Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016; van Byflaten Pilegrimsherberge naar Moelv - Ringen Rehabiliteringssenter

Zondag 14 augustus, wandeldag 10

Van Byflaten Pilegrimsherberge naar Moelv-Ringen Rehabiliteringssenter

± 7 uur inclusief rusten, ± 25 km

Revalidatie

Zondagvroegte
Mooi op een zondagochtend in alle stilte op pad te gaan, de kerk te passeren en rustig in de ochtendzon tussen de akkers op gang te komen. Direct links en rechts het geel van het koren en in de verte het blauw van het Mjøsameer. De zon schijnt vandaag uitbundig. Dit zijn de mooiste momenten. Stil, zon, uitzicht, zelf nog helemaal fit en in een rustig tempo op gang komen.

Het vertrek was sowieso rustiger dan gedacht. De twee muzikale Duitse dames waren al om halfzes! vertrokken. Ze hadden nog maar twee dagen om in Lillehammer te komen en wilden volgens Anja, vandaag meer dan dertig kilometer lopen. Jammer om geen gedag te kunnen zeggen. Hopelijk blijft het leuk met hun gisteren doorgeprikte blaren. 
Misschien waren ze vannacht langzaam gek geworden van de boerenparty honderd meter verderop, met een geluidsinstallatie voor half Noorwegen. De ene Noorse zomerhit na de andere, was mij gisterenavond al door Karin uitgelegd. Ze vond het typisch iets voor jonge jongens, dat luid meezingen. Ik nam het toen nog voor ze op, maar gaande de nacht vond ik dat het aantal hits niet in verhouding bleef met de regenachtige zomer, die ik hier heb leren kennen.

Zelf was ik zo moe dat het Noorse zanggeweld geen indruk maakte. Rond middernacht tijdens een sanitaire onderbreking, was het volume keurig teruggeschroefd. Om halfzes werd het tot nul gereduceerd en bleken de caravans vlak naast ons de uitslaaplocatie. Voor Julia en Mechtilde misschien de druppel om op te staan?

Anja en Julia Leipzig

Rond zeven uur dacht ik als eerste aan de ochtendrituelen te beginnen. Verbaasd was ik om in de keuken al Julia Leipzig te treffen, bezig met haar ontbijt. Even later versterkt door Anja. Daar bleef het ook bij, want beiden maakten geen aanstalten om te vertrekken. Bij terugkeer bij mijn tent was Daniel verdwenen. Michael had niet eens de nacht hier doorgebracht, maar was gisteren tegen de avond tot het besluit gekomen verder door te lopen. Wellicht meer behoefte gehad aan privacy? Kortom alles spatte uiteen en ieder liep weer naar eigen plan en tempo.

Van boomaanbidding naar kerkdienst
Koud op weg zie ik voor mij op de 'priesterweg' Michael lopen. Slechts kort want hij loopt harder dan ik. Later hoor ik tijdens de korte onderbreking bij de oudste boom van Hedmark dat hij vannacht slechts anderhalve kilometer verder van de pelgrimsherberg in het bos heeft geslapen in de hoop elanden te zien. Hoe je die in je slaap ziet weet ik niet. Misschien hoopte hij dat ze over zijn tent zouden struikelen.
Het pad tussen de kerken van Veldre en Ringsaker heet Priesterweg omdat in de negentiende eeuw de dominee beide parochies moest bedienen en daarom dagelijks te paard heen en weer ging.

Een dennenboom, daar zijn er meer van. Deze dennenboom is echter vijfhonderd jaar oud. Niet van voor de oorlog, maar van voor de reformatie! Dan ben je nog echt van goede kwaliteit. Een protestantse boom met een katholieke kern.

Mooi zo'n boom, met een historie van vijfhonderd jaar. Wat die allemaal voorbij heeft zien komen. Veel is er in zijn buurt ontstaan en weer in de tijd verdwenen, zoals een compleet schoolgebouw. En nu is er weer iets nieuws. Vanuit adoratie en marketinggevoel is een kijkhutje gebouwd, spiksplinternieuw. Twee houten boomstoelen waarop je door ramen in het dak naar 'de boom' kunt turen. Een soort boom-stalken. Wat zou die boom denken? Gaat wel weer voorbij? 

De routeplanners vonden het weer tijd voor contact met de E-6. Je zou er ontwend van raken. Dit keer ben ik mild in mijn oordeel, want even later zit ik in een wegrestaurant aan een zondagsochtendbrunch met een broodje garnaal met ei en een cappuccino, good old E-6.

Eenmaal aan de andere kant van de snelweg sta ik na twee kilometer alweer op een terras. Het houdt niet op. Zitten ga ik niet anders groei ik hier vast. Karin en dochter Sigrun tref ik daar bij het Alf Prøysen huis, een museum en verschillende podia ter nagedachtenis aan een beroemd en geliefd Noors volkszanger en kinderverhalenschrijver. Ik moet ze teleurstellen dat ik hem en zijn werk niet ken.

Dan maar een uitleg van de plaats van de Noorse waffel (wafel) in hun cultuur. Te eten bij elke feestelijke gelegenheid en verder eigenlijk altijd. Ze zijn in hun nopjes dat ze bij dit museum op zondagochtend een warme versie met aardbeienjam hebben bemachtigd. Naar de glinstering in hun ogen te oordelen, moet het ter vergelijking voor een Nederlander zoiets zijn als haring met uitjes, maar dan niet op zondagochtend. 

