Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016; van Ringen Rehabiliteringssenter naar Lillehammer Camping

Maandag 15 augustus, wandeldag 11

Van Moelv-Ringen Rehabiliteringssenter naar Lillehammer Camping

± 9 uur inclusief rusten, ± 28 km

Tief einatmen

Even Leipzig bellen
Matig was het slapen in de te warme kamer. Niet echt uitgerust sta ik op. Misschien is een tent in de buitenlucht toch gezonder dan een revalidatiecentrum.
Dacht ik gisteren het verste van alle medewandelaars te zijn doorgelopen, nog geen kilometer nadat ik uit de revalidatiekliniek was ontslagen en losgelaten, kwam de tweeëntwintigjarige medicijnenstudent Daniel uit het bos gelopen om zich op het pad in te voegen. Al pratend over de studie medicijnen in Duitsland liepen we verder. Hij is vierde jaars en mag nog drie jaar om algemeen arts te worden, daarna nog vier jaar specialiseren. Ongelooflijk wat een lange studie, je zou er grijs bij worden.

Weer twee kilometer verder stuiten we verrast op de jongste van de groep van gisteren, Julia Leipzig. Gisteren was ze pas om tien uur vertrokken, nadat ze voor het eerst in haar eentje haar nieuwe tent had afgebroken. Ze had doorgelopen tot het donker was geworden. Dat is niet zo slim bij het vinden van een rustige en veilige plek om wild te kamperen. Tenslotte was het iets geworden in de bosrand vlakbij het pad. 
's Nachts had ze 'Geräusche' gehoord en was ze 'ängstlich' geworden, vertelde ze. Daarop had ze haar ouders gebeld. Moet je voorstellen dat je midden in de nacht door je dochter van achttien vanuit Noorwegen wordt gebeld, die vertelt dat ze in een bos ligt en geluiden rond haar tent hoort. Haar vader had het goed opgelost voor zover dat vanuit Leipzig mogelijk is; 'Tief einatmen, ausatmen und jetzt langsam das Zelt öffnen.' Er was gelukkig niets te zien geweest.

Boeh

Agrarisch verder
Na vijf kilometer bos en gravelweg hielden Julia en Daniel een rust en ging ik alleen in eigen tempo verder. Er volgden afwisselend mooie stukken bos en gravelweg in een boerenomgeving. Halverwege mijn tweede rust bij de supermarkt van Brøttum sloten Julia en Daniel weer aan bij de picknickbank. Dan verwacht je dat dit zo de rest van de dag wel door zal gaan, maar na deze rust zou er voorlopig geen contact meer zijn.

Verder ging het, want ik wilde naar de camping van Lillehammer. B&B Johannesgården liet ik om 13.00 uur rechts liggen. Nog maar veertien van de achtentwintig kilometer te gaan. In die veertien kilometer ging het weer een aantal keren dwars door groene en gele korenvelden. Schitterend om midden in een gouden halmenzee te staan. Verder. Hier en daar een stop voor de overal aanwezige frambozenstruiken. Verder. Almaar verder.

Short cut
Zoals gebruikelijk bij de nadering van bebouwde kommen ging het laatste stuk naar Lillehammer over asfalt. Op de kaart zag het er uit dat er vanwege een spoorlijn behoorlijk omgelopen moest worden om bij de camping te komen. 'Er moet toch wel een afkorting mogelijk zijn voor wandelaars?' vroeg ik mijzelf af. 

NOK 325 (bijna 35 euro) wilde de caissière van het benzinestation aan de rand van Lillehammer mij laten betalen voor een flesje cola. Dat Noorwegen duur was wist ik al. 'Voor één flesje cola?' 'Maar ik ben een wandelaar'. 'Ik wil alleen een flesje cola'. Maar op de elektronische kassa las zij NOK 325, en dat is heilig, die liegt niet. Het duurde toch even voordat het doordrong dat niet ik maar iemand anders bij die auto bij de pomp hoorde. Er kwam een glimlach, maar haar ogen zeiden, 'Oké, maar ik hou jou in de gaten'. Op mijn vraag of er een afkorting naar de camping was kwam een bevestiging gecombineerd met een ruime armbeweging. 'Mooi, dat scheelt weer een kilometer. Want we komen hier wel om te lopen, maar niet om om te lopen.'

