Zaterdag 12 augustus, wandeldag 10
Van pelgrimsherberg Hæverstølen naar B&B Nørgar Voll bij Rennebu
± 9 uur inclusief rusten, ± 26 km
Niet lezen, niet slapen
Wie teveel op de kaart vertrouwt en niet alles in de gids leest komt bedrogen uit en kijkt sip om zich heen in de regen. Of toch niet?
Na het onderhoudende verhaal van Anthony gisterenavond over zijn angsten in een Noors bos, stond daar om halftien ineens Andrea op de drempel. Zij was de aanleiding van het verhaal. We hoorden dat de Noor nog twee keer bij haar was teruggekeerd. Een keer om hout af te geven en de andere keer om eten te brengen. Anthony maakte al aanstalten haar zijn avontuur te vertellen. Om het niet voor de tweede keer te hoeven horen nam ik afscheid van de twee.
Toch was het al tien uur voordat ik het erf van Hæverstølen verliet. Chelsey en Steve waren al een uur eerder vertrokken. De eerste zeven kilometers gingen afwisselend over gravelweg, asfalt en bospad. Aanvankelijk in de zon. Na wat stijve inloopmeters hield mijn kuit zich goed. Tegen elven hernam het weer zijn normale loop en moest het regenpak aan. Dat is de rest van de dag niet meer uitgegaan.
Zoals al in de gids aangekondigd verscheen er na ongeveer zeven kilometer aan het begin van een bospad een bouwvakkerskeet die omgebouwd is tot een gezellige rustplaats voor pelgrims, met foto's aan de wand, een zithoekje en zelfs een kachel. Hoe kom je op het mooie idee. Hulde.
Waarom loop je
De laatste vijfhonderd meter zag ik Zwitserse Andrea mij achterop lopen. Beide liepen we met onze capuchon op. Net voor haar arriveerde ik bij de keet. Ze besloot daar ook te rusten. Onder het genot van wat mueslirepen en na wat inleidende verhaaltjes vroeg ik haar naar de reden van haar wandeling.
Haar werk in de jeugdzorg was haar na drie jaar teveel geworden. Na een opleiding moest ze in haar eerste baan bij ontwortelde gezinnen op werkbezoek en zo nodig voorstellen doen om kinderen wel of niet uit huis te plaatsen. De bijkomende emotie was haar boven het hoofd gegroeid. Ze had haar baan en de huur van haar appartement opgezegd om zes maanden te reizen. Als extra voorwaarde voor de reis had ze besloten af te zien van vliegtuigen.
Met de trein was ze door Duitsland gereisd en per bus via Denemarken naar Oslo. De pelgrimstocht was vooral bedoeld om weer in balans te komen en na te denken over haar relatie. Na de wandeltocht zou het per trein gaan naar de Noordkaap, afzakken via Finland en de Baltische staten naar Rusland, om met de Oriënt Express in China te eindigen. Daar zou haar vriend zich met haar verenigen. Die lange periode dat ze elkaar niet zouden zien werd niet als hinderlijk ervaren, dat gebeurde wel vaker door zijn werk. Zo hoor je nog eens wat in een rustpauze in een bouwkeet. Indrukwekkend en ook weer vragen oproepend, die ik niet heb gesteld.
Route
Bij het verlaten van de keet nam Anthony onze plek over. Andrea vertrok als eerste en ik volgde in mijn tragere tempo. Vanaf de rust ging het plezierig door het bos waarbij een paar keer flink werd gedaald om tenslotte de oevers van de Orkla te bereiken: de naamgever aan het dal. Een rivier die in Noorwegen bekend staat om de zalmvangst.
Om je niet over het asfalt van de regionale weg nr. 700 te laten lopen mag je aan de overkant weer aardig steil omhoog. Eindelijk boven ging het opnieuw een paar kilometer door nat bos.
Daarna ga je weer net zo hard naar beneden om eerst achterlangs allerlei boerderijen te trekken en vervolgens op de dezelfde RV700 aan B&B Meslo Gard voorbij te trekken.
