Zaterdag 13 augustus, wandeldag 9
Van Hamar Pilegrimssenter - naar Byflaten Pilegrimsherberge
± 7,5 uur inclusief rusten, ± 22 km
Geïnteresseerd luisterden ze naar enkele ervaringen in Bosnië, Julia en Michael. Lang geleden dat ik daar over vertelde. De herinneringen worden minder scherp, maar de hoofdlijnen zijn er nog. We zaten in de late middagzon voor de pelgrimsherberg. Het was zo'n gesprek over wat je in het dagelijks leven doet of gedaan hebt. Julia, evenals Mechtilde uit Zuid-Duitsland, zijn musicus en spelen klassieke muziek, Julia als fluitiste en Mechtilde als celliste. Ze spelen in ensembles van verschillende samenstelling en geven muziekonderricht.
Als ik drie weken later thuis op Google kijk, krijg ik ineens een ander beeld met keurige kleding, gebruikelijk bij uitvoeringen van klassieke muziek. Bij de pelgrimsherberg 'Konfirmentensalen', vlakbij de Veldre Kirke, zit ieder min of meer incognito in korte broek, afgestemd op de eenvoud van het wandelleven. Michael vertaalt Noorse en Engelse boeken in het Duits. Later in Lillehamer zal hij mij daar meer over vertellen. Prettige rustmomenten, die een wandeltocht naar een hoger niveau tillen.
Harmonica
Als wisselende magneten gaan wandelaars over een pad. 's Avonds trekken ze elkaar aan en in het begin van de ochtend stoten ze elkaar weer af. Een enkele keer is er overdag een harmonica-effect, maar dan wel met enige distantie. Op zichzelf willen de meesten lopen. Kortere momenten van samenlopen is geen probleem, daarna weer lekker in je eigen wereld verder en daarmee de wereld om je heen beter in je op nemend. In je eigen tempo, eigen fotomomenten, eigen points of interest.
Het muzikale tweetal, Julia en Mechtilde, vertrok vanochtend als eerste vanuit het pelgrimscentrum in Hamar. Korte broek, blik vooruit, laat deze dag maar komen. Julia uit Leipzig, net geslaagd voor het gymnasium, vertrekt met haar blaren en bultrugzak tien minuten later. Er zit een lichte gebogenheid in haar tred. Met enige bewondering kijk ik haar na; onervaren met trektochten, achttien jaar, zware rugzak met een ratjetoe aan uitrusting. Voorlopig doet ze het wel. Vijf minuten later ben ik nummer drie. Als ik even later achterom kijk zie ik Anja verschijnen. Michael neemt de tijd. Pas bij de kerk van Furnes zal ik hem opnieuw ontmoeten.
Museumwandelen
Prachtig met je rugzak op door een museum lopen, een kilometer lang. Het Hedmarkmuseum, een openluchtmuseum, biedt afleiding tijdens het wandelen. Eerst langs de ruïne van de kathedraal van Hamar uit de twaalfde eeuw en daarna langs een bonte verzameling oude gebouwen, die een beeld geven van de bouwstijlen op het platteland. Hoewel je er ook nu nog voldoende in het wild buiten dit museum tegenkomt, zoals gisteren het overnachtingsadres Herkestad.
Een mooi bostraject ten noorden van Hamar wordt gevold door een gele korenvlakte waardoor het pad zich slingert richting de kerk van Furnes. Daar komt de harmonica weer tezamen. Via de begraafplaats bereiken we de picknickbank, op het 'niemandsland' rond de kerk.
Als ik drie weken later thuis op Google kijk, krijg ik ineens een ander beeld met keurige kleding, gebruikelijk bij uitvoeringen van klassieke muziek. Bij de pelgrimsherberg 'Konfirmentensalen', vlakbij de Veldre Kirke, zit ieder min of meer incognito in korte broek, afgestemd op de eenvoud van het wandelleven. Michael vertaalt Noorse en Engelse boeken in het Duits. Later in Lillehamer zal hij mij daar meer over vertellen. Prettige rustmomenten, die een wandeltocht naar een hoger niveau tillen.
