Walk and See: Trektocht Tiroler Höhenweg 2018: van Friesenberghaus via Olpererhütte naar Pfitscher-Joch-Haus

Woensdag 8 augustus, wandeldag 3

van het Friesenberghaus (2498m) via de Olpererhütte (2389m) en
het Schlegeisspeicher-stuwmeer (1782m)
naar het Pfitscher-Joch-Haus (2276m)
Zillertal en Pfitschertal, Tirol, Oostenrijk en een beetje Italië
± 8,5 uur inclusief pauzes,
± 12 km, ± 570 m klimmen en ± 820 m dalen

Schlegeisspeicher-stuwmeer

Gesprekken

"Haben Sie auch Wifi?" vroeg ik in onvervalst Duits.
"Als je achter het huis bij de deur gaat staan heb je de beste ontvangst" was het antwoord.
De uitbater van Gasthaus Zamereck bij het Schlegeisspeicher-stuwmeer met zijn Tiroler cowboyhoed op bleek een Nederlander te zijn. Dat praat toch meteen wat makkelijker. Al twee dagen had ik nergens telefoon- en internetverbinding gehad. Al proberend bij dit Gasthaus zag ik ineens een wifi-verbinding op mijn mobiel verschijnen. Snel even Judith informeren dat alles goed gaat. Zelf heeft Judith net een soort Ruhetag nadat ze zondag nog een quilt-auto heeft ingepakt voor een beurs. Zo creëer je halverwege de etappe onverwacht nog een mooi contactmoment.

Zonsopgang boven de Friesenbergsee

Prima nacht
Eerder deze dag was ik om zeven uur vertrokken. In het Notlager van het Friesenberghaus had ik prima geslapen. Door de vermoeidheid van de inspannende dag kroop ik gisterenavond al tegen acht uur in mijn slaapzak om in die luie positie eerst nog een half uur te lezen op mijn e-reader. Het verhaal ging over een Franse wandelaar die Frankrijk doorkruiste over in onbruik geraakte paden. Het blijkt een interessante uitdaging. Hij sliep wel veel in het bos. Dan ik liever deze nacht in het Notlager van het Friesenberghaus met prima bedden en met morgenochtend de luxe van een ontbijt vanaf halfzeven. Niet morgenochtend dat gerommel met mijn brandertje. Gewoon in de rij gaan staan, kiezen en eten. Dan kost het ook geen moeite om gewassen en gevoed om zeven uur omgehangen naar buiten te stappen. Op dat tijdstip ben je hier bovendien geen uitzondering. De uitstroom in alle richtingen is dan al begonnen.

Naar het tussendoel
Zelf stroomde ik achter een vader en twee tienerdochters het Friesenberghaus uit. Of haalden zij mij in toen ik al op pad was? Ik heb het verdrongen.
's Avonds zag ik ze terug in mijn eerste hut op de Tiroler Höhenweg, het Pfitscher-Joch-Haus.

De Olpererhütte was het eerste tussendoel vandaag. Vanuit het Friesenberghaus eerst vijftig meter naar beneden, dan een paar honderd meter over een rotsblokkenveld, nog een laatste foto van de Friesenbergsee en dan op je net gevulde maag weer honderd meter slingerend omhoog.

Friesenberghaus om kwart over zeven 's ochtends

Vervolgens ging het spoor bijna drie kilometer op gelijke hoogte over een keien- en gruishelling. Goed te doen, maar ik presteerde het na een beekovergang net een verkeerd paadje te nemen, niet op mijn schreden terug te willen keren, om daarna angstig verkrampt klauterend over losschietende stenen, een paar meter hoger terug te keren op het spoor. Het zag er zo armzalig uit dat een achteropkomer bezorgd vroeg of ik abgestürtzt war. Nein, nur etwas eigenwijs ein verkeerd paadje genomen. Weiter gaat alles goed. Hij liep twee meter boven mij langs en ik probeerde met een glimlach intelligent omhoog te kijken.

Nog fris na de nachtrust liep ik net als alle anderen zonder pauze in een keer door naar de Olpererhütte. Alleen bij mij duurde het ruim twee uur, eigenlijk te lang. Dan ter compensatie maar een lange rust van een half uur binnen in de hut met de eerste cola en een apfelstrudel. Je moet blijven eten en drinken met al die inspanning.

eerste blik op de Olpererhütte

op een hangbruggetje vlakbij de Olpererhütte

Overgang naar de Tiroler Höhenweg
De Olpererhütte ligt nog steeds op 2389 meter hoogte en volgens de bordjes duurt het een uur en een kwartier om af te dalen naar het Schlegeisspeicher-stuwmeer, dat op 1782 meter het zonlicht weerspiegelt. Ik merk tijdens de afdaling dat ik na twee dagen al deel uit maak van de Berliner Höhenweg-wandelaars. Met sommige heb ik tafel- en pauzegesprekken gevoerd. Tijdens mijn anderhalf uur naar beneden halen verschillende nieuwe kennissen mij in. Twee die van mijn plan weten om bij het stuwmeer over te stappen op de Tiroler Höhenweg nemen afscheid. Ieder wenst elkaar een plezierige voortzetting van de wandeling.

Terugblik net na het verlaten van de Olpererhütte

Schlegeisspeicher gezien van net onder de Olpererhütte

Bij het stuwmeer neem ik op het terras van een kiosk uitgebreid de tijd voor een flinke lunch. Zo vlakbij een parkeerplaats is het er druk met dagjesmensen. Een andere sfeer dan boven in de bergen. Mooie gelegenheid om de knop om te zetten van de inspannende en druk bewandelde Berliner Höhenweg naar het eigenlijke doel van deze trektocht: de Tiroler Höhenweg. Die laat zich meteen van een andere, aangename kant zien. Het gaat rustig omhoog over een breed pad en het is er lang niet zo druk als daarnet op het pad van de Olpererhütte naar het stuwmeer. Daar bleef ik maar achterelkaar Guten Morgen zeggen tegen alle tegemoetkomende klimmers. 'Goedemorgen' was waarschijnlijk ook regelmatig juist geweest.

Start van de Tiroler Höhenweg

de eerste kilometers stijgt het heerlijk rustig in een dal met veel kronkelende beken. prachtig.

vlakbij het stuwmeer ga je door een klaphek met
de eerste sticker van de Tiroler Höhenweg

Terug in de tijd
Wanneer ik kort na het verlaten van de kiosk achter mij het klaphek met de eerste sticker van de Tiroler Höhen-weg dicht hoor slaan klinkt dat als het startschot. Here we go.
Op de richtingbordjes stond dat het Pfitscher-Joch-Haus in twee uur bereikt zou worden. Inmiddels weet ik dat het met mijn gedegen en rustige tempo meer wordt. Maar dit keer leek het toch te lukken. Ik zag de hut al. Wat ik ook zag was de andere naam van deze hut, Lavitzalm. Het bleek een tussengelegen Gastwirtschaft te zijn. Het einddoel lag nog achter de volgende kam.

Lavitz Alm (foto van internet)

Ach, so what, mooi een gelegenheid voor een pauze. Het is al middag dus dit keer maar een klein bier. Volgens mijn overbuurman op het terras kan dat geen kwaad. Hij zit alleen en korte tijd later raken we in gesprek. Hij is zeventig en komt oorspronkelijk uit Halle bij Leipzig. De laatste zevenendertig jaar woont hij in Thüringen. Sinds zijn pensioen verkent hij Europa met zijn camper. Hij doet dat zonder een vast doel. Soms slaat hij links af en soms rechts af en 's avonds stoppen waar je toevallig bent.
Binnen een kwartier gaat het gesprek over de DDR-tijd en de huidige onvrede van de voormalige Ossies over het westen. Vooral in gebieden die dicht tegen het voormalige IJzeren Gordijn liggen zou het ongenoegen het grootst zijn. Hij vertelt me hoe destijds in 1989 velen uit de DDR de Wende en de vrijheid omarmden. Op mijn beurt vertel ik hem dat ik er lang aan moest wennen voordat het oude vijandbeeld van de troepen achter de Inner Deutsche Grenze was weggesleten. Verschillende perspectieven, die ook nog veranderen in de tijd.
In de decennia na de val van de muur had hij als waterpompinstallateur door heel Europa gewerkt. Niet alleen in grote delen van West-Europa, maar ook in Oekraïne en West-Rusland. Hij was verrassend goed geïnformeerd over Rusland, hun nieuwe gevechtsvliegtuigen en gevechtsvoertuigen en over de aspiraties van Poetin. De sancties tegen Rusland hadden naar zijn mening een beperkt nut. Poetin zou er dankbaar gebruik van maken om de minder welvarende gebieden van het land, en dat zijn er veel, op het hart te drukken zichzelf beter te ontwikkelen. Zo hoor je nog eens wat op een Oostenrijks terras.

Luxe
We spraken nog een half uur door over de toestand in de wereld tot ik besloot op te stappen en begon aan de laatste twee kilometer naar het echte Pfitscher-Joch-Haus. Die hut ligt net tweehonderd meter over de grens in het Italiaanse Pfitschertal. En wat voor een hut! Of het door de Italiaanse invloed komt of de bereikbaarheid weet ik niet, maar deze hut is ook de luxste die ik heb gezien.

Het lijkt wel een hotel op hoogte; warme douches zonder munten, een wasmachine in de hal van onze etage, een moderne selfservice eetkamer. Het is dat ik op het bovenste stapelbed lig van de drie op kamer veertien anders zou ik vergeten dat het toch een hut is. Toen ik mijn slaapplek had gereserveerd ging ik mijn rugzak ophalen. In de hal tref ik zowaar weer mijn kennis-voor-een-dag uit de DDR. Ook hij heeft intussen de wandeling gemaakt naar deze hut. Staande maken we de laatste Rusland-analyse af. Daarna neem ik echt afscheid om mijn bed zeker te stellen.

Dat het Haus met de auto en zelfs met de fiets te bereiken is, is goed te merken. Hier slaapt een combinatie van trekkers, wandelaars en fietsers. Toch is het er vrij stil. Ik vind dat niet erg. Bij de douches is geen mens te bekennen. Snel lekker heet douchen en mijn drie-dagen-stinkkleren wassen. Straks aangenaam in het rustige restaurant eten en mijn aantekeningen maken. Kijken wat de Italiaanse keuken te bieden heeft. Dat gaat goed komen.