Zondag 7 augustus, wandeldag 3
Van Kløfta naar Mogreina (2 km zuid van Risebru)
± 10 uur inclusief rusten, ± 25+2 km
Verbindingsstuk, een understatement. Als Frank en ik dat de afgelopen jaren tegen elkaar zeiden dan wisten we beiden dat het een minder mooi, weinig inspirerende etappe was. Nou het is goed dat Frank niet mee is. Hij zou gebaald hebben van het weer, van deze verbindingsstukken en van de moeilijke verzorging. Saai dus, als je het gebulder van Gardermoen Airport en de Gardermoen dragracebaan daar ook onder laat vallen. Ria Warmerdam geeft in haar gids slechts twee sterren van de vijf voor het traject van vandaag. En van gisteren, en van eergisteren en van morgen. Veel asfalt. Zelf loopt ze op haar derde dag negenentwintig kilometer. Dat schiet lekker op. Maar ik ben niet gebonden aan herbergen, hutten of hotels. Ik kan kamperen waar ik wil, denk ik. Deze dag werd een dieptepunt met slechts enkele flonkerende momenten.
Ontbijt
Door het lichte tentdoek denk je bij het ontwaken altijd dat buiten de zon schijnt. Dat kwam helaas niet overeen met het getik op mijn tentdak. Gelukkig klinkt dat altijd weer erger dan het werkelijk regent. Maar zonnig was het niet om tien voor half zeven. Eruit. Weg hier uit dit hoge, natte gras. Ik heb mijn plan al klaar. We gaan naar de nabij gelegen Ullensaker Kirke. Dan kan ik op het kerkhof mooi mijn watervoorraad aanvullen en dan kunnen we daar lekker ontbijten. 'Er zal daar wel een picknicktafel zijn waarop ik thee kan zetten'. Hoop ik.
Om acht uur was er op deze zondag gelukkig nog geen kerkdienst gaande. Er kwam wel ineens een buurman met een grote herdershond langs. Waarschijnlijk meer om te kijken wat die vreemdeling achter de kerk deed, dan om zijn hond uit te laten. Blijkbaar werd ik als ongevaarlijk beoordeeld, zodat ik in alle rust kon eten. Niet op het kerkhof maar op een muurtje naast de achteringang van de kerk. Lekker hete thee en roggebrood met garnalensmeerkaas.
Blaartrekkend
Om er te komen liep ik sinds de Ullensaker Kirke al een uur droog in mijn normale wandelbroek door een boerenomgeving. Tja, wat te doen? Gelukkig had Ria de aanwijzing gegeven dat aan de overkant van het veld in de bosrand een gele pijl te zien moest zijn. Ik zag hem en zag ook de driehonderd meter brede akker met hoog koren waar nog nooit iemand doorheen was gegaan. Toch moest dit de goede plek zijn, want de beschreven markeringssteen en paal stonden inderdaad op dit boerenerf. Het was bijna een kilometer te laat voor haar andere aanwijzing om de alternatieve route te nemen. Dan maar verstand op nul en recht op de gele pijl af. Goed voor de doortastendheid-score, minder hoge punten voor het aspect voorbereiding. Zonder regenbroek dook ik het korenveld in. Het resultaat was een nieuw pad en een natte broek tot aan mijn kruis. Alleen dit keer liep het water ook mijn schoenen in. De rest van de dag liep ik in natte schoenen en dat zou me later opbreken.
De route was vijfhonderd meter verder vervolgens verdwenen, omdat het bos was gekapt. Na lang zoeken, klimmen over hekken en wegzakken in kuilen, werd een bruggetje bereikt waar, op handen en voeten met de zak nog op de rug, een omgevallen boom werd getrotseerd. Hier kwamen niet veel wandelaars was mijn conclusie. Maar, belangrijk, ik zat weer op het pad. Via een nauwelijks betreden paadje klom ik omhoog, angstvallig de gele pijlen volgend. Als afsluiting van dit tracé dook opnieuw een akker op. Dit keer waren mijn grenzen verlegd. Het koren kwam maar tot kniehoogte, ik kon de tractorsporen volgen en mijn broek en schoenen waren toch al nat. Allez hè, waar hebben we het over.
Tijd voor een rust
Over gravel en asfalt ging het verder. Na de natte klimpartijen negeerde ik de Hovin Kirke. Even geen kerk en kerkhof. Toch besloot ik te stoppen bij een graf; bij de grafheuvel van de lokale Koning Rakni uit de zevende eeuw. Volgens de beschrijving hadden honderden mannen aan zijn graf gewerkt. Maar dan heb je ook wat; vijftien meter hoog en zevenenzeventig meter breed. Wat mij nog meer aansprak was het meertje direct in de buurt van het graf. Wellicht kwam de grafaarde daar vandaan. Het ponton dat er dreef heb ik naar de kant getrokken en tot tea lounge ingericht. Liggend thee drinken, dat is het helemaal.