Harmonica
Als wisselende magneten gaan wandelaars over een pad. 's Avonds trekken ze elkaar aan en in het begin van de ochtend stoten ze elkaar weer af. Een enkele keer is er overdag een harmonica-effect, maar dan wel met enige distantie. Op zichzelf willen de meesten lopen. Kortere momenten van samenlopen is geen probleem, daarna weer lekker in je eigen wereld verder en daarmee de wereld om je heen beter in je op nemend. In je eigen tempo, eigen fotomomenten, eigen points of interest.
Het muzikale tweetal, Julia en Mechtilde, vertrok vanochtend als eerste vanuit het pelgrimscentrum in Hamar. Korte broek, blik vooruit, laat deze dag maar komen. Julia uit Leipzig, net geslaagd voor het gymnasium, vertrekt met haar blaren en bultrugzak tien minuten later. Er zit een lichte gebogenheid in haar tred. Met enige bewondering kijk ik haar na; onervaren met trektochten, achttien jaar, zware rugzak met een ratjetoe aan uitrusting. Voorlopig doet ze het wel. Vijf minuten later ben ik nummer drie. Als ik even later achterom kijk zie ik Anja verschijnen. Michael neemt de tijd. Pas bij de kerk van Furnes zal ik hem opnieuw ontmoeten.
 |
| gebouw in openluchtmuseum Hedmark in Hamar |
 |
| Kookboekhuis? in openluchtmuseum Hedmark in Hamar |
 |
| dorpsgebouwen in openluchtmuseum Hedmark in Hamar |
Prachtig met je rugzak op door een museum lopen, een kilometer lang. Het Hedmarkmuseum, een openluchtmuseum, biedt afleiding tijdens het wandelen. Eerst langs de ruïne van de kathedraal van Hamar uit de twaalfde eeuw en daarna langs een bonte verzameling oude gebouwen, die een beeld geven van de bouwstijlen op het platteland. Hoewel je er ook nu nog voldoende in het wild buiten dit museum tegenkomt, zoals gisteren het overnachtingsadres Herkestad.
Een mooi bostraject ten noorden van Hamar wordt gevold door een gele korenvlakte waardoor het pad zich slingert richting de kerk van Furnes. Daar komt de harmonica weer tezamen. Via de begraafplaats bereiken we de picknickbank, op het 'niemandsland' rond de kerk.
Julia heeft bij de bank kennis gemaakt met Daniel, die in de gelederen wordt opgenomen. Hij heeft de afgelopen nacht als altijd buiten in zijn tent doorgebracht. Deze tocht heeft hij onder andere uitgekozen omdat je in Noorwegen bijna overal wild mag kamperen. En hij heeft zich voorgenomen dat dan ook te doen, elke nacht. Niet in herbergen en andere pelgrimsonderkomens zullen wij hem tegenkomen, maar wel soms overdag op de route. Anja sluit aan. We eten wat noten, drinken wat kerkhofwater. Er wordt wat gepraat, foto's genomen, en gelachen met de nieuwe bekenden.
Aan de andere kant van de kerk is een publiek toilet. En wie treffen we daar, niet in het toilet, maar vlakbij aan een andere picknicktafel, ons muzikale duo. Nog vol lach en enthousiasme, blij om te vernemen, dat de rest om de hoek zit. Inmiddels heeft ook Michael zich aangesloten. Een voor een volgt daarna weer het vertrek. Eerst aan de andere kant van de kerk en vervolgens aan onze tafel gaan de rugzakken weer om en gaat ieder zijns/haars weegs. De magneten stuiteren weer uit elkaar.
Scheiding der geesten of portemonnees
Julia Leipzig loopt ferm door. Te ferm, want ze mist een afslag. Als ik op mijn vingers fluit en gebaar, keert ze om. Via vage bospaden, gravelwegen, langs de eeuwige E-6 en een hele lange buitenwijk wordt het centrum van Brumunddal bereikt. Het is zowaar feest, er zijn terrassen, er zijn zelfs mensen op terrassen. Zoveel mensen en gezelligheid heb ik sinds Oslo niet meer gezien. Ik zijg neer op het eerste terras, dat er goed uitziet. Alle wandelaars zie ik langs komen, maar ik zit blijkbaar op een te dure variant. Ieder groet en gaat verder met verkennen. Verschil in welstand gaat zo te zien samen met het verschil in leeftijd. Meestal, zoals ook nu, vind ik dat niet erg.
