Hermannshöhen: wandelen van station Bad Driburg naar Willebadessen

 Subtropisch Duitsland

Zondag 9 juli 2023

21 km kilometer wandelen van station Bad Driburg 

naar hotel en 'Zeminarzentrum' Velcrea in Willebadessen

Subtropisch Duitsland

Met een beslagen bril van het verdampend zweet rust ik uit aan een picknicktafel in de schaduw van groene loofbomen. Het is de beste oplossing na het passeren van het niet meer bestaande restaurant Tannenhof in Herbram-Wald. Net als in Nederland is het hier op de Eggeweg tussen Bad Driburg en Willebadessen 33 graden. Een warme wandeling kun je wel zeggen, maar wel een goede voorbereiding voor mijn wandeling volgende maand in de tropen. Tegenwoordig beginnen de tropen al zuid van de Alpen, dus dat wordt wat in Noord-Italië op het laatste stuk van de Alpe-Adria-Trail.

voormalig restaurant Tannenhof in Herbram-Wald

Slijtagemaaltijd, Ein Abendessen auf Zimmer

Normaal maak ik de dagaantekeningen 's avonds in een restaurant terwijl ik wacht op mijn diner. Zo niet in Willebadessen. In dit dorp zie ik alleen maar opgeheven en gesloten restaurants met een oude Duitse uitstraling van weleer. Of ik zou weer tweeënhalve kilometer moeten teruglopen naar hotel Jägerhof bij het station. Vijf kilometer extra lopen om te eten, daar heb ik geen zin meer in.

Hotel Velcrea in herfsttooi op de website

Ik volg de raad van de instant-receptionist van mijn hotel Velcrea midden in het dorp op en ga maar naar pizzeria Piccolo. Als ik daar aankom staat de rest van het dorp te wachten op telefonisch bestelde meeneemmenu's. De tweede of derde generatie immigranten achter de toonbank heeft het er druk mee. Zonder die immigranteneettenten zou Duitsland verhongeren. Overal wel geopende pizzeria's en veelal gesloten Duitse kroegen die soms alleen in het weekend nog bewegen of al ter ziele zijn zoals in Herbram-Wald. De Italianen zijn blijkbaar ook schaars. De pizzeria's zijn vaak in Turkse handen die de pizzakaart hebben uitgebreid met allerlei dönergerechten. In kleinere gemeenschappen is het net als in Nederland moeilijk om nog een winkel of café-restaurant lucratief draaiende te houden. Er gaat hier langs de Eggeweg ook enige sleet van de dorpen uit met al die gesloten winkels en horeca.

hotelkamerpizza met een restant lunchpakket als dessert

Tegen de tijd dat ik aan de beurt ben om mijn pizza te bestellen heb ik al een blik cola uit de koelkast geleegd. Daarna nog een tweede blik om na een hele dag autorijden en wandelen in de hitte het vochttekort te bestrijden. Natuurlijk allemaal staande, want stoelen zijn er niet. Waarschijnlijk mag dat niet, er wordt hier binnen niets gegeten of gedronken. Gelukkig snijden ze de kleine pizza in vieren anders wordt het zo'n geknoei op mijn eenpersoons hotelkamer zonder bestek. Ein Abendessen auf Zimmer. Geheel in stijl met de rest van de dag. Net voordat om halfacht het onweer losbarst bereik ik het hotel. Geluk moet je hebben.

Van een kleine kermis thuis

Vanochtend kwam ik na 300 kilometer aan op mijn twee weken geleden verkende parkeerplaats bij het Kriegerdenkmal in Bad Driburg. Naar mijn inschatting zag die plek er toen betrouwbaar genoeg uit om mijn auto drie dagen achter te laten. Die overtuiging heb ik vandaag bij aankomst nog steeds, maar het is wat onhandig parkeren tussen de mini-kermis die er inmiddels is opgebouwd.

Even Googlen brengt mij op verschillende plekken binnen en buiten Bad Driburg. Zelfs een keer op een doodlopend bospad. De stemming stijgt nog meer als bijna alle parkeerplaatsen in de stad een maximale tijd van twee parkeeruren hebben. Tenslotte parkeer ik de auto vlakbij het station op een plek waarvoor de Burgermeister bepaald heeft dat die alleen bezet mag worden als met Openbaar Vervoer gereisd wordt. Ik kom na drie dagen wandelen met de trein terug, dus dat moet goed zijn.

Aanlooproute

Om halftwaalf hang ik eindelijk mijn wat zwaardere rugzak om. Alle kleding voor drie dagen gaat mee net zoals de toiletspullen. De drie kilometer route terug naar de Eggeweg ten westen van Bad Driburg en ongeveer 200 meter hoger dan het station gaat slingerend door het stadje. Eerst naar de St Peter en Paul kerk. Op de verschillende terrassen die de kerk omringen zitten leden van het Bürgerschützengilde ondanks de warmte nog redelijk keurig gekleed. De jasjes zijn aan en de stropdassen om. Ze zitten midden in het drie dagen durende Schützenfest. Misschien zijn ze nog moe van gisterenavond of houden ze zich in voor vanmiddag en vanavond. Alles ziet er rustig uit.

Voor de tweede keer vandaag bereik ik het Kriegerdenkmal met zijn tijdelijke vreemde omlijsting van een botsautootjestent. Vanaf daar begint het te stijgen. Na de onderdoorgang van de B64 gaat het echt omhoog naar de Iburg, een middeleeuwse burcht boven de stad. Die burcht is niet mijn doel, maar het terras van café-restaurant Sachsenklause waar ik aan de achterzijde in de schaduw van de Kaiser Karl Turm nog net een tafeltje weet te bemachtigen. Het is mijn eerste en laatste terras van vandaag. Maar dat weet ik dan nog niet, dus lekker genieten van een cappuccino en een stuk Duitse taart.

Kaiser Karl Turm, foto van internet

Schöne Aussicht vanaf de Eggenweg over Bad Driburg

Varensgevecht

Een kleine kilometer na het terras maak ik weer contact met de Eggeweg. Het oponthoud op de aangeprezen plek met eine  Schöne Aussicht over Bad Driburg kan mij niet echt opwinden. Snel eindelijk echt op pad. Hiervoor ben ik gekomen. Voor de simpele rust op een bospad, met duidelijk een ander beeld dan in Nederland. Aardige klimmetjes om boven te komen, lichte glooiing boven op de kam, op koers gehouden door de overduidelijke markeringen. Ik zit zelfs op het Europese wandelpad Nr. 1 dat van Noorwegen naar de Middellandse Zee loopt.

De warmte valt nu nog mee en het schiet goed op. Mijn rust stel ik uit naar het gehucht Herbram-Wald met het verleidelijke restaurant-teken op de kaart. De laatste twee kilometer naar deze pauzeplek gaan langs een spaarzaam bereden asfaltweg. Alles wordt op de Eggeweg gedaan om asfalt te vermijden. Of om het natuurlijke gevoel te behouden of ter bescherming tegen de enkele auto's die passeren. Het wandelpad loopt tien meter naast deze weg en wurgt zich naar voren onder bomen en door menshoge varens.

Alles is hier 'auf eigene Gefahr'. Al slaand met mijn stokken trotseer ik de Duitse jungle. Gelukkig kom ik geen boomslangen tegen, hoewel een alligator mij goed in de gaten houdt. Als ik dit overleef dan vanavond in ieder geval goed controleren op teken.

Groeiende TV-toren

Herbram-Wald is wel mijn langverwachte rustplek geworden, maar niet bij het opgeheven en totaal verwaarloosde restaurant Tannenhof. het wordt een lange pauze aan een picknicktafel. De tweede helft van de wandeling is aantrekkelijker door de afwisseling tussen bos en open stukken over veelal eenpersoons brede paden. De hoogtepunten vormen de elkaar opvolgende schuilhutten waar ik ook steeds vaker ga zitten.

Toch dwing ik mijzelf door te lopen: de dorst neemt toe, mijn bidon raakt steeds leger, ik moet voor zes uur vanavond inchecken volgens Booking.com en onweerswolken trekken zich langzaam samen. Als richtpunt geven de wegwijzers de TV-toren ter hoogte van Willebadessen aan. Wanneer ik hem voor het eerst onwaar op ongeveer zeven kilometer afstand staat hij als een lucifer aan de horizon. Bij ieder open stuk stijgt de voldoening dat hij groeit. Net zo lang tot ik er pal aan voorbij ga en de afdaling naar Willebadessen inzet om mij drie kilometer later te melden bij hotel Velcrea.

De aanmelding loopt gesmeerd tot aan de buitenkant van de voordeur. Er wordt bij Velcrea niet fanatiek op mij gerekend. Ik moet een telefoonnummer bellen voor de receptionist van dienst, die na tien minuten de voordeur ontsluit. Morgen wordt het koeler zegt de opgetrommelde receptionist voordat hij mij duidelijk maakt dat het niet zoveel zin heeft om in het dorp naar een restaurant te zoeken. Ach ik heb de tijd en ben tevreden met een pizza op mijn subtropische kamer. Laat ik maar vroeg gaan slapen. Maar eerst nog wat lezen op mijn e-reader; de tragedie van de Nevelkinderen van Valerie Riedesel. Als je dat leest hou je meteen op met klagen.

savannes in het Duitsland van 2023

de dagberichten worden samengevoegd in een totaalverslag:

Hermannshöhen 2019-2023