Het werd een behoorlijk zoekpartij op een bedrijventerrein. Omlopen was minstens zo snel geweest. Toen ik eindelijk na een steile afdaling de camping zag liggen hoefde ik alleen nog de spoorlijn te passeren. Bijna. Helaas werd er aan de onderdoorgang gewerkt en als het aan de uitvoerders lag, moest ik het hele eind weer omhoog en omlopen. Na achtentwintig kilometer was dat te snel door de bocht. Er is toch nog een onderdoorgang. Die was voor een beek. Ja, en? Het stroomde niet zo hard en met een beetje geluk zouden mijn schoenen droog blijven. Maar bij het afdalen naar de bedding verloor ik kort mijn evenwicht en ging ik half onderuit. Mijn broekspijp werd flink nat. Wonder boven wonder stroomde er geen water in mijn schoenen. Een licht bloedende schram aan mijn linker scheenbeen leek de enige schade. 
Zigzaggend door de stenige beekbedding kwam ik onder de spoorlijn door. Met enige moeite daalde ik van de spoordijk af richting de camping. De uitvoerders heb ik verder genegeerd. 
Zo, voorlopig weer gelukt.

Nieuwe bekenden
Inchecken, tent opzetten; routine. Deze routine kreeg een eerste deuk toen ik Judith wilde bellen. Mijn telefoon startte niet meer op. Batterij nu al leeg? Bij een Nederlandse camper mocht ik de batterij opladen. Die bleek nog 82% vol. Bij het openen van de telefoon zag ik dat hij vochtig was geworden. Dat moet tijdens de halve val in de beek gebeurd zijn. Balen.

Om halfacht dan eerst maar eens de stad in om te eten en te zoeken naar een reparatiemogelijkheid voor mijn telefoon. De wandeling naar het centrum van Lillehammer ging ondanks het klimmen zonder problemen. Lillehammer zag er aantrekkelijk uit met een mix van stenen en houten gebouwen. 

Na wat heen en weer geloop zijg ik in de hoofdwinkelstraat neer op een pizzaterras. 'Dan ook eindelijk maar een halve liter bier'. 'Even niet letten op prijs'. De pizza met kip en een speciale saus smaakt na deze lange dag fantastisch. Maken van aantekeningen voor het verslag lukte maar half, omdat ook mijn balpen er mee stopte. 
Ik ben half verzonken in gedachte met mijn pizza bezig, en dan opeens zitten de musici Julia en Mechtilde aan mijn tafeltje; een totale en blijde verrassing. Ze vertellen over hun wandeling van gisteren: achtendertig kilometer. 'Respect!' Het prikken van de blaren met Nederlandse blarenprikkers was een succes geweest. Zelf kan ik een verslag uitbrengen over mijn ambivalente ervaringen in het dure revalidatiecentrum. Er werden afscheidsfoto's gemaakt met hun toestel, mijn e-mailadres uitgewisseld en afscheidskussen gegeven. 'Ciao, goede terugreis morgen.' Aardige vrouwen, leuk om ze ontmoet te hebben. Geen oude, maar nieuwe bekenden. 

Shortcut-hardcut
En ieder gaat weer zijn weg. Zij morgen terug naar Zuid-Duitsland, ik verder met het Olavspad. Althans dat denk ik. Toen Julia en Mechtilde weg waren wilde ik opstaan om af te rekenen. Bijna kwam ik niet meer overeind. Verbaasd strompelde ik naar de kassa, betaalde en sleepte mij uit het zicht. Wat is dit? Mijn linker knie voelt dik aan. Hij moet vol met vocht zitten. Nauwelijks kan ik mijn been nog strekken. Ergens moet er met de halve val bij de beek toch iets fout zijn gegaan en is mijn linker knie tijdens de rust van de maaltijd met een grote vochtophoping zonder mijn toestemming aan bescherming en herstel begonnen. 
Als een oude man hinkepootte ik terug. Eindelijk na een half uur kon ik gaan liggen op mijn luchtbedje. Wat ik ook probeerde geen enkele houding was pijnvrij. Goed dat ik zo moe was, want met een ondersteuning van mijn knie met kleding en het uitstrekken van de rest van mijn lichaam naast het matras ging tenslotte het licht uit.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina 
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim

Ook te starten via de link in de rechter marge onder 'Wandelverslagen'.

Zie ook mijn Review met tips en ervaringen