Daniel en Michael

Verder gaat het naar de Ringsaker Kirke. Michael en ik trekken slechts kort gelijktijdig op. Na een paar kilometer is hij nog slechts een stip in de verte met af en toe een glinstering van zijn metalen beker, die bungelt aan zijn rugzak. Als ik ook arriveer zit hij samen met de weer opgedoken Daniel te rusten op een bank bij de kerk. Bij hen aansluiten heeft even geen prioriteit. De uitloop van de kerk trekt mij meer. Mannen in het zwart, dat ken ik van Nederland. Maar de vrouwen zijn hier in traditionele jurken met prachtig geborduurde motieven. Het ziet er feestelijk uit. Zo wordt een kerkgang weer aantrekkelijk. Even wat discrete foto's van achteren.

Camping wordt revalidatiecentrum
Eenmaal voorbij de stoet kerkgangers besluit ik meteen maar verder te lopen. Mijn oorspronkelijke overnachtingsdoel, de camping Steinvik bij Moelv is niet ver meer. Op naar het volgende terras.

 

De wafel met aardbeien en roomsaus smaakt een half uur later voortreffelijk op het terras in de zon. Dit is een keigoeie dag. Ze kunnen het wel, die Noren, als ze maar willen. 
Het is pas één uur in de middag en moe ben ik nog helemaal niet, dus is het veel te vroeg om hier op deze drukke camping rond te blijven hangen. 'We gaan verder en dan zien we wel weer'.

Mjøsameer bij Moelv

Dorp Moelv zelf werd niet door de route aangedaan. Het pad vervolgde eerst langs de mooie strandjes aan de oevers van het Mjøsameer. Op een ervan zag ik Daniel baden. Omdat hij altijd wild kampeert zal zo'n zonnige dag en een meer een goede gelegenheid zijn voor een wasbeurt. Maar ik heb nog goede benen en loop maar door en door. Na de onderdoorgang van de verkeersbrug over het Mjøsa trekt het pad door een prachtig bos met mooie wandelpaden. Met een gefilterde zon een genot om doorheen te lopen. 

Ringli met rechts boven op de foto Rehalititeringssenter Ringen

Eenmaal buiten Moelv is het afgelopen met deze luxe. Nog een ijs bij een benzinestation en dan verder over asfalt. Foto's neem ik nog van een tuinders- en bloemenvakschool. Daarna gaat de weg met grote slagen flink omhoog, passeer ik B&B Ringli in het mooie landhuis met grasdaken en eindig ik vandaag bij het revalidatiecentrum Ringen. 

mijn kamer, nummer 211

Nederig avondbrood
'Je raadt nooit waar ik vanavond slaap?' begin ik mijn dagelijkse telefoontje naar huis.
'Een hotel?' gokt Judith.
'Nee, in een rehabiliteringssenter'
'En wat is een rehabiliteringssenter?'
'Een soort Noors revalidatiecentrum, waar mensen met bijvoorbeeld long- of hartproblemen training krijgen om weer in de maatschappij te functioneren'.
'En wat doe jij daar?'
'Ze hebben kamers over en die verhuren ze aan pelgrims'.

Of het allemaal zo slim was hier naar binnen te lopen betwijfel ik steeds meer. De prijs lag al een stuk hoger dan andere overnachtingsmogelijkheden. Achteraf had ik beter anderhalve kilometer eerder kunnen stopen bij B&B Ringli. Maar ik had geen zin meer de hele helling naar beneden terug te gaan. En het is weer eens wat anders.

'Voor NOK 600 heeft u ook het ontbijt erbij en vrij gebruik van alle faciliteiten'. 'U mag van het zwembad gebruik maken en ook is er een work-out mogelijk in de fitness'. Na vijfentwintig kilometer heb ik die work-out maar laten passeren.

Het is even wennen, zo'n steriele 'cel' in dit centrum: een in hoogte verstelbaar bed, een kleine tv op een hoog platform met wel vijf kanalen, bureautje met formica blad, verhoogd toilet met zijsteunen en overal alarmknopen en alarmkoorden.

Geen work-out in de fitnes, maar het zwembad wil ik wel proberen. Het valt tegen. Niet het bad, maar mijn verstijfde spieren. Borstcrawl is een groot woord voor de paar banen die ik houterig heen en weer zwem. Dan nog wat poedelen en weer weg uit de eenzaamheid en stilte van deze kelderetage. Het is zondag en veel patiënten zijn op bezoek bij familie. 

Bij de avondmaaltijd, een broodmaaltijd, besluit ik mij niet af te zonderen. De oudere mevrouw, die alleen aan een tafel zit, vindt het niet erg dat ik bij haar aan tafel kom eten. Ze komt uit Hamar. Langzaam komt een gesprek op gang. Graag maakt ze gebruik van het zwembad en de fitnessruimte. Ze hoopt deze winter nog een keer te kunnen langlaufen, maar dan moet ze wel haar enkel blijven trainen, anders wordt het niks. 
De verzekering vergoedt al haar verblijf in dit soort centra. 'Zo dat is goed geregeld' antwoord ik nog. 'Ja, dat doen ze omdat de bewegingstherapie goedkoper is dan de kankermedicijnen.' 
De beweging houdt haar letterlijk op de been. Zij en ik, we houden beiden van beweging, bedenk ik, alleen zit er tussen de motivatie toch een wereld van verschil. Ik wens haar sterkte met de training. Ik ga naar mijn kamer, staar naar het prachtige panorama en prijs mij gelukkig.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina 
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim

Ook te starten via de link in de rechter marge onder 'Wandelverslagen'.

Zie ook mijn Review met tips en ervaringen