Trektocht Cape Wrath Trail 2024: van doorwaadbare plaats in de Allt a Choire Reidh via Shiel Bridge naar Morvich campsite

  Dinsdag 28 mei 2024, wandeldag 7

van een doorwaadbare plaats in het riviertje Allt a Choire Reidh
via gehucht Shiel Bridge naar Morvich campsite
9 uur inclusief pauzes, ± 17 km + 6 km,
± 560 m klimmen en ± 750 m dalen
temperatuur: van 10 graden s' morgens tot 14 graden 's middags
vrijwel hele dag droog, één licht buitje

Zicht van bealach (col) Coire Mhalagain in noordoostelijke richting

Zwaarste dag

Geluk

De wereld hangt van geluk aan elkaar. Meestal, vaak, soms, in ieder geval vandaag.
Geluk 1. Bij het vier bij tien meter grote Kintail Crafts winkeltje tussen Shiel Bridge en Morvich verkopen ze naast Schotse kleding ook levensmiddelen en 'on top' een plank met Adventure Food en Firepot gedroogde maaltijden.

Gedroogd eten bij Kintail Crafts. Wat was ik er blij mee.

Met drie extra maaltijden kan ik de rest van de trektocht zonder voedselzorgen voortzetten. Ontbijten in deze vorm had de oude man niet. Daarom maar overgaan op Quaker havermoutzakjes. Verder trakteer ik mijzelf op drie Snickers. Eentje haalt de uitgang niet.

Geluk 2. Ik sta op een echte camping en heb mij na een week gedoucht. Heerlijk heet en heerlijk lang. Een week niet douchen doet mij denken aan de vijftiger jaren van de vorige eeuw toen dat bij ons thuis en bij alle buren nog heel gewoon was. Sterker, we hadden geen echte douchecabine, maar een lavet, een soort granieten kuip. Eigenlijk zijn mijn kleren wel vuil, maar mijn lichaam niet echt. Alleen mijn benen zijn niet echt schoon en zitten onder de jeukende midgesbulten. Dat komt door de derde dag toen ik in korte broek liep.

Met de gematigde temperaturen hier zweet je nauwelijks. Ook de regen zorgt dat je gezicht en handen regelmatig 'opschonen'. Een nadeel van dit klimaat is wel dat je niet aan kleding wassen toekomt. Je krijgt het niet meer voor de volgende dag droog. Voor mijn sneldrogende, grotendeels polyester onderbroek is het sowieso te laat. Na jaren trektochtdiensten zit er na deze week een gat in. Die gaat samen met het afval van vier dagen Adventure Food zijn Waterloo in Morvich vinden. Hij rust en stinkt in vrede.

Pitstop at Kintail

Geluk 3. Al voor de tocht had ik voor de voedingsplanning de avond in Shiel Bridge/Morvich ingeroosterd als een restaurantmaaltijd. Toen ik vanmiddag Kintail Lodge Restaurant en het wegrestaurantje Pitstop at Kintail passeerde, zag ik dat dit een goed besluit was. Dus 's avonds begin ik om kwart over zeven in mijn schoonste shirt het twee kilometer terugwandelen naar de Pitstop. Even vanmiddag niet voldoende uitgezocht, de Pitstop is al sinds vijf uur vanmiddag dicht. Shit.

Het Kintail Lodge Hotel-Restaurant

Dan toch nog maar een kilometer verder naar Kintail Lodge Restaurant. Om de stemming te verhogen informeren terugkerende restaurantbezoekers mij dat je alleen binnenkomt met een reservering. Maar misschien dat ik, nu het wat later is geworden, een kans heb. Dat zijn opbeurende berichten om acht uur 's avonds met een rammelende maag. Het restaurant is in ieder geval open dus toch maar doorlopen. Bij aankomst worden excuses gemaakt, ze hebben nog slechts één klein eenpersoonstafeltje vrij. Nou geen probleem, excuses meteen geaccepteerd. Als ik dit geluk weer niet had zou ik zes kilometer voor niets extra hebben gelopen en als nog een poedermaaltijd moeten maken.