Weinig muziek
Verblijf op een terras heeft ook zijn gevaarlijke kanten. Toen ik het terras een uur geleden zag, was dat ineens de enige focus. Markeringen werden niet meer waargenomen. Eerst lekker rusten. De terugkeer naar de route heeft na de rust zeker een kwartier dolen rondom het centrum gekost. Ik zal het niet uitleggen, want dan wordt ik er zelf nog moe van, zo dom.
Bij het naderen van de rand van Brumunddal zie ik ze al lopen, Julia en Mechtilde. Regelmatig worden sokken, schoenen en voeten bekeken. Even later haal ik muzikaal Duitsland in. Of blaren muzikaal zijn weet ik niet, maar er zit niet veel muziek meer in. Het tempo wordt nog trager. Als excuus gelden de vele frambozen en andere bessen, die geplukt moeten worden. Julia prijst ze zeer aan voor de gezondheid. Mechtilde laat de rode vruchten voor wat ze zijn en denkt volgens mij meer aan die rode plekken onder haar voeten.
Konfirmantensalen
Michael en ik lopen door en komen als eerste bij de Konfirmantensalen. Een zaal waar de kerkgemeenschap hun jongeren door catechisatie voorbereidt op de belijdenis in de kerk, begrijp ik. Het is een goed ingerichte houten schuur; prima keuken, douches en een slaapzaal. Zeker een hoog niveau als je bedenkt dat de herberg onbemand is en de financiële bijdrage aan de pelgrim wordt overgelaten.
De groep groeit langzaam, moeizaam en met steeds grotere tijdsverschillen aan. Gaandeweg wordt het wel een vrouwzwaar gezelschap. Naast de vier Duitse dames sluiten zich een Noorse moeder, Karin, en dochter Sigrun aan. Op zich gezellig in de enige kamer met drie bedden en een stapel matrassen. Denkend aan gisterenavond zullen de damesgesprekken snel internationaliseren en in tempo en lachhoogte toenemen. Ik ga mijn tent op het mooie veldje buiten de herberg opzetten. Daniel en Julia Leipzig volgen mijn voorbeeld. Voor Julia wordt het, blijkt even later, de eerste keer dat ze haar tent gaat opzetten. Ze kijkt naar de tentzak of er roestig horloge inzit. Gelukkig komt Anja haar helpen en na een uur staat haar paleis.
Herr Doktor
Na het eten ga ik naar de gemeenschappelijk slaapkamer om aan een tafel wat aantekeningen te maken. Mechtilde en Julia kan ik gelukkig maken met blarenprikkers. Mijn devies is; blarenprikkers weggeven is beter dan ontvangen. Er wordt nog wat gesproken over cultuur- en taalverschillen tussen Nederlanders en Duitsers, altijd een onderhoudend thema. Gisteren had ik tot mijn verrassing de Duitse gemeenschap aan het lachen gemaakt met de opmerking dat het op mijn luchtmatras wel lekker ligt. Das war komisch. Lekker heeft in het Duits blijkbaar alleen betrekking op eten. Nou daar trekken wij ons lekker niets van aan.
