarom alleen twee mueslirepen  gegeten. 
Bij de presentatie van de menukaart was ik nog in een onbevangen stemming en koos zonder scrupules voor het duurste lunchgerecht met de verknipte verwachting dat dat ook de meeste koolhydraten zou opleveren. Ik liet me met gebaren uitleggen dat ik gekozen had voor varkenswang. Laat maar komen, je moet alles proberen. 

De prijs van NOK 295 maakte toen niet eens zoveel indruk. Een kwartier later de twee stukjes varkenswang ook niet. Ze werden geserveerd als een delicatesse, maar waren taai en omgeven door zeen. Ook al fleurden gekookte aardappelen, stukjes wortel en asperge als een soort doorgezakt bedje de creatie op, het bleef matig. Aan het einde van de exercitie kon ik aan tafel bij de vriendelijke juffrouw het Noorse bedrag direct in euro's van mijn rekening afschrijven; € 39,03. Oké, wie wilde er zo graag lunchen in een authentieke omgeving met achtergrond muziek? En waar drink je tegenwoordig nog cola uit een wijn glas? 
Dat het er goed uitzag bleek wel toen ik de foto van het tafereel via whatsapp deelde. Oud wandelgenoot Frank kopte meteen in: 'Hoi Frans, Kijk zo wil ik altijd wandelen! Smakelijk'. 

Weidse route
De route was weer prachtig. Vandaag ging het over twee bergruggen waardoor je urenlang kon terugkijken. Tegen tienen verliet ik camping Hageseter, nadat ik daar eerst samen met Stan had ontbeten. Na een korte aanloop langs de E-6, volgde een stukje over de Gamle Kongevei. Deze oude koningswegen waren ooit bedoeld voor de koning en zijn leger en moesten onderhouden worden door de lokale boeren. Daar waren ze net mee begonnen en dat maakte het een soort zanderige strandwandeling. 

Gefixeerd als ik ben op de hoofdroute in mijn gids wees ik het voorgestelde alternatief langs het kerkje Eysteinkirke af. Ook al gaf de huidige markering dit aan als de nieuwe hoofdroute. Neeh, ik moest en zou rechtstreeks naar pelgrimsherberg Hjerkinn fjellstue. Dat heb ik geweten. Rechtstreeks betekende dwars door een wei, waar ze blijkbaar geen wandelaars meer wilden hebben. Over een blubberig pad slalomde ik heen en weer. Om droog te blijven moest ik van de ene naar de andere hoge graspol springen. Lukte dat gisteren nog heel stoer over een beek, nu voelde ik het in mijn rechter kuit schieten. Ja precies, die was al gestrest. Na geknoei met verschillende onwelgevallige hekken stond ik eindelijk bemodderd bij Hjerkinne. Daarna was het weer zoeken hoe de route verder ging. Voor de rest ging alles goed. 

de oude Koningsweg (gamle Kongsvei)
en voor een blessure eigenwijs rechtdoor lopen dwars door de wei

Hjekinne Fjellstue

Na een flinke klim was ik terug op de hoogvlakte ten noorden van Hjerkinne. Regelmatig ingehaald door ponnie-groepen vorderde ik met plezier naar het hoogste punt Hjerkinnhøe waar een mijlpaal mij vertelde dat er omgerekend nog 208 kilometer zouden volgen. Dat geeft tenminste houvast.

Een prachtige lange weidse afdaling volgde tot aan de eeuwige E-6, die zich hier ook doorheen slingert. Vanaf Oslo begeleidt deze weg het Olavspad. Wellicht liep het pelgrimspad vroeger op stukken waar nu de auto's voortrazen. Vroeger was Olav heilig en nu de auto. 
Het laatste stuk naar hotel Kongsvold ging vanaf de E-6 weer de heuvels in. Waarschijnlijk om de wandelaar van het autoverkeer te verlossen. Het is een omweg, maar wel met verrukkende uitzichten en langs mooie vlakken met wit rendiermos. Tenslotte dook de verzameling gebouwen op met in het midden het hotel en daarom heen de gastenverblijven.