Nu gaan ze voor mij in de keuken aan het werk voor een heerlijke uiensoep en daarna een Puff Pastry Pie of the week with mixed vegetables. Maar eerst een flinke bier. Meteen weer praatjes nu ik binnen zit aan mijn vijftig bij vijftig centimeter tafeltje. Mooi tijd om deze aantekeningen te maken en mijn geluk te beschrijven. Heerlijk, laat maar komen die soep.

Buren

Er is vandaag ook nog gewandeld in de glens tussen de heuvel- en berghellingen. Toen ik gisteren aan het eind van de middag mijn tent opzette bij de doorwaadbare plaats in het riviertje Allt a Choire Reidh verwachtte ik weer een solitaire overnachting. Wat schetst mijn verbazing als ik om halfzeven een vrouwenstem hoor die het geruis van het riviertje overbrugt. Ik rits mijn tent open en zie aan de andere kant van de doorwaadbare plaats een jonge man en vrouw een tent opzetten.

de volgende ochtend om halfzeven eerst maar een foto

Na een eerste begroeting volgt al snel de vraag "Where are you from?". "We are from the Netherlands". "Oh, je bedoelt uit Nederland". Een korte stilte, gelach en de vraag "Waar kom jij vandaan"? "Vandaag vanuit Barisdale". "Nee, in Nederland". "Vlakbij Amersfoort". Dat reken ik voor deze gelegenheid goed. "Wij uit Deventer". Na deze plaatsbepaling en de verbazing dat je in the middle of nowhere naast Nederlanders slaapt, blijft ieder aan zijn kant van de rivier, waarna ik nog wat aanvullende verkenningen doe naar alternatieve oversteekplaatsen. Als de rivier morgenochtend niet lager staat wordt dit de eerste echte doorwading.

Doorwading

Om halfacht trek ik mijn speciaal hiervoor meegenomen sandalen aan, rol mijn pijpen op tot kniehoogte, hang mijn met de veters aan elkaar geknoopte schoenen om mijn nek en loop met steun van de stokken naar de overkant. Wel de heupriem van de rugzak los voor het geval je valt. Allemaal geleerd boven de poolcirkel in Noord-Zweden op de Kungsleden in 2015 en herhaald in IJsland op de Laugavegur in 2019. Veel voorbereiding om binnen een halve minuut aan de overkant te staan. 

klaar voor de doorwading, maar mijn fototoestel vindt het te eng

Na de doorwading zijn de buren ook op en hoor ik dat gisteren hun eerste wandeldag was. Ik begrijp dat ze na de landing van het vliegtuig in Inverness aansluitend met de bus doorgereisd zijn naar Shiel Bridge en meteen zijn begonnen met wandelen. Of dat echt in de tijd mogelijk is weet ik niet, maar het lijkt mij een flinke overgang in één dag. De vrouw vraagt waarom mijn echtgenote niet meeloopt. Ze zou het best willen, maar trekt de inspanning niet. Waarschijnlijk zou Judith dit gebagger sowieso niet boven aan haar lijst zetten. Dan liever een quiltreis naar Zuid-Engeland over twee weken. Ook mooi.

terugblik richting de doorwaadbare plaats

rustig omhoog op de zuid flank van de Sgurr na Sgine berg

Glen van Allt Coire Mhalagain

De eerste kilometer om de vallei Coire Reidh uit te komen gaat het op de zuid flank van de berg Sgurr na Sgine rustig omhoog. Het pad volgt de contouren van de berg en zo rondt je de uitloper van de Sgurr na Sgine en kom je langzaam maar zeker in de vallei ten noorden van deze berg, de vallei van het beekje Allt a Coire Mhalagain.

route van de doorwaadbare plaats in de Allt a Coire Reidh naar
Bealach Coire Mhalagain. Van bovenaf ziet het er gemakkelijk uit

Volgens de adviezen in de gids zou ik rechts (oost) van de beek op hoogte moeten blijven. Ik volg echter het meest belopen spoor en dat steekt de beek over. Na wat rondturen besluit ik dit pad te blijven volgen. Helaas glij ik bij het stappen over de stenen uit en loopt mijn rechter schoen vol. Ondanks de waterproof sokken voelt dat koud aan. Langzaam stijgt het over de 'boggy', drassige, ondergrond naar het eind van de vallei waar het pad steeds onduidelijker wordt. De echte laatste klim naar de col komt nu uitdagend dichtbij.