Gebulder
Uren ging het daarna door bossen, langs de snelweg E-6, over vele asfaltwegen, met het gebulder van vliegveld Gardermoen voortdurend aanwezig en om de minuut de explosieve start van een dragrace; enkele seconden heel veel lawaai. Lichtpunt was mijn eerste Noorse 'waffel', het nationale gerecht dat te pas en te onpas wordt gegeten en overal wordt aangeboden. In mijn geval met een blik cola in een tankstation. Super.
Camping
Eindelijk na de voorgaande dagen met kamperen in het veld en langs de weg, stond er een camping op het programma. Ik had hem zelf ontdekt op de kaart in de gids. Ria had hem niet vermeld. Na twintig kilometer begon ik uit te zien naar de douche en een scheerbeurt, lekker. Tegen vijven boog ik bij Risebru af naar het zuiden voor de extra twee kilometer. Tot dan was het droog geweest, maar nu moest de regenjas weer aan tegen de motregen. Ik schoot lekker op en in het dorpje Mogreina vroeg ik meer naar de bekende weg aan een meisje of het nog ver was naar de camping. Ver was het niet, maar voorzichtig vulde ze aan dat die mensen er vorig jaar mee gestopt waren en de camping nu gesloten was.
Vriendelijk heb ik haar bedankt voor de informatie. Een B&B was er volgens haar niet in het dorp. Ik had geen plan B. Toch maar eigenwijs verder om te kijken hoe gesloten die camping dan wel is. Nou, niet erg. Je kon zo over de toegangsketting stappen. Het meisje had zich waarschijnlijk vergist. Hij moest al minstens twee jaar gesloten zijn. In het voormalige sanitair gebouw groeide bij de ingang al boompjes tussen de vloerplanken. De deuren waren wel keurig afgesloten en de buitenkranen waren buiten werking. Ook veel hutten stonden er afgesloten en treurig bij.
Aanvullende verkenning leverde een werkende kraan op bij een privé huisje, net buiten deze negorij. Zoals zoveel van dit soort huisjes niet bevolkt, dus snel toeslaan. Daarmee was in ieder geval die levensbehoefte afgedekt. Zin om verder te gaan had ik na zevenentwintig kilometer niet meer. Op een plek waar een hutje was afgebroken, was de bodem horizontaal en zou ik ook uit het zicht staan. 'Dan wordt ik vannacht de enige bewoner van dit voormalige huttenpark.'
Bij het nabij gesitueerde sanitair gebouw was een soort veranda waar ik kon zitten en koken. Rond zes uur natuurlijk wel de dagelijkse debriefing aan Judith. Ze hoorde aan mijn stem, dat dit geen succesdag was geweest. Gelukkig had ik mijn e-reader nog. Vroeg slapen en deze dag snel vergeten.
 |
| hoe zou het weer zijn? |
Door het lichte tentdoek denk je bij het ontwaken altijd dat buiten de zon schijnt. Dat kwam helaas niet overeen met het getik op mijn tentdak. Gelukkig klinkt dat altijd weer erger dan het werkelijk regent. Maar zonnig was het niet om tien voor half zeven. Eruit. Weg hier uit dit hoge, natte gras. Ik heb mijn plan al klaar. We gaan naar de nabij gelegen Ullensaker Kirke. Dan kan ik op het kerkhof mooi mijn watervoorraad aanvullen en dan kunnen we daar lekker ontbijten. 'Er zal daar wel een picknicktafel zijn waarop ik thee kan zetten'. Hoop ik.
 |
| platteland in de buurt van de Ullensaker Kirke |
Om er te komen liep ik sinds de Ullensaker Kirke al een uur droog in mijn normale wandelbroek door een boerenomgeving. Tja, wat te doen? Gelukkig had Ria de aanwijzing gegeven dat aan de overkant van het veld in de bosrand een gele pijl te zien moest zijn. Ik zag hem en zag ook de driehonderd meter brede akker met hoog koren waar nog nooit iemand doorheen was gegaan. Toch moest dit de goede plek zijn, want de beschreven markeringssteen en paal stonden inderdaad op dit boerenerf. Het was bijna een kilometer te laat voor haar andere aanwijzing om de alternatieve route te nemen. Dan maar verstand op nul en recht op de gele pijl af. Goed voor de doortastendheid-score, minder hoge punten voor het aspect voorbereiding. Zonder regenbroek dook ik het korenveld in. Het resultaat was een nieuw pad en een natte broek tot aan mijn kruis. Alleen dit keer liep het water ook mijn schoenen in. De rest van de dag liep ik in natte schoenen en dat zou me later opbreken.
