Trektocht Cape Wrath Trail 2024: Review, - ervaringen en tips

Review kennismaking
Cape Wrath Trail

pad richting Loch Nevis

Enkele Ervaringen en Tips

Kennismaking Cape Wrath Trail

Na mijn Alpe Adria Trail viel de keus op de Cape Wrath Trail. Niet voor beginners staat er in de gids. Met toenemend ontzag las ik de beschrijvingen. Ik koos ervoor niet de hele CWT in één keer te lopen, maar voor een verkorte versie over de twee startroutes van Fort William naar Morvich. Een soort voorzichtige kennismaking.

Samenvatting tochtbeschrijving

Voor deze korte tochtbeschrijving gebruik ik elementen uit mijn aankondigingsblog en mijn terugblik:

De trail loopt van Fort William naar de afgelegen vuurtoren van Cape Wrath. De afstand van de hele route varieert en lijkt soms afhankelijk van de verteltrant van de blogschrijvers. Ian Harper spreekt in zijn gids over 230 miles (370 km) terwijl ik op een ander blog 280 miles lees. Beide zijn mogelijk, want de trail volgt geen officieel vastgestelde route en is niet bewijzerd. Je kunt hem dus net zo lang maken als je wilt.

Je trekt door het afgelegen noordwesten van Schotland in een bergachtig landschap met de bekende boomloze hellingen en glooiingen. De route is uitdagend omdat het veel door drassig terrein gaat. Ook moeten regelmatig beken worden overgestapt of doorwaad. Maar de grootste uitdaging wordt het weer genoemd.  

Routegids

Via internet heb ik de Engelstalige Cicerone gids 'Walking the Cape Wrath Trail' van Iain Harper gekocht. Het is een klein boekje, niet te zwaar. In een eerlijke inleiding gaat hij in op de zwaarte, de omgeving, heen- en terugreis, beste jaargetijden, accommodaties, veiligheid, financiën, telefoon- en internetverbinding. Hij heeft de route in etappes, stages, verdeeld die soms een of twee dagen beslaan. Voor mij soms drie. Zijn kaartjes en gehanteerd routeverloop zijn duidelijk. Erg behulpzaam zijn de per etappe opgelijnde afstand, hoogteverschil, gemiddelde duur, terreinkarakteristiek, accommodaties en goede kampeerlocaties. Het gedeelte waarin 'mijn' etappes stonden heb ik eruit gescheurd en meegenomen.

Etappeplanning

Bij de voorbereiding heb ik voor de planning gebruik gemaakt van de Appendix A van de gids. Bij de genoemde etappes geeft Ian Harper de afstand en vermoedelijke duur. Met mijn trage tempo ben ik uitgegaan van de langste duur. Dan nog deed ik meer uren over mijn trajecten dan vooraf ingeschat. Het lopen over de moerassige ondergrond in combinatie met klimmen en dalen kostte meer inspanning. De hoogtemeters zijn met enig rekenen af te leiden van de hoogteschetsen die per etappe in de gids zijn opgenomen. 

Dit alles eind mei-begin juni, omdat daarna volgens Harper de beruchte midges, kleine agressieve steekmuggen, volop in de aanval gaan. Tijdens mijn West Highland Way in 2007 heb ik daar voldoende onder geleden. Dus heb ik deze aanbeveling volledig overgenomen. Bovendien zijn dit de maanden met verhoudingsgewijs de minste regen en het meeste daglicht. 

Mijn route:
heen: van Fort William via Glenfinnan naar Morvich
terug: van Morvich via Invergarry naar Fort William

Oriëntatie

Harper raadt de trail niet aan voor minder ervaren wandelaars. Je moet een goede conditie hebben, niet terneergeslagen raken door nattigheid en goed kunnen navigeren. Dat laatste vooral met kaart en kompas, omdat er op veel plekken geen internetontvangst is. Tijdens het lopen heb ik mij georiënteerd met de all weather Harvey-kaart 'Cape Wrath Trail South'. Die bedekt de routes en alternatieven van Fort William naar Strathcarron. Ik vond het een prima kaart. 

