GR 10 - 2012; GîTE D’ЀTAPE DE BANTЀRE - ARLES SUR TECH

Dit is een vervolgbericht in de serie over mijn wandeltrektocht in 2012 over het laatste stuk van de GR10. Het aaneengesloten verhaal staat ook in de aparte pagina GR10 - PYRENEEËN 2012 (zie de rechter kantlijn ).

DEFINITIEF AFSCHEID?

Vervolg maandag 20 augustus, wandeldag 5

Gîte d’étape de Bantère - Arles sur Tech

(4,5 uur incl rusten, ± 50m klimmen, ± 1220 dalen, ± 10 km)

'Pas zes dagen bezig. Nog niet eens op de helft, maar het is zo intensief en veranderlijk, dat het lijkt en voelt of ik al twee weken weg ben. Het kost me nu al moeite om terug te halen wat ik op dag een en twee heb gedaan.
21.10, bijna donker. Ik ga eerst slapen en dan schrijf ik morgen wel verder.'
Dit waren de enige aantekeningen die ik gisterenavond, maandagavond, heb gemaakt. Alles wat ik over maandagmiddag na de beklimming van de Canigou tot de aankomst in de Gîte d’étape de Bantère schreef, heb ik pas dinsdagochtend genoteerd.

Nadere kennismaking

Gisterenavond na aankomst in de gîte had ik geluk dat ik een kwartier later al met  zes andere gasten mocht aanschuiven aan tafel. Onder de gasten het Deense echtpaar en een Frans echtpaar dat ik ook al eerder had ontmoet. Tijdens de tarte de pommes hoor ik van het Deense echtpaar dat zij boerin is geweest op de boerderij van haar ouders en hij overdag ambtenaar was en 's avonds ook de overall aantrok. Ze hebben de boerderij verkocht maar wonen nog in dezelfde omgeving. Als gepensioneerden hebben ze nu tijd voor deze wandelactiviteiten.

Na afloop van de maaltijd zijn de twee echtparen van plan gebruik te maken van de service van deze gite in de vorm van een grote  kuip met verwarmd water. Het ziet er niet verkeerd uit maar het is inmiddels bijna acht uur en ik ga daarom eerst op zoek naar een goede plek voor mijn tent. 

Eigen grasveld

De gitebeheerder heeft mij verwezen naar een parkeerplaats even verderop. Het blijkt een vlak grasveld te zijn voor de uitgang van een oude ijzermijn. Er is zelfs een buis waar water uitkomt. Het is er lekker rustig met een mooi uitzicht over het dal. Er zijn ook paaltjes waar je je camera op kunt zetten om met de zelfontspanner een foto te maken. Kortom, een prima plek. Zelfs het dreigende onweer, waar ik zo hard voor gelopen heb, is overgewaaid.

op de gemiddelde camping moet je verder lopen naar de wasplek

Vandaag, dinsdag, sta ik om 07.00 op en maak dus eerst de notities van de gisteren. Als ik dat nu niet doe dan ben ik kansloos om er thuis op mijn blog nog een beetje een verhaal van te maken. Daarna ga ik mij uitgebreid scheren en wassen en maak nog een foto. Rustig aan, geen haast, het is maar een korte route vandaag en in Arles sur Tech wacht als het goed is de eerste camping van deze tocht. Daar kan ik vanmiddag mooi wat douchen en mijn kleren eens goed wassen.

Afscheid

Uiteindelijk ben ik na negen uur op pad gegaan en dat was niet zo slim want het werd echt warm; 35 graden. En daarmee werd deze etappe van ± 10 km toch nog een inspanning. Aanvankelijk ging het prima, een stukje asfaltweg, even zoeken naar het juiste pad en na de Col de la Descargue een mooie vallei met veel bloemen, maar die ging snel over in een fikse afdaling zonder veel bovendekking.

mooi pad, maar na de boom midden op het pad
ging het echt naar beneden

Kort na de eerste rust passeer ik op een afgelegen plek voor de afleiding nog een soort commune-populatie die de flower power niet heeft meegemaakt en dan moet je dat misschien weer uitvinden.

De route gaat daarna afwisselend over bredere paden en smalle bospaadjes. 

Voor de tweede rust kies ik een mooi plekje bij een heerlijk koele beek. Ik zit daar lekker op een steen uit te rusten, wat te eten en te drinken en naar het geluid van de beek te luisteren als ineens het Deense echtpaar verschijnt. Ze hebben blijkbaar ook naar een rustplek gezocht want ze hangen meteen af. Na nog een kwartiertje kletsen besluit ik om weer verder te gaan. Gisterenavond was ik vergeten afscheid van ze te nemen. Omdat ze na Arles sur Tech met de bus naar Le Perthus gaan zal ik ze waarschijnlijk niet meer ontmoeten. Daarom geef ik ze nu ter afscheid een hand en wens ze een goede voortzetting van hun vakantie.

Andere vegetatie

Hoewel het stuk dat volgt op de kaart door een bos lijkt te lopen gaat het regelmatig over een breed pad waar je 'mooi' in de zon loopt. Links en rechts kom je overblijfselen van de vergane mijnbouw tegen. Vooral de kabel van de kabelbaan was blijkbaar erg lastig om op te ruimen. Op een kilometer of drie voor Arles sur Tech diende zich een vrij open passage aan met veel geel/witte zandstenen en rotsen. Daar straalde de warmte je zowel van boven als van beneden toe. Het steeg letterlijk naar je hoofd. Zoals in de gids al vermeld zie je nu ook kurkeiken verschijnen tussen de kleinere dennen en de overige bomen. We komen dichterbij de Middellandse Zee.

Fata morgana

Op de kaart heb ik gezien dat het campingteken aan deze (noord) kant van Arles sur Tech is ingetekend. Daar durf ik nog niet van uit te gaan omdat die tekens soms onnauwkeurig zijn ingetekend. Als ik het dorp nader, hoor ik kindergelach en geschreeuw zoals je dat kent van een buitenbad. Het zal toch niet waar zijn? Maar verdomd, als ik echt zicht krijg op de eerste buitenwijk zie ik een fata-morgana die niet verdwijnt als ik dichterbij kom. Daar gaan wij vanmiddag dus ook nog even naar toe! En aan de andere kant van de rivier zie ik caravans! Nog een klein stukje lopen en de oversteek over het riviertje via een baileybrug en voila ik zit op het terras van het campingrestaurant. Goed geregeld hier na zo'n warme wandeling.

Op het terras van het restaurant stromen binnen de kortste keren twee cola's langzaam maar gestaag naar binnen. Net als ik aan een, voor dit weer veel te warme steak-haché zit, komen zowaar de Denen ook om de hoek. Ze moeten eigenlijk naar een hotel in het centrum maar gelokt door de parasols zijgen ze met rode hoofden neer. Een half uur later neem ik weer definitief afscheid, maar nu met de uitnodiging eens te komen wandelen in Denemarken, wanneer het niet zo heet is. Ik hou het in gedachte. Mocht ik ze nog een keer tegen komen dan geef ik ze mijn kaartje.

Door de campingeigenaar wordt ik met een elektrisch karretje prinsheerlijk naar mijn plek gereden, direct bij de wasbakken, douches en wc's; een man met kennis van de behoeften van de langeafstandswandelaar.

Na de was en de douche zit ik nu in het andere deel van de fata morgana, het zwembad. Het zwemmen beperkt zich tot wat drijven. Ondanks de watertemperatuur van 28 graden koelt het toch lekker af. In de schaduw bekijk ik op het terras de route van morgen, schrijf mijn notities, maak een sudoku en staar wat om me heen.

Adam

Aan het begin van de avond sta ik anderhalf uur met een jonge  Engelse geschiedenisleraar bij het toiletgebouw van de camping ervaringen uit te wisselen. Deze Adam loopt de GR10 in één keer om daarmee geld op te halen voor een goed doel.
De verhalen over angstige momenten passeren ook de revue. Hij vertelde van de keer op het Plateau de Beille dat zijn tent na een korte afwezigheid bij terugkeer omringd was door paarden die met geen stok waren weg te jagen. Hoe hij ook schreeuwde of zwaaide, er gebeurde niks. Het advies van Franse wandelaars was om gewoon in de tent te gaan liggen. Hij had daar andere ideeën over. Op een gegeven moment, hij wist zelf niet waarom, sloegen ze allemaal op de vlucht. Hij lag daarna toch wat minder ontspannen in zijn tent.

Na mijn verhaal hoe ik vorig jaar achterna gezeten werd door een hele partij koeien had hij nog een andere. Onderweg werd hij aangeklampt door een ontdane dame met een verhaal over 'un taureau malade', een zieke stier. Toen hij met haar mee ging zag hij even later een boom met aan de ene kant een vrouw en aan de ander kant een stier. Afhankelijk  van de beweging van de stier bewoog  de  vrouw  tegenovergesteld mee, om de boom tussen hen in te houden. Op een gegeven moment is de stier weggegaan. Het slachtoffer was na afloop redelijk onthutst.  Je ziet het voor je. Het klinkt een beetje als een sterk verhaal, maar hij maakte niet de indruk op te willen scheppen.

Tenslotte had hij nog een verhaal dat je zou kunnen omschrijven als outdoor-verdwazing. Hij had een Engelsman ontmoet die in Frankrijk woonde. Deze man had kort tevoren de zogenaamde 'Tour de Mont Blanc' gelopen. Meestal duurt dat een dag of acht à tien. Vervolgens was hij enige dagen bij familie in Lille langs gegaan en daarna was hij aansluitend begonnen aan de GR10, waar je, als je echt doorloopt, toch minstens een dag of 40 à 45 over doet. Dezelfde man had ook al eerder Australië rondgefietst gedurende elf maanden.  Hier is volgens mij sprake van reisverslaving. Nooit meer ergens thuis, altijd onderweg, het is een way of life geworden. Tot mijn verbazing bleek de man getrouwd te zijn. Bij mij thuis hebben wij toch een ander beeld bij een huwelijk. Maar het is een keuze.

Definitief afscheid

Ik had zo lang met deze Adam staan te kletsen dat ik mij moest haasten om geld te pinnen en een restaurant te zoeken. Het oude centrum van Arles sur Tech is een wirwar van smalle straatjes en steegjes. Het koste me daarom nog enige tijd om de enige geldautomaat te vinden.
Toen ik om acht uur eindelijk weer vers geld had, ging ik terug naar een tuinrestaurant waar ik eerder voorbij gekomen was en dat een prettig indruk had gemaakt. Ik ging de tuin binnen en liep naar de toonbank om een plaats te vragen. Terwijl ik wachtte op de bediening hoorde ik achter mij 'psst, psst'. Ik draai mij om en zie in de schaduw van een prachtig bladerdak het Deense echtpaar en aan de neventafel het Franse echtpaar dat ik ook al twee avonden was tegengekomen. Ik wordt direct aan tafel uitgenodigd en hoewel ik een gang achterloop is dat geen enkel probleem. Ik bestel een 'Assiete Catalane', een pastei met plakken jambon, heerlijk. Als hoofdgerecht neem ik zalm met een pittige saus. 

Beide echtparen besluiten hier hun wandeling. Van de Denen weet ik dat al. De Fransen zijn door hun vakantiedagen heen. Er wordt teruggekeken op de tocht en ervaringen uitgewisseld. Op deze manier verloopt de avond onverwacht veel gezelliger dan gedacht. Erg laat, ruim na tienen, nemen we afscheid. Dit keer echt definitief.

Over een paar dagen het volgende verslag over een onrustige nacht op een eenzame col