Hermannshöhen: wandelen van Hotel Forstfrieden bij Pivitsheide naar Waldhotel Silbermühle bij Leopoldstal

  Heermann

Maandag 26 juni 2023

19 kilometer fietsen 

van Waldhotel Silbermühle bij Leopoldstal 

naar Hotel-Restaurant Forstfrieden bij Pivitsheide

en daarna 17 km terugwandelen.

Hermann op ruim 50 meter hoogte

Heermann

Ik weet nu waarom Hermann Hermann heet. Deze naamgever van de wandeltocht mag ik vandaag als martiale legeraanvoerder bewonderen. Niet eens op de Hermannsberg, want die passeerde ik gisteren al in het Lippischer Wald. Nee hij staat ter hoogte van Detmold afschrikwekkend met zijn zwaard omhoog in de richting van de Romeinen die hij in het jaar 4 voor Christus versloeg.

Op een informatiebord lees ik dat zijn naam is afgeleid van zijn functie: legerman. Leger is in het Duits Heer, Heermann. Hermann in de tijd van de Germaanse stammen. Hij behoorde tot de stam der Cherusker. Hij wordt ook wel Arminius genoemd naar de Latijnse versie van Hermann en leefde van ongeveer 18 voor Christus tot circa 19 na Christus. Hij stond aan het hoofd van een verbond van Germaanse stammen, dat erin slaagde de Romeinen een vernietigende slag toe te brengen in de Slag bij het Teutoburgerwoud, en weet de Romeinen van de Elbe naar de Rijn terug te dringen.

Het 53,5 meter hoge Hermannsdenkmal werd tussen 1838 en 1875 in het Teutoburger Wald gebouwd. Hermann sprak al in zijn tijd tot de verbeelding en werd geëerd in liederen. Nog meer was dat het geval in de Pruisische tijd en later in de negentiende eeuw ten tijde van Bismarck. Toen zochten trotse Duitse nationale gevoelens naar mooie voorbeelden om die met monumenten te eren. Begrijpelijk in een periode waarin kleine Duitse staten samensmolten in een groot Duits rijk. Helaas zijn de nationale gevoelens later met Duitsland op de loop gegaan. Teveel nationalisme blijft wereldwijd een punt van zorg.

Het 53,5 meter hoge Hermannsdenkmal
werd tussen 1838 en 1875
in het Teutoburger Wald gebouwd.

Windstil wandelend uitrusten

Voordat ik Hermann op zijn immense sokkel kan bewonderen moest ik vanmorgen eerst even fietsen van Horn-Bad Meinberg naar Pivitsheide. Na negentien kilometer op de fiets is er eindelijk de rust van het bos. Niet langer lettend op het verkeer door het drukke Detmold. Geen gehijg meer. Bedaard, stap voor stap van de ene markering naar de andere. Wandelend uitrusten. Rustig even kijken naar de Donoperteich en langzaam stroomopwaarts op gang komen langs het beekje dat deze waterplas vult. Een heerlijk begin van de wandeling ten zuiden van Pivitsheide.

Donoperteich ten zuiden van Pivitsheide

Later vandaag liep ik hele stukken op de kam over doodstille bospaden. Nauwelijks wandelaars, geen blad beweegt, echt stil, windstil. Windstil wandelend uitrusten.

Externsteine

Afwisselend over bospaden en door slapende heuveldorpjes gaan de tien kilometer tussen het Hermansdenkmal bij Detmold naar de Externsteine bij Horn-Bad Meinberg. De enige afknapper is het lauwe biertje op een terras in Holzhausen. Opvallend zijn de vele dode sparrenbomen. Hele bospercelen zijn al weggekapt. Waarschijnlijk is dit het werk van de schorskever die in grote delen van Duitsland verwoestend om zich heen vreet.

het mooie huis Hangstein, met helaas gesloten horeca op maandag

een beek direct langs de weg in Berlebeck

genoeg dode bomen om te kappen

terugblik op Berlebeck

kraaien of raven?

herinnering aan de tijd dat hier boven schapen werden geweid

Dat het pad naar de Externsteine gaat lees ik op elk bordje, maar wat ik daar zal aantreffen geen idee. De werkelijkheid overtreft mijn verwachtingen. Het beeld van de kale veertig meter hoge rotsformaties is indrukwekkend. Vanuit het niets in deze bosomgeving gedeeltelijk omgeven door een waterplas duiken ze op. Eerst bekijk ik ze vanaf de zijkant om daarna langzaam verder te verkennen.

Een onverwacht decor. De getraliede gaten in een van de rotspunten maken een obscure indruk. Vanuit het stille bos komend nog meer verbazing als ik voor de rotsformatie ineens een soort parkachtig gazon betreed waar verschillende groepjes mensen wandelen of in zon liggen te rusten. Ook zie ik nu mensen die via trappen de rotspunten beklimmen. Mooi om hier even rustig rond te lopen en alles te bekijken.

Het is echt een lokale trekpleister. Ook wanneer het pad mij naar de andere kant van de rotsformatie voert tref ik een tiental mensen die in allerlei poses vereeuwigd worden voor een acrobatisch selfie. De markeringen met de H leiden naar boven aan de zijkant van de rotsformatie voor een laatste fotomoment.

Nazorg

Op de laatste kilometers van de Hermannsweg verliest het pad iets van zijn charme door de passage van drukke wegen en een eentonig gravelpad. Dat geeft niet want na ruim vijftien kilometer is de blik gericht op het eindpunt voor vandaag bij Parkplatz Silberbachtal waar de auto staat. 

hotel-restaurant Silermühle

Bij hotel-restaurant Silermühle zijn alleen hotelgasten welkom op het terras. Uitstekend, want dan blijft de gang er in. Met alle fotomomenten, rusten en bewondermomenten hebben de zeventien kilometer lang genoeg geduurd, bijna zeven uur. Genoeg. Snel het station van Leopoldstal verkennen waar ik morgen de auto wil parkeren. Daarna eerst de fiets nog ophalen die zich gecamoufleerd verscholen houdt in Pivitsheide bij de parkeerplaats van restaurant Forstfrieden. Je zou het bijna vergeten. De douche in mijn antiquarische jaren 70 kamer van hotel Zur Sportsbar moet nog even wachten.

de dagberichten worden samengevoegd in een totaalverslag:

Hermannshöhen 2019-2023