Derde ontmoeting Stan

Prijzig hotel Kongsvold had trouwens meer verrassingen. Toen ik om halfvier binnenkwam zag ik via de openstaande deuren dat de aangrenzende kamers mooi ingericht waren. Eenmaal in afwachting van mijn lunch kon ik de verleiding niet weerstaan om te kijken hoe die er uit zagen. Met het binnenstappen van de eerste kamer zat daar tot mijn ongeloof low-budget Nederlandse Stan, die gisteren nog zo last had van diarree. Hij was zo te zien in vrolijk gesprek met een jong tweetal. 
"Hoe kom jij hier al? Ben je soms met de bus gegaan!", riep ik uit.
Nee, hij had het laatste stuk langs de tweebaans E-6 gelopen en had daarmee een lus over het Dovrefjell vermeden. Dan snij je inderdaad veel af, maar of dat leuk is betwijfel ik. Vanwege zijn lichamelijke ongemakken rekende ik het goed. Niet dat dat wat uit maakt, want iedereen moet lopen zoals hij het leuk vindt. Nu hij er toch was kon hij meteen een foto maken van mijn lunch. Stan zelf hield het bij een frisdrankje.

Stan rechts op de foto vermaakt zich goed

Stan had mij bij de eerst ontmoeting al verteld dat hij een keer naar een van de bergtoppen wilde wandelen. Het ging vandaag gebeuren. Apart, dacht ik, het is al vier uur 's middags. Het leek mij ook niet bevorderlijk voor het herstel. Maar dat zei ik allemaal niet. Ik wenste hem een voorspoedige klim. Zelf ging ik nog verder. Vandaag was het droog en voor morgen werden vanaf twaalf uur buien verwacht. Dan kon ik in de late middag en begin van de avond nog een stuk lopen van de tweeëntwintig kilometer tussen Kongsvold en de onbemande hut Ryphusan, het einddoel voor morgen.

Wild kamperen
Pas om halfvijf ging het verder. Soms leer je van eerdere minder handige keuzes. Dit keer nam ik de raad van de gids ter harte en vermeed het blijkbaar oncomfortabele en vaak glibberige pad parallel aan de E-6. Later hoorde ik van zowel Steve en Chelsey als van Stan dat het naast glibberig ook gevaarlijk smal zou zijn geweest op de flank van de helling. In plaats daarvan liep ik direct naast de E-6. Meesttijds aan de veilige kant van de vangrail.

Obstakels vormden de grazende of rustende schapen, die hier vrij loslopen. Als ik ze zou opjagen dan kon het gebeuren dat ze zomaar tussen het verkeer de E-6 op zouden rennen. Schapen zijn kampioen in het voor je uitvluchten om tenslotte ten einde raad in paniek een zijpad te kiezen. Om het verkeer niet in gevaar te brengen manoeuvreerde ik herhaald van de ene kant naar de andere kant van de weg. Vangrail op, vangrail af. Na een ruime kilometer verliet het pad de E-6 en ging het langzaam omhoog met de weg in de diepte van deze nauwe vallei.

Tot mijn teleurstelling ging al die klimactiviteit daarna weer verloren in een afdaling, terwijl ik zeker wist dat ik morgen terug naar de hoogvlakte zou gaan. Gelukkig bedacht ik mij om mijn waterzak bij een vertrouwde waterstroom uit de bergflank te vullen. Om halfacht en zes kilometer voorbij Kongsvold hield ik het bij Drivstoggosaetra voor gezien. Dat het bij Drivstoggosaetra was weet ik van een informatiebordje. Lang geleden heeft hier een klein boerderijtje gestaan waar ook al pelgrims de nacht doorbrachten. Daar deden nog enkele stenen fundamenten aan herinneren en, belangrijk, er waren enkele horizontale plekken te vinden. En ook al is het al halfacht, je hebt hier in je eentje zeeën van tijd. Donker wordt het voorlopig ook nog niet. Je loopt dus wat rond in je nieuwe keizerrijk, zet koffie, kruipt in je slaapzak, maakt wat aantekeningen en leest wat op je e-reader. En ineens is toch het licht uit.

Alle dagverslagen van 2017 zijn aaneengeregen in het totaalverslag van 2017

De wandeling van Oslo tot Kvam staat in het verslag van 2016

De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review