Zoekhelling

De helling waar ik tegen aan kijk moet ik op een of andere manier overwinnen. Boven is de Bealach (col) Coire Mhagalain, maar daar kan ik hier vandaan nog niets van zien. Hoe ik daar kom is niet duidelijk. Hoe hoger ik kom hoe vager het pad wordt. En hoe hoger ik kom hoe meer helling er te voorschijn komt.

Voorgangers hebben net als ik naar een oplossing gezocht. Blijkbaar zijn er meerdere oplossingen en is het ieder voor zich. Ik ploeter mij met veel stops naar boven. Stops om het vervolg te bepalen en gewoon om uit te rusten. Na ruim een uur sta ik boven op de col. Nog even langs een paar oude afrasteringijzers verder omhoog en ik vind het begin van de afdaling. Eerst een echte rust en het nieuwe landschap in mij opnemen.

Bealach Coire Mhalagain met op de achtergrond Forcan Ridge

Tijdens mijn rust kan ik een compliment geven aan een jonge Française. Toen ik al op driekwart van de helling stond zag ik beneden haar oranje shirt. Net als ik boven zit uit te blazen staat ze naast me. Ik spreek mijn bewondering uit. Uren later spreek ik haar al keurig gedoucht op de camping in Morvich. Zij heeft slechts vijf dagen nodig gehad om hier te komen tegenover mijn zeven. Ze gaat voor de hele Cape Wrath Trail. Ik geef haar een goede kans en blijf bij mijn bescheiden aanpak.

Afdaling

De afdaling naar Shiel Bridge is achtenhalve kilometer lang, maar valt qua karakter in vier stukken uiteen. Ook al worden de zevenhonderd daalmeters naar zeeniveau geleidelijk afgebouwd toch is het tot aan Gleann Undalain (Undalain Vallei) weer moeizaam lopen. De eerste kilometer gaat benenbrekend tussen en over rotsblokken in een soort keienstort in de schaduw van de berggraat Forcan Ridge. Voor het houvast loopt het pad ongeveer langs iets dat op een muurtje lijkt. Hoog boven mij hoor ik bergbeklimmers met elkaar praten.  Letterlijk baas boven baas.

Daarna een aangename voortzetting naar de bovenkant van de berg Mellean Odhar en het passeren van een tweede mooie open col. Om het niet te verleren mag ik aansluitend afdalen over drassige grond in Coire Caol.

de tweede col van de dag: Bealach na Craoibhe

Even koekeloeren is het bij de oversteekplaats van het riviertje Allt Undalain. Maar na wat puzzelen weet ik op het breedste punt toch een aansluitende stapstenenrij te vinden om droog naar de overkant te komen. Hè, hè, eindelijk een beetje normaal track.

Bewoonde wereld

Om in de bewoonde wereld te komen maakt het pad bij Shiel Bridge nog een korte scherpe afdaling met zicht op Glenshiel Campsite. Deze camping ziet er van ver niet echt aantrekkelijk uit. Bovendien wil ik sowieso naar de vier kilometer verder gelegen Morvich campsite. Daarmee wordt de afstand morgen aantrekkelijker. En uit voorafgaande studie op internet lijkt mij die campsite ook luxer.

Shiel Bridge met recht vooruit de campsite en links Glenshiel Lodge

Shiel Bridge draait letterlijk om de brug over de Shiel. Het is in onze ogen geen dorp maar een paar huizen die verspreid langs de drukke A87 staan. Na Glenshiel Lodge trek ik verder langs de boorden van Loch Duich richting het veel geprezen Kintail Lodge. Of dit hotel-restaurant ook nog bij Shiel Bridge hoort heb ik mij niet meer afgevraagd. Mijn aandacht gaat uit naar een kleine kudde geiten die voor aardige files en gevaarlijke situaties zorgt.

langs Loch naar Kintail Lodge midden op de foto

Mijn laatste kilometers naar de campsite worden vreugdevol onderbroken door de Firepot-aankopen bij Kintail Crafts. Mijn dag kan niet meer stuk. Door naar Morvich. Dat is een smallere straat met meer huizen. Misschien wel meer dan twintig. Maar ze hebben wel een eigen postbus.

