Trektocht Tiroler Höhenweg 2018: van Tribulaunhaus via Weisswand naar Magdeburgerhütte

 Zondag 12 augustus, wandeldag 7

van het Tribulaunhaus (Oostenrijkse Tribulaunhütte, 2064m)
via de Weisswand naar de Magdeburgerhütte
Tirol, Oostenrijk en Italië
± 7 uur inclusief pauzes,
± 7,5 km, ± 965 m klimmen en ± 600 m dalen

Weisswandspitz (foto van wikipedia)

Weisswand steentje

"Im Rahmen dieser Etappe sind Besteigungen der Gipfel Pflerscher Pinggl (2767 m), Hoher Zahn (2924 m) und Weisswand (3016) möglich." 

Schitterend zo'n gidsje. Klaarblijkelijk door een lokale berggeit geschreven. Ik ben al blij als ik dit pad zonder kleerscheuren voltooi en heb geen behoefte aan drie bergtoppen. Die Pflescher Pinggl lag duidelijk niet op het pad en heb ik niet eens opgemerkt. De top van de Hoher Zahn zal ik op een klein stukje na hebben bereikt omdat de route daar langs gaat, maar van de Weisswand heb ik zeker de top niet aangedaan. Ik was al tevreden met het bewandelen van de Höhenweg die net aan de onderkant van de markante witte kalkstenen top loopt.

Weiswandtop. foto genomen vanaf de Hoher Zahn. foto van wikipedia.

Aanpassing planning
Het eindpunt voor vandaag heb ik verlegd naar de Magdeburgerhütte die op 2423 meter hoogte ligt. Daarmee hoef ik niet helemaal af te dalen naar het dorp Innerpflersch/St. Anton (1246 m) en kan ik morgen in een flinke dagmars oversteken naar het volgende dal. Deze planning had ook te maken met de tekens op mijn kaart. De hele route tot aan de Magdeburgerhütte was gestippeld als teken dat het steil en smal is. Bovendien stonden er twee tekens van een Klettersteig/via ferrata bij de Weisswand. Na de ervaringen van gisteren wachten volgens de kaart dus weer uitdagingen die het tempo zullen drukken. Al met al in afstand een korte etappe dus.

Heerlijke aanloop
De dag begon weer met de opgewektheid van het team van de Tribulaunhütte. Het ontbijt was al prima. Spontaan werd gevraagd of ik nog iets extra's wilde voor een lunchpakket en toen dat klaar was kreeg ik zelfs aluminiumfolie om het in te pakken. Complimenten voor deze mensen. Op die manier sta je om halfacht enthousiast weer buiten om aan deze betrekkelijk korte etappe te beginnen. 

Voor me lag een heel lang recht pad op de noordflank van de Gschnitzter Tribulaun, de noordelijke berg van de Tribulaunberggroep. Om bij de col Sandesjöchl (Pflerscher Scharte) te komen moet je 545 meter stijgen naar 2599 meter. Omdat die stijging wordt uitgesmeerd over tweeënhalve kilometer is het aangenaam lopen. Aanlokkelijk ziet het lange spoor er uit dat zich aftekent in de grijze grindvelden direct aan de voet van de steile rotswanden. 

Wat er van veraf uitziet als een lang recht pad heeft hier en daar toch kleine hoogteverschillen en verrassingen. Vrij kort na het begin moest een op het oog klein sneeuwveldje gepasseerd worden. Eenmaal daar aangekomen ging het pad er niet overheen, maar bovenlangs en gedeeltelijk onder de dikke ijslaag door. Schitterend. Zoiets heb ik ook een keer meegemaakt in de Pyreneeën. Onder dit sneeuwijsdek zou je zelfs prima kunnen schuilen tegen regen en onweer.

een tunnel van vijftien meter lang

Het laatste stukje naar de col ging het nog even steil omhoog. Goed moment om even uit te hijgen en te kijken naar steenbokken die elkaar de tent uit kopstoten terwijl een andere nonchalant op een helling staat te grazen. 

Italië
Met het overschrijden van de Pflerscher Scharte stak ik definitief de grens over naar Italië. Auf wiedersehen Österreich, Willkommen in Italien, want je blijft gewoon in Duits sprekend Tirol. Zuid-Tirol heet het Italiaanse deel.

Een laatste blik in het Sandestal vanaf de Pflerscher Scharte.
Midden halverwege de helling de Oostenrijkse Tribulaunhütte.
Midden boven de Gstreinjochl waarover ik gisteren hierheen kwam.

Italië met de Italiaanse Tribulaunhütte

Er volgde een korte afdaling in de richting van de Italiaanse Tribulaunhütte. Halverwege daar naar toe werd echter afgeslagen naar het westen en de tweede stijging van de dag ingezet. Dit zou het hoogtepunt worden in meters. Het pad slingerde over een aaneenschakeling van blokken- en rotsenvelden terug naar de bergrug exact op de grens van Italië en Oostenrijk. De hele klauterpartij op de berggraat ging helaas in de wolken met een koude wind. Slechts beperkte momenten van uitzicht waren er bij gaten in de wolken. Ik liep er niet alleen. Afwisselend kwamen er echtparen, eenlingen en zelfs een groep voorbij. 

Hoher Zahn en Weisswand
Nadat ik de Hoher Zahn gepasseerd moest zijn volgde er nog een oversteek naar de Weisswand waar ik kort, net als een ander tweetal, de markering kwijtraakte. Extra geklauter was nodig om via een omweggetje weer terug te keren op het pad. Door al die inspanning en bewolking was ik verrast toen ik ineens tegen lichter gekleurde steenslag aankeek. Aan mijn rechter hand verrees een rotswand van een zelfde lichte kleur. Zou dit dan de Weisswand zijn? Ik wist toen nog niet hoe die Weisswand er in zijn geheel uitzag. In de wolken met een zicht van vijftig meter, was mijn locatie niet exact te bepalen. Gelukkig heb ik wel foto's gemaakt. 
Op basis van de tekeningen in de gids met de vermelding van een hoogte van 3010 meter dacht ik toen nog dat het pad over de top zou gaan. Het verbaasde me dan ook dat ik bij een spaarzaam helder moment nog een stuk berg boven me ontdekte waar ik verschillende mensen zag klimmen naar de top. Duidelijk waren de kleuren te herkennen van het oudere tweetal dat mij eerder had ingehaald.
Doorlopen maar, want daar ga ik niet aan beginnen. Niet veel later leek het wel of het pad ging dalen. Zou ik er al voorbij zijn? Inderdaad, het dalen ging door. Ik vond het eigenlijk helemaal niet erg. De hoge punten had ik mooi zonder problemen achter me gelaten. Ook de afdaling slingerde steil naar beneden. Dit keer tussen veel witte steenafslag. In mijn opluchting zijn de zogenaamde Klettersteige me helemaal ontgaan. Waarschijnlijk heb ik de metalen opstappen hier en daar tijdens de afdaling niet als zodanig herkend.


Oriëntatie was het probleem tijdens het tweede deel van de etappe. De rood-witte strepen op korte onderlinge afstanden waren uitstekend te volgen, maar de bewolking op deze hoogte maakte een goede waarneming en oriëntatie moeilijk. Later heb ik terug beredeneerd dat ik de Hoher Zahn ben gepasseerd op een plek waar ik het ook al zo hoog en steil vond. Voor de rest heb je in die wolken weinig last van die steilheid, want je ziet het niet. 

Onderweg heb ik als aandenken aan de Weisswand een miniatuur bergje in mijn zak gestoken als herinnering aan dit hoogtepunt zonder uitzicht.

Ruime bedkeuze
Gaandeweg vlakte de helling richting de Magdeburgerhütte af en had ik compassie met de mensen die nu nog aan de klim begonnen. Vlak voor de hut nog een fotomoment bij de ondiepe Stubensee die prachtig dichtgegroeid was met veenpluis. Een mooi wit tapijt op een bed van ondiep langzaam stromend water. 

Half drie meldde ik mij bij de hut. De barruimte en het terras waren nog redelijk gevuld met zondagwandelaars. Eerst mijn schorre stem smeren en meteen vragen of ze een slaapplaats hebben. Beide waren geen probleem. Een uur later kwamen de twee Oostenrijkse meiden van gisteren ook de slaapkamer binnen en kozen toen nog de allerhoogste nokbedden. Leek mij niet handig 's nachts. Er was ruimte genoeg. Volgens mij hebben ze dat later op de avond ook ingezien. 

Het is hier niet zo toeristisch druk als in het Zillertal. Op zondagavond blijven sowieso niet zoveel mensen overnachten. Het weekend is voorbij en iedereen moet weer aan het werk. 

de eetzaal tijdens het ontbijt de volgende dag

Ik behoor tot de selecte groep die mag blijven voor de Gemüsesuppe, Wienerschnitsel und Nachtisch. Typisch een Italiaans menu. Dan nog een Schnaps en we zitten echt nog steeds op de Tiroler Höhenweg.

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Tiroler Höhenweg 2018: Hoog wandelen in Tirol

De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review