GR 10 - 2012; MANTET - REFUGE MARIALLES

Dit is een vervolgbericht in de serie over mijn wandeltrektocht in 2012 over het laatste stuk van de GR10. Het aaneengesloten verhaal staat ook in de aparte pagina GR10 - PYRENEEËN 2012 (zie de rechter kantlijn ).

GARAGEWINKELS ZIJN DE BESTE

Zaterdag 18 augustus, wandeldag 3

Mantet – Refuge Marialles

(8 uur incl rusten, ± 1020m klimmen, ± 840 dalen, ± 15km)

Na de goede nachtrust meld ik mij om 08.00 met ingepakte rugzak bij de gite. Ik ben op dit tijdstip de enige gast en doe mij te goed aan de stukjes 'pain' met de bekende jam. De hele pot thee gaat op om goed gevuld de wandeling te starten. Bij het afscheid mag ik na een uitleg van de gastvrouw nog een foto nemen van de aanstekelijke poster 'La vraie liberté c'est le vagabondage'.

Col de Mantet

Daarna begin ik een stuk sterker dan gisterenmiddag aan het restant van de klim door het dorp. Na twee straatjes moet ik nog inhouden om een kleine kudde schapen onder leiding van een matineuze herderin te laten passeren, maar vervolgens begint de echte klim naar de Col de Mantet.

Zo vroeg op de dag gaat het gestaag omhoog en drie kwartier later sta ik alweer 300 meter hoger. Er loopt dit keer een asfaltweg over de col. Dat maakt het mogelijk dat ik boven een wielrenner zie met een www.strukton.com-broek. Dat kan niet missen, dat moet een 'nl' zijn. Dus tijd voor 'wat doe jij hier? vragen'.  Als ook zijn uitgeputte collega boven is bied ik aan de bedwinging van deze col digitaal vast te leggen. Omgekeerd natuurlijk ook.

Py

De afdaling naar het bergdorp Py gaat redelijk gelijkmatig naar beneden en loopt grotendeels in de schaduw van bomen. Slechts twee andere wandelaars kom ik tegen. Ze hebben meer uitrusting buiten de rugzak dan erin en lopen ook navenant; nog langzamer dan ik. In Py zag ik ze later bij de bushalte hun lunch eten. Dat leek me geen toevallige plek.

Py is duidelijk groter dan Mantet. Voor de beeldvorming over welke dimensies we het hebben; Py heeft volgens de Wikipedia rond de honderd inwoners en het herdersdorp Mantet wel 30.

'Rond 1850 leefden hier meer dan 300 mensen, maar nog geen vijftig jaar terug leek het alsof Mantet niet zou overleven. Toen in 1964 eindelijk een smalle autoweg het afgelegen dorp verbond met de buitenwereld, maakten de laatste inwoners (3 families) van de geboden gelegenheid dankbaar gebruik om met hebben en houden dit te ver afgelegen dorp te verlaten. Mantet veranderde in een spookdorp tot zo'n 10 jaar later enkele jonge mensen besloten om hier een "nieuw" leven te beginnen.'

Maar de tijden gaan beter (of de crisis heeft deze dorpen nog niet bereikt). Voorlopig hebben ze ook in Py een gite, een restaurant en, en, een kleine winkel in  de aangepaste garage van het restaurant. Maar nog belangrijker, ze zijn heel commercieel in een niche gedoken: de wandelaar. De wandelaar die al dagen geen winkel heeft gezien en er voorlopig ook geen een tegen zal komen. 

De sortering is breed uitgestald zodat de garage een wat vollere indruk maakt, maar dan hebben ze ook alles wat je zoekt; gewone repen, mueslirepen, powerrepen, allerlei blikjes gekoelde limonade, kleine blikjes eten, kaas, worst en een bevestigend antwoord op mijn voorzichtige vraag of ze ook een gastankje hebben. Ton Joosten vond deze epicerie erg duur. Nou en. Overal heb ik gezocht maar hier hebben ze het tenminste. Ik heb ter ere van dit feest ook een sandwich jambon/fromage laten maken, die ondersteunt door twee koude blikken cola naar binnen ging. Wat smaakt zo'n ijskoude cola lekker als je met een rode kop van de hitte in het portiekje van de winkel mag zitten.

Refuge Marialles

Het eerste deel van de middag wordt gebruikt om van Py min of meer op gelijke hoogte naar de Col de Jou te lopen. Min of meer betekent eerst wat dalen, daarna langzaam omhoog, wat stappen over stenen, nog wat dalen en dan kort, maar stevig omhoog.

Tegen drie uur begon ik aan het laatste 3.5 km van de Col de Jou (1125m) naar de Refuge Marialles (1718m). Er zaten dus weer verschillende pittige klimstukken bij, maar bijna alles ging in de schaduw van een mooi pijnbomenbos. Wat ook aangenaam was, was een heel stuk langs een soort gekanaliseerde beek waar je pal langs liep. Je zou er zo in willen gaan zitten en je helemaal vol drinken. Dat heb ik 's avonds wel gedaan in de refuge, bij aankomst eerst een cola, voor de maaltijd een bier en tijdens de maaltijd zes glazen water.

gekanaliseerde beek op weg naar Refuge Marialles

In de omgeving van de refuge zet ik mijn tent na wat zoeken een stukje verder en hoger op een prachtige plek met uitzicht op de Canigou. Bij de refuge mag ik mee-eten. Het is er druk. Aan tafel tel ik zeker meer dan dertig gasten. Tijdens het diner van rijst met een mix van stukjes kippen- en konijnenpoot, maak ik kennis met een Deens echtpaar. Hij is 69 jaar, zij ziet er iets jonger uit. Ze lopen van refuge naar refuge en hebben dus een lichtere rugzak. Ze hebben wandelervaring in de Alpen en zij heeft zelfs de Camino naar Santiago de Compostella gelopen. Op dat moment wist ik nog niet dat ik ze nog verschillende keren zou ontmoeten.

Bivak een paar honderd meter voorbij Refuge Marialles
Op de achtergrond de Canigou.

Na het diner ga ik terug naar mijn tent en zie dat er tweehonderd meter verder, op de andere helling van deze col, nog twee tenten zijn bijgekomen. Voor de rest is het rustig. De drukte van de refuge drinkt hier niet door. In de refuge zal het een onrustige nacht worden. Ze gaan daar vroeg naar bed want velen willen morgen de Canigou beklimmen. De refuge is daar helemaal op ingesteld. Er is tijdens de maaltijd zelfs een schema gemaakt wie, hoe vroeg wil ontbijten. Het eerste ontbijt is om 06.30.  Ik maak nog wat aantekeningen en kijk nog wat naar de Canigou. Zal ik ook over de top gaan of gewoon het GR10 pad blijven volgen rond de berg?

Over een paar dagen het volgende dagverslag over de tocht naar Refuge des Cortalets; zal ik nu wel of niet over de Canigou gaan?

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 2012 - Pyreneeën oost - eindpunt Bayuls sur Mer