Je kunt er natuurlijk ook stoppen en overnachten, zoals Ria doet in haar gids. Maar dat doen alleen verstandige mensen. Ik niet. Neeh, ik moest om vijf uur 's middags nog zo nodig verder.
Eigenwijs
Voor Meslo Gard stond ik even te dubben. Eigenlijk was het mooi geweest. Mijn kuit had zich goed gehouden. Aan de andere kant wilde ik naar het pelgrimscentrum in Rennebu. Dat had ik gisterenavond gezegd in de hut en hoopte daarom vanavond daar nog andere wandelaars te treffen. De twijfel sloeg toe. Zul je zien, dacht ik, die Ria stopt hier niet voor niets. In haar beleving gaat ze er morgenochtend weer lekker met een klim tegenaan.
Ach, doorlopen. Door voor de volgende zes kilometer naar Rennebu. We zullen wel zien.
Wat ik vreesde gebeurde. Het ging direct fors omhoog en ter verhoging van de onzekerheid waren er nauwelijks markeringen en bordjes. Twee uur deed ik over dit stuk door het natte bos waarbij je de laatste twee kilometer met een boog hoog boven om Rennebu loopt en dat beneden voortdurend ziet liggen. Maar om zeven uur was het leed geleden en zag ik midden in het dorp direct het houten gebouw met het Olavsteken.
In de hal verscheen niemand. Dan maar kloppen op de deur met 'Privat'. Na enig gerommel verscheen een Noor die aangaf geen Engels te spreken en vervolgens 'closed', 'closed' zei. Ook als ik vraag om een slaapplaats blijft het bij 'closed'. Toen ik verbouwereerd en teleurgesteld de buitendeur achter mij dicht trok hoorde ik dat het slot er direct op ging. Ik snapte het niet. Op mijn kaart staat toch duidelijk in de legenda dat hier een pelgrimscentrum is. Even later lees ik ook de begeleidende tekst. Dan zie ik nu dat er geschreven wordt over een museumwinkeltje dat tevens een klein pelgrimsinformatiecentrum herbergt. Het woord 'informatie' is in de legenda van de kaart weggevallen. Er is hier dus helemaal geen pelgrimscentrum waar je kunt slapen. Snappen doe ik het nu, maar wat een shitzooi.
Wat doe je dan?
Wat doe je dan om zeven uur op een zaterdagavond in een klein, stil Noors boerendorp als je grote delen van de dag in de regen hebt gelopen. Juist, Balen met een hoofdletter.
Eerst maar eens rustig rondkijken. Vlakbij vind ik een school met een sportveld. Misschien biedt dat een stiekeme kampeermogelijkheid. Maar het trekt me niet echt om daar op dat natte gras mijn tent op te zetten en de rest van de avond een beetje dom voor me uit te kijken.
Frans in Wonderland
Zo sta je teleurgesteld om je heen te spieden of ineens neemt de werkelijkheid een andere wending. Bij de school was een vrouw spulletjes aan het inladen. In het Engels vroeg ik haar of het toegestaan was op het sportveld te kamperen. Ze begreep helaas geen Engels zei ze. Iedereen spreekt hier Engels en ik tref net die paar die vloeiend Noors spreken. Met gebarentaal kwamen we wel samen tot het niveau 'sleep'. Ze herhaalde het woord 'map'. Knap voor iemand die geen Engels spreekt. Op mijn kaart wees ze een huis aan. Ik moest wachten totdat ze klaar was en daarna zou ze me meenemen.
Voordat we vertrokken nam ze me nog mee naar de andere kant van het schoolgebouw. Daar zaten de twee Italiaanse wandelaars van gisteren die zeiden elke dag veertig kilometer te lopen. Mogelijk zijn Italiaanse kilometers korter, maar ik had de afgelopen twee dagen zeker geen tachtig kilometer gelopen. Ze gaven te kennen dat ze vanavond nog verder gingen. Bravissimo en Ciao!
