Utrechtpad: wandelen van Station Baarn via Paleis Soestdijk, Lage Vuursche en Goois Natuurreservaat Zwarte Berg naar Station Hollandsche Rading

 Groene training

Woensdag 22 januari 2025
 ± 20 kilometer

vandaag heb ik mijn privé-wolf bij me

Gladde uitspraken

Je bent nog niet koud over de Valleilijn naar Amersfoort gebracht of op Station Amersfoort weten ze je weer een keer op de kast te jagen. Uit de omroepinstallatie schalt het bericht: "Beste reizigers, op de lijn Amersfoort-Ede/Wageningen rijden geen treinen tot aan Barneveld wegens gladde spoorrails. Dit houdt aan tot vanmiddag vijf uur, herhaling'...". Voor de hardhorenden die het nog niet goed begrepen hebben staat het in rood op de monitoren. Het is iedere keer iets anders, dan is het heet in de zomer en nu is het weer koud in de winter. Goh, hoe kom je erop. Toch vreemd, want het is nu al net boven nul en vanmiddag wordt ongeveer plus zeven graden verwacht. Hoe zo tot vijf uur? Ligt Barneveld in het arctisch deel van het Nederlandse Rijk. In ieder geval is er geen weg meer terug dus verder met de geplande wandeling.

Logeerhond Senna heeft de berichten gemist en is vooral verbaasd over al die mensen en die rare voertuigen waar ik haar mee naar binnen neem. CO2-neutraal onderweg is ook niet direct aan haar besteedt. Ze mag er in want ik heb online een hondendagkaart gekocht. Voor 3,50 mag ze de hele dag mee. 

Op de tast naar Soestdijk

Bij de Baarnse Generaal duiken we het bos in en daar komen we de rest van de dag eigenlijk niet meer uit. Een groene training vandaag. Vanochtend met een zon die voor het eerst sinds dagen door de wolken probeert te prikken. Eindelijk een dag zonder koude mist die geen kans krijgt zich als sneeuwhaar op je wangen af te zetten. Door bos lopen is best mooi, maar na een paar duizend bomen, volgen er nog meer. Dus moet je je eigen avontuur creëren door niet op tijd op je kaart te kijken.

De Generaal

Bij de Generaal straft zich mijn onbezonnenheid direct af als ik zonder kaartcontrole bij de eerste markeringssticker van het Utrechtpad links af sla. Waarom weet ik niet. Daarna volgen geen stickers meer. Niet omdat je voorlopig rechtdoor moet, maar omdat ik fout zit. Om vijfhonderd meter terug te lopen heb ik geen zin en ik bedenk ter plekke dat de Oranje Route ook een goede kans moet bieden om bij Paleis Soestdijk te komen. Zo klets je voor jezelf overal een punt aan.

Oranje Route

Op gevoel ga ik schuin door dit bos waar ik nog nooit ben geweest. Bijkomend voordeel is dat je zo een ronde vijver ontdekt die geheel is omgeven door leidlindes, De Lindenkom. Dat pikken we toch mooi mee. Dat ik de vijver langs de officiële route, de Grote Kom, mis is daarmee gecompenseerd.

Lindenkom in het Baarnse Bos

Bordjes van de Oranje Route laten het na de Lindenkom ook afweten, maar vlakbij het paleis kom ik op de zogenaamde Koningslaan, de zichtlaan vanuit het paleis naar de Naald van Waterloo. 

Het voordeel van zo'n zichtlaan is dat je twee kanten kunt opkijken en dat het Paleis nu duidelijk te zien is. Even voor de eigenaren van Senna een koninklijke foto maken en daarna verder.

Naar Lage Vuursche

Op deze route mag je zelf voor Paleis Soestdijk langs defileren. Er zwaait verder geen royalty naar je dus je kunt beter doorlopen. Dat gaat ruim voorbij de Paleistuinen. Bij de oude Marechausseekazerne duikt de route een pad in door het Paardenbos. Mooi lopen tussen een mix van naald- en loofbomen. Overal ziet herder Senna takken om mij mee uit te dagen. Maar na vijf kilometer heb ik geen zin meer zo'n tak weg te gooien.

De verwachte zon tikt aan de deur, kucht een paar keer en draait zich weer om. Echt warm wordt je er niet van. Dat word ik wel van het voor mij nieuwe gebied De Stulp, een open heide gebied met veel gele pijpenstrootjes.

Een groot deel loopt de route er omheen, maar steekt er ook een keer slingerend dwars over heen naar de andere zijde. Mooi sloffen door het gele vochtige zand tot je weer over een soort turnuitgang tussen twee palen naar buiten mag zwaaien. Of heet het kiepen? Afwisselende wandeling zo.

We duiken het bos weer in en langzaam aan worden de paden breder. Lage Vuursche komt dichterbij. Toch geven de roodgele stickers aan dat het nog niet rechtstreeks naar het dorp gaat. Wat nu weer? Ik heb wel trek in koffie. Ineens slingert het over mooie smalle paadjes tussen de sparren door, gevolgd door een zee aan bruinverdorde varens, schitterend om te zien.