Zowel in de Cicerone gids als op de Harvey kaart wordt de kwaliteit van het pad met verschillende tekens zichtbaar gemaakt. Van 'on track', 'on path', 'indistinct path', 'no visible path'. Indistinct, vaag, viel in de praktijk mee. Zelfs waar 'no visible path' is ingetekend waren in de praktijk sporen van voorgangers te zien. Dat is niet altijd een garantie dat je op het juiste pad loopt. Zie mijn conclusie op wandeldag 5 richting Barisdale: "De sporen van voorgangers zijn doorgaans goed te volgen. Maar of die sporen altijd de beste keuze zijn moet je regelmatig controleren". Mijn kompas heb ik in dertien wandeldagen slechts één keer ter controle gebruikt.

Tevoren had ik gebiedsdelen vanuit Google maps als offline kaarten naar mijn mobiel gedownload. Ik heb ze uiteindelijk niet gebruikt. Eén keer heb ik het gecontroleerd in een gebied zonder een mobielnetwerk. Het GPS-signaal kwam goed door en de getoonde positie kwam keurig overeen met mijn werkelijke locatie.

Het weer

In de gids staat: De vraag is niet of het gaat regenen, maar wanneer, hoe lang en hoe hard. Het drooghouden van schoenen wordt al bij voorbaat onbegonnen werk genoemd. Waterproof-sokken worden aanbevolen. Verder kan het ook aardig waaien. 

In werkelijkheid heb ik slechts op twee dagen lichte regen gehad. Een geluk dat ik zeer waardeerde. Ondanks die betrekkelijke droogte was er nog voldoende vocht in de ondergrond om je zwaar te laten lopen. Dus met regen moet het nog meer inspanning kosten en zijn de beken niet zo makkelijk over te stappen als tijdens mijn wandeling. Ik heb zeker baat gehad bij mijn waterproof sokken, omdat mijn goede wandelschoenen toch na zes dagen helemaal doorweekt waren. Regelmatig zag ik ook wandelaars met lage schoenen, die nat mogen worden. Kledingstukken wassen heb ik niet gedaan omdat het weer te fris was om ze te laten drogen.

mijn overnachtingslocaties

Kamperen/overnachten

Er mag vrij gekampeerd worden. Dat klinkt mooi, maar op een moerassige ondergrond wil je niet liggen. Ook de hellingen vallen grotendeels af. Daarmee worden de potentiële tentplekken flink gereduceerd. Zelf heb ik mij laten leiden door de aanbevelingen van Harper. Verder zijn er bothies, (spreek uit: botties), een soort onbemande primitieve berghuisjes, soms voormalige herdershutten of boerderijtjes. Ze zijn niet altijd even schoon en de (stapel) bedden zijn houten stellages zonder matras. Ik wilde daar niet van afhankelijk zijn en heb alleen daarom al mijn tent mee genomen. Dat gaf mij tijdens mijn tocht daadwerkelijk vrijheid om van mijn planning af te wijken. 

Verder stond ik een keer voor een gesloten deur (Corrlarach) en bij Corryhully, ten noorden van Glenfinnan, kwamen er 's avonds tegen inval duisternis nog trekkers binnen met de nodige geluiden. Daarna heb ik verder gekozen voor de privacy van mijn tentje. 

bothy Camban tussen Morvich en YH Glen Affric

een van de twee slaapvertrekken in bothy Camban

Ik heb geen gebruik gemaakt van de enkele B&B's en hotels. Op mijn route bevonden die zich met name in de omgeving van Shiel Bridge en Morvich. Daar zag ik ook 'no-vacancies' bordjes. Eind mei, begin juni schijnt een drukke periode te zijn. Nog een reden om een tent mee te nemen. De campsite in Barisdale is basic, de naastgelegen bothy is luxer dan de meeste anderen.  De Morvich campsite is prima. 

