Maandag 8 augustus, wandeldag 4
Van Mogreina (2 km zuid van Risebru) naar Eidsvoll gamle prestegård
± 6 uur inclusief rusten, ± 2+16 km
Biff-burger
Hoe groot moet een hamburger zijn om lekker lang te schuilen? De goedkoopste speciale aanbieding van NOK 25 viel meteen af, te klein. Zou ik om half tien 's morgens gaan voor Medium, Large, X-Large of XX-Large?
Hoe groot moet een hamburger zijn om lekker lang te schuilen? De goedkoopste speciale aanbieding van NOK 25 viel meteen af, te klein. Zou ik om half tien 's morgens gaan voor Medium, Large, X-Large of XX-Large?
Ik koos large; 150 gram. Als start een cappuccino, gauw tien minuten. Toen die beefburger met bacon en met cheese. Er zaten ook tomaten, sla en uienringen op. Allemaal buitenaardse gerechten, die tijdens het stappen in het bos in je regenpak alleen als Pokémons voorbij komen. Tel de voorkomende bediening er bij op en het benzine-station van het dorp Raholt zou zo de Noorse Esso-service award 2016 kunnen winnen. Droog, warm, eten, drinken, aantekeningen maken voor mijn blog, wat wil je nog meer? Meer dan een uur later betrad ik de vochtigheid weer. Veertien graden en koude handen-regen, wat wil je nog meer!
Pokémons
Over Pokémons gesproken, die game was tijdens mijn wandeling nog in de eerste hype sfeer. Overal zag je jongeren in van alles dat enige begroeiing vertoonde. Niet dat ze dat zelf in de gaten hadden. Als wandelende cocons gefocust op hun mobiel liepen ze heen en weer, geen idee waar ze waren.
De ene keer zag ik ze Pokémons verzamelen in de bosrand, natuurlijk nooit diep in een eng bos, en vandaag liepen ze met dezelfde onnozelheid net zo makkelijk tussen de graven van het kerkhof van Eidsvoll Kirke. Waarschijnlijk komt dat omdat de uitleg van Pokémon te lezen is op een site die iCulture heet. Cultuur kent geen grenzen.
Alles mobiel
Om bij het Esso-station van Raholt te komen was ik vanochtend al om zes uur opgestaan op mijn takken-, eenpersoons-, niet-meer camping. Wel heb ik aan moreelsverhoging gedaan door mij te wassen en te scheren. Bij dezelfde privé tuinkraan van gisteren water gehaald in mijn mobiele wasbak en eindelijk een goede opfrisser genomen.
Esso benzinestation Raholt; nominee Norwegian Esso Service award 2016 |
Over Pokémons gesproken, die game was tijdens mijn wandeling nog in de eerste hype sfeer. Overal zag je jongeren in van alles dat enige begroeiing vertoonde. Niet dat ze dat zelf in de gaten hadden. Als wandelende cocons gefocust op hun mobiel liepen ze heen en weer, geen idee waar ze waren.
Kerkhof Eidsvoll Kirke: Pokemon territory |
Alles mobiel
Om bij het Esso-station van Raholt te komen was ik vanochtend al om zes uur opgestaan op mijn takken-, eenpersoons-, niet-meer camping. Wel heb ik aan moreelsverhoging gedaan door mij te wassen en te scheren. Bij dezelfde privé tuinkraan van gisteren water gehaald in mijn mobiele wasbak en eindelijk een goede opfrisser genomen.
Om half acht was alles gelukkig ingepakt en klaar voor vertrek, want toen begon het te regenen. Eerst nog rustig. Bij de basisschool in Mogreina liet een geïnteresseerde vrachtwagenchauffeur mij op zijn mobiel zien dat het vanaf half negen tot elf uur echt hard zou gaan regenen. Kijk, daar heb je wat aan. Regenbroek aan en regenhoes om de rugzak. Niet dat die laatste veel tegen houdt, maar het gaat om het idee.