Tegen mijn zin in reed de Noorse vrouw even later weer in de richting waar ik vandaan kwam. Gelukkig sloeg ze na achthonderd meter een pad in naar een grote oude boerderij. In figuurlijke zin begon de zon weer te schijnen. Met veel enthousiasme verscheen het echtpaar en heette mij hartelijk welkom. Natuurlijk was er een slaapplaats. Ik was enthousiast dankbaar voor deze geste. Ik wist toen nog niet dat dit een B&B was. Nadat ik mijn Noorse chauffeuse oprecht bedankt had, werd ik door het echtpaar meegenomen naar een van de bijgebouwen.
Dit huis was compleet ingericht voor pelgrims en andere bezoekers. Er waren al twee bezoekers informeerde de 'landlord'; En daar verschenen Steve en Chelsey, die mij lachend vanaf de bovenverdieping begroetten. Zij hadden het adres via internet gevonden. De heer des huizes herkende mijn gids en toonde mij waar Ria hun overnachtingsmogelijkheid in de lijst met accommodaties had beschreven. Samengevat; als je de gids beter leest kom je verder en had ik dit adres allang kunnen weten. Het zit echter in die achthonderd meter. In principe loop ik niet terug en valt alles wat te ver van de route ligt af en wordt niet in beschouwing genomen.
Het sfeervol ingerichte houten huis was schitterend. Alles was er: keurig gedekte bedden, verschillende kamers, een prima douche, een goed ingerichte keuken, een kast met eten en een vriezer waaruit je een ijscornetto mocht nemen. De schoenen werden met elektrische kacheltjes gedroogd. Na het teleurstellende vooruitzicht van een nat voetbalveld ineens aardige, vriendelijke mensen die blij zijn je onderdak te verschaffen. In mijn blijdschap heb ik ze verschillende keren mijn dankbaarheid betuigd. Waar wandelen in de regen goed voor is.
 |
| op weg naar het dorp Rennebu in het dal van de rivier Orkla |
Niet lezen, niet slapen
Wie teveel op de kaart vertrouwt en niet alles in de gids leest komt bedrogen uit en kijkt sip om zich heen in de regen. Of toch niet?
Na het onderhoudende verhaal van Anthony gisterenavond over zijn angsten in een Noors bos, stond daar om halftien ineens Andrea op de drempel. Zij was de aanleiding van het verhaal. We hoorden dat de Noor nog twee keer bij haar was teruggekeerd. Een keer om hout af te geven en de andere keer om eten te brengen. Anthony maakte al aanstalten haar zijn avontuur te vertellen. Om het niet voor de tweede keer te hoeven horen nam ik afscheid van de twee.
 |
| lokale natuurkunst |
 |
| beide foto's van de keet van internet : dharmapelgrim.nl/ |
Waarom loop je
De laatste vijfhonderd meter zag ik Zwitserse Andrea mij achterop lopen. Beide liepen we met onze capuchon op. Net voor haar arriveerde ik bij de keet. Ze besloot daar ook te rusten. Onder het genot van wat mueslirepen en na wat inleidende verhaaltjes vroeg ik haar naar de reden van haar wandeling.
 |
| binnenkant van de keet |
Met de trein was ze door Duitsland gereisd en per bus via Denemarken naar Oslo. De pelgrimstocht was vooral bedoeld om weer in balans te komen en na te denken over haar relatie. Na de wandeltocht zou het per trein gaan naar de Noordkaap, afzakken via Finland en de Baltische staten naar Rusland, om met de Oriënt Express in China te eindigen. Daar zou haar vriend zich met haar verenigen. Die lange periode dat ze elkaar niet zouden zien werd niet als hinderlijk ervaren, dat gebeurde wel vaker door zijn werk. Zo hoor je nog eens wat in een rustpauze in een bouwkeet. Indrukwekkend en ook weer vragen oproepend, die ik niet heb gesteld.
Bij het verlaten van de keet nam Anthony onze plek over. Andrea vertrok als eerste en ik volgde in mijn tragere tempo. Vanaf de rust ging het plezierig door het bos waarbij een paar keer flink werd gedaald om tenslotte de oevers van de Orkla te bereiken: de naamgever aan het dal. Een rivier die in Noorwegen bekend staat om de zalmvangst.
