Walk and See: GR 128 Vlaanderenroute; Wandelen van Bilzen - Alden Biessen - Grote Spouwen naar Vroenhoven bij Maastricht

26 juni 2014

Bilzen - Alden Biessen - Grote Spouwen -

Vroenhoven bij Maastricht

Contrast

Voor een Nederlander van boven de rivieren geeft dit landschap een ander vredig gevoel dan thuis. Geen vlakke vierkante groene weiden afgebakend met rechte sloten, maar een licht glooiende wereld, bekleed met akkers van verschillende kleuren. Het okergeel van de bijna rijpe gerst naast de nog groene velden van de tarwe, hier en daar weer onderbroken door het donkere groen van bietenvelden en maispercelen. Een mooi mozaïek met op de achtergrond het silhouet van een dorp met kalkstenen kerktoren, soms hoger uitstekend boven de omringende velden en soms half verscholen.

golvende akkers vanaf de Spouwstraat met op de achtergrond Rosmeer

België telt tien provincies; vijf in Vlaanderen en vijf in Wallonië. Wij liepen vandaag (26 juni) in de Belgische provincie Limburg. Het gebied ten zuiden van Eindhoven en ten westen van Maastricht.

Naast de vele nationale 'rode duivel' WK-voetbalvlaggen die overal uit de ramen hingen, zagen wij hier en daar ook de vlag van de provincie Limburg.

Op een of andere manier was dat ook weer niet geheel afdekkend, want we bevonden ons blijkbaar ook nog in Haspengouw.

Ooit hebben wij in ons vorige leven een oefening gehad met die naam. Ik kan mij herinneren dat die naam werd verbasterd tot 'hapsegouw', omdat je steeds te weinig tijd had om de opdrachten af te maken en dat daardoor de etenstijd er bij inschoot.

Dus wat is nou weer Haspengouw als we al in Limburg lopen?
Een Wikipedia-antwoord dan maar;

Haspengouw is een landstreek die zich uitspreidt over de Belgische provincies Limburg, Luik, Namen, Vlaams-Brabant en Waals-Brabant. Deze regio wordt gekenmerkt door een glooiend landschap van zeer vruchtbare gronden die gebruikt worden voor landbouw en veeteelt. Het is een deel van de Leemstreek (löss). In het Limburgse deel bevinden zich de steden Bilzen, Borgloon, St Truiden en Tongeren. Enkele van de meest noordelijk gelegen wijngaarden van België bevinden zich in deze streek. Ook Maastricht ligt eigenlijk in de Haspengouw, echter omdat deze stad in Nederland ligt wordt ze niet tot dit gebied gerekend.

Als een pelgrim door Haspengouw

De bus van 'De Lijn' naar Hasselt hadden we nodig. Eenmaal uit de trein op station Maastricht was ik zo gefocust op het vinden van die bus, dat ik vergat uit te checken. Die OV-kaart is een prima systeem, maar als je even niet oplet vergeet je weer wat. Dertig minuten later stapten we uit bij bus- en treinstation Bilzen, ons startpunt. Met houvast aan de spoorlijn en de A-13 liepen wij ondanks de grove screenprint van de kaart vrij vlot naar de rand van de bebouwde kom, om even verder het beekje de Demer te bereiken. Daar kwamen we weer echt op de Vlaanderenroute en kon het betere wandelen beginnen.

De Demer bij Bilzen

En het werd meteen beter. Einde asfalt en meteen een mooi plankenpad door een moerassig stukje rond de beek. Daarna volgde er een paar zeer afwisselende kilometers naar Kasteel Alden Biesen. Kruipdoor-sluipdoor paadjes langs kleine weilanden, boomgaarden, hier en daar omgeven door struikenschermen, leidde ons naar het wachtgebouw van het kasteel.

Vanaf het achter de wacht gelegen horecaterras kun je dit omvangrijke kasteel al op je in laten werken. Ooit in de 13e eeuw opgericht door de Duitse Ridderorde als 'landcommanderij', een administratief centrum van waar uit de clerus hun omvangrijke bezittingen en landerijen beheerden. Religie ging toen nog duidelijk gepaard met wereldlijke macht.

Interessant is dat in de gebruikelijke bijgebouwen ook een gasthuis verrees voor passanten op weg naar Santiago de Compostella. Biesen lag op een kruising van wegen en was onder andere gelegen op een belangrijke handelsroute van het Maas-Rijnland via Belgisch Brabant naar Vlaanderen. De pelgrims werden verzorgd met ondersteuning door de ridders en priesters van de Duitse Orde. De zompige omgeving waar men hier toen door heen moest was begroeid met biezen, wat de aanleiding vormde voor de naam van het kasteel. Tegenwoordig is het een erfgoedsite en een internationale ontmoetingsplaats onder auspiciën van de Vlaamse overheid.

Aan de verschillende stickers met de Jakobsschelp konden we zien dat ook nu nog pelgrims vanuit Oost-Nederland en Noordoost-België langs deze route worden geleid. Zo hadden wij toch nog even het gevoel dat we met een enorme onderneming bezig waren, totdat we de Jacobsschelptekens in het Weert weer kwijt raakten. Op weg naar dat gehucht schreden wij, na een korte uitstap op het kasteelterrein, prachtig over de lange lindelaan. Deze 'Maastrichterallee' eindigt (of begint) bij het echte toegangsgebouw tot het terrein, voorzien van een poorttoren en een bijgebouw, het zogenaamde Apostelhuis.

Via een echte holle weg en een paar betonnen landbouw-weggetjes bereikten wij het stille Weert, waar het enige leven gevormd werd door twee meisjes op een bankje, die in deze stilte al twitterend contact hadden met de wereld en mogelijk ook met elkaar. Tot aan het twee kilometer verder gelegen Groot Spouwen bleef het een schitterende afwisseling van bosstroken en akkers in vlammende kleuren.

Groot Spouwen bereikten wij door enkele omleidingen vanuit het zuidwesten. Daarmee zagen wij wel verschillende karakteristieke vierkantshoeven, maar geen café met terras.
Omdat we te lui waren om het oord in tegenovergestelde richting opnieuw te doorkruisen vervolgden we het pad langs nog meer vierkantshoeven, een enkele zwaar verwaarloosd en andere al mooi gerestaureerd.

Wat we in Groot Spouwen niet mochten zien werd niet duidelijk, maar na nog een kilometer langs de rand van de bebouwde kom stonden we weer aan de noordrand. Door dan maar en een eigen rustplaats zoeken. Die vonden we halverwege de weg naar Vlijtingen onder een alleenstaande boom met een achter struiken verscholen bank. Een ideale rustplek zou je verwachten. Maar wat doen mensen op een beschut plekje in een open vlakte nog meer? Je moest er voorzichtig lopen en goed uitkijken hoe je ging zitten op de bank. Sommige mensen prefereren blijkbaar het ontlasten op een bank meer dan het hurken in het gras. Verder zit je wel eerste rang met een prachtig panorama in de richting van Rosmeer.

De Spouwstraat met in de verte de eenzame boom

zicht op Rosmeer vanaf de Spouwstraat

De rest van de route via Vlijtingen en Lafelt bleef gaan door akkers en weides. Op het eind van zo'n wandeling worden die akkers steeds langer. Het was mooi om het Albertkanaal bij Vroenhoven te bereiken en van daaruit meteen door te lopen naar onze B&B 'Ims en Wims'.

Welkom bij Im`s & Wim`s www.imsenwims.eu/

Om kwart over vijf werden wij daar door Im hartelijk welkom geheten met thee en appelgebak. En na de douche ging dat over in een heerlijk Belgisch bier van Wim. Wim had keuze uit wel zes bieren. Die werden steeds sterker en donkerder, maar waren volgens Wim allemaal mooie bieren. Onze bescheiden bierkennis als simpele pilsdrinkers vertaalde Wim tenslotte in een Tripel Karmeliet. Maar dan wel in een bevroren glas! In België is bier iets edels. En in Vroenhoven veredelt men nog veel meer. Heerlijk genietend liet hij ons achter op hun prachtige tuinterras.