Walk and See: Trektocht Alpe Adria Trail 2022: Heenreis-hordes lager dan gedacht

Welkom

Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

vrijdag 5 augustus 2022

Trektocht Alpe Adria Trail 2022: Heenreis-hordes lager dan gedacht

Woensdag 20 juli

van Schiphol Amsterdam via Heathrow Londen naar
Airport Ljubljana Jože Pučnik en daarna
met drie busritten via Kranj en Kranjska Gora naar Bovec

Heenreis 2022

Hordes lager dan gedacht

Hordes

Hordes zijn hindernissen bij atletiek of een omschrijving van grote mensenmassa's die zich ongeregeld voortbewegen. Voor beiden moet je opletten anders haal je niet zonder kleerscheuren de eindstreep. Mijn eindstreep ligt vandaag op camping Polovnik bij het Sloveense Bovec. Hieronder hoe ik over de hordes kwam.

In het vliegtuig van British Airways worden tijdens het taxiën op Heathrow Airport nog allerlei technische zaken uitgevoerd. De krakende geluiden doen denken aan het twintig keer aantrekken van een handrem. Bij gebrek aan kennis blijft iedereen om mij heen ook rustig. Je kunt toch niet ontsnappen. De verwachte hordes bij deze heenreis zijn tot nu toe lager dan gedacht, maar het aantal hoepeltjes waardoor ik mag kruipen zijn urenvullend. De hoepeltjes bestaan uit wachtrijen. De eerste vanochtend om halfzes op Schiphol waar Judith mij na een rit in de ochtendschemer afzet. Het afscheid gaat dit keer beter dan vorig jaar. Nu een echte omhelzing en geen verbaasde zwaai naar een wagen die alweer weg rijdt, omdat we door de chaos op een verboden plek stonden.

Vertrekhal 3 is rustig in vergelijking met de taferelen die wij net passeerden bij hal 1. Daar begint de rij, vier dik, al ruim honderd meter buiten het gebouw. Wel met de luxe van een soort tentdoek-overkapping tegen regen of zon. Toch sta ik voor het afgeven van mijn rugzak ruim een uur in de rij. Het gesprek met het oudere echtpaar achter mij vlot goed en na drie kwartier weet ik van deze ex-militair meer over enkele Marine-mensen die overleden tijdens de Korea-oorlog en dat er toen artilleriebeschietingen vanaf de schepen ter ondersteuning van de landtroepen zijn uitgevoerd. Had ik anders echt niet geweten.

Op Heathrow verkijk ik mij op de veiligheidsmaatregelen. Van rustig anderhalf uur rondhangen is geen sprake. Alsof wij na de controle in Amsterdam tijdens de vlucht allerlei vunze plannen hebben kunnen voorbereiden worden ook wij als transit-passagiers via ingenieus lange rijen naar een tweede security check geleid. Tot vijftien minuten voor boarding duurt de spanning van kijken waar het einde van de rij is, de tweede fouillering van vandaag, het vinden van de gate via een labyrint aan gangen en een kleine ondergrondse treinverplaatsing. Bij de gate aangekomen keert de rust terug. Ik heb het binnen de tijd gehaald.

Tijdens de vlucht naar Ljubljana lees ik in een essay van Femke Halsema, 'Nergensland' uit 2017, over een vluchtelingenstad Zatopia in Jordanië. Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn. Of je haar mening deelt of niet migranten of vluchtelingen uit de MONA-landen (Midden-Oosten en Noord-Afrika) zijn van een duidelijk triestere orde dan wandelaars door de bergen die in een paar rijen moeten wachten. Bij terugkeer wacht je weer een huis of zoals in ons geval een verbouwd huis. In ieder geval een thuis.

Slovenië

De bagageband op Ljubljana Airport spuugt gelukkig al snel mijn rugzak uit. Weer een horde genomen. Je zou mooi staan te kijken als je trektocht daardoor al in het honderd loopt. Met het verlaten van de aankomsthal laat ik de geklimatiseerde kunstwereld van de luchtvaart achter me. Het moet buiten rond de 36 graden zijn. Even wennen. De busritten en de overstappen vergen ieder weer hun eigen wachtbeurten. Bij het vliegveld slechts twintig minuten. In Kranj voldoende tijd om de vakantieplannen van een Nederlands echtpaar te prijzen.

Kranjska Gora ziet er een stuk prettiger uit dan vorig jaar

In Kranjska Gora dood ik de anderhalf uur tot aan het vertrek om 17.30 met een bezoek aan het centrum. Waar ik vorig jaar sip onder een overdekt terras wachtte op het einde van de plensbui ontvlucht ik nu de 34 graden buitentemperatuur voor een koude cola binnen. Als Ajax-fan wacht mij binnen de verbazing over een vaantje van Feyenoord. Het hangt niet direct tussen Arsenal, Leeds en Blackburn Rovers, maar toch wel in de buurt van Liverpool en AC Milan. Zouden die Feyenoorders daarvoor betaald hebben? Snel terug naar het busstation anders wordt het echt een vreemde dag.

Sowieso leef ik vandaag nog in twee werelden; de hernieuwde kennismaking met Slovenië en de foto's die Judith appt van het leggen van de nieuwe tegelvloer thuis. Judith heeft mij vergeefs proberen te bereiken over de legrichting van de tegels. Ze heeft daarop de knoop doorgehakt. In de breedte, een goede keuze. Ik wist het wel, zonder mij gaat het ook prima.

iedereen doet mee met mijn selfie zie ik later

Tijdens de busrit naar Bovec zit ik in de overvolle bus naast een Sloveense paraglider. Hij wilde vandaag naar Tolmin vliegen maar er was te weinig thermiek om over de berg te stijgen. Zijn recordafstand staat op 239 kilometer vliegen, een nieuwe wereld gaat voor mij open.

Onderweg over de Vršič Pas ben ik net als vorig jaar weer onder de indruk dat ik dit ook allemaal heb gedaan, maar dan wel even te voet. Enige eigen dunk kan geen kwaad. Opvallend is dat dit jaar de Soča nog maar een schim is van de mooie blauwe bergstroom van vorig jaar. Van mijn paragliderbuurman hoor ik over de droogte die al meer dan twee maanden voortduurt. Door het sproeiverbod is zijn tuin totaal verdord. Dan hebben wij in Nederland dus nog geluk. Als een zielig slootje zonder veel kleur stroomt de Soča nu richting Bovec, geen kajak te zien.

De laatste tien kilometer zit ik in de uitpuilende bus met mijn grote rugzak op schoot. Dat heb ik nog niet eerder gedaan. Nu al een unieke ervaring.

Bovec

Camping Polovnik is ook al totaal bezet. Het is dat ik een klein trekkerstentje heb anders zou ik zijn weggestuurd. Wanneer de tent staat lekker naar het goede restaurant naast de camping waar ik vorig jaar zo heerlijk zalm met spinazie at. Dat is het plan dat ineenstort als ik de rij van twintig meter wachtenden zie. Dan maar naar Bovec zelf. Het is woensdag vandaag en ik weet niet wat Mittwoch Ruhetag betekent in het Sloveens, maar er zijn slechts enkele restaurants open en daar zijn om halfnegen 's avonds alle tafels bezet. Zo eindigt deze geslaagde reisdag met een grote puntzak met een broodje kebab en een blik Union bier op de vensterbank van een apotheek.

Het is een andere manier van dineren. Maar ach er is vandaag zo veel wel gelukt dat dit toch een goede afsluiting vormt. Terug naar de tent om mijn lichtgewicht Neoair luchtbed op te pompen en mijn mobiel op te laden. Op te laden voor morgen, de eerste wandeldag. Deze laatste aantekeningen maak ik onder een lamp met een bewegingssensor in een berghok. Het is 22.00 uur geworden, achttien uur na de reveille van vanochtend. Ik ga slapen.