Het aanmelden op de campsite is nog niet zo eenvoudig. Er is een heel strikt echtpaar dat de receptie beheert. Als mijn mobiel de QR-code niet kan verwerken is er kleine ontsteltenis. Wat nu? Het wordt nog uitdagender als ik begin met betalen. Dat is natuurlijk wel een goed teken. Ten slotte mag ik in HOOFDLETTERS mijn naam, straat, huisnummer, woonplaats en telefoonnummer opschrijven die daarna verdwijnen in 'het systeem'. Naar een ID wordt helemaal niet gevraagd. Ik word eigenaar van een plattegrond en een code om de deur naar het sanitair te openen. Daarna mag ik precies tussen de paaltjes mijn tent opzetten. Later heb ik ze mijn complimenten gemaakt over die heerlijke douche. Aardige man, die Ebbelaar.

receptie van de goed uitgeruste Morvich campsite

netjes tussen de gele paaltjes

Halfway

In Morvich heb ik mijn keerpunt voor deze trektocht bereikt. En nog volgens plan ook. Dat wist ik zeven dagen geleden zonder echte kennis van dit terrein nog niet zo zeker. De dagen hebben zich aaneengeregen. Meegevallen is het zeker niet, maar voorlopig zit dit in de pocket. Morgen begint de terugweg naar Fort William door de alternatieve startroute van de CWT in tegengestelde richting te lopen. Ogenschijnlijk gaat het over een minder zware route, maar ik hou toch maar twee slagen om de  arm. Het ontzag voor deze omgeving is alleen maar gestegen.

Cheers

Het is nu bij het schrijven van deze aantekeningen tijdens het diner in Kintail Lodge Restaurant halfnegen. Judith is al eerder gebeld en alle voortgang is in Nederland bekend. Pas over drieënhalve dag zal er in Invergarry naar mijn inschatting weer contact mogelijk zijn. Betalen maar, want ik mag nog drie kilometer terug sloffen naar mijn tentje. Wat zal ik slapen.

Morvich campsite in het noorden van dit kaartje
is de overnachtingsplek aan het eind van deze wandeldag 7

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW

Trektocht Cape Wrath Trail 2024: van Barrisdale campsite via Kinloch Hourn naar de doorwaadbare plaats in de Allt a Choire Reidh

 Maandag 27 mei 2024, wandeldag 6

van Barrisdale campsite via Kinloch Hourn
naar een doorwaadbare plaats
in het riviertje Allt a Choire Reidh
8 uur inclusief pauzes, ± 14 km,
± 750 m klimmen en ± 450 m dalen
temperatuur: van 10 graden s' morgens tot 14 graden 's middags
enkele lichte buitjes

Vlak voor Kinloch Hourn loop ik onder een compleet met rododendrons begroeide berg

Paradijs

Bye, Bye Barrisdale

Afgelopen nacht heb ik prima geslapen. Met de aanwezigheid van andere mensen rondom is er een ander veiligheidsgevoel. Toch een ander gevoel dan wanneer je in je eentje een enorme vallei voor jezelf hebt. In die situaties is het weer goed dat je overdag zoveel inspanning hebt gepleegd dat je daar in diepe slaap geen notie hebt van het isolement. Zoals de komende nacht. Althans dat denk ik tijdens het schrijven van deze aantekeningen.

Bye, bye Barrisdale

Vanochtend sta ik met hoofdnet in beschermstand mijn tent af te breken. Gegeten heb ik al eerder liggend in de tent. Er is verder om halfzeven geen beweging op Barrisdale campsite. Hoeft ook niet, want die anderen halen mij straks wel in. De eerste anderhalve kilometer gaan nog soepel over een four-wheel drive track. Prachtig loop ik langs de oevers van Barrisdale Bay waar op dit vroege tijdstip de bewolking nog laag rond de omringende heuvels en de baai hangt. Een windstille schoonheid.

Naar Kinloch Hourn

Gelukkig heb ik bij de afslag naar een stijgend smal pad de gids nog even gelezen, anders zou ik dit aangename wegdek niet hebben verlaten voor het vermoeiende pad naar Kinloch Hourn.

hier heb ik het aangename wegdek langs de kust verlaten en ben al flink
gestegen op het wandelpad en kijk nog een laatste keer over Barrisdale Bay

De 4x4-track loopt vierhonderd meter verder dood bij een aanlegsteiger voor de eigenaar en gasten van de Barrisdale estate, een totaal geïsoleerd landhuis op zeshonderd meter afstand van de campsite. Hoe kom je op het idee om hier zoiets te bouwen?