Cultuur
De weersverwachting kwam helemaal uit. Na het benzinestation naderde ik in steeds hardere plensregens het dorp Raholt en toen ik het tegen elf uur verliet was het droog. Tijdens die plensbuien bleef de stemming overigens goed. Je wordt niet afgeleid en het tempo blijft hoog.
Na raholt ging het alsmaar over asfalt naar Eidsvollbygningen. Dit landhuis met bijgebouwen, nu een museum, is voor de Noren van geschiedkundige waarde. Tot het einde van de Napoleontische tijd viel Noorwegen onder het Koninkrijk Denemarken, dat de kant van Napoleon koos. Op de website Noorwegen Geschiedenis lees ik het volgende ter verklaring van het belang van Eidsvollbygningen:
Om het verlangen naar zelfstandigheid in Noorwegen een halt toe te roepen, zond koning Frederik VI zijn neef en kroonprins Christiaan Frederik in 1813 als stadhouder naar Noorwegen om te redden wat er te redden viel. Maar al in 1814 moest Frederik VI bij de Vrede van Kiel Noorwegen aan Zweden afstaan. De oorspronkelijke Noorse koloniën IJsland, de Faeröer en Groenland bleven bij Denemarken.
Cultuur
De weersverwachting kwam helemaal uit. Na het benzinestation naderde ik in steeds hardere plensregens het dorp Raholt en toen ik het tegen elf uur verliet was het droog. Tijdens die plensbuien bleef de stemming overigens goed. Je wordt niet afgeleid en het tempo blijft hoog.
Eidsvollbygningen |
De Noren waren het er echter lang niet mee eens wat er in Kiel over hen was beslist. Christiaan Frederik weigerde zijn functies over te dragen aan de door de Zweedse koning benoemde gouverneur-generaal. In februari 1814 belegde hij in Eidsvoll een bijeenkomst met Noorse notabelen; de vergadering verzocht de prins het ambt van regent waar te nemen tot een grondwetgevende vergadering had kunnen overleggen over de toekomstige regeringsvorm. De grondwetgevende vergadering kwam in april bij elkaar en op 17 mei werd een grondwet aangenomen en door de inmiddels tot koning uitgeroepen Christiaan Frederik bekrachtigd. De grondwet maakte een einde aan de absolute macht van de koning. (17 mei is in Noorwegen een nationale feestdag).
In mijn regenpak heb ik wat foto's gemaakt van de diverse standbeelden en gebouwen. Zin om het pak uit te trekken en het museum te bezoeken had ik niet. Om de etappe van vandaag naar twee sterren te trekken volgde er een mooi stuk langs kleine meren en door akkers. Hoewel ik mijn regenbroek aan had werden mijn schoenen nog natter. Door het vocht van gisteren binnenin de schoenen heb ik voor het eerst in lange tijd blaren. Deze nieuwe nattigheid maakt het niet beter.
Eidsvoll gamle prestegård
'Ga maar naar binnen, de sleutel ligt in de brievenbus'.
'Waar mag ik mij installeren?'
'Zoek maar een kamer uit op de tweede verdieping' zei de vrouwenstem aan de telefoon. 'Vanavond kom ik wel langs'.
Om kwart over een was ik bij het voormalige parochiehuis van de Eidsvoll Kirke aangekomen. Huis is hier een verkleinwoord. buitenhuis past beter. Ervoor lag een groot gazon en erachter een ruime tuin. Die dominees woonden hier vroeger niet verkeerd.
Dat ik allang binnen was geweest heb ik de vrouw maar niet verteld. Toen ik teleurgesteld aan de gesloten deur had gevoeld, was mijn tweede reactie een blik in de brievenbus geweest. Laten we het maar intuïtie noemen. Verder dan de hal en wat geroep was ik niet gegaan.