Je kunt er natuurlijk ook stoppen en overnachten, zoals Ria doet in haar gids. Maar dat doen alleen verstandige mensen. Ik niet. Neeh, ik moest om vijf uur 's middags nog zo nodig verder.
Voor Meslo Gard stond ik even te dubben. Eigenlijk was het mooi geweest. Mijn kuit had zich goed gehouden. Aan de andere kant wilde ik naar het pelgrimscentrum in Rennebu. Dat had ik gisterenavond gezegd in de hut en hoopte daarom vanavond daar nog andere wandelaars te treffen. De twijfel sloeg toe. Zul je zien, dacht ik, die Ria stopt hier niet voor niets. In haar beleving gaat ze er morgenochtend weer lekker met een klim tegenaan.
Ach, doorlopen. Door voor de volgende zes kilometer naar Rennebu. We zullen wel zien.
Wat ik vreesde gebeurde. Het ging direct fors omhoog en ter verhoging van de onzekerheid waren er nauwelijks markeringen en bordjes. Twee uur deed ik over dit stuk door het natte bos waarbij je de laatste twee kilometer met een boog hoog boven om Rennebu loopt en dat beneden voortdurend ziet liggen. Maar om zeven uur was het leed geleden en zag ik midden in het dorp direct het houten gebouw met het Olavsteken.
 |
| deze foto heb ik van internet omdat ik te verbouwereerd was er zelf een te maken |
Wat doe je dan?
Wat doe je dan om zeven uur op een zaterdagavond in een klein, stil Noors boerendorp als je grote delen van de dag in de regen hebt gelopen. Juist, Balen met een hoofdletter.
Eerst maar eens rustig rondkijken. Vlakbij vind ik een school met een sportveld. Misschien biedt dat een stiekeme kampeermogelijkheid. Maar het trekt me niet echt om daar op dat natte gras mijn tent op te zetten en de rest van de avond een beetje dom voor me uit te kijken.
 |
| sportveldje naast de school van Rennebu |
Zo sta je teleurgesteld om je heen te spieden of ineens neemt de werkelijkheid een andere wending. Bij de school was een vrouw spulletjes aan het inladen. In het Engels vroeg ik haar of het toegestaan was op het sportveld te kamperen. Ze begreep helaas geen Engels zei ze. Iedereen spreekt hier Engels en ik tref net die paar die vloeiend Noors spreken. Met gebarentaal kwamen we wel samen tot het niveau 'sleep'. Ze herhaalde het woord 'map'. Knap voor iemand die geen Engels spreekt. Op mijn kaart wees ze een huis aan. Ik moest wachten totdat ze klaar was en daarna zou ze me meenemen.
Bij mij gloorde de hoop dat ze me bij haar thuis een slaapplaats zou bieden. Alles beter dan op een nat sportveld in een stil dorp.
Voordat we vertrokken nam ze me nog mee naar de andere kant van het schoolgebouw. Daar zaten de twee Italiaanse wandelaars van gisteren die zeiden elke dag veertig kilometer te lopen. Mogelijk zijn Italiaanse kilometers korter, maar ik had de afgelopen twee dagen zeker geen tachtig kilometer gelopen. Ze gaven te kennen dat ze vanavond nog verder gingen. Bravissimo en Ciao!
 |
| B&B Nørgar Voll bij Rennebu |
 |
| Steve en Chelsey op de bovenverdieping van het gastenverblijf van Nørgar Voll |
 |
| mijn bed vannacht |
 |
| ik mocht ook hier slapen, plek genoeg |
Alle dagverslagen van 2017 zijn aaneengeregen in het totaalverslag van 2017
De wandeling van Oslo tot Kvam is te lezen in het verslag van 2016
De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review
Na een mooie lange wandeling en een norse Noor kwam je dan toch in een mooi B&B met aardige Noren. En nog wel bedden met (eenvoudige) quilts. Ja lezen dat is zo wat. Het gaat misschien wel hetzelfde als bij apparatuur. De handleiding lees ik ook meestal pas als er iets niet gaat. Fijn weekend!
BeantwoordenVerwijderen