Loch Hourn met beneden de aanlegsteiger van Barrisdale

Het pad loopt op de kaart parallel aan Loch Hourn. Het ene moment loop je bijna op zeeniveau en vervolgens mag je weer honderd meter omhoog en weer afdalen om een berguitloper te passeren. En dat achtenhalve kilometer lang. In de gids zegt schrijver Harper: "The path is clear, but there are lots of short, steep climbs and descents as you follow it east to Kinloch Hourn, taking most walkers 3-4 hours". Dan weet ik dat het voor mij waarschijnlijk vijf uur wordt. Maar het blijft mooi lopen.

En inderdaad onderweg word ik ingehaald door twee bekende gezichten van de campsite. Ter hoogte van het eenzame en zo te zien verlaten huisje of boerderijtje Runival neem ik een rust en inspecteer mijn broek. Ik ben niet zoals de twee andere wandelaars zo slim geweest om mijn regenbroek aan te trekken. Na de regen van vannacht had ik kunnen weten dat alle hei en varens druipnat zouden zijn. Gelukkig droogt mijn broek snel.

je zult daar maar zo eenzaam gewoond hebben

Naast de inspanning, zere schouders en rug, levert het anderhalve kilometer voor Kinloch Hourn wel de toegang op tot een waar paradijs. Al bij het maken van de bocht naar dat deel langs het Loch passeer ik de eerste rododendronstruiken in volle bloei.

Achter de bocht krijg ik zicht op een totaal met rododendrons begroeide helling met aan de voet tunnels door de prachtig bloeiende gigantische struiken. Wat een geluk dat ze nu in bloei staan. Een waar eldorado om doorheen te struinen. Hier ontmoet ik ook verscheidene tegenliggers op weg naar Barrisdale die mijn enthousiasme delen.

"By the time you reach Kinloch Hourn you'll feel like you've done a good day's walk already". Het is goed om dat in de gids te lezen. Dan weet je tenminste dat je niet de enige bent die dit stuk een aardige inspanning vindt. Bij een moeilijk te passeren schuin rotsblok heb ik net het geluk dat er twee scouts in tegenovergestelde richting op pad zijn. Een trekt mij aan mijn stokken over de anderhalve meter heen. Geluk dwing je af denk ik nu hautain bij het schrijven van deze dagaantekeningen. Maar het zou wel een geknoei zijn geweest om het alleen te doen met die zak op je rug. Het wordt tijd voor de tearoom die in mijn gids is beloofd.

En weer heb ik geluk. Ze gaan om twaalf uur open en blijven dat tot vier uur 's middags. Ik heb langzaam genoeg gelopen om meteen klant te worden. Apart om hier aan het eind van de wereld een tearoom binnen te stappen. Apart ook om na dagen in de natuur in een schoon gebouw te verblijven. Op de binnenplaats van Kinloch Hourn Farm krijg ik al het briljante idee om niet zo met mijn rugzak om en vuile schoenen aan naar binnen te stappen. Als ik wil afhangen word ik naar binnen gewenkt en naar de droogkamer geleid. Daar mag ik mijn rugzak neerzetten en mijn schoenen verwisselen voor crocs.

Even later zit ik aan twee sandwiches bacon, eieren, kaas. Een heerlijke afwisseling met de roggebroodplakken en energierepen. En ook nog zittend op echte stoelen. Je kunt hier ook de wifi gebruiken, als je vijf pond betaalt. Om mij heen is bijna iedereen weer in zijn eigen internetbubbel. Laat maar. Ik eet lekker verder.