Kintail Crafts tussen Shiel Bridge en Morvich

Voeding en drinkwater

Na Fort William is er pas na dagen een klein winkeltje in Shiel Bridge-Morvich, de Kintail Crafts shop. Daarom nam ik voor zeven dagen eten mee, in de verwachting dat ik de overige dagen ergens in een vorm van horeca kon eten en in een enkel winkeltje mijn voorraad zou kunnen aanvullen. Tot mijn blijdschap had Kintail Crafts poedermaaltijden van Adventure Food en Firepot.

Drinkwater heb ik uit de beken gehaald en er geen problemen door gekregen. Pas de laatste drie dagen in de Great Glen heb ik water uit kranen getapt. Bij de schutsluizen in het Caledonian Canal zijn sanitairgebouwtjes, sommige met een kraan aan de buitenkant.

Flora en fauna

Groen, licht groen. Dat is wat mij het meest zal bijblijven van deze inspannende trektocht. Al die vrijwel kale heuvels, bergen en dalen met die overweldigende licht groene uitstraling. Magnifiek. Dat die speciale groenheid ook komt door de moerassige mosondergrond maakt het lopen door moerasgrassen en heide zwaar. 

Een voordeel van mei is de bloeiperiode van de rododendron. Een echt kenmerkende plant in het Britse landschap, die hier de struikvorm regelmatig ontgroeit en zo hoog als bomen opklimt.

Hier en daar zijn omheinde pogingen om bomen beschermd tegen vraat van herten op te laten groeien. Herten kom je regelmatig tegen. Ze zijn blijkbaar gewend aan wandelaars en lopen nauwelijks weg. In tegenstelling tot de Pennines zie je hier geen schapen. Opvallend vond ik het om overal de koekoek te horen. Met uitzondering van de meer bewoonde Great Glen, hoorde ik ze overal roepen. Het leek wel of ze met mij mee vlogen.

De midges waren meer aanwezig dan ik uit de meldingen in de gids had gehoopt. Mijn benen zaten onder de bulten. Verschillende keren heb ik mijn hoofdnet bij de tent gedragen. Wandelend heb je nauwelijks last van ze. Voor het eerst had ik ook last van teken. Met een tekenverwijderaar kon ik ze vooral van mijn benen afhalen. Volgende keer zal ik een spiegeltje meenemen om ook de achterzijde te controleren.

Wandelaars en drukte 

Verschillende dagen tussen Fort William, Glen Finnan, Shiel Bridge ben ik nauwelijks andere wandelaars tegengekomen. Dat laat je de afgelegenheid en de geïsoleerdheid van dit gebied, vooral in Knoydart, voelen. Je moet er tegen kunnen om in stille valleien in je eentje de nacht door te brengen. Bijzonder worden dan de onverwachte ontmoetingen. Meestal kortstondig zoals de Nederlanders bij een doorwaadbare plaats in een riviertje in de verlatenheid van een grote vallei. Zij aan de ene, en ik aan de andere kant.

Tegen de stroom inlopend op de alternatieve startroute van de CWT waar ook de Affric Kintail Way loopt ontmoette ik meer mensen. Ook op de meer belopen Great Glen Way was het drukker. Op zondag 2 juni werd ik ingehaald door een zeker vijftigkoppige wandelgroep. Mijn verwachting is dat het tussen Morvich en Cape Wrath zeer rustig zal zijn.

Fysieke prestatie

Ik vond het een zware tocht, op de grens van mijn kunnen. Wat niet mee werkt is het relatieve tekort aan voeding, dat moeilijk te compenseren is met gedroogde poedermaaltijden met ongeveer 600 calorieën. Of ik deze Cape Wrath Trail ga voltooien weet ik nog niet. Normaal zou het mijn eer te na zijn, maar met het stijgen der jaren, nemen de krachten niet toe. Toch blijft een voortzetting trekken door dezelfde uitdaging. Het trekt wel. We zullen zien.

