Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016; Skedsmo - Kløfta

Zaterdag 6 augustus, wandeldag 2

Van Skedsmo naar Kløfta, ± 18 km
± 8 uur, inclusief lange rust en zoektocht naar slaapplaats

rust in de regen

Hoogspanningsleidingpad

Hopelijk ziet niemand me

Vloekend strompelde ik op de scheiding tussen een bos en een akker. Ook al liep ik alleen, natuurlijk wel binnensmonds. Stapte ik teveel in het koren op de akker dan werd alles nat tot mijn knieën en helde ik over naar de bosrand dan loosden vette sparrentakken hun lading opgespaarde druppels tegen mijn gezicht en schouder. Echt een regenpakkentest. Er had hier een pad moeten lopen volgens de kaart. Dat dacht ik toen met mijn beslagen bril. Nu ik thuis rustig met een vergrootglas de kaart bekijk zie ik dat het de weergave van een hoogspanningslijn is.

Toen hoopte ik dat er in de bosrand een geschikte plek zou zijn om verdekt mijn tent op te zetten. Niks in die natte bende, zonder aansluiting naar het dorp Kløfta, kon mij bekoren. Doorlopen maar. Tot na achthonderd meter het bos wel ophield maar de akkers niet. Dan nog maar een stukje de hoek van het bos om en verder langs iets dat op de grens tussen twee akkers leek. Dat liep dood in een andere akker. En overal stond het koren tot boven mijn knieën. 'Ik ga toch echt niet die negenhonderd meter teruglopen'. Je praat tegen jezelf zonder geluid te maken en zoekt naar redenen om niet terug te gaan en tegelijk je geknoei te verklaren. Daarmee wordt het aantal mogelijke oplossingen flink teruggebracht. 

Jan Kaas op safari in Noorwegen

Je maakt een korte beoordeling van de toestand: op tweehonderd meter afstand komen zo nu en dan auto's voorbij. Daar loopt dus een weg. Ik scoor bij de Noorse bevolking niet als ik als een natte zombie ineens door het koren een nieuw pad ga maken. Dat geldt zeker voor de boer van deze akker. Er is echter een lager gelegen slenk in het terrein waar de wind al delen van het koren heeft plat geslagen. Dat heeft twee voordelen; ik verniel minder koren en minstens zo belangrijk; vanuit de boerderij zal ik lange tijd niet te zien zijn. Hoe sneller ik loop, hoe minder kans op onderkenning. Voorwaarts.
Na een paar minuten met versnelde pas bereik ik eindelijk de weg. Nu nog net doen of ik al tijden op deze weg wandel, ook al loopt komt het Olavpad hier helemaal niet. 
'Wat een gekl..t'. 'Hoe oud was ik ook al weer?'. 'Verdringen, doorlopen'.

Shop til you drop

Vanochtend was ik met droog, maar bewolkt weer vertrokken. Over een lange voormalige spoorlijn liep het door het bos naar het dorpje Leirsund. Bij binnenkomst van het dorp zag ik de verwijzing naar een 'Pilegrimsherberge' op vierhonderd meter van de route. Ik had goed geslapen in mijn tent en had nog geen idee wat ik me moest voorstellen bij zo'n herberg. 

Via asfaltwegen en fietspaden ging het naar de zogenaamde Frogner Kirke. Onderweg er naar toe aanleiding voor enkele foto's, die je alleen maakt op de eerste dagen. Daarna wordt het zo gewoon, dat het niet meer opvalt. Bijvoorbeeld de verzamelingen brievenbussen aan de begin van een bosweg voor alle mensen die daar ergens in dat bos wonen. Of van een 'stabbur'. In de gids uitgelegd als de traditionele voorraadschuur op het erf van een boerderij. Men bewaarde er zaken als graan, meel en gezouten vlees. Ik zou er nog honderden zien. 

Stabbur

Vlak voor de Frogner Kirke ging het door kniehoog gras, dus kniehoog nat. Direct weer aanleiding voor een korte rust om rond te kijken en voor een aanvulling van de watervoorraad vanuit de kerkhofkraan. 

Snel verder naar de beloofde supermarkt in het centrum van dit oord: de KIWI mini pris. Ja en dan ga je los; een cola, twee broodjes, een stuk taart, een tube smeerkaas met garnalensmaak en een pakje plakjes cheddar cheese. Daarna relaxen en buiten op een bank het gewicht verminderen door de cola samen met de taart direct te consumeren. (Voor dieetgangers; het gewicht van mijn rugzak).

Rulla
Na Frogner volgt voor de afwisseling een asfaltfietspad naast een domme tweebaansweg. Echt mooier werd het in het bos voorbij het dorp Lindenberg. Slingerend over smalle paden steeg het licht tot een paar grote rotsblokken, de Vilbergfjellet. Zo te zien ook regelmatig een post voor een oriënteringsloop. Aardig, maar geen potentiële rustplek.

Mooier vond ik even verder de 'Olavsgang'. Je loopt er tussen rotsen als waren het muren van mos. Rusten werd verschoven tot vlak voor het einde van het bos bij het huisje Rulla genaamd. 

Zoals bijna altijd bij dit soort huisjes en hutten in Noorwegen was er geen bewoner te bekennen. 

Mijn tijdelijke onderkomen bij Rulla. De strepen op de foto zijn straaltjes water.

Het aangename van Rulla was de kleine schuilhut. Een soort overkapping waar net een auto in zou passen. In plaats van die auto stond er een tafel en een leunstoel. Die stonden er natuurlijk voor mij. Binnen minuten was de tafel omgebouwd tot een koffiezetcorner. Groter was het voordeel dat we droog zaten, want vanaf elf uur regende het voldoende voor volledige regenkleding. 

de koning van Rulla

De eerste lotgenoten

Ik zeg we, omdat kort na mijn aankomst twee Noorse bessenplukkers mij vergezelden. Al vanmiddag zou er bij hun thuis bessenjam op het menu staan. Naast mijn eigen koffie kreeg ik nu ook Noorse koffie uit een thermosfles. Het Noorse echtpaar ging en even later meldden zich twee Duitse meiden van een jaar of tweeëntwintig.  Zo zie je twee dagen niemand en dan ineens vier mensen. 

Sina en Vivian (zou ik twee dagen later horen) hoorden helemaal niet bij elkaar maar hadden elkaar ontmoet in de Pilegrimsherberge van Leirsund en vormden sinds vanochtend een team. Sina, studente kunstgeschiedenis, was ervaren. Ze had de Camino naar Santiago de Compostella gelopen. Ze sprak gemakkelijk over dagtrajecten van dertig of meer kilometer. 'Geen onderkomen te vinden op de geplande plek, dan lopen we toch gewoon nog tien kilometer verder'. Ik wordt altijd huiverig bij dat soort uitspraken.

Voor Vivian, krankenschwester in ausbildung, was dit de eerste wandeltocht van haar leven. In twee dagen tijd had ze al veel geleerd. Bijvoorbeeld dat je in Noorwegen ook eten kunt kopen en geen zware Duitse worsten hoeft mee te slepen. Ook boeken wegen goed door had ze vastgesteld. Zeer herkenbaar uit mijn eigen ervaring was de aanschaf van een nieuwe regenjas. Ook ik had ooit in Schotland gemerkt dat een supermarkt-regenjas vooral goed water tegenhoudt aan de binnenkant. Of ze bang waren dat ik ook naar het volgende pelgrimsovernachtingsadres zou gaan weet ik niet, maar na een half uur schoten ze schielijk in volledig regentenue en waren opvallend snel weg. 

Kløfta

Naar zo'n pelgrimsonderkomen wilde ik helemaal niet. Ik had toch een tent en je mag toch vrij kamperen in Noorwegen. Daarom passeerde ik twee kilometer later de tot hutten verbouwde stabbur bij de enorme boerderij Arteid Vestre en stapte opgewekt verder in de regen. Ook na de eerder beschreven route door het korenveld bleef het moreel goed, maar was een beetje leuke overnachtingsplek toch welkom. Het pad voerde vervolgens over een golfbaan. Daar waren weinig mogelijkheden als je de greens buiten beschouwing liet. Zo langzamerhand dreigde ik het dorp Kløfta voorbij te lopen en dat was nou net niet de bedoeling. In Kløfta bevonden zich volgens de gids nu net 'alle voorzieningen'. Je moet dan gaan inleveren op je overnachtingswensen. Deze nacht geen groen veldje bij een kabbelende beek of bij een mooi meertje. 

midden op de foto zie je nog net het puntje van mijn tent, 

Het werd tenslotte een verdekte plek onder een hoogspanningsleiding, vlakbij een rotonde op honderd meter van de snelweg E-6. Voordeel was dat ik er niet op hoefde te letten of ik teveel geluid maakte. Je wordt ook snel met het opzetten van je tent in de regen. Na vijftien minuten stond alles redelijk droog overeind.

Om zes uur ging ik op pad. Laat 'alle voorzieningen' maar komen. Al bij het oversteken van de E-6 had ik het wegrestaurant Marché gezien en virtueel als een goede mogelijkheid gewaardeerd. Toch even verderop kijken. Twee kilometer verder bij het spoorwegstation had ik een supermarkt en een pizzeria gepasseerd. Ze waren niet echt uitnodigend geweest. 

Dan maar aan de andere kant van de spoorlijn kijken. Daar trof ik nog een vage kebabtent en een tweede pizzahuis. Weer twee kilometer verder draaide ik om en vond op de terugweg het overdekte winkelcentrum. Alleen was dat inmiddels om zeven uur op deze super zaterdagavond gesloten. 'Misschien was dat wegrestaurant helemaal niet zo'n slecht idee.' 'Dat is natuurlijk 24/7 open en daar hebben ze altijd goed eten'. Je moet jezelf blijven bemoedigen anders gaat de aardigheid eraf. 

'Good evening, could I have diner here?' Ze begreep mij niet, de Aziatische bedienster. Dan maar een Noor erbij halen. Bij hem lukte het wel en hij ondersteunde mijn keuze voor zalm met aardappelen, hoewel het geen zalm zou worden, maar de geserveerde vis er wel naar zou smaken. Oké. Met een bonnetje en een cola kwam ik bij de aardige caissière. Ik had geluk. Over tien minuten ging de zaak dicht. Maar omdat ik al binnen was, mocht ik alles rustig opeten. Hoeveel geluk kan een mens verdragen. Zelfs mijn mobiel mocht ik gratis opladen. Het smaakte heerlijk en tevreden met de E-6 ging ik terug naar mijn tent. Mijn eerste zaterdagavond op het Olavspad.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina 
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim

Ook te starten via de link in de rechter marge onder 'Wandelverslagen'.

Zie ook mijn Review met tips en ervaringen