Ook dit genot kent een eind, na een half uur breek ik op. Een wandelaar wil door. Ik betaal contant. Het had ook met bankkaart gekund. Na alle moeite om zes dagen geleden in Fort William extra contant geld te pinnen is dit pas mijn derde contante betaling. 

terugblik op Kinlich Hourn Farm

Electricity Pylons

"Pass the stalkers cottage on your right and just before you reach the next building, bear right and climb through the pine woods to meet a larger track that climbs northwest beneath large electricity pylons". Ik moet dus door een bos naar elektriciteitsmasten. En ik zie twee keer het woord klimmen. Oké. Eerst maar eens vanuit Kinloch Hourn Farm op zoek naar de brug waar ik linksaf moet om rond de 'kin' van Loch Hourn te komen. Voorbij de brug zie ik in de verte het bedoelde bos en de eerste elektriciteitsmasten. Ik zie ook herten naast me die afwegen of ze voor die lopende rugzak nog wel moeten opstaan. Mooi.

de elektriciteitsmasten worden zichtbaar boven het naaldbos

de kin van Loch Hourn

Op de herten maak ik geen bedreigende indruk

De 'building' waar ik rechts moet is niet zo maar een gebouw, het is Kinloch Hourn Estate, een landgoed dat toestaat dat je over hun terrein loopt en de estate bijna kan aanraken. Daarna begint het 'climb through the pine woods'. Met kleine stappen kom ik traag omhoog en kijk smachtend uit naar het punt waar het vlakker wordt.

Kinloch Hourn Estate

climb through the pine woods

terugblik richting Kinloch Hourn Farm beneden

Op het tweede klimgedeelte na het bos hoef ik niet lang te wachten. Een kleine kilometer stijg ik flink over een four-wheel drive pad en steeds komt er een nieuwe, hogere pylon. Na anderhalf uur zwoegen is daar de hoogste pylon. Net voor de col neem ik uit de wind een rust om ook weer iets te eten. Hier kan wel een proteïnereep tegenaan.

Doorwaadbare plaats

De reden dat ik doorgelopen ben na Kinloch Hourn is mijn plan om de 31,5 kilometer tussen Barrisdale en Morvich wat beter te verdelen. Bovendien staan mij morgen de meeste aaneengesloten klimmeters te wachten. De doorwaadbare plaats in de Allt a Choire Reidh ligt ongeveer halverwege en in de gids lees ik dat daar goede tentplekken zijn. Ben benieuwd. Eerst maar weer omhangen, de col passeren en de nieuwe vlakte verkennen. Vanaf deze hoogte kan ik zelfs prachtig over Loch Hourn terugkijken in de richting van Barrisdale waar ik vanochtend startte.

terugblik op Loch Hourn richting Barrisdale

De laatste anderhalve kilometer volgt het pad de contouren van de heuvels waardoor de stijging nauwelijks opvalt. 

Een uur later sta ik bij de doorwaadbare plaats. Deze omschrijving klopt dit keer. Hier staat het water door de regen van afgelopen nacht en de enkele lichte buitjes van vandaag net iets te hoog om droog over stenen naar de overkant te stappen. Als het morgen niet lager staat dan begint het met een doorwading, de eerste.

Ook nieuw is dat na zes dagen wandelen de waterdichtheid van mijn schoenen de uiterste datum heeft bereikt. Sinds elf uur vanochtend loop ik met vochtige voeten. Morgen voor het eerst mijn waterproof sokken proberen. Dan heb ik ze toch niet voor niets meegenomen. Het is fris hier. Eerst maar al mijn truien aantrekken en de tent opzetten. Daarna eten en deze aantekeningen maken.

Geestelijke snelheid

Als mijn tent op het eindpunt voor vandaag staat en mijn luchtbedje is opgeblazen ga ik even lekker languit liggen. Ik staar naar de grijze lucht boven me. Zo waan je je ineens in Nederland. Totdat je rondkijkt en alleen maar lichtgroen ziet. Even in Nederland en weer terug in Schotland. De geest reist snel.

mijn tijdcapsule

Trots op mijzelf. Mijn tent stond nog nooit zo goed deze tocht. Toch maar weer veertien kilometer afgelegd in het langzaamste tempo van de wereld. Maar wel mijn doel voor vandaag bereikt.

Morgen weer Judith bellen. In deze verlaten vallei is er natuurlijk weer geen telefoonnetwerk. Zo'n stille vallei is wel een geschikte plek om te beseffen hoe goed je het thuis hebt. Maar zo heel alleen zou ik dit keer niet blijven.

De doorwaadbare plek in de Allt a Choire Reidh
tussen Kinloch Hourn en Shiel Bridge
is de overnachtingsplek aan het eind van deze wandeldag 6

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW