Hermannshöhen: wandelen van Hotel Forstfrieden bij Pivitsheide naar Gasthaus Deppe bij Lämershagen (Oost-Bielefeld)

  Bronnen

Zondag 25 juni 2023

19 kilometer fietsen 

van Gasthof Deppe bij Lämershagen oost van Bielefeld 

naar Hotel-Restaurant Forstfrieden bij Pivitsheide

en daarna 16 km terugwandelen.

Rethlager Quellen

Bronnen

Waar denk je aan bij bronnen? Of Quellen in het Duits? In één keer goed: plekken waar water uit de grond opborrelt. Dat heb ik vandaag drie keer gezien. Al bij mijn startpunt bij Hotel-restaurant Forstfrieden (Bosvrede) staan de Rethlager Quellen op de wandelwegwijzers. Dan nog drie kilometer te gaan.

Dichterbij zie ik zelfs ergens het woord Quellengraben. Een bronnensloot? Als ik er ben zie ik een soort blubberstroompje tussen weelderig groene waterplanten. Vreemd, want toen ik stroomopwaarts naderde was de Hasselbach een heldere beek. Hoe doen ze dat in Duitsland? Gewoon doorlopen, dan hebben ze nog een tweede, imposantere bron waar echt heerlijk helder ... water met bakken tegelijk uit de bodem opborrelt. Wat ziet zoiets er bij een temperatuur van dertig graden aantrekkelijk uit. Ongelofelijk, binnen tien meter een meters brede beek. Je kunt goed zien dat het hier afgelopen week flink geregend heeft. Later op de route zie ik een minder helder gat waar langzaam water uit wegstroomt.

Bekende omgeving

Om dit mogen aanschouwen moest ik op deze zondag eerst even naar het Teutoburgerwald verplaatsen. Het doel van de autorit is het verste wandelpunt tot nu toe op mijn Hermannshöhenwandeling. Na de 250 kilometer aanrijroute haal ik om tien uur vlakbij Gasthaus Deppe in Lämershagen (Oost-Bielefeld) de fiets uit de auto. Omdat ik niet na de wandeling nog negentien kilometer wil terugfietsen kies ik er voor om op aanwijzingen van Google maps eerst naar Pivitsheide te fietsen. Zo krijg ik al een eerste indruk van deze glooiende omgeving met het aardige stadje Oerlinghausen. Negentien kilometer is te overzien, maar ik ben bij aankomst bij restaurant Forstfrieden toch wel blij dat ze al open zijn. Eerst een colarust.

Vandaag loopt de Hermannshöhen door het Lippischer Wald ten noorden van de militaire oefenterreinen Stapel en Sennelager waar ik in een eerder leven met mijn tanks rond reed. Nu heerst er alleen maar heerlijke rust tussen de bomen op deze warme zondag. De rust wordt wel regelmatig onderbroken door sportieve mountainbikers die mij met hun elektrische ondersteuning hard voorbij sjezen. Het wandelpad loopt in het Lippischer Wald niet over de kam, maar stijgt langzaam naar een hoogte van rond de 250 meter op halverwege de heuvelrug. Eenmaal dat niveau bereikt gaat het redelijk gelijk verder over halfverharde bospaden.

dit mosgezicht deed mij denken aan de televisiepop ALF, de alien uit de jaren 80

Litarischer Wanderweg

Ten zuiden van het dorp Stapelage zijn er ook andere bronnen, culturele bronnen, op het literaire deel van het wandelpad. Jammer genoeg neem ik niet vanaf het begin de moeite om de tentoongestelde gedichten te lezen. Eindelijk even gestopt gaat het meteen over de dood. Eigenlijk meer de zelfvraag wat de dichteres zou doen als het vandaag de laatste dag van haar leven zou zijn. Niet een gedachte waar ik voortdurend mee rondwandel. Maar haar gedachten aan de natuur spreken mij wel aan.

Als je maar lang genoeg wandelt kom je meer van dit soort gedachten en uitroepen tegen. Eerder in 2013 werd ik in Leersum aangemoedigd om 'blijmoedig aan het graf te denken'. Het is de overdenking wel waard, maar ik wil er niet teveel tijd voor vrij maken. Net als toen besluit ik toch maar door te lopen.

De ijle lucht van Oerlinghausen

Met de grafgedachte net achter de kiezen passeer ik blijmoedig het bosrestaurant Bienenschmidt. De naam doet mij denken aan onze periode in Duitsland waar onze dochter Maxime haar fröbeltijd doorbracht en opgroeide met de Duitse tv-serie Biene Maja. Zelfs Hausarzt Maier werd Doktor Biene Maier.

een blik in zuidelijke richting met het zweefvliegveld van Oerlinghausen

Voorbij Bienenschmidt begint het pad richting Oerlinghausen langzaam te stijgen. Aangevuld met enkele korte venijnige tussensprints gaat het door tot je niet meer hoger kunt en echt letterlijk op de Kammweg loopt en mooi om je heen kunt kijken.

Niet lang na Bienenschmidt loop ik langs een bank met het opschrift Bergstadt Oerlinghausen. Het is natuurlijk een mooi gebaar al deze banken in het wild. Alleen dat Bergstadt? Met de top van deze heuvelkam van rond de driehonderd meter leef je wel erg in de wolken met je Bergstadt.

Maar eerlijk is eerlijk er is veel aan gedaan om je hier naar boven te lokken. Zo is er op drie kilometer oost van Oerlinghausen een ruïne van een oeroude kapel, de Hünenkapelle. Volgens de informatie dateert de kapel vanuit de middeleeuwen. Toch lees ik ergens in een flits dat de muren in de dertiger jaren van de afgelopen eeuw een flinke boost kregen.

De informatieborden vertellen ook dat al meer dan duizend jaar geleden hier reizigers op deze kamweg voorttrokken en hun heil in deze kapel op de St Antonisberg, de Tönsberg, zochten.

Vanaf de kapel loopt het redelijk horizontaal richting Oelinghausen. Op het hoogste punt tref je het omvangrijke gedenkteken ter nagedachtenis aan de gevallen. Het monument is in 1930 gebouwd voor de soldaten die zijn omgekomen in de oorlog tussen 1914 en 1918 en specifiek van het Regiment Königs-Infanterie-Regiments Nr.145.

Ter hoogte van het monument zie je zowel ten noorden als ten zuiden van de heuvelrug de bebouwing van Oerlinghausen. Het stadje omvat als het ware een uitloper van de kam. Ik laat dit even voor wat het is bij het bereiken van Berggasthof Tönsblick. Tijd voor een korte onderbreking want ik begin uit te drogen.

Na het passeren van een oude stomp van een molen, de zogenaamde Kumsttonne, daalt het pad langzaam naar de stadsrand. Vanochtend op de fiets heb ik enige indrukken gekregen van Oerlinghausen in toen nog zondagochtendrust. Te voet daalt het flink door enkele leuk draaiende straatjes naar de westelijke punt van Oerlinghausen bij de Alexanderkirche. Helaas laat het pad weinig van de rest van het stadje zien. Binnen vijfhonderd meter sta ik weer in het bos. Zo gaat dat met een 'Waldwanderweg'.

Kumsttonne

Alexanderkirche

Afronding in de volle zon

De laatste paar kilometer naar Gasthaus Deppe slingeren zich afwisselend door bos en over akkers. Twee kilometer na Oerlinghausen mis ik een afslag terug omhoog naar de beboste kam. Daardoor loop ik in de volle zon over een asfaltweggetje waarover ik vanochtend al fietste. Jammer.

terugblik richting Oerlinghausen

Verder dan een gedachte hoe het hier zou wonen langs dit rustige weggetje komt mijn intern gesprek niet meer in de warmte. Ik passeer Gasthaus Deppe dat nu wel open is, voel wat warme wind op het viaduct over de drukke Autobahn A2 en bereik mijn auto die staat te wachten om de fiets weer op te halen bij Forstfrieden in Pivitsheide. Einde eerste wandeldag. Mijn Hotel Zur Sportsbar in Horn-Bad Meinberg moet vanavond niet meer op een sportieve bijdrage rekenen. Es reicht für heute. Eerst iets drinken.

de dagberichten worden samengevoegd in een totaalverslag:

Hermannshöhen 2019-2023