Hermannshöhen: wandelen van Waldhotel Silbermühle bij Leopoldstal naar station Bad Driburg

  Einde Hermannsweg, begin Eggeweg

Dinsdag 27 juni 2023

22 km kilometer wandelen

van Waldhotel Silbermühle bij Leopoldstal 

naar station Bad Driburg

zicht vanaf de Eggetrum op het hoogste punt van de Hermannshöhen op 468 meter

Hermannsweg wordt Eggeweg

Wat gisterenmiddag nog niet goed tot mij doordrong is de extra aanduiding op de aanwijsborden. Naast de H verschijnt er ook een X. Na honderdvijftig kilometer houdt ik mij gewoontegetrouw vast aan de H op de borden en bomen. Op mijn kaart negeer ik de tweede,  paars gekleurde lijn die er vanaf de Externsteine naast getekend is. Pas gisterenavond bij het nauwkeuriger bestuderen van de kaart zie ik dat de rode lijn, de Hermannsweg, definitief stopt op de berg Lippischer Velmerstot ter hoogte van het dorp Leopoldstal. De paarse lijn gaat dan alleen verder. Helemaal vergeten dat de naam 'Die Hermannshöhen' meervoud is en bestaat uit een aaneenschakeling van de Hermannsweg en de Eggeweg. De Eggeweg loopt over de heuvelrug van het Eggegebirge, is ongeveer 73 km lang en verbindt het Teutoburgerwoud met het Sauerland. Oké, dan pakken we die Eggeweg er ook bij. We waren toch al van plan door te lopen.

Velmerstot(en) 

Het eerste doel vandaag is de Lippischer Velmerstot. Velmerstot is een samenvoeging van de woorden 'Velmer' en 'stot' lees ik op de website hermannshoehen.teutoburgerwals.de. 'Velmer' is afgeleid van het nabijgelegen dorp Feldrom en 'stot' staat blijkbaar voor een heuveltop. 

Lippischer Velmerstot op 441 meter hoogte

Normaal denk ik niet direct aan een heuveltop bij een stoot, maar je past je aan aan de lokale taal. Ze hebben hier zelfs twee stoten, zeshonderd meter verder klim je naar de hoogste heuveltop van de Hermannshöhen, de Preussische Velmerstot, 468 meter hoog. Vroeger liep hier tussen de twee heuveltoppen de grens van Lippe met Pruisen.

het 1-perron grote station Leopoldstal

Om aan de beklimming van de Lippischer Velmerstot te beginnen heb ik vanochtend eerst de auto geparkeerd bij het overzichtelijke station van Leopoldstal. Daarna op de fiets naar de rijwiel-verstop-plek bij de Silberbachtal-parkeerplaats om vervolgens bij het nog immer afwerende boshotel Silbermühle de Eggeweg weer op te pakken. Vandaag geen lange fietstocht, want ik wil met de trein vanuit het eindpunt bij Bad Driburg terug naar Leopoldstal. Met de wandeling naar het station in Driburg erbij komt de loopafstand op 22 kilometer.

De eerste drie kilometer gaan slechts geleidelijk omhoog met zelfs een beekdoorwading wanneer ik de bordjes niet goed volg. Pas in de laatste vijfhonderd meter stijgt het nog even gauw honderd meter. Boven op de Lippischer Velmerstot eerst maar een korte rust en niet genieten van het uitzicht door de vele struiken rondom de keienformatie op de top.

Lippischer Velmerstot 

De zeshonderd meter naar de Eggeturm bovenop de Preussischer Velmerstot gaan zonder problemen. Op de top en rond de toren groeien de vergeelde grashalmen meer dan knie hoog en graast zelfs een groep geiten in een afgezet gebied. Later lees ik op Wikipedia dat dit in de Koude Oorlog Nederlands NAVO-terrein was met radar- en raketopstellingen. Nu is alles weer terug in natuurlijke toestand en kun je vanaf de toren prachtig om je heen kijken.

eerste blik op de Eggeturm vanuit het noorden

alles is in Duitsland 'auf eigene Gefahr'. 

de Eggeturm ligt weer achter me

Natuurwandeling

Van schuilhut naar schuilhut en van kruisbeeld naar crucifix, niet onderbroken door restaurants of terrassen. Het hele woud voor mijzelf. Glimlachend loop ik rond, het wandelen gaat weer ouderwets.