De reden van deze omleiding wordt duidelijk bij een prachtig heidemeer, het Pluismeer. Het is geen natuurlijk meer, maar ontstaan toen de zandsteenfabriek ernaast grond afgroef. Toch een mooi natuurgebied geworden. 

Nog een stukje langs de stevige hekken van Kasteel Drakensteyn en dan na een kleine tien km zicht op de Vuursche Boer. Er zijn meer horeca-locaties toont een eerste scan van de Dorpsstraat, maar dit pannenkoekenhuis is open en ligt direct aan de route.

De Vuursche Boer langs de Dorpsstraat

Meteen naar binnen waar ook Senna welkom is. Lekker even zitten in de warmte met een cappuccino en een appelgebak, die er binnen twee minuten staan. Achter mij gaat een internationaal gezelschap zitten van meer dan tien mensen, waar een man zo te horen erg blij is dat hij bij het Amerikaanse Walmart werkt. Met trots in de stem hoor ik hoeveel vestigingen ze hebben. De rest van de conversatie gaat verloren in de eetgeluiden van het appelgebak.

Eerste keer Hollandse Rading

Bij het verlaten van Lage Vuursche over de Koudelaan is de aangekondigde motregen de kindertijd ontgroeit en krijgt puberale trekken. Niet voortdurend storend, maar wel licht vervelend. Daarmee heb je wel het fietspad en naastliggend onverharde bospad voor jezelf en kan Senna ongestoord rondlopen.

Bij het naderen van Hollandse Rading kom ik op de Karnemelks Weg. Die naam komt me bekend voor en al snel herken ik beelden van de NS-wandeling Station Amersfoort-Station Hollandse Rading die ik vorig jaar begin december liep. Mooie duinenwandeling.

Dit keer ga ik niet direct naar Station Hollandse Rading. Dertien kilometer is tekort voor een dagvullende wandeling. Daarom ga ik door met een stuk op de volgende etappe van het Utrechtpad. Het pad slaat na de Boskuil af naar de kilometer noordelijker gelegen wandelbrug over de A27.

omgeving Boskuil

Boskuil

Je zit inmiddels al in Noord-Holland. Om toch bij de naam van dit pad te blijven hoef je alleen maar de markeringen te volgen en zo over uitlopers van de Utrechtse Heuvelrug naar de achterkant van de Zwaluwenberg te lopen. Na de Hoornboegse natuurbrug volgt er een bostraject om het gebied Zwarte Berg. Ook hier de bekende wegwijzers van het Voetstappenpad rondom Hilversum. Dat 25 km-pad heb ik al drie keer met plezier gelopen. De laatste keer op 2 november vorig jaar, om het af te leren.

Laatste keer Hollandse Rading

De regen heeft weer een jeugdige groeistuip en maakt Senna en mij nu langzaam nat. Maar eenmaal op de terugweg naar de Provinciegrens Utrecht-Noord-Holland deert dat niet meer. Op het onverharde pad langs het bos van Einde Gooi passeer je eerst het Mekka van de Geneerkundige Troepen in de vorm het opleidingscentrum en hun  Historische Verzameling op de Korporaal Van Oudheusdenkazerne. 

De kazerne voorbij volgen er rechts rustgevende weilanden. Een rust die vandaag niet verstoord wordt door opstijgende vliegtuigjes van Vliegveld Hilversum. Links lokt het bos Einde Gooi. Eigenlijk wil ik daarin om de villa of grote boerderij met dezelfde naam te bekijken. Maar ik blijf op de route en volg de lange onverharde Huidecopersweg. Heerlijk lopen. Aardig dat er na anderhalve kilometer op de provinciegrens afscheid van je wordt genomen.

Terug naar Station Hollandse Rading gaat 2 km over een smalle asfaltweg met hier en daar zelfs oude grenspalen tussen Het Sticht en Holland. Om te overleven moet ik met enige regelmaat samen met Senna de berm in. Opvallend is wel hoe rustig de verschillende auto's ons passeren en klaarblijkelijk toch rekening met de hond houden.

Dat alles deert Senna niets. Eenmaal op het perron moet ik er weer aan geloven en komt ze opnieuw met stokken aan om te spelen. Even nu niet. Even rustig zitten. 

Even niet

De reis met de trein verloopt zonder problemen. Senna kijkt weer haar ogen uit. Ik op Station Hilversum op een andere manier ook. Vanaf perron 2 zie ik net buiten station een vrouw een blikje leeggieten in een grasstrook en vervolgens in een plasticzak proppen. Apart. Daarna schuifelt ze omzichtig naar een terras van een naastgelegen kantoorgebouw, kijkt verkennend om zich heen en voelt dan de kust blijkbaar vrij om een prullenbak te inspecteren op statiegeldflesjes en blikjes. Twee keer zie ik een vangst in de plastic zak verdwijnen. Daarna verdwijnt ze zelf ook weer schielijk. Waarschijnlijk naar een volgende bak op haar ronde. Een treurige aanblik om te zien hoe iemand zo aan de kost moet zien te komen. Dat is duidelijk minder lux dan een beetje wandeltraining voor een trektocht. Tel je zegeningen.

Zie al mijn wandelingen in Nederland