Schoenen uit en naar binnen. Het was duidelijk een niet meer bewoond huis. In een kamer stonden meubelen onder lakens. De keuken daarentegen was ruim, modern en zo te zien nog regelmatig in gebruik. Ruime hoeveelheid borden, bestek, werkende koelkast. Voor wandelaars en pelgrims een soort hemelse omgeving waar je voorzichtig in binnen treedt en met steeds grotere verwachtingen de kastjes opent. Later kwam ik erachter dat dit voorraden waren van de amateurtoneelvereniging, die hier haar oefenruimte heeft.
Op de bovenverdieping waren twee kamers op een huttenmanier ingericht met meer bedden dan in een normale slaapkamer. Als enige bewoner zocht ik de mooiste uit en koos het bed met de beste toegang tot licht en elektra. Verder rondneuzen leverde een grote bad/douchekamer op de tweede verdieping op en een wasmachine en doucheruimte op de eerste. Best leuk om op je gemak door zo'n huis te struinen en al deze gehoopte luxe te vinden.
Plan de campagne: eerst vier-dagen-stinkkleren wassen, zodat die nog in de zon kunnen drogen, vervolgens douchen en daarna relaxen. Wel in een rustig tempo.
Middag en avondprogramma
Eenmaal geïnstalleerd in de oude pastorie van Eidsvoll Kirke heb ik eindelijk na vier dagen een heerlijk hete douche genomen. Wat een weldaad. Daarna blaren prikken en zo goed mogelijk afdekken tegen vervuiling. Mobiel opladen. Even lekker liggen. En ineens werd ik weer wakker. Beneden in de hal hoorde ik gerommel. De twee eerder ontmoete Duitse meiden, Sina en Vivian maakten hun opwachting. Door mijn voorsprong in de tijd kon ik ze meteen inlichten over het huis en hun kamer. De andere van de twee.
Tegen vijven heb ik voldoende gerust en moed geput om de anderhalve kilometer naar Eidsvoll dorp te lopen. Het heeft zelfs een centrum. Binnen een kwartier heb ik, inclusief boodschappen doen, het hele centrum verkend. Niet opwindend. Mooier is het meer. Het is eigenlijk een uitloper van het Mjøsameer, met een grootste lengte van honderdzeventien kilometer van Eidsvoll naar Lillehammer en een breedste stuk bij Hamar van vijftien kilometer is het het grootste meer van Noorwegen. Dat wordt dus de komende dagen een regelmatig terugkerende metgezel.
Na een Noorse Chinese maaltijd ben ik teruggegaan naar het parochiehuis. Tegen zeven uur kwam de vrijwilligster van de parochie om de NOK 250 te incasseren; heel keurig met een geschreven kwitantie. Het huis werd regelmatig door de lopers op het Olavpad gebruikt en ze constateerde een langzame toename. Vorige jaar, vertelde ze, had ze 's avonds een Italiaanse studente uit het huis gehaald en bij haar thuis laten slapen. Ze was helemaal alleen in het parochiehuis en voelde zich al niet zo op haar gemak. 's Avonds begon het te stormen, te bliksemen en te donderen. Toen ze naar boven had geroepen, kwam er een bibberend antwoord. Ze was direct meegegaan.
Vriendelijk was het aanbod om ons rond te leiden in de Eidsvoll Kirke. Even later ben ik de enige die de vrouw van de koster naar binnen volgt, nadat het alarm is afgezet. Een typisch protestantse kerk is het met veel witte muren, een mooi orgel en schilderijen van de verschillende dominees. De gemeente is nog erg actief en de diensten tellen regelmatig ongeveer honderdvijftig deelnemers. Voor het beantwoorden van vragen gebruikte ze soms Noorse woorden, wanneer ze de Engelse vertaling niet kende. Dat hielp een stuk, want als je een beetje met Nederlandse oren luistert kom je een heel eind. Bijvoorbeeld het woord prekestolen.