Langzaam begint ieder met zijn eigen verzorging en de voorbereiding voor morgen. Ik geef nog enkele aanwijzingen bij het blarenprikken. Als ik wordt bedankt met de correcte aanspreektitel Herr Doktor, geef ik mijn bankrekeningnummer door. Het wordt tijd voor mijn tent, lekker slapen.
 |
| Anja en Daniel |
 |
| Julia Leipzig |
Scheiding der geesten of portemonnees
Julia Leipzig loopt ferm door. Te ferm, want ze mist een afslag. Als ik op mijn vingers fluit en gebaar, keert ze om. Via vage bospaden, gravelwegen, langs de eeuwige E-6 en een hele lange buitenwijk wordt het centrum van Brumunddal bereikt. Het is zowaar feest, er zijn terrassen, er zijn zelfs mensen op terrassen. Zoveel mensen en gezelligheid heb ik sinds Oslo niet meer gezien. Ik zijg neer op het eerste terras, dat er goed uitziet. Alle wandelaars zie ik langs komen, maar ik zit blijkbaar op een te dure variant. Ieder groet en gaat verder met verkennen. Verschil in welstand gaat zo te zien samen met het verschil in leeftijd. Meestal, zoals ook nu, vind ik dat niet erg.
Verblijf op een terras heeft ook zijn gevaarlijke kanten. Toen ik het terras een uur geleden zag, was dat ineens de enige focus. Markeringen werden niet meer waargenomen. Eerst lekker rusten. De terugkeer naar de route heeft na de rust zeker een kwartier dolen rondom het centrum gekost. Ik zal het niet uitleggen, want dan wordt ik er zelf nog moe van, zo dom.
Bij het naderen van de rand van Brumunddal zie ik ze al lopen, Julia en Mechtilde. Regelmatig worden sokken, schoenen en voeten bekeken. Even later haal ik muzikaal Duitsland in. Of blaren muzikaal zijn weet ik niet, maar er zit niet veel muziek meer in. Het tempo wordt nog trager. Als excuus gelden de vele frambozen en andere bessen, die geplukt moeten worden. Julia prijst ze zeer aan voor de gezondheid. Mechtilde laat de rode vruchten voor wat ze zijn en denkt volgens mij meer aan die rode plekken onder haar voeten.
 |
| Veldre Kirke gezien vanaf de Konfirmantensalen |
Michael en ik lopen door en komen als eerste bij de Konfirmantensalen. Een zaal waar de kerkgemeenschap hun jongeren door catechisatie voorbereidt op de belijdenis in de kerk, begrijp ik. Het is een goed ingerichte houten schuur; prima keuken, douches en een slaapzaal. Zeker een hoog niveau als je bedenkt dat de herberg onbemand is en de financiële bijdrage aan de pelgrim wordt overgelaten.
Herr Doktor
Na het eten ga ik naar de gemeenschappelijk slaapkamer om aan een tafel wat aantekeningen te maken. Mechtilde en Julia kan ik gelukkig maken met blarenprikkers. Mijn devies is; blarenprikkers weggeven is beter dan ontvangen. Er wordt nog wat gesproken over cultuur- en taalverschillen tussen Nederlanders en Duitsers, altijd een onderhoudend thema. Gisteren had ik tot mijn verrassing de Duitse gemeenschap aan het lachen gemaakt met de opmerking dat het op mijn luchtmatras wel lekker ligt. Das war komisch. Lekker heeft in het Duits blijkbaar alleen betrekking op eten. Nou daar trekken wij ons lekker niets van aan.
Langzaam begint ieder met zijn eigen verzorging en de voorbereiding voor morgen. Ik geef nog enkele aanwijzingen bij het blarenprikken. Als ik wordt bedankt met de correcte aanspreektitel Herr Doktor, geef ik mijn bankrekeningnummer door. Het wordt tijd voor mijn tent, lekker slapen.
De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim
Ook te starten via de link in de rechter marge onder 'Wandelverslagen'.
Zie ook mijn Review met tips en ervaringen
Lekker slapen, lekker puh! Mooi verhaal her doktor! Vindt frau dokter sehr gut
BeantwoordenVerwijderenJudith, mooie reactie, maar ik wil wel met een Hoofdletter en dubbel r aangesproken worden.
VerwijderenFreundliche Grüßen,
Herr Doktor
Frans
Dat is ook weer leuk van het wandelen, die gesprekjes met mensen onderweg. En zeker zoals op zo'n lange wandeling als jij maakte en dan regelmatig dezelfde personen treft. Fijn voor de jongedames dat jij als Herr Doktor (!😉) kon optreden.
BeantwoordenVerwijderen