CE N'EST PAS NORMAL
Woensdag 22 augustus, wandeldag 7
Arles sur Tech – Col Cerda (9 uur incl rusten,
± 1140m klimmen, ± 360 dalen, ± 17 km)
Lopende douche
Vanochtend ben ik vroeger op pad gegaan. In het dorp heb ik eerst mijn voorraad eten bij de Spar aangevuld en dus mijn rugzak weer op gewicht gebracht. Bij het verlaten van Arles heb ik nog gekeken naar de restanten van de ijzerertsindustrie. Het lijken verlaten smeltovens en overslaginstallaties. Waarschijnlijk lang verwaarloost maar ik vind het toch interessant om te zien hoe ze dat vroeger organiseerden. Daarna verlaat ik het dorp via de loopbrug over de Tech.
Sinds eergisteren ben ik van de Top van de Canigou (2784m) afgedaald naar het laagste niveau sinds lang, Arles sur Tech (282m). De bergen die nu komen zijn minder hoog dan die in de afgelopen jaren. Maar de beklimming naar de eerste col, de Col de Paracolls, gaat van 282 meter naar 'slechts' 902 meter. Dat zijn dus nog steeds ruim 600 meters stijgen en nog behoorlijk steil ook.
Hoewel het pad aanvankelijk nog in de slagschaduw van de berg ligt, houdt dit tegen tien uur echt op en mag ik genieten van de zon en de warmte. Onderweg naar de top lijk ik wel een lopende douche. Ik word nog voorbijgestreefd door twee jongens met een mini-rugzakje. Op driekwart zitten ze uit te hijgen en ga ik ze weer met mijn beduidend grotere rugzak in mijn eigen trage tempo voorbij. Als ik passeer hoor ik 'Ce n'est pas normal'.
 |
| achter het gordijn zit de koelkast |
Na de rust op de Col de Paracolls gaat het weer langzaam naar beneden. Gelukkig loopt het pad in de schaduw van bomen. Even na 13.00 bereik ik dorstig de gîte d’étape 'Moulin de la Palette'. Het is er stil en het terras is verlaten. Er verschijnt niemand. Na wat rondkijken en roepen zie ik de aankondiging dat je jezelf mag bedienen.
Ik neem in de schaduw van een boom aan een van de tafels een lange lunchpauze, waarbij ik regelmatig terugkeer naar de koelkast. Na een bier, twee orangina's en een perrier dump ik € 10 in de blikken doos. Ruim betaald, maar ik heb ook ruim genoten van deze service in de middle of nowhere.
Col Cerda niet beestenvrij
Via Monthalba d'Amelie (543m) ga ik door richting de Col Cerda (1058m). Dat betekent weer het nodige stijgen. De Col Cerda ligt ongeveer halverwege tussen Arles sur Tech en het volgende gehucht op de route; Las Illas. Op een col is meestal wel een horizontaal stukje te vinden waar je een tent kunt opzetten. Het idee is om daar te overnachten. Bij Monthalba wordt je nog even in onzekerheid gebracht omdat er op de kaart een andere route staat. Ik heb de aanwijzing in de gids en de bewijzering opgevolgd en ben via de oude houtmolen Mouli Serradou gelopen.
Ik zie na Monthalba d'Amelie nauwelijks nog beken. Verder naar boven en op de col zal er zeker geen water meer te vinden zijn. Dat had ik al een beetje ingeschat en heb daarom al een leeg limonadeblikje meegenomen. Bij een laatste minieme mogelijkheid, een zeer ondiep beekje, kon ik zo met behulp van dat lege, plat gedrukte limonadeblikje water opscheppen. Met het advies van Engelsman Adam ingedachte heb ik eerst mijzelf helemaal vol gedronken en daarna de twee-liter waterzak weer gevuld. Dat moet voldoende zijn voor het eten vanavond op de col en voor morgen wanneer het pad nog verder stijgt.
 |
| zagerij van Mouli Serradou. Hoe ze ooit het hout naar het dal brachten is mij niet duidelijk. Het zal niet voor niets zo achtergelaten zijn. |
De rest van de route is niet echt spectaculair. Ik neus nog wat rond bij de restanten van de verlaten Mouli Serradou en klim daarna door naar de col waar ik tegen zessen aankom.
Het is een tegenvallende kleine col waar drie paden samenkomen op een plek ter grootte van een kleine rotonde. Positief is dat ik hier op deze stille plek zelfs verbinding krijg met mijn mobiel. Na het opzetten van de tent heb ik alle tijd voor het eten; een cup a soup vooraf, gevolgd door een omelet uit een zakje, twee kuipjes smeerkaas en koffie toe. Niet slecht boven op een berg.
Na nog wat sudoku's wordt het donker en ga ik maar slapen. Halverwege de nacht wordt ik wakker van een geluid. Op een van de drie paden nadert iets. Eerst is het geluid nog zacht, maar ik herken het wel van het bivak bij de Refuge de Coralets; doink, doink, doink, doink. Het moet een paard of een ezel zijn, weet ik zeker, denk ik. Het verhaal van Adam met al die paarden rond zijn tent schiet me te binnen. Dat verhoogt de stemming niet.
'Het beest' komt steeds dichter bij. Als het langs mijn tent wil dan is daar aan beide zijden slechts anderhalve meter voor. Doink, Doink, Doink, het beest staat nu naast mijn tent en ik zit recht op in mijn tent. Niet dat dat helpt maar twee millimeter tentdoek is ook niet veel en liggend voel je je helemaal kwetsbaar. Ik heb geen zin om naar buiten te gaan. Misschien schrikt zo'n beest dan juist. Ik hoop dat het op..., doorloopt.
'Het beest neemt een besluit en 'doinkt' gelukkig verder. Ik blijf nog enige minuten alert om er zeker van te zijn dat het een standvastig beest is dat niet snel op zijn besluit terugkomt. Gelukkig neemt het 'doinken' in volume af. De rust keert weer terug. Uiteindelijk moet ik weer in slaap zijn gevallen stel ik de volgende ochtend vast.
De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 2012 - Pyreneeën oost - eindpunt Bayuls sur Mer
Inderdaad een spannend verhaal. Weet je wel wat het uiteindelijk geweest is?
BeantwoordenVerwijderen