Verschillen
Terug in het huis is alles rustig. Wij zijn niet bang. Wij zijn met z'n drieën en het is mooi weer. 's Avonds kletsen we nog wat in de keuken en drinken een verlate koffie. Sina, van de eerdere uitspraken over de makkelijke dertig of veertig Spaanse kilometers op de Camino, legt het verschil uit tussen de twee pelgrimsroutes. In Spanje kun je volgens haar bijna overal slapen, eten en drinken. Je hoeft je er blijkbaar nauwelijks zorgen over te maken. Als je nog zin hebt loop je gewoon nog een stuk door. Ook het gewicht van de rugzak was daardoor veel minder dan hier. Hier, vond ze, was ze de hele tijd aan het plannen. Waar slapen, waar eten kopen, wat voor weer wordt het? Morgen sturen ze hun tenten en andere onnodige uitrusting naar huis. Geen kamperen meer voor de dames, maar alleen nog herbergen. Er is zelfs al een bleek plan om de route in te korten door een stuk over te slaan.
Eerst maar slapen. Ik maak nog een sudoku en daarna ga ik om elf uur op een echt matras liggen. Wow.
In mijn regenpak heb ik wat foto's gemaakt van de diverse standbeelden en gebouwen. Zin om het pak uit te trekken en het museum te bezoeken had ik niet. Om de etappe van vandaag naar twee sterren te trekken volgde er een mooi stuk langs kleine meren en door akkers. Hoewel ik mijn regenbroek aan had werden mijn schoenen nog natter. Door het vocht van gisteren binnenin de schoenen heb ik voor het eerst in lange tijd blaren. Deze nieuwe nattigheid maakt het niet beter.
Eidsvoll gamle prestegård
'Ga maar naar binnen, de sleutel ligt in de brievenbus'.
'Waar mag ik mij installeren?'
'Zoek maar een kamer uit op de tweede verdieping' zei de vrouwenstem aan de telefoon. 'Vanavond kom ik wel langs'.
Om kwart over een was ik bij het voormalige parochiehuis van de Eidsvoll Kirke aangekomen. Huis is hier een verkleinwoord. buitenhuis past beter. Ervoor lag een groot gazon en erachter een ruime tuin. Die dominees woonden hier vroeger niet verkeerd.
Dat ik allang binnen was geweest heb ik de vrouw maar niet verteld. Toen ik teleurgesteld aan de gesloten deur had gevoeld, was mijn tweede reactie een blik in de brievenbus geweest. Laten we het maar intuïtie noemen. Verder dan de hal en wat geroep was ik niet gegaan.
Schoenen uit en naar binnen. Het was duidelijk een niet meer bewoond huis. In een kamer stonden meubelen onder lakens. De keuken daarentegen was ruim, modern en zo te zien nog regelmatig in gebruik. Ruime hoeveelheid borden, bestek, werkende koelkast. Voor wandelaars en pelgrims een soort hemelse omgeving waar je voorzichtig in binnen treedt en met steeds grotere verwachtingen de kastjes opent. Later kwam ik erachter dat dit voorraden waren van de amateurtoneelvereniging, die hier haar oefenruimte heeft.
Op de bovenverdieping waren twee kamers op een huttenmanier ingericht met meer bedden dan in een normale slaapkamer. Als enige bewoner zocht ik de mooiste uit en koos het bed met de beste toegang tot licht en elektra. Verder rondneuzen leverde een grote bad/douchekamer op de tweede verdieping op en een wasmachine en doucheruimte op de eerste. Best leuk om op je gemak door zo'n huis te struinen en al deze gehoopte luxe te vinden.
Plan de campagne: eerst vier-dagen-stinkkleren wassen, zodat die nog in de zon kunnen drogen, vervolgens douchen en daarna relaxen. Wel in een rustig tempo.
