GR 128 Vlaanderenroute; Wandelen Epen - Vijlenerbos - Drielandenpunt - Aken

7 juni 2014

Epen - Vijlenerbos - Drielandenpunt - Aken

Het hoogste bos van Nederland

(dit is een vervolg op de wandeling Eijsden-Epen)

Je moet er wat voor doen, maar je loopt dan wel even mooi door het hoogste bos van Nederland. Het staat uitbundig op de informatieborden in het Vijlenerbos. Al gauw een paar uur loop je door deze aaneengesloten bossen. Om je toch wat afwisseling te bieden laten ze je vanuit het zuiden bij Camerig naar boven klimmen, waarna je enige afstand op gelijke hoogte mag blijven, om vervolgens aan de noordelijke kant bij Holset af te dalen. En om tenslotte zeker te stellen dat je alles ziet, gaat het weer met een scherpe bocht naar het zuiden teneinde aan de Belgische kant van het bos de zonnestand te controleren. Aan beide kanten zie je dan wel mooie stille akkers, brave boerderijen en verzonken dorpen met karakteristieke vakwerkhuizen. Prachtige beelden.

ontbijt op de straatstenen

Frank wilde eigenlijk al tussen half acht en acht op pad zijn. Na het ontbijt op een geleende bank bij de receptie bleek half negen de definitieve keuze. 

Jezus in Terziet

Nog een laatste blik op het gehucht Terziet en even later stonden we de volmolen van Epen te bewonderen. Een energiek gebruik van het Gulpwater, ooit besteedt voor de vervaardiging van vilt. Snel door, anders leer je nog teveel.

Bij Camerig werd de bestijging van het Vijlenerbos serieus. Gadegeslagen door limbo-koeien kropen we door een nauwe gang omhoog. Daarna volgde een lang stuk door het bos. 

Net als je het een beetje zat wordt, loop je tegen de gisteren al waargenomen attractieve gewoonte. Zelfs midden in het bos zetten ze hier een café. Bij dit Hijgend Hert doen ze ook niet lullig over de openingstijden. Al gaan ze pas om elf uur open, de koffiemachine doet het ook om tien uur. 

Het is naast een café ook een soort kleutersafaripark. Geiten en hangbuikzwijnen gaan hun eigen gang en wij krijgen nog bezoek van een lokale haan, die zijn deel van de tolheffing voor zijn rekening komt nemen.

Na de rust volgt er een mooie passage naar de bosrand ter hoogte van het dorpje Holset, waar je ver Limburg in kunt kijken. 180 graden keren en doorsteken naar de Belgische kant is de volgende slag door het bos. Tenslotte is er de bosnadering naar Wolfhaag. Een dorp waar een vriendelijke Griekse god Pan je welkom heet. Of was het een smerig lachende duivel met bokkenpoten, die wist dat de weg door Wolfhaag langer en steiler is dan je denkt?  

Bosuitgang valkbij Holset

Nadering van Wolfhaag

Onderwijl krijg je al regelmatig zicht op de uitkijktoren van het Drielandenpunt. Vlak voorbij Wolfhaag ziet dit hoogste punt van Nederland er inderdaad nog hoog uit. Na een rust bij een kruisbeeld met meditatiebank starten we de klim.

Een half uur later valt het Drielandenpunt wat tegen. Het is er toeristisch met terrassen, doolhof, verschillende 'hoogste punten' en een uitkijktoren met lift. Bij een bier en een cola met appelgebak hoor je ons echter nauwelijks klagen.

We steken achteloos wat grenzen over en met het passeren van een Belgisch monument voor een gevallen soldaat beginnen we aan het laatste deel van de GR 128. Ook het enige Duitse deel. Modderig is het pad, dat lang over de Belgisch-Duitse grens loopt. De markering is eveneens van kleur veranderd, weer het internationaal erkende wit/rood en niet langer het Limburgse geel/rood. Het volgen van deze markering gaat door de bossen als vanouds. Zo vanouds dat we op de drempel van Aken nog wel over een mooi bospad lopen, maar niet meer op de route. Op gevoel bereiken we de stadsrand en besluiten ons plan aan te passen. Het bedoelde eindpunt in de vorm van een jeugdherberg geven wij op en vervangen dat voor de eerste de beste bushalte naar het  Hauptbahnhof . 

Grote stappen snel thuis

Daarna gaat het snel. We hebben dit daadkrachtige besluit nog niet genomen of er staat een bus naast ons die van plan is af te buigen naar de Lütticher Straße, waarvan wij weten dat deze naar het centrum loopt. De bushalte is niet ver weg en we rennen met onze rugzakken die straat in. Honderd meter later zitten we hijgend in de bus en zijn een Duitse les openbaar vervoer verder. Hij gaat niet naar het Hauptbahnhof. 

Drie haltes later staan we weer buiten en twee minuten daarna zijn we alsnog op weg naar de trein. Zelfs de trein naar Heerlen denken we met enig geluk nog te halen. Die rijdt maar 1 keer per uur. Aangekomen bij het station nemen we geen tijd om automaten te bestuderen, maar gaan direct door naar een kassa, waar Frank een nummertje mag trekken en ik ondertussen uitzoek waar de juiste Gleis is. Met nog twee minuten te gaan heeft Frank de kaartjes en ook de mededeling dat er wel een trein gaat, maar niet naar Heerlen. Er zijn Bauarbeiten. De trein gaat maar tot Herzogenrath. Een plaats die wij op dat moment nog niet kennen. Er zal verder met een bus vervoerd worden naar Heerlen.

Toch maar snel naar perron 1. Daar staan al aardig wat Duitse en Nederlandse grensbewoners en een handjevol toeristen te wachten. Bij binnenkomst van de korte grensregiotrein is het zaak snel te handelen om een behoorlijke plek te veroveren voor ons beiden en de rugzakken. Dat vinden de anderen ook. Maar we zitten even later klaar om te vertrekken. Helaas zal dat niet zijn van spoor 1. Omgeroepen wordt dat deze trein wordt vervangen door die van spoor 3. Ineens zitten we comfortabel in een lege trein. Uiteindelijk zitten we een paar trappen verder weer in een Duitse coupe en wordt dit ook de trein waarmee wij de buitenwijken van Aken zullen bekijken.

Ongeveer tien voor drie arriveren we in Herzogenrath. Buiten het station staat keurig een Nederlandse bus gereed. Met ons leggen diverse passagiers hun koffer en rugzak onder in de bus, terwijl de bagagelozen al naar binnen gaan. We sluiten aan in de rij en als we bijna binnen zijn stokt de rij. De bus is vol. De volgende bus komt zo. Maar, wordt er aan toegevoegd, die vertrekt pas over een uur. Dat schiet lekker op. Wel snel de rugzakken uit de bagageruimte halen, anders zijn we helemaal de Sjaak. 
Een nieuwe afweging van mogelijkheden volgt. Taxi? andere bus? hoe ver is Heerlen hiervandaan? De enige taxi zit snel vol. Andere taxi's hebben ineens andere opdrachten en stoppen niet. Andere bussen, die we zien blijven in Duitsland. Na wat heen en weer geloop arriveert ondertussen de volgende bus voor de gestrande treinreizigers. 

Bahnhof Herzogenrath the place to be

Een aardige jonge dame voert de regie over de bus, maar niet over de vertrektijd. Dat gebeurt weer door een slimbo in een fluoriserend jack. Met de toename van het fluor is het communicatieniveau gedaald. Een half uur later komt het verlossende woord; we gaan niet eerder weg. 'We vertrekken op het eerder aangekondigde tijdstip van vijf voor vier. U heeft nog tijd om een stukje rond te lopen.' De Arabische familie voor ons, met kleine kinderen op schoot, kunnen wij geruststellen als zij vragend wijzen naar de bestemming Heerlen op hun routeplanning. Ja, u zit goed, dit is de bus naar Heerlen. Daarop lopen wij naar de dichtstbijzijnde supermarkt voor een afkoeler. Wel lekker bij een temperatuur van tegen de dertig graden.

Als we ruim op tijd terugkomen besluit ik nog even buiten de bus te blijven zitten. Fluorman raadt mij dat echter af; 'ik zou dat niet doen, want we gaan weg'. Twee minuten later rijdt de bijna lege bus weg. Verbijsterd vragen wij ons af waar alle passagiers zijn gebleven en hoe het zit met de bagage van deze mensen onder in de bus. De chauffeuse reageert onaangedaan. Iedereen is volgens haar al weg met gratis? taxi's. Soms gaat het achter je rug toch ineens anders dan gedacht. Een geluk dat wij niet te lang zijn blijven hangen in die supermarkt. De Arabische familie kunnen wij wederom geruststellen; Ja, we gaan nu echt naar Heerlen. 
Vanwege de drukte van Pinkpop maken we een toeristische route naar station Heerlen. Weer controleert de Arabische familie of we goed zitten. Nee, alles lijkt goed te gaan. Hou vol. 
Bij aankomst blijkt de bagageruimte inderdaad alleen nog gevuld met onze twee rugzakken. 

Met nog 1 minuut te gaan, stappen we in de trein, die we een uur geleden hadden willen hebben. Maar na de hectiek van de laatste anderhalf uur zijn we blij dat we zitten. Zuid-Limburg, je zult er maar wonen of wandelen.

Elk jaar maken we enkele wandelingen over dit mooie pad. Alle dagverslagen verzamel ik in GR 128 Vlaanderenroute.