 |
| een soortgelijk veld met minder hoog, kniehoog koren |
Over gravel en asfalt ging het verder. Na de natte klimpartijen negeerde ik de Hovin Kirke. Even geen kerk en kerkhof. Toch besloot ik te stoppen bij een graf; bij de grafheuvel van de lokale Koning Rakni uit de zevende eeuw. Volgens de beschrijving hadden honderden mannen aan zijn graf gewerkt. Maar dan heb je ook wat; vijftien meter hoog en zevenenzeventig meter breed. Wat mij nog meer aansprak was het meertje direct in de buurt van het graf. Wellicht kwam de grafaarde daar vandaan. Het ponton dat er dreef heb ik naar de kant getrokken en tot tea lounge ingericht. Liggend thee drinken, dat is het helemaal.
Uren ging het daarna door bossen, langs de snelweg E-6, over vele asfaltwegen, met het gebulder van vliegveld Gardermoen voortdurend aanwezig en om de minuut de explosieve start van een dragrace; enkele seconden heel veel lawaai. Lichtpunt was mijn eerste Noorse 'waffel', het nationale gerecht dat te pas en te onpas wordt gegeten en overal wordt aangeboden. In mijn geval met een blik cola in een tankstation. Super.
Camping
Eindelijk na de voorgaande dagen met kamperen in het veld en langs de weg, stond er een camping op het programma. Ik had hem zelf ontdekt op de kaart in de gids. Ria had hem niet vermeld. Na twintig kilometer begon ik uit te zien naar de douche en een scheerbeurt, lekker. Tegen vijven boog ik bij Risebru af naar het zuiden voor de extra twee kilometer. Tot dan was het droog geweest, maar nu moest de regenjas weer aan tegen de motregen. Ik schoot lekker op en in het dorpje Mogreina vroeg ik meer naar de bekende weg aan een meisje of het nog ver was naar de camping. Ver was het niet, maar voorzichtig vulde ze aan dat die mensen er vorig jaar mee gestopt waren en de camping nu gesloten was.
Vriendelijk heb ik haar bedankt voor de informatie. Een B&B was er volgens haar niet in het dorp. Ik had geen plan B. Toch maar eigenwijs verder om te kijken hoe gesloten die camping dan wel is. Nou, niet erg. Je kon zo over de toegangsketting stappen. Het meisje had zich waarschijnlijk vergist. Hij moest al minstens twee jaar gesloten zijn. In het voormalige sanitair gebouw groeide bij de ingang al boompjes tussen de vloerplanken. De deuren waren wel keurig afgesloten en de buitenkranen waren buiten werking. Ook veel hutten stonden er afgesloten en treurig bij.
Aanvullende verkenning leverde een werkende kraan op bij een privé huisje, net buiten deze negorij. Zoals zoveel van dit soort huisjes niet bevolkt, dus snel toeslaan. Daarmee was in ieder geval die levensbehoefte afgedekt. Zin om verder te gaan had ik na zevenentwintig kilometer niet meer. Op een plek waar een hutje was afgebroken, was de bodem horizontaal en zou ik ook uit het zicht staan. 'Dan wordt ik vannacht de enige bewoner van dit voormalige huttenpark.'
Bij het nabij gesitueerde sanitair gebouw was een soort veranda waar ik kon zitten en koken. Rond zes uur natuurlijk wel de dagelijkse debriefing aan Judith. Ze hoorde aan mijn stem, dat dit geen succesdag was geweest. Gelukkig had ik mijn e-reader nog. Vroeg slapen en deze dag snel vergeten.
De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim
Ook te starten via de link in de rechter marge onder 'Wandelverslagen'.
Zie ook mijn Review met tips en ervaringen
Wat een dag Frans. Mijn gedachten bij het lezen van dit stukje is, vond je dit wel leuk? Nee, natuurlijk! En goed idd dat Frank er niet bij was. Geen zin om het bijltje er bij neer te gooien? Lekker terug naar huis? Groetjes, Mirjam
BeantwoordenVerwijderenHallo Mirjam,
VerwijderenInderdaad geen leuke dag. Alles was op, ook de bijlen.
Groeten Frans