Eenmaal geïnstalleerd in de oude pastorie van Eidsvoll Kirke heb ik eindelijk na vier dagen een heerlijk hete douche genomen. Wat een weldaad. Daarna blaren prikken en zo goed mogelijk afdekken tegen vervuiling. Mobiel opladen. Even lekker liggen. En ineens werd ik weer wakker. Beneden in de hal hoorde ik gerommel. De twee eerder ontmoete Duitse meiden, Sina en Vivian maakten hun opwachting. Door mijn voorsprong in de tijd kon ik ze meteen inlichten over het huis en hun kamer. De andere van de twee.
Tegen vijven heb ik voldoende gerust en moed geput om de anderhalve kilometer naar Eidsvoll dorp te lopen. Het heeft zelfs een centrum. Binnen een kwartier heb ik, inclusief boodschappen doen, het hele centrum verkend. Niet opwindend. Mooier is het meer. Het is eigenlijk een uitloper van het Mjøsameer, met een grootste lengte van honderdzeventien kilometer van Eidsvoll naar Lillehammer en een breedste stuk bij Hamar van vijftien kilometer is het het grootste meer van Noorwegen. Dat wordt dus de komende dagen een regelmatig terugkerende metgezel.
Na een Noorse Chinese maaltijd ben ik teruggegaan naar het parochiehuis. Tegen zeven uur kwam de vrijwilligster van de parochie om de NOK 250 te incasseren; heel keurig met een geschreven kwitantie. Het huis werd regelmatig door de lopers op het Olavpad gebruikt en ze constateerde een langzame toename. Vorige jaar, vertelde ze, had ze 's avonds een Italiaanse studente uit het huis gehaald en bij haar thuis laten slapen. Ze was helemaal alleen in het parochiehuis en voelde zich al niet zo op haar gemak. 's Avonds begon het te stormen, te bliksemen en te donderen. Toen ze naar boven had geroepen, kwam er een bibberend antwoord. Ze was direct meegegaan.
Vriendelijk was het aanbod om ons rond te leiden in de Eidsvoll Kirke. Even later ben ik de enige die de vrouw van de koster naar binnen volgt, nadat het alarm is afgezet. Een typisch protestantse kerk is het met veel witte muren, een mooi orgel en schilderijen van de verschillende dominees. De gemeente is nog erg actief en de diensten tellen regelmatig ongeveer honderdvijftig deelnemers. Voor het beantwoorden van vragen gebruikte ze soms Noorse woorden, wanneer ze de Engelse vertaling niet kende. Dat hielp een stuk, want als je een beetje met Nederlandse oren luistert kom je een heel eind. Bijvoorbeeld het woord prekestolen.
Verschillen
Terug in het huis is alles rustig. Wij zijn niet bang. Wij zijn met z'n drieën en het is mooi weer. 's Avonds kletsen we nog wat in de keuken en drinken een verlate koffie. Sina, van de eerdere uitspraken over de makkelijke dertig of veertig Spaanse kilometers op de Camino, legt het verschil uit tussen de twee pelgrimsroutes. In Spanje kun je volgens haar bijna overal slapen, eten en drinken. Je hoeft je er blijkbaar nauwelijks zorgen over te maken. Als je nog zin hebt loop je gewoon nog een stuk door. Ook het gewicht van de rugzak was daardoor veel minder dan hier. Hier, vond ze, was ze de hele tijd aan het plannen. Waar slapen, waar eten kopen, wat voor weer wordt het? Morgen sturen ze hun tenten en andere onnodige uitrusting naar huis. Geen kamperen meer voor de dames, maar alleen nog herbergen. Er is zelfs al een bleek plan om de route in te korten door een stuk over te slaan.
Eerst maar slapen. Ik maak nog een sudoku en daarna ga ik om elf uur op een echt matras liggen. Wow.
nog maar 560 km |
De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim
Ook te starten via de link in de rechter marge onder 'Wandelverslagen'.
Zie ook mijn Review met tips en ervaringen
Deze dag lijkt me al een stukje beter. En mensen gesproken, niet meer zo alleen op de wereld.
BeantwoordenVerwijderen