Vanaf het hoogste punt bij de Preussische Velmerstot gaat het kilometers lang boven op de kam in een rechte lijn langzaam naar beneden tot aan de Rehberg ter hoogte van het stadje Altenbeken. Eerst nog over een ongelijk pad direct naast een oude asfaltweg van  de voormalige raketbasis. Het is verleidelijk om op het asfalt verder te gaan. Als ik het tenslotte doe gaat het wandelpad prompt een andere kant op en moet ik terug om niet het spoor kwijt te raken.

Mijn controlepunten zijn de wegwijzers en de daarop genoemde herkenbare punten. Eerst naar de Hakehütte met zijn massieve tafel en zitbomen, een mooie plek voor de lunch.

Hakehütte

Na de lunch kan ik het flinke tempo vasthouden. Kennelijk begint de wandelconditie zich aan te passen aan de wensen. Bij het Schwarzes Kreuz een kort geschiedkundig oponthoud. Volgens de legende werd hier tijdens de Dertigjarige Oorlog een houtskoolbrander geplunderd door een groep plunderaars, gespietst op boomstammen in de vorm van een kruis en in een rokende oven geplaatst, waar de arme man de volgende dag verkoold werd gevonden als een "Schwarzes Kreuz". In 1921 werd hier in opdracht van de Paderbornse koopman Gustav Ullner het huidige gietijzeren kruis neergezet op de plaats van een vervallen kruis.

Zo dat weten we weer. Niet te lang hier blijven want je doet in Duitsland alles 'auf eigene Gefahr' en kolenbrander wilde ik toch al niet worden. Nu lekker verder in één ruk door naar de Knochenhütte (knekelhut?). De hut op de tussenliggende Rehberg laat ik links liggen. Daar loop ik zonder het te merken over een spoortunnel waar ik later vandaag doorheen rij. Daar daalt het pad aanzienlijk om de asfaltweg naar Altenbeken over te steken. Daarna mag je natuurlijk weer omhoog.

Altenbeken is een knooppunt van spoorlijnen

Aan de westkant  tekent zich een lang spoorviaduct af, maar nog opvallender is het bos boven Altenbeken. In dit geval een bos windmolens. Het zijn er gauw meer dan dertig op een ogenschijnlijk klein gebied.

Mijn vizier blijft gericht op de Knochen-hütte, tweeënhalve kilometer verder. Het gaat prima, maar toch even een rust om te drinken. 

Bad Driburg

Op de laatste vijf kilometer naar station Bad Driburg slingert het pad nog door een gebied van gekapte bossen en enkele weides. Ik verlaat het pad en daal flink af naar het welvarende stadje.

Onderweg verken ik mijn parkeerplaats voor de auto wanneer ik hier weer terug kom. Die bij het oorlogsmonument ziet er betrouwbaar uit. Het tempo blijft hoog. Nu om de trein te halen die maar één keer per uur gaat.

Bahnhof Bad Driburg

Bahnhof Bad Driburg is zo'n weggeautomatiseerd station. Op het perron ga ik op zoek naar een earplugloze reiziger om te vragen waar je een kaartje kunt kopen. In de trein. Dat blijkt toch weer anders dan ik denk. Niet bij de conducteur, maar bij een meerijdende  kaartjesautomaat, die bovendien mijn bankkaart of mijn instructies niet begrijpt. Ik geef voorrang aan een medereiziger en tegen de tijd dat ik weer een poging kan wagen zijn we uit de donkere tunnel en naderen we overstapstation Altenbeken. Laat maar zitten, dan heb ik maar schwarz gefahren.

station Altenbeken

In Altenbeken is op het verder totaal afgesloten station nog net een kleine kiosk open waar de mevrouw naast cola en koeken ook kaartjes verkoopt. Doe er van alles maar één. Stations met vroegere grandeur maken in dit soort uithoeken een trieste indruk. Het is altijd weer een overgang van het groen van de bossen en de stilte van de heuvels naar de rust van een te groot station.

het Kriegerdenkmal in Bad Driburg waar ik de volgende keer ga parkeren

Niets opvallends beleeft en toch heerlijk gelopen vandaag. Of zijn dat juist de betere wandelingen? Je loopt steeds verder van huis weg. Verbazend wat je er in een paar dagen aan rijafstand bijloopt. Nu moet ik de volgende keer al 300 kilometer rijden om de wandeling voort te zetten. Thuis eerst weer een plan maken voor de laatste vijftig kilometer. Misschien neem ik wel een tent mee en laat mijn fiets thuis. Altijd leuk zo'n puzzel om alvast in de stemming te komen. Als deze blog gepubliceerd wordt ben ik met die wandeling bezig. Kort daarna zal ik mijn indrukken weer publiceren. Tot dan.

de dagberichten worden samengevoegd in een totaalverslag:

Hermannshöhen 2019-2023