Ik hoop dat je wat hebt aan deze indrukken. Mocht je de CWT gaan lopen dan wens ik je veel wandelplezier en hoop dat je trektocht een mooi avontuur wordt. Succes!

Zie ook 

https://www.capewrathtrail.org.uk/ 

https://www.walkhighlands.co.uk/cape-wrath-trail.shtml#

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Trektocht Cape Wrath Trail 2024: Terugblik

Terugblik

eind juni 2024

in de omgeving van Greag Ghlas, onderweg naar Youth Hostel Glen Affric

Terugkeer
In 1992 maakte ik een fietstrektocht door Noord-Engeland en Schotland. Van Newcastle, via het Lake District en Fort William naar John O' Groats en terug over Edinburg. Toen genoot ik al van de vrijheid, van de groene heuvels, van de natuur.

John O'Groats 1992

Op de terugvaart naar IJmuiden ontmoette ik twee achttienjarige jongens met enorme rugzakken. Niet alleen daarvan was ik onder de indruk. Nog meer van wat ze gedaan hadden; de Coast to Coast Walk. Van de westkust van Engeland naar de oostkust, van de Ierse Zee naar de Noordzee, ongeveer driehonderd kilometer lang. Wow. Dat wilde ik ook, want tijdens het fietsen had ik mij al verschillende keren afgevraagd hoe het er boven in de heuvels en bergen uit zou zien. In 1995 besloot ik zelf de Coast to Coast Walk te lopen. Dat beviel uitstekend.

op de randen van de Yorkshire Moors, 1995

Na nog een aantal wandelingen in Groot-Brittannië, waaronder de Pennines Way in 2006 en de West Highland Way in 2007, maakte ik de overstap naar de Pyreneeën, gevolgd door de GR20 op Corsica, verschillende tochten in de Alpen, Lapland en IJsland. En nu ben ik weer terug geweest in een landschap dat herinnert aan die eerste wandelingen.

Kennismaking Cape Wrath Trail

Na de Alpe Adria Trail viel de keus op de Cape Wrath Trail. Niet voor beginners staat er in de gids. Met toenemend ontzag las ik de beschrijvingen. Ik koos ervoor niet de hele CWT in één keer te lopen, maar een verkorte versie over de twee startroutes van Fort William naar Morvich. Een soort voorzichtige kennismaking. 'Ik ben benieuwd' was de afsluitende zin in mijn aankondigingsblog van dit voornemen met de ruwe beschrijving van de trail. 

Dat ik dit blog schrijf toont dat ik weer heelhuids terug ben. De blogs met de belevenissen zijn inmiddels geschreven en door velen gelezen. Dat schrijven was weer een herbeleving van het genoegen, het plezier, en soms ook de mindere momenten. Voor mensen met soortgelijke plannen zal ik nog een samenvatting maken met mijn ervaringen en tips. Bijzonder om op onze vijfentwintigste trouwdag vanaf een pier van Laggan Locks met de mobiel net op tijd een netwerk te hebben en van veraf toch even dichtbij te zijn. Ik bedank Judith voor de vrijheid en ik dank iedereen voor de aanmoedigingen en de reacties op mijn blogs. Hartverwarmend.

Over een paar jaar zal ik deze aantekeningen weer een keer doorlezen en terugdenken aan het gesop over de moerassige stukken en de stille nachten in mijn tentje ergens in een verlaten vallei. Met vrees begon ik aan deze trektocht. Red ik dit wel? Elke dag kwam ik weer een etappe verder. Namen van bothies die ik in de maanden ervoor in de gids had gelezen en op de kaart opgezocht, kregen een gedaante. Met enige verwondering en trots keek ik na een paar dagen op mijn planning, ik kom steeds verder!

De CWT voldeed aan alle wensen die ik in 1992 al had en bood ruim dertig jaar later hier en daar zelfs teveel. De komende tijd zal ik eens rustig gaan nadenken of ik volgend jaar de rest van de CWT ga lopen. Stiekem weet ik het al.

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW

Trektocht Cape Wrath Trail 2024: van Gairlochy Locks naar Ben Nevis Holiday Park bij Fort William

  Maandag 3 juni 2024, wandeldag 13

van Gairlochy Locks naar Ben Nevis Holiday Park bij Fort William
4 uur inclusief pauzes, ± 10 km,
nauwelijks klimmen of dalen
temperatuur: van 12 graden s' morgens tot 19 's middags
hele dag droog

Laatste wandeldag

Ben Nevis gezien vanaf de Gairlochy Locks

Great Glen Way 

Voor mij zijn deze laatste wandeldagen over de Great Glen Way terug naar Fort William een mooie rustige 'uitloop' van de etappes over de Cape Wrath Trail. Toch zou ik terugkijkend een opstart over Glenfinnan prefereren boven deze alternatieve aanloop naar Morvich. Het duurt via deze comfortabele stroken te lang voordat je in de CWT-sfeer komt van ruw en moerassig heuvellandschap.

verlaten Gairlochy Locks

Dagsluiting in Gairlochy

Gisterenavond heb ik mijn aantekeningen nog wat aangevuld met enkele afsluitende zinnen, die de opmaat zijn naar vandaag: Ik wil eigenlijk wat gaan slapen, maar doe het niet anders wordt ik vannacht uitgerust wakker. Laat ik nog wat gaan kijken bij de sluis. De verveling slaat nu al toe. Er is hier verder niemand. De sluiswachter is naar huis. Ik kan natuurlijk het nieuws gaan lezen op mijn mobiel, maar dat wil ik niet. Dan wordt de zalige onwetendheid van deze trektochtcocon verbroken. Ik wil nog één dag langer helemaal hier zijn. Overmorgen tijdens de reservedag ga ik de knop omzetten. Vanavond Cashew Nasi. Wist niet eens dat het bestaat. Daarna nog wat lezen op mijn e-reader.

Steeds meer luxe

Niks e-reader gisterenavond. Om halfacht ben ik gaan liggen en direct in slaap gevallen. Met enkele onderbrekingen ruim tien uur geslapen. Het is nu tien over zes, laat ik maar opstaan. Zo meteen eerst de luxe van een Dixie-wc. De beschaving komt steeds dichterbij. Kan ik dit nog wel aan?

deze foto van wc is nog gisteren genomen met bewolkt weer

Eerst een laatste papontbijt aan een ronde picknicktafel op de kop van Gairlocky Locks. Op dit open stuk voldoende wind om de midges in afwachtingsposities tussen de struiken te houden. Net als eergisteren is het weer tijd voor een zonnige dag. Het wordt hier steeds beter terwijl het in Nederland regent. Het past helemaal bij mijn geluk met het weer, stralende zon op de laatste dag. Wel met een koude tegenwind, maar je moet niet alles willen.

ontbijt met op de achtergrond de Ben Nevis in een stralende ochtendzon

Vanochtend bij het opstaan heb ik bij dit zonnige weer meteen foto's gemaakt van de zwarte rotsachtige Ben Nevis in de omlijsting van de omringende groene heuvels. Meestal ligt de top van de hoogste berg van Groot-Brittannië in de wolken. Nu kun je van hieruit aan de noordzijde hier en daar nog sneeuw zien liggen. In 2007 ben ik naar de top van de Nevis geklommen. Eenmaal de stoet toeristen op slippers, opa's en oma's met kleinkinderen voorbij ging het op het laatst in de sneeuw naar de top. De dagjesmensen hebben dan allang afgehaakt.

de commando's liepen hier in WO-2 al over de brug

Nog wat foto's van de entourage van het Caledonian Canal bij Gairlochy en dan gaan de laatste kilometers eraan. Net als gisteren gaat het wandelen een stuk sneller dan op de echte CWT. Dat kan ook niet anders met een mooi vlak jaagpad. Voor een Nederlander niet vreemd om langs een kanaal te lopen, maar dit kanaal ziet er in deze heuvels al 'meanderend' heel anders uit tegen de achtergrond van groene heuvels en in de verte de Ben Nevis.

rechts het kanaal met onder het jaagpad
een wateroverloop naar River Lochy links

Ze hebben hier zelfs aquaducten waarmee beken onder het kanaal door worden geleid naar de parallelle River Lochy. Mooi om te zien. Bij Moy Bridge nog even een blik op een schilderachtig huisje dat waarschijnlijk ooit van de brugwachter is geweest. Schilderachtig als je niet te scherp kijkt en de slijtage en leegte door de rododendrons laat camoufleren.

Moy Bridge

En zo banjer je maar door in de ochtendzon, zwaait naar de toeristen op de plecht van een binnenvaartschip, rust een paar keer, en vraagt je af van wie de bril is op een putdeksel. Fietsers passeren mij vanuit de tegenovergestelde richting. Misschien ook wel bezig met Lands End-John O' Groats. Met de wind mee hebben ze er vaart en zin in. Ik groet ze allemaal. Het is mijn laatste dag en wie kent ze niet deze avonturiers.

terugblik over het kanaal

terugblik over het kanaal

Eerder dan gedacht bereik ik de Neptunes Staircase, een achttraps schutsluizenrij, waar ik even kijk naar het schutten van enkele zeiljachten, waarvan er een uit Nederland. Zij hebben het gebracht tot hier. Ik ook.

Neptunes Staircase

Het bereiken van de Neptunes Staircase is gevoelsmatig het einde van mijn trektocht, mijn voorzichtige kennismaking met de Cape Wrath Trail. I did it. Pipes and Drums staan klaar om mij feestelijk naar Fort William te begeleiden. Totdat ik mijn ogen open doe en nog steeds naast schutsluis drie van de Neptunes Staircase sta. Laat ik maar op zoek gaan naar de camping op mijn kaart. Kijken of die echt bestaat, want dat ben ik thuis vergeten op internet te controleren. Goochem.

Met wat vragen aan bewoners sta ik al om halftwaalf in de receptie van Ben Nevis Holiday Park en staat om twaalf uur mijn tent op een veld langs de River Lochy. De rest van de middag gaat op aan een douche, een sandwich-lunch, slapen. Na een week was de douche meer dan welkom. Met zeep en tandenpoetsen. Dat het bestaat wist ik echt nog wel, maar het weer meemaken is een groot genoegen. En dan ook nog een schone onderbroek, de laatste. In mijn meest schone shirt loop ik terug naar de tent waar ik Judith informeer over al deze hoogtepunten.

De middag sluit ik af met een verkenning van de route naar het busstation; drie kilometer, krap een uur. Op gevoel vind ik de markeringspalen van de Great Glen Way weer terug. Ze leiden me door Inverlochy, met van die typisch Britse huizen. Na een uur sta ik bij het busstation en vind het perron voor overmorgen.

Direct door naar luilekkerland, supermarkt Morrisons: twee gevulde donuts met zoetzure cream, zes Marsen voor je weet maar nooit, vier kant-en-klaar boterhammen als ontbijt voor morgen, een cola en een zak gemengde noten als ik toch nog trek krijg. De donuts gaan buiten in een parkje meteen naar binnen. Alles staat in de compensatiestand, aanvullen van de uitgeputte energievoorraad.

's Avonds ga ik naar het parkrestaurantje. De pizza valt tegen, te hard. Het garlic bread smaakt nergens naar. Een paar uur in de bewoonde wereld en alweer klagen over het eten. Het went te snel. Misschien ga ik morgen weer douchen. Dat mag best denk ik. En misschien weer naar de supermarkt voor andere lekkernijen. Ik neem nog een bier, ik hoef morgen toch nergens heen. Morgen een terugblik schrijven, mijn trektocht zit erop! 

aan het eind van wandeldag 13 staat mijn tentje
op Ben Nevis Holiday Park 

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW