GR 10 - 2012; NAAR DE TOP VAN DE CANIGOU

Dit is een vervolgbericht in de serie over mijn wandeltrektocht in 2012 over het laatste stuk van de GR10. Het aaneengesloten verhaal staat ook in de aparte pagina GR10 - PYRENEEËN 2012 (zie de rechter kantlijn ).

NAAR DE TOP VAN DE CANIGOU

Maandag 20 augustus, wandeldag 5

Refuge des Cortalets (2150m) -Top van de Canigou (2784m) v.v.

(3 uur incl rondkijken, ± 634 m klimmen, ± 634 m dalen, ± 6 km vv)



'Ooit lid geweest van de padvinderij?' 

'Ik, heel, heel lang geleden bij de welpen. Verder ben ik nooit gekomen. Maar vanmorgen was ik er weer van. Alleen was het heel anders dan ik mij kan herinneren en ook anders, denk ik, dan tegenwoordig in Nederland.'

Catalaanse scouts

Na een goede nachtrust ben ik vanochtend om 06.30 opgestaan. Het plan is om meteen aansluitend de Canigou te beklimmen en na terugkeer vandaag nog door de te gaan met de GR10. Nadat ik ontbeten heb en mijn rugzak in de uitrustingskamer van de refuge mocht zetten, ga ik om 07.30 op pad.

Net voor mij is een groep scouts gestart. Ze zijn hier blijkbaar een paar dagen, want gisteren ben ik al een van hen, luid schreeuwend en nog net niet in paniek, tegengekomen op de klim in het bos boven de Refuge Bonne Aigue. Na zijn eerste geroep zag ik tussen de bomen door  iemand in een rood shirt op een pad rennen. Hij rende als een gek en in een angstaanjagend tempo over diverse paden. Daarna was ik hem kwijt maar hoorde ik hem wel roepen. Toen hij bij mij arriveerde volgde de gestreste vraag of ik ook andere scouts had gezien. Na mijn ontkenning stoof hij door omhoog op zoek naar de rest van de groep.  Ze hadden deze jongen zeker nog niet verteld dat angstig schreeuwen op een berghelling bij andere wandelaars een hele verontruste reactie oproept.

Op de flank van de Canigou ter hoogte van de Pic Joffre

De groep van vanochtend bestond uit ongeveer zeven jongeren van rond de zestien. Ze waren niet aan een uniform te herkennen. Wat wel opviel was de Catalaanse vlag die pontificaal aan een tak was geknoopt en daarmee uit een rugzak wapperde. In eerste instantie liepen ze nog als een groep een kleine honderd meter voor mij, maar na de Fontaine de la Perdrix werden de onderlinge afstanden tussen de scouts steeds groter.

Begin van het laatste deel van de beklimming

Hoewel dit de zo genaamde makkelijke kant is om te beklimmen moet je toch aardig omhoog. Halverwege de klim, tussen de Pic Joffre en het laatste wat steilere deel van van de beklimming, haalde ik de achterhoede van de scouts in en toen ik om ongeveer 09.00 op de top kwam waren de eerste daar net gearriveerd.

Topkruis

Het eerste wat ik zie is natuurlijk het kruis, maar meteen daarachter zie ik ook dat ik gisteren geen verkeerde beslissing heb genomen. Een groot deel van de klim vanuit die richting is zo te zien prima te doen, het venijn zit echter in het laatste steile stuk.

De top is niet zo erg groot. Er staat een oriëntatietafel en het meest prominent is het ijzeren kruis. Het kruis is volgehangen met Catalaanse vlaggetjes en allerlei pelgrim-achtige attributen. Zo hing er bijvoorbeeld ook een overlijdenskaart van een oma uit Nederland. Onderaan het kruis lag een takkenbos. 

Even later arriveert onaangekondigd de Ier die ik gisterenavond bij het eten heb leren kennen. Van hem  hoor ik dat dit dezelfde soort takkenbossen zijn die in de week voorafgaande aan het feest van 'Saint Jean' (Sint Jan-Johannus de doper) door vertegenwoordigers uit elk dorp van het departement naar boven worden gebracht en in deze kortste nacht van het jaar, de zonnewende, worden aangestoken op de top van de Canigou. Bij dagaanbreken op 23 juni daalt de groep af en verplaatst zich met brandende fakkels o.a. naar Perpignan om daar het grote vuur te ontsteken, dat ook dient om daarmee het vuur door te geven aan de andere St-Jan vuren.

Voor zover de vertegenwoordigers van de dorpen al niet het eigen dorpsvuur hebben aangestoken wordt het vuur doorgegeven van dorp naar dorp tot zelfs buiten het departement en tot in Spaans Catalonië aan toe.

Arrivée de la flamme par les enfants.

(foto van internet).

Cette fête catalane très symbolique est une nuit de joie, de partage et de fraternité.

Nationalisme

Toen ten slotte alle scouts boven waren werd ik getuige van een voor Nederlandse ogen  ongewoon 'regionaal nationalisme'. De Catalaanse vlag die vanwege de wind onderweg was opgerold, werd ontvouwd en met veel drama in de wind opgestoken. Daarna zetten ze met gestrekte arm en gebalde vuisten het Catalaanse volkslied in, waarbij met gemeende mimiek de Catalaanse zaak werd uitgedragen. Een Nederlander wordt hier wat huiverig van.

Het is mij de laatste dagen in ieder geval duidelijk geworden dat de Catalaanse identiteit zich zowel ten zuiden als ten noorden van de Pyreneeën uitstrekt en nog zeer levend is.
Van twee andere Catalaanse Fransen begrijp ik dat de top van de Canigou ook ieder jaar het einddoel is van de hardloop wedstrijd vanuit Vernet Les Bains. Dan zit de hele top tot wel vijftig meter verwijderd van het kruis stampvol.

Van een jarige scout krijgen de Ier en ik nog een cake. Een scout is nog zo vriendelijk om een foto van mij te nemen op deze heilige Catalaanse grond. Daarna ga ik tegen 09.30  naar beneden. Onderweg is de 'toeristische processie' op gang gekomen. Hele families met kinderen en ook wat groepen met oudere mensen komen mij steunend en hijgend tegemoet. Als ik de gezichten zie en het gesteun hoor zal lang niet iedereen de top halen. Zelf daal ik nu in een arrogant vlot tempo terug naar de Refuges des Cortalets. Onderscheid moet er wel zijn.
  
Over een paar dagen het volgende verslag over de aansluitende etappe op dezelfde dag naar de Refuge de Bantère

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 2012 - Pyreneeën oost - eindpunt Bayuls sur Mer