Trektocht Alpe Adria Trail 2022: van Kamp Trnovo naar de hut Koča na planini Kuhinja

 Vrijdag 22 juli, wandeldag 2

van Kamp Trnovo (320 m) naar de hut Koča na planini Kuhinja (1002m)
7 uur inclusief pauzes, ± 16 km, ± 1050 m klimmen en ± 450 m dalen
temperatuur 's middags 13.30 rond de 33 graden

terugblik op Drežnica tijdens de klim naar de Italiaanse kapel op de Planica

Blije verrassingen

"Yes, we have a room. Not a one with a single bed, but with two beds. Normally it is 50 euro. If you want it for your own its 70." 

Het werd dus 70 euro. Ik ben er blij mee. Een goed einde van deze wandeldag. Deze hut, Koča na planini Kuhinja, had ik thuis al gepland, maar niet gereserveerd. Iedere keer weer een verrassing.

Vroege start

Het werd een dag met meer blije verrassingen. Gisteren vertelde mijn Duitse hiker-buurman in perfect Engels dat hij vanwege de warmte bij dagaanbreken, rond vijf uur, wilde vertrekken. Dat vond ik een prima idee. Ik wil ook eerder op pad, maar niet om vijf uur. Dan moet je om vier uur opstaan en begint het op werken te lijken. 

Om tien uur gisterenavond lag ik onder delen van mijn slaapzak. Ergens in de nacht ben ik er in gekropen. Rond vier uur hoor ik slechts enkele geluiden naast mij, meer niet. Dat klopt. Als ik om vijf uur mijn tent open is er helemaal geen buurman meer. Ik kom hem bij de toiletten tegen waar hij zachtjes al zijn spullen naartoe heeft gesleept. Netjes.

 's morgensvroeg met de hangbrug over de Soča

Bij mijn eigen tent doe ik nog een poging tot ontbijt met een kop thee en een stuk stokbrood met stukken half gesmolten plakken kaas. Sloveense kaas kan blijkbaar niet tegen temperaturen boven de dertig graden. Om kwart over zes verlaat ik de camping en een stuk frisser dan gisteren loop ik weer terug over de loopbrug naar de route aan de andere kant van de Soča.

Topdorp

Het dorp Drežnica is het eerste tussendoel van vandaag. Tot 25 graden is vannacht de temperatuur afgekoeld. Vreemd genoeg voelt het wel als een soort ochtendkoelte en schiet de wandeling over de keienpaden redelijk op. Toch blijft 25 graden ook om zeven uur 's ochtends warm genoeg om te gaan zweten. Een gammel bankje bij een waterbron is een goede rustplek. Van deze bron durf ik niet te drinken en toch geeft de nabijheid van water een verfrissende illusie.

Al snel na het kleine dorp Magozd komt de kerk van Drežnica in zicht. Dat is niet zo moeilijk want die torent flink boven de omgeving uit. Omhoog dus maar en kijken of er in de buurt van de kerk toevallig ook een kop koffie te krijgen is. Volgens de beschrijving in mijn gids moeten er wel een bar en enkele B&B's zijn. Ik temper mijn verwachtingen, want welke horeca is er om deze tijd al open?

Magozd om acht uur 's morgens

de kerk van Drežnica

Tegen half negen sta ik op de centrale kruising van bergdorp Drežnica. Een paar honderd meter terug zag ik aan mijn linker zijde wel de contouren van hotel Jelkin-Hram met aantrekkelijke parasols die op een terras duiden. Verleidelijk, maar om daar te komen moet je eerst weer iets afdalen en met een boog teruglopen. Jammer, een kop koffie zou wel lekker zijn. Dan valt mijn oog op een klein terrasje direct na deze kruising achter een scherm van wijnranken. Een meisje dat er vandaan komt denkt dat er alleen voor gasten geserveerd wordt. Toch maar even binnen vragen. Een aardige dame begrijpt mijn Engels en, nog belangrijker, mijn vraag om koffie. Het is goed, sterker het is prima, ik mag zelfs als ik wil mee ontbijten van het lopend buffet: "whatever you like". En ik loop wat af naar dat buffet. Een cappuccino, sinaasappelsap, broodjes kaas, of ik ook een gebakken ei wil, met hele dooier of scrambled. "Scrambled please". 

Naast mij zit een een Duits echtpaar. Ze lopen net als ik de Alpe-Adria-Trail, maar beperken zich tot enkele etappes. Helaas is hij ziek geworden door de warmte en gaan ze nu naar huis. Vervelend.

Ik ga nog niet naar huis. Na de cappuccino haal ik nog twee grote glazen jus d'orange. Heerlijk. Fantastisch zo'n onverwacht, niet besteld ontbijt. Drežnica kan bij mij niet meer kapot!

Uittocht uit Drežnica

Mijn uittocht uit Drežnica heeft zeker geen bijbelse trekken. Toch doen ze hier hun best om je aandacht zo lang mogelijk te binden. Na het kerkhof zie ik het brandweergebouw, prachtig te herkennen aan Sint Florian die in de landen rondom Oostenrijk vereerd wordt als martelaar en patroonheilige van de brandweer en beschermheilige tegen brandgevaar, lees ik op internet. Hij beschermt tegen brandwonden, onvruchtbaarheid, watersnood, en nog veel meer. Dat zijn de betere heiligen.

Een wisselende waardering roept een opeenvolging van standbeelden op. Bij de meeste is de mens de inspiratiebron. Vooral de naakte man met een zware stenenlast op zijn rug roept vraagtekens op. Waarom loop je met zoveel stenen op je rug? Draag je deze last vrijwillig of had je geen keuze? Waarom loop je met je hand voor je ogen? Ben je vertwijfeld? Kun je deze last of het leven niet meer aan of vind je het erg dat je geen kleren kon vinden bij de kringloop?

Die stenen op zijn rug lijken ook een beetje op een rugzak. Dat zinnebeeld bevalt mij minder, doorlopen naar het volgende beeld. Dit keer een vrouwenfiguur, met een naakte torso. Dat deel van het vrouwenlichaam herken ik nog, maar de overige anatomische vergrotingen of vergroeiingen roepen nog geen verklaring op.

Het beeld met de maaier is herkenbaar en brengt weer de rust om te beginnen aan de lange klim naar de zogenaamde Italiaanse kapel op de berg Planica mijn nieuwe richtpunt. Vijf kilometer verder en het hoogste punt van vandaag: 1220 meter. Even een kleine 700 meter klimmen. 

Italiaanse kapel

Na de fysieke en mentale oppepper van Drežnica gaat de eerste kilometer in Drežnica over gemakkelijk asfalt. Spoedig gaat de route over in een alsmaar stijgend breed gravelbospad met veel haarspeldbochten. Zo zigzag ik omhoog en zie Drežnica kleiner worden. De laatste vijfhonderd meter gaan in de volle zon steil omhoog over een eenpersoonsbreedpad. Hijgend en zwetend bereik ik rond twaalf uur de kapel. 

Hoewel het een kapel is ter ere van Maria is het meer een oorlogsmonument uit de Eerste Wereldoorlog. In 1916 is de kapel ter herinnering aan hun gesneuvelde kameraden gebouwd door Italiaanse militairen die hier aan het zogenaamde Isonzo-front lagen. De oorlog had in die tijd een ander tempo met ruimte voor dat soort initiatieven.

Koča na planini Kuhinja

Aangenaam en zonder grote inspanning is de afdaling naar de berghut Koča na planini Kuhinja (huisje/hutje op de Kuhinja alm). Lekker in de schaduw van bomen loopt het soepel naar beneden. Boven worden nog een paar eigenwijze koeien omtrokken en bij het verlaten van het bos wordt de imposante bergrug van de berg Krn zichtbaar. 

Daar ga ik alleen mooi naar staren, want ik wil naar een koud biertje op het terras van de hut. Het wordt de barruimte waar ik in alle rust deze aantekeningen maak terwijl mijn kamer nog een snelle schoonmaakbeurt krijgt. Het kost duidelijk meer dan een camping, maar het is wel lux om op ongeveer 1000 meter hoogte een eigen douche te hebben. Minder spannend is de voortdurende stroom Sloveense accordeonmuziek op de achtergrond. Het lijkt sprekend op de Oostenrijks uitvoering van deze bergmuziek, inclusief het bijbehorende blotte-billen-gezang. Maar als je ergens mag slapen op weer een snoeihete middag zie je veel door de vingers. Nog maar een bier.

Van Judith hoor ik dat de werkzaamheden voorspoedig verlopen. Morgen heeft ze weer rust en privacy, een kostbaar bezit tijdens een verbouwing. Onderwijl kijk ik naar de buitenste bergrug van Nationale Park Triglav. Indrukwekkend.

Morgen staat er in mijn planning een korte etappe naar Tolmin. Het enige wat mij hier benauwt zijn de temperaturen. Op een weerwebsite zie ik dat het in Tolmin al een paar dagen 35 graden is. Als ik vanaf deze berghut richting de Italiaanse grens kijk zie ik bruine mistige wolken, hopelijk geen bosbranden. Overmorgen gaat de route daar naar toe! Totaal andere overdenkingen als een week geleden met alle verbouwingsperikelen. 

terras Koča na planini Kuhinja

Voorlopig zit ik hier lekker op het terras van de hut. De zon is achter de bergrand gezakt en het wordt iets koeler. Nog een paar oude volhouders beginnen aan een volgende ronde bier. Verder zit er alleen nog het Italiaanse echtpaar dat ik vanmiddag bij de Italiaanse Kapel ontmoette. De avondrust daalt neer op Koča na planini Kuhinja. Nog maar even genieten van deze rust en mijn koude vleesschotel. Ik stop met schrijven. Ga weg wesp, jij hoort hier niet!

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2022

Hieronder de verslagen van voorgaande jaren:

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2020 

(van de Grossglockner naar Döbriach)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2021 

(van Döbriach